Οι προσωπικοί της δίσκοι από το 2011 έως το 2016
2010-2020
Η Δήμητρα Γαλάνη διανύει πια την πέμπτη της δεκαετία στο μουσικό στερέωμα. Πλέον είναι μάλλον ανώφελο να περιμένει κάποιος από μία ερμηνεύτρια που έχει συνεργαστεί με το Μάνο Χατζιδάκι και το Μίκη Θεοδωράκη, έχει συμβάλει στην αναβίωση του λαϊκού τραγουδιού μέσα από τις εμφανίσεις της στο «Χάραμα» κι έχει πειραματιστεί με τον Κωνσταντίνο Βήτα και το Χριστόδουλο Χάλαρη, να κάνει την ανατροπή και ν’ αλλάξει το μουσικό τοπίο. Ήδη, άλλωστε, ένα μεγάλο κομμάτι της δισκογραφίας της αποτελείται από album με live εμφανίσεις και διασκευές και όχι με πρωτότυπο υλικό. Κι όμως, ούσα πάντα ανήσυχο πνεύμα και καινοτόμα, η μεγάλη ερμηνεύτρια δεν σταματάει ποτέ ν’ αναζητά νέους συνεργάτες και καλά τραγούδια, προσπαθώντας, παράλληλα, να μην επαναλαμβάνεται. Εμπιστευόμενη τον Ευστάθιο Δράκο, θ’ αναβιώσει το χατζιδακικό κλίμα, μέσα, όμως, από ένα σύγχρονο ήχο και με συνθέσεις που είχαν γραφτεί εκ των προτέρων και δεν προσαρμόστηκαν στο ύφος της για να πλεύσει σε ασφαλή νερά. Αντίστοιχα, με τον παλιό της γνώριμο, Παρασκευά Καρασούλο, και με το βασικό πια συνεργάτη της, Χρυσόστομο Μουράτογλου, θα τραγουδήσει «αυθεντικά τον καιρό μας και τις αγωνίες του», όπως έχει πει χαρακτηριστικά κι ο ίδιος ο στιχουργός σε συνέντευξή του.
2011 «Δήμητρα Γαλάνη Vassilikos Live ηχογράφηση από το Gazarte»
Όπως μαρτυρά κι ο τίτλος του, το εν λόγω album καταγράφει τη συνάντησή της με το Vassilikos των «Raining Pleasure», περιλαμβάνοντας δεκαέξι τραγούδια από το παγκόσμιο κι απ’ το προσωπικό της ρεπερτόριο. Έτσι, το «The look of love», των Burt Bacharach-Hal David, συνδυάζεται με το «Θα σ’ αγαπώ», των Γιώργου Χατζηνάσιου-Γιάννη Καλαμίτση, το «Bang Bang», του Sonny Bono, με το «Τράβα σκανδάλη», της Γαλάνη και της Μυρτώς Κοντοβά, και το «Mack The Knife», των Kurt Well-Bertolt Brecht, με τα «Συρτάρια», σε μουσική, επίσης, της Γαλάνη και στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Ο Γιώργος Ζαχαρίου και ο Vassilikos καταφέρνουν σε γενικές γραμμές να «παντρέψουν» επιτυχημένα τα ετερόκλητα αυτά κομμάτια, υιοθετώντας έναν κάπως πιο εναλλακτικό ροκ ήχο στις ενορχηστρώσεις τους. Από την άλλη, μετά το πρώτο ξάφνιασμα οι διασκευές χάνουν το ενδιαφέρον τους, ενώ η πολλοστή εκτέλεση του «Χειροκροτήματος» δεν έχει να προσφέρει κάτι στη Γαλάνη, πόσω μάλλον η πολλοστή εκτέλεση του «Because» στην παγκόσμια δισκογραφία.
2012 «Χάρις Αλεξίου Δήμητρα Γαλάνη Live Παλλάς 2012»
Τριάντα και πλέον χρόνια μετά τα «Τραγούδια της χτεσινής μέρας», οι δύο ερμηνεύτριες συναντιούνται ξανά, αυτή τη φορά στη σκηνή του «Παλλάς». Η πολυαναμενόμενη συνάντησή τους ενθουσίασε το κοινό, με αποτέλεσμα πολλές βραδιές να είναι sold out και οι παραστάσεις τους να παίρνουν συνεχώς παρατάσεις. Με αφορμή την επανένωσή τους κυκλοφόρησε μία ακόμη επανέκδοση των «Τραγουδιών της χτεσινής μέρας» με δύο νέα remix του Χρυσόστομου Μουράτογλου, τα οποία, βέβαια, δεν προσδίδουν κάτι στο υπάρχον υλικό. Το tracklist του διπλού αυτού album δεν έχει υπάρχει λόγος ν’ αναφερθεί, αφού όλα τα τραγούδια είναι γνωστά και πολυακουσμένα, έχοντας συμπεριληφθεί σε αναρίθμητες συλλογές και live δίσκους των δύο ερμηνευτριών.
