“Αποχαιρετισμός – Η απώλεια της Μάνας” Ο Κωνσταντίνος Παπαγιάννης περνάει το δικό του μήνυμα…
Ο νεαρός Κωνσταντίνος Παπαγιάννης ή papagiannhs όπως είναι το καλλιτεχνικό του όνομα, δημιούργησε μαζί με την Τζωρτζίνα Καποπούλου και την Μαίρη Λαυράνου μια συγκινητική ταινία μικρού μήκους, βασισμένη σε αληθινή ιστορία ενός εφήβου από την Παλαιστίνη. Η απώλεια της μάνας δε διαχειρίζεται εύκολα. Όμως η ταινία μας δίνει ένα κεντρικό μήνυμα, που είναι να έχουμε πάντα στη μνήμη μας τα αγαπημένα μας πρόσωπα που έχουν φύγει από κοντά μας.
Γνωρίζουμε όμως ότι… στη πραγματικότητα δεν έχουν φύγει, είναι κοντά μας… στο νου και στη καρδιά μας…
Είμαι εδώ κοντά σου, μη φοβάσαι! Αν, λίγο κουραστείς μην το ξεχνάς… Άνοιξε τα μάτια της ψυχής και της καρδιάς…
Δε θα σε ξεχάσω ποτέ… Σ’ αγαπώ!
Έχει να κάνει με την απώλεια της μάνας από τις επιπλοκές του ίου και πιο συγκεκριμένα ένα παιδί να κοιτάει την μαμά του από το παράθυρο της εντατικής να πεθαίνει. Το ξέρω δεν είναι αισιόδοξο μήνυμα αλλά υπάρχουν και αυτά στην ζωή. Οι στίχοι γραφτήκαν από την Τζωρτζίνα Καποπούλου και η μουσική από την Μαίρη Λαυράνου. Γυρίστηκε σε μια ταράτσα και υπήρχαν και studio γυρίσματα. Η έμπνευση για όλο αυτό ήταν κυρίως οι στίχοι αλλά και η μελωδία που «κούμπωσε» αρμονικά με όλο το concept.
Για την κατάσταση αυτήν που περνάμε, δυσκολεύομαι να μιλήσω καθώς κάνεις δεν ξέρει τι θα συμβεί την επομένη μέρα. Το Αγρίνιο είναι αυτήν την στιγμή σε κόκκινο με σχετικά κρούσματα την μέρα. πιστεύω πως εάν ο καθένας μας προσέχει, μπορούμε να το ξεπεράσουμε όλο αυτό.
– papagiannhs –
-Πες μας λίγα λόγια για το σενάριο και την ιδέα της ταινίας.
-Η ιδέα ξεκίνησε από την κ. Τζωρτζίνα Καποπούλου, η όποια έχει κάνει την σχετική ερευνά για όλο το θέμα και εμπνεύστηκε από ένα άρθρο και πιο συγκεκριμένα από την φωτογραφία του άρθρου που έδειχνε έναν έφηβο να κοιτάζει την μητέρα του από το παράθυρο να αργοπεθαίνει . Οι στίχοι γράφηκαν από την κ. Καποπούλου. η μουσική γράφτηκε από την μαθήτρια Μαίρη Λαυράνου. Οι φωνές και τα όργανα που ακούγονται όπως και το βίντεο κλιπ είναι φτιαγμένα από την ομάδα. Δεν είναι κάποια προσωπική εμπειρία που πολλοί παρεξήγησαν. Όπως φαίνεται θίγουμε ένα επίκαιρο θέμα κατά την γνώμη μας, με εύστοχο και ουδέτερο τρόπο, ώστε να μην προσβάλλουμε κανέναν. Η ανταπόκριση του κόσμου μας εξέπληξε θετικά και το μήνυμα μας εισακούστηκε!
