Για όλες τις αγκαλιές που έχουμε στερηθεί όλο αυτόν τον καιρό.
Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου. Δε σταματάει όμως εδώ. Η οικονομική καταστροφή τόσων συνανθρώπων μας, λόγω της πανδημίας και του τρόπου διαχείρισής της, είναι μία ακόμα βαθιά πληγή στο ταλαιπωρημένο σώμα της κοινωνίας μας. Η ανάκαμψη φαντάζει πραγματικά δύσκολη μιας και η εξουσία έχει δείξει τα δόντια της και τις προθέσεις της.
Προκύπτουν, όμως, και άλλα σοβαρά θέματα για την μετα-κορονοϊό εποχή. Οι ανθρώπινες σχέσεις. Η καχυποψία. Το κράτημα των αποστάσεων. Πώς θα είναι το μετά. Πώς θα ξαναβρούμε τον χαμένο μας αυθορμητισμό στην ανθρώπινη επαφή, στα φιλιά, τα αγγίγματα και τις αγκαλιές μας. Το θέμα είναι να μη συνηθίσουμε να ζούμε χωρίς.
Ας ελπίσουμε ότι οι άνθρωποι θα επανέλθουμε ομαλά και δε θα επιτρέψουμε να επιβεβαιωθούν οι δυσοίωνες προβλέψεις.
Αυτό είναι ένα τραγούδι για την αγκαλιά. Την πιο σημαντική και πληγωμένη επαφή μας. Το τραγούδι της αγκαλιάς
Μουσική-στίχοι: Παντελής Κυραμαργιός
Απολαύστε το!
Ξέρω μια πόλη
όμορφη πόλη
που κάποιος πήρε το κλειδί
Και γίναμε όλοι
δεύτεροι ρόλοι
μια μπάντα που ‘χει διαλυθεί
Κι αν μείνω να κοιτάζω
σαν τα παλιά πλεκτά η ζωή
θα ξηλωθεί
Γιατί είναι πάντοτε το σπίτι μου κλειστό
θέλω την πόρτα μου να ανοίξω να χαθώ
Ξέρεις, η μέρα
η κάθε μέρα
να γίνει αιώνια προσπαθεί
Όμως την διώχνω
την κάνω πέρα
Φοβάμαι κάθε αλλαγή
Κι αν δεν στο πω στα ίσια
αυτό που κρύβω στην ψυχή
θα μαραθεί
Μια θλίψη κρύβεται στα σπίτια τα κλειστά
Έλα και πάρε με απόψε αγκαλιά
