Από τα πιο πολυακουσμένα τραγούδια της δεκαετίας του ’80, κατάφερε να γίνει σλόγκαν, ενώ ο ομώνυμος δίσκος ξεπέρασε τις 100.000 πωλήσεις κι έγινε πλατινένιος με επιτυχία σε όλα τα μουσικά νυχτερινά κέντρα.
Η «Αγάπη είναι ζάλη» κυκλοφόρησε από τη MINOS το 1986 σε ενορχήστρωση του συνθέτη και του Κώστα Γανωσέλη και συγκαταλέγεται στις πιο χαρακτηριστικές δουλειές της Χάρις Αλεξίου και του Θάνου Μικρούτσικου. Η συνάντησή τους φάνταζε κάπως αταίριαστη εκείνη την περίοδο, μιας και εκπροσωπούσαν δύο διαφορετικούς μουσικούς κόσμους: η μεν ήταν ταυτισμένη με τα λαϊκά τραγούδια του Λοΐζου, του Νικολόπουλου και του Βαρδή, ο δε με τα πολιτικά ποιήματα του Μπρεχτ και του Χικμέτ.
Πολιτικό έργο είναι, βέβαια, εν πολλοίς και «Η αγάπη είναι ζάλη»: το δίσκο ανοίγει η επική «Ελένη», σε στίχους Μπάμπη Τσικληρόπουλου με το χαρακτηριστικό δίστιχο «Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο/κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει». Ο Τσικληρόπουλος υπογράφει και το λιγότερο γνωστό, αλλά εξίσου καίριο «Γράμμα» (Ρεκλάμες, πορείες, χαφιέδες, πανό, διαδηλώσεις/εμπόροι ρουφιάνοι πουλάνε ελπίδες με δόσεις/Κι εσύ με ρωτάς αν αντάμωσα την ευτυχία/γραμμένη στον τοίχο την είδα σε μια συνοικία). Στο «Είπαμε να μην χαθούμε» οι στίχοι του Άλκη Αλκαίου, έχοντας ως φόντο το αστικό τοπίο, αναφέρονται στη μοναξιά και στις χαμένες ελπίδες («Χωρίσαμε γελώντας στη Σταδίου/κι ύστερα από λίγο, τι τα θες/εσύ ξανά ένας σκλάβος του γραφείου/κι εγώ λυγμός στης πόλης τις στοές») με τη μελαγχολία του κομματιού να τονίζεται από τη χαμηλόφωνη μελωδία, βασισμένη στους δρόμους της ανατολίτικης μουσικής, και τα φωνητικά του Γιώργου Νταλάρα, το όνομα του οποίου δεν αναγράφεται στους συντελεστές του δίσκου.
Τα «Κι όλο μεγαλώνω», σε στίχους Ανδρέα Μικρούτσικου, και «Θέατρο σκιών», σε στίχους Άλκη Αλκαίου, συγκαταλέγονται στα λαϊκά κομμάτια του συνθέτη, όπως και η «Σκακιέρα», σε στίχους, επίσης, του Αλκαίου. Η «Ρόζα» είναι ένα ακόμη κομμάτι του αείμνηστου στιχουργού που θα συμπεριλαμβανόταν στο δίσκο, αν η Χαρούλα δεν απέρριπτε το demo με τη φωνή του συνθέτη, πιθανότατα λόγω της κακής ποιότητας του ήχου. Μια δεκαετία μετά τραγουδήθηκε από το Δημήτρη Μητροπάνο στου «Αιώνα την παράγκα», κερδίζοντας μια περίοπτη θέση ανάμεσα στα πιο διαχρονικά τραγούδια όλων των εποχών. Εδώ, πάντως, ακούμε το «Ερωτικό» ένα εξίσου διαχρονικό ζεϊμπέκικο των Μικρούτσικου-Αλκαίου. Η «Πιρόγα», όπως είναι, επίσης, γνωστή, ακούστηκε για πρώτη φορά από την Αλεξίου στις αρχές της δεκαετίας του ’80 σε συναυλίες του συνθέτη, αλλά ηχογραφήθηκε, εν τέλει, από το Μανώλη Μητσιά το 1982 στον κύκλο τραγουδιών «Εμπάργκο». Πάντως, η εκτέλεση που περιλαμβάνεται στον εν λόγω δίσκο ξεπερνά κατά πολύ την πρώτη του Μητσιά ως προς την ενορχήστρωση, την οποία αναλαμβάνει εξολοκλήρου ο πάντα εμπνευσμένος Κώστας Γανωσέλης.
Ο αδερφός του συνθέτη, εκτός από το ομότιτλο κομμάτι, υπογράφει τη «Μικρή μου μωβ βεντάλια», ένα κρυπτογραφημένο ποίημα («Γλυκιά μου μελωδία/του απείρου αρμονία/μη με παραμελείς/Αντήχησε στο σύμπαν/γίνε γι’ αυτούς που σ’ είδαν/θάνατος εραστής»), και το μπλουζ «Αν θες να φύγεις», όπου η ερμηνεία της Αλεξίου παραπέμπει στις ερμηνείες του συνθέτη σε κομμάτια παρόμοιου ύφους. Το δίσκο συμπληρώνουν οι «Εφτά νάνοι στο S/S Cyrenia» του Νίκου Καββαδία, οι οποίοι θα επανασυστηθούν με τη φωνή και το πιάνο του συνθέτη στις αρχές της δεκαετίας του ’90, αποτελώντας έκτοτε το σήμα κατατεθέν του κι αναπόσπαστο κομμάτι των ζωντανών του εμφανίσεων. Η πρώτη αυτή εκτέλεση της Χαρούλας έχει, ωστόσο, το δικό της ενδιαφέρον, ενώ ο ίδιος ο συνθέτης έχει χαρακτηρίσει την ενορχήστρωση εξαιρετική, δηλώνοντας πως είναι απ’ τις καλύτερες που έχουν γίνει στη δουλειά του.
Ο δίσκος κλείνει με το γλυκόπικρο «Φεύγω και μη με περιμένεις» του Άλκη Αλκαίου, το φινάλε του οποίου αποτελεί έναν απολαυστικό μουσικό διάλογο ανάμεσα στο πιάνο και στο σαξόφωνο. Τα τελευταία λόγια θα μπορούσαν ν’ αποτελούν τον ιδανικότερο αποχαιρετισμό στο Θάνο Μικρούτσικο για το μεγάλο ταξίδι του προς την αιωνιότητα:
Άσε με μια στιγμή μονάχα
και μη μου δίνεις σημασία
θα κλέψω λίγο απ’ το φως σου
και θα χαθώ στην πολιτεία
–Καληνύχτα Θάνο…
-Καληνύχτα Χαρούλα…