– Πόσο εύκολο είναι για ένα νέο παιδί όπως εσύ να καθιερωθεί στο χώρο αυτό; Δίνονται ευκαιρίες στα νέα παιδιά;
-Φυσικά και είναι δύσκολο για ένα παιδί να καθιερωθεί στον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά με δημοσιεύσεις στα social media και έχοντας ένα κανάλι στο YouTube , υπάρχουν πολλές πιθανότητες να αναδειχτεί. Παρόλο αυτά πιστεύω ότι η στήριξη και της οικογενείας παίζει σημαντικό ρολό στην προώθηση. Προσωπικά, ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον καλλιτεχνικό χώρο από δευτέρα δημοτικού όταν γράφτηκα σε μια ομάδα θεατρικού εργαστηρίου και συνεχίζω μέχρι και τώρα. Επίσης, έχω πάρει ένα πτυχίο στο μοντέρνο χορό, αλλά παρακολουθώ μαθήματα και σύγχρονου χορού από το γυμνάσιο – από τα ελάχιστα αγόρια στο Αγρίνιο – και ασχολούμαι με το γράψιμο δικών μου θεατρικών με βάση αληθινά γεγονότα που θεωρώ σημαντικά. ακόμη, μέσω του σχολείου έχω μάθει αρκετά πράγματα για τον θεατρικό φωτισμό και τον ήχο. Ο κινηματογράφος προέκυψε από κάποια σεμινάρια που έγιναν στο Αγρίνιο. Και σε όλο αυτό φυσικά βοηθούν οι φίλοι και αλλά άτομα στο να σε μάθουν.
Πιστεύω πως είναι πολύ δύσκολο για ένα παιδί να του δοθεί μια ευκαιρία να γίνει γνωστός. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις όπως το ανεβάσει κάποιος ή κάποια ένα video η ακόμη και μια φωτογραφία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ακόμη και στο YouTube.
– Ποια ευχή θα ‘θελες να πραγματοποιηθεί για το νέο έτος και ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
-Μια ευχή που θα έκανα με το νέο έτος είναι να φτιαχτούν περισσότερα καλλιτεχνικά σχολεία πόσο μάλλον να μην υπάρχει έλλειψη καθηγητών σε όλα τα σχολεία της χώρας. Καλό θα ήταν τέτοιες πρωτότυπες ιδέες ειδικότερα από νέα άτομα όπως εμείς να προωθούνται για να μας δίνονται και εμάς κίνητρα ώστε να συνεχίζουμε να δημιουργούμε.
Όσο για τα μελλοντικά μου σχέδια, έχουν όλα αναβληθεί λόγο του ιού αλλά έχω αφήσει σε παύση δυο δικά μου θεατρικά με θέματα την προσφυγιά και το άλλο την εφηβεία. Ανυπομονώ πολύ να τα προβάλλω. Περιμένω επίσης να διεξαχθεί το Αthens Art Festival 2021, για μια νέα θεατρική εμπειρία.
Λίγα λόγια για τον δημιουργό
Ονομάζομαι Κωνσταντίνος Παπαγιάννης (το καλλιτεχνικό μου είναι papagiannhss). Είμαι 15 χρονών, πάω 1η λυκείου στο Μουσικό Σχολειο Αγρινίου. Τρελαίνομαι για καλλιτεχνικές δημιουργίες. Πιστεύω ότι αυτές με εκφράζουν και με πάνε ένα βήμα μπροστά. Ξεκινώντας με το θέατρο, ένας από τους βασικούς παράγοντες που με ενέπνευσαν να ξεκινήσω όλα αυτά. Αρχίζοντας μαθήματα υποκριτικής από δευτέρα δημοτικού και συνεχίζοντας μέχρι και τώρα , καταφέρνω κάθε φορά να αντλώ άπειρες πληροφορίες . Παράλληλα έκανα και μοντέρνο χορό(από το ελάχιστα αγόρια στο Αγρίνιο). Στην αρχή δεν τρελαινόμουν αλλά μετά κατάλαβα ότι χωρίς αυτό δεν θα είχα φτάσει μέχρι εδώ. Πρόσφατα πηρά πτυχίο στον μοντέρνο χορό επίπεδου προεπαγγελματικού. στο κομμάτι του κινηματογράφου πρόσφατα συμμετείχα σε σεμινάρια κινηματογράφου εδώ στο Αγρίνιο. Από εκεί ξεκίνησα να ασχολούμαι με το digital creating (φωτογραφία-βίντεο-μοντάζ).