2014 «Αλλιώς»
Μετά από δύο μάλλον αχρείαστες δισκογραφικές δουλειές κι εφτά χρόνια μετά την «Ντάμα κούπα», η Δήμητρα Γαλάνη επιστρέφει ξανά με καινούρια τραγούδια. Τους στίχους υπογράφει ο Παρασκευάς Καρασούλος, παλιός της γνώριμος από την «Παλίρροια» (1989) και το «Φως» (1991). Εκείνος την έχει χαρακτηρίσει «φωνή του λόγου του» και «πατρίδα του στο τραγούδι», εκείνη έχει πει πως με το «Φως» εδραιώθηκε η συνεργασία τους κι έκτοτε συνδέονται με βαθιά φιλία. Στο «Αλλιώς» τις συνθέσεις μοιράζεται η ερμηνεύτρια με το Χρυσόστομο Μουράτογλου, υπογράφοντας τέσσερα και τρία κομμάτια αντίστοιχα, και γράφοντας μαζί τη μουσική σε πέντε. Ο ολιγογράφος στιχουργός, επιστρέφοντας στη δισκογραφία μετά από σιωπή δέκα ετών, αποδεικνύει ξανά πως του αξίζει μια περίοπτη θέση δίπλα στους σημαντικότερους Έλληνες στιχουργούς. Τα ποιητικά «Μια άλλη χώρα», «5:30 ώρα πρωινή» και «Απ’ το μπαλκόνι της» εντάσσονται στις γνώριμες μελαγχολικές μπαλάντες της ερμηνεύτριας και φαίνεται ν’ αντικατοπτρίζουν περισσότερο τη γυναικεία ψυχοσύνθεση, αν και μπορούν να συγκινήσουν εξίσου τα δύο φύλα. Η «5:30 ώρα πρωινή» αποτελεί, μάλιστα, και τον πυρήνα του έργου, σύμφωνα με το στιχουργό, και μία από τις συγκλονιστικότερες ερμηνείες της Γαλάνη. Στο «Κόκκινο μαντήλι», διασκευή του «Lilies Of The Valley» του Jun Miyake, ο Καρασούλος καταθέτει ένα ακόμη ποίημα με υπαρξιακά ζητήματα («Λίγο πιο κει/περίμενε η ζωή/Μα κανένας δε θ’ αγγίξει/ούτε τώρα τη στιγμή»), ενώ το «Αλλιώς» είναι ένα πολιτικό κομμάτι, όπως και το «Καινούριο εμείς», όπου το μέλλον φαντάζει ευοίωνο σε μια γιορτή με ροκ κι έθνικ ήχους. Το «Αν», γραμμένο δυο χρόνια νωρίτερα για την ομώνυμη ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, φαίνεται να ολοκληρώνει την τριλογία ερωτικών τραγουδιών που η Γαλάνη κι ο Καρασούλος ξεκίνησαν με το «Δεν είσαι εδώ» και συνέχισαν, εξίσου επιτυχημένα, με το «Δυο μέρες μόνο». Μέχρι και σήμερα, το «Αν» αποτελεί το μοναδικό πολυακουσμένο κομμάτι του album. Τα υπόλοιπα τραγούδια δεν είχαν μεγάλη απήχηση, παρότι το «Αλλιώς» και το «Κόκκινο μαντήλι» προωθήθηκαν κάπως την περίοδο εκείνη από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Αυτό, φυσικά, δεν μειώνει επ’ ουδενί την αξία του album, που ίσως στο μέλλον ανακαλυφθεί κι εκτιμηθεί όπως του αξίζει.