Θα ήθελα επίσης να τονίσω το ποσό σημαντικό είναι για ένα παιδί το σχολείο. Προσωπικά, με έχει βοηθήσει παρά πολύ στον τομέα που ασχολούμαι . εκτός από τα μαθήματα γενικής παιδείας, τέσσερις ώρες την εβδομάδα έχουμε ατομικό όργανο(υποχρεωτικό το πιάνο και ο ταμπουράς) και ως τρίτη επιλογή έβαλα τα ευρωπαϊκά κρούστα. Νομίζω τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το πιάνο είναι ένα κομμάτι που προσωπικά το λάτρεψα καθώς σου παρέχει πολλά συναισθήματα και πολλές τεχνικές . επίσης τα κρούστα, σου μαθαίνουν ρυθμό. Ένα από το πιο σημαντικά πράγματα του καλλιτεχνικού χώρου. εκτός από τα όργανα μπλέχτηκα και τον έλεγχο σκηνής. Ήχος και κυρίως φωτισμός. Το σχολείο μου έδωσε αυτήν την δυνατότητα να δημιουργώ σκηνές με προβολείς ,σχηματίζοντας διάφορα φωτιστικά σχεδία πάνω στην σκηνή.
Μου αρέσουν επίσης παράξενα ντυσίματα, ο σχεδιασμός σκηνικών σε μια παράσταση και η καταθλιπτική μουσική ( εάν και δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος). Γενικά μου κινεί το ενδιαφέρον να δημιουργήσω ένα αποτέλεσμα πολύ ξεχωριστό, ενδιαφέρον αλλά και κατανοητό. Επίσης έχω γράψει κάποια μικρά (devised) θεατρικά, το ένα το έχουμε ανεβάσει, έχει να κάνει με την κακοποίηση των παιδιών. Δυστυχώς λόγο του ίου δεν κατάφερα να ανεβάσω δυο θεατρικά που έχω αφήσει στην μέση. σχετίζονται με την εφηβεία και τους μετανάστες. Πολύ σύντομα πιστεύω να βγούμε από όλη αυτή την τραγική κατάσταση και να έχουμε την δυνατότητα να απολαύουμε καλλιτεχνικά θεάματα.
“Αποχαιρετισμός – Η απώλεια της Μάνας” Ο Κωνσταντίνος Παπαγιάννης περνάει το δικό του μήνυμα…
Ο νεαρός Κωνσταντίνος Παπαγιάννης ή papagiannhs όπως είναι το καλλιτεχνικό του όνομα, δημιούργησε μαζί με την Τζωρτζίνα Καποπούλου και την Μαίρη Λαυράνου μια συγκινητική ταινία μικρού μήκους, βασισμένη σε αληθινή ιστορία ενός εφήβου από την Παλαιστίνη. Η απώλεια της μάνας δε διαχειρίζεται εύκολα. Όμως η ταινία μας δίνει ένα κεντρικό μήνυμα, που είναι να έχουμε πάντα στη μνήμη μας τα αγαπημένα μας πρόσωπα που έχουν φύγει από κοντά μας.
Γνωρίζουμε όμως ότι… στη πραγματικότητα δεν έχουν φύγει, είναι κοντά μας… στο νου και στη καρδιά μας…
Είμαι εδώ κοντά σου, μη φοβάσαι! Αν, λίγο κουραστείς μην το ξεχνάς… Άνοιξε τα μάτια της ψυχής και της καρδιάς…
Δε θα σε ξεχάσω ποτέ… Σ’ αγαπώ!
Έχει να κάνει με την απώλεια της μάνας από τις επιπλοκές του ίου και πιο συγκεκριμένα ένα παιδί να κοιτάει την μαμά του από το παράθυρο της εντατικής να πεθαίνει. Το ξέρω δεν είναι αισιόδοξο μήνυμα αλλά υπάρχουν και αυτά στην ζωή. Οι στίχοι γραφτήκαν από την Τζωρτζίνα Καποπούλου και η μουσική από την Μαίρη Λαυράνου. Γυρίστηκε σε μια ταράτσα και υπήρχαν και studio γυρίσματα. Η έμπνευση για όλο αυτό ήταν κυρίως οι στίχοι αλλά και η μελωδία που «κούμπωσε» αρμονικά με όλο το concept.
Για την κατάσταση αυτήν που περνάμε, δυσκολεύομαι να μιλήσω καθώς κάνεις δεν ξέρει τι θα συμβεί την επομένη μέρα. Το Αγρίνιο είναι αυτήν την στιγμή σε κόκκινο με σχετικά κρούσματα την μέρα. πιστεύω πως εάν ο καθένας μας προσέχει, μπορούμε να το ξεπεράσουμε όλο αυτό.
– papagiannhs –
-Πες μας λίγα λόγια για το σενάριο και την ιδέα της ταινίας.
-Η ιδέα ξεκίνησε από την κ. Τζωρτζίνα Καποπούλου, η όποια έχει κάνει την σχετική ερευνά για όλο το θέμα και εμπνεύστηκε από ένα άρθρο και πιο συγκεκριμένα από την φωτογραφία του άρθρου που έδειχνε έναν έφηβο να κοιτάζει την μητέρα του από το παράθυρο να αργοπεθαίνει . Οι στίχοι γράφηκαν από την κ. Καποπούλου. η μουσική γράφτηκε από την μαθήτρια Μαίρη Λαυράνου. Οι φωνές και τα όργανα που ακούγονται όπως και το βίντεο κλιπ είναι φτιαγμένα από την ομάδα. Δεν είναι κάποια προσωπική εμπειρία που πολλοί παρεξήγησαν. Όπως φαίνεται θίγουμε ένα επίκαιρο θέμα κατά την γνώμη μας, με εύστοχο και ουδέτερο τρόπο, ώστε να μην προσβάλλουμε κανέναν. Η ανταπόκριση του κόσμου μας εξέπληξε θετικά και το μήνυμα μας εισακούστηκε!
– Πόσο εύκολο είναι για ένα νέο παιδί όπως εσύ να καθιερωθεί στο χώρο αυτό; Δίνονται ευκαιρίες στα νέα παιδιά;
-Φυσικά και είναι δύσκολο για ένα παιδί να καθιερωθεί στον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά με δημοσιεύσεις στα social media και έχοντας ένα κανάλι στο YouTube , υπάρχουν πολλές πιθανότητες να αναδειχτεί. Παρόλο αυτά πιστεύω ότι η στήριξη και της οικογενείας παίζει σημαντικό ρολό στην προώθηση. Προσωπικά, ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον καλλιτεχνικό χώρο από δευτέρα δημοτικού όταν γράφτηκα σε μια ομάδα θεατρικού εργαστηρίου και συνεχίζω μέχρι και τώρα. Επίσης, έχω πάρει ένα πτυχίο στο μοντέρνο χορό, αλλά παρακολουθώ μαθήματα και σύγχρονου χορού από το γυμνάσιο – από τα ελάχιστα αγόρια στο Αγρίνιο – και ασχολούμαι με το γράψιμο δικών μου θεατρικών με βάση αληθινά γεγονότα που θεωρώ σημαντικά. ακόμη, μέσω του σχολείου έχω μάθει αρκετά πράγματα για τον θεατρικό φωτισμό και τον ήχο. Ο κινηματογράφος προέκυψε από κάποια σεμινάρια που έγιναν στο Αγρίνιο. Και σε όλο αυτό φυσικά βοηθούν οι φίλοι και αλλά άτομα στο να σε μάθουν.
Πιστεύω πως είναι πολύ δύσκολο για ένα παιδί να του δοθεί μια ευκαιρία να γίνει γνωστός. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις όπως το ανεβάσει κάποιος ή κάποια ένα video η ακόμη και μια φωτογραφία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ακόμη και στο YouTube.
– Ποια ευχή θα ‘θελες να πραγματοποιηθεί για το νέο έτος και ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
-Μια ευχή που θα έκανα με το νέο έτος είναι να φτιαχτούν περισσότερα καλλιτεχνικά σχολεία πόσο μάλλον να μην υπάρχει έλλειψη καθηγητών σε όλα τα σχολεία της χώρας. Καλό θα ήταν τέτοιες πρωτότυπες ιδέες ειδικότερα από νέα άτομα όπως εμείς να προωθούνται για να μας δίνονται και εμάς κίνητρα ώστε να συνεχίζουμε να δημιουργούμε.