2015 «Chronos Project»
Οι εμφανίσεις της Γαλάνη με τους τέσσερις μουσικούς στο «Gazarte», στη «Μικρή Επίδαυρο» και στις συναυλίες που ακολούθησαν, είχαν ως αποτέλεσμα ένα CD με δέκα διασκευές κι ένα DVD με αποσπάσματα από τις συναυλίες και τις ηχογραφήσεις των κομματιών. Αν αυτή η δουλειά κυκλοφορούσε κάποια χρόνια νωρίτερα ίσως και να της δινόταν περισσότερη προσοχή, πλέον, όμως, οι κάθε λογής διασκευές έχουν κατακλύσει το μουσικό τοπίο που διψάει για καινούρια τραγούδια κι όχι για beat πάνω στη φωνή της Μερκούρη και της Βέμπο. Το «Chronos Project» δεν έχει, βέβαια, καμία σχέση με τα τυποποιημένα remix: οι τέσσερις μουσικοί (Πέτρος Κλαμπάνης στο κοντραμπάσο, Θωμάς Κωνσταντίνου στο ούτι, στο λαούτο και στην κιθάρα, Σπύρος Μάνεσης στο πιάνο και Χρήστος Ραφαηλίδης στο βιμπράφωνο) προσεγγίζουν μ’ ευσυνειδησία και σεβασμό το υλικό τους, ενώνοντας μέσα απ’ τις ενορχηστρώσεις τους δρόμους της Ανατολής και της Δύσης. Το ρεπερτόριο αποτυπώνει την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού και ταυτοχρόνως την πορεία της ερμηνεύτριας, περιλαμβάνοντας τόσο τραγούδια-σταθμούς της όσο και κομμάτια με τα οποία έχει αναμετρηθεί πολλές φορές. Το παραδοσιακό «Χαλασιά μου» και η «Αθανασία», των Μάνου Χατζιδάκι-Νίκου Γκάτσου, «αναγεννιούνται» μέσα από τη ματιά των τεσσάρων μουσικών, σε αντίθεση με το «Βράδυ», της Λένας Πλάτωνος σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη, στο οποίο δεν αποδίδεται η ζοφερή ατμόσφαιρα του ποιήματος. Σε κάθε περίπτωση, το ταλέντο των μουσικών είναι ευδιάκριτο ακόμα και στις πιο αδύναμες στιγμές τους και ο ήχος τους εκπληκτικά προσεγμένος και καθαρός για τα ελληνικά δεδομένα.
2016 «Το βαλς των χαμένων μετά»
Ένα ξενόγλωσσο κομμάτι των «Minor Project» ώθησε το Νίκο Μωραΐτη ν’ αναζητήσει τον κινητήριο μοχλό τους. Έτσι, το «In colors» έγινε η «Εκδρομή», ένα από τα πιο πολυσυζητημένα τραγούδια των τελευταίων ετών, και ο εικοσιεξάχρονος Ευστάθιος Δράκος συστήθηκε σ’ ένα ευρύτερο κοινό. Οι λυρικές του συνθέσεις στηρίζονται κυρίως στους δρόμους του λαϊκού και του δημοτικού μας τραγουδιού, γεγονός που είχε ως συνέπεια ο νεαρός δημιουργός να χαρακτηριστεί «νέος Χατζιδάκις», παρότι στις ενορχηστρώσεις, που υπογράφει με το Διονύση Μπάστα, κυριαρχεί ένας σύγχρονος ηλεκτρονικός ήχος. Τα τραγούδια μοιράζονται ο συνθέτης κι η ερμηνεύτρια, έχοντας και κάποια ντουέτα, όπως την προαναφερθείσα «Εκδρομή». Ο Νίκος Μωραΐτης, αποτελώντας τη γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσά τους, καταθέτει πολύ καλές στιγμές, όπως το «Όστρακο» («Αν με πιάσεις όπως οι πολλοί/θα σκορπιστώ/Πιάσε με όπως πιάνεις μια ευχή»), και το χαμηλόφωνο ζεϊμπέκικο «Ευτυχισμένοι άνθρωποι». Το «Νερό» αναδείχτηκε ως ραδιοφωνική επιτυχία, ενώ το μελαγχολικό «Βαλς των χαμένων μετά» προκαλεί εύκολα τη συγκίνηση, αποτελώντας μία πιο σύγχρονη εκδοχή του «Βαλς των χαμένων ονείρων», όπως μαρτυρά κι ο τίτλος του. Αναμφίβολα, από το εν λόγω έργο βγαίνουν απολύτως κερδισμένοι και οι τρεις συντελεστές: ο Ευστάθιος Δράκος δοκιμάζεται μ’ επιτυχία στο ελληνόγλωσσο ρεπερτόριο και γίνεται ευρύτατα γνωστός, ο Νίκος Μωραΐτης αποδεικνύει πως όταν δεν ενδίδει σ’ ευκολίες μπορεί να γράψει σημαντικά πράγματα, και η Δήμητρα Γαλάνη καταφέρνει εν έτει 2016 να εμπλουτίσει το ρεπερτόριό της με τραγούδια που φαίνεται πως έχουν έρθει για να μείνουν. Κι ας έχουν περάσει πενήντα χρόνια πια από τότε που ο Δήμος Μούτσης έμπαινε στο studio για να ηχογραφήσει το «Χτες το βράδυ κάποιο τρένο» με τη «νέα αποκάλυψη της Columbia»…