Όσο για τα μελλοντικά μου σχέδια, έχουν όλα αναβληθεί λόγο του ιού αλλά έχω αφήσει σε παύση δυο δικά μου θεατρικά με θέματα την προσφυγιά και το άλλο την εφηβεία. Ανυπομονώ πολύ να τα προβάλλω. Περιμένω επίσης να διεξαχθεί το Αthens Art Festival 2021, για μια νέα θεατρική εμπειρία.
Λίγα λόγια για τον δημιουργό
Ονομάζομαι Κωνσταντίνος Παπαγιάννης (το καλλιτεχνικό μου είναι papagiannhss). Είμαι 15 χρονών, πάω 1η λυκείου στο Μουσικό Σχολειο Αγρινίου. Τρελαίνομαι για καλλιτεχνικές δημιουργίες. Πιστεύω ότι αυτές με εκφράζουν και με πάνε ένα βήμα μπροστά. Ξεκινώντας με το θέατρο, ένας από τους βασικούς παράγοντες που με ενέπνευσαν να ξεκινήσω όλα αυτά. Αρχίζοντας μαθήματα υποκριτικής από δευτέρα δημοτικού και συνεχίζοντας μέχρι και τώρα , καταφέρνω κάθε φορά να αντλώ άπειρες πληροφορίες . Παράλληλα έκανα και μοντέρνο χορό(από το ελάχιστα αγόρια στο Αγρίνιο). Στην αρχή δεν τρελαινόμουν αλλά μετά κατάλαβα ότι χωρίς αυτό δεν θα είχα φτάσει μέχρι εδώ. Πρόσφατα πηρά πτυχίο στον μοντέρνο χορό επίπεδου προεπαγγελματικού. στο κομμάτι του κινηματογράφου πρόσφατα συμμετείχα σε σεμινάρια κινηματογράφου εδώ στο Αγρίνιο. Από εκεί ξεκίνησα να ασχολούμαι με το digital creating (φωτογραφία-βίντεο-μοντάζ).
Θα ήθελα επίσης να τονίσω το ποσό σημαντικό είναι για ένα παιδί το σχολείο. Προσωπικά, με έχει βοηθήσει παρά πολύ στον τομέα που ασχολούμαι . εκτός από τα μαθήματα γενικής παιδείας, τέσσερις ώρες την εβδομάδα έχουμε ατομικό όργανο(υποχρεωτικό το πιάνο και ο ταμπουράς) και ως τρίτη επιλογή έβαλα τα ευρωπαϊκά κρούστα. Νομίζω τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το πιάνο είναι ένα κομμάτι που προσωπικά το λάτρεψα καθώς σου παρέχει πολλά συναισθήματα και πολλές τεχνικές . επίσης τα κρούστα, σου μαθαίνουν ρυθμό. Ένα από το πιο σημαντικά πράγματα του καλλιτεχνικού χώρου. εκτός από τα όργανα μπλέχτηκα και τον έλεγχο σκηνής. Ήχος και κυρίως φωτισμός. Το σχολείο μου έδωσε αυτήν την δυνατότητα να δημιουργώ σκηνές με προβολείς ,σχηματίζοντας διάφορα φωτιστικά σχεδία πάνω στην σκηνή.
Μου αρέσουν επίσης παράξενα ντυσίματα, ο σχεδιασμός σκηνικών σε μια παράσταση και η καταθλιπτική μουσική ( εάν και δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος). Γενικά μου κινεί το ενδιαφέρον να δημιουργήσω ένα αποτέλεσμα πολύ ξεχωριστό, ενδιαφέρον αλλά και κατανοητό. Επίσης έχω γράψει κάποια μικρά (devised) θεατρικά, το ένα το έχουμε ανεβάσει, έχει να κάνει με την κακοποίηση των παιδιών. Δυστυχώς λόγο του ίου δεν κατάφερα να ανεβάσω δυο θεατρικά που έχω αφήσει στην μέση. σχετίζονται με την εφηβεία και τους μετανάστες. Πολύ σύντομα πιστεύω να βγούμε από όλη αυτή την τραγική κατάσταση και να έχουμε την δυνατότητα να απολαύουμε καλλιτεχνικά θεάματα.
