Η συνέχεια της ανάλυσης του The Last of Us Part II, σε ένα άρθρο γνώμης.
Στο προηγούμενο μέρος, εξήγησα όσο περισσότερο ήταν δυνατό τα γεγονότα και τα είδαμε βήμα-βήμα από τα πρώτα συμβάντα, που οδήγησαν την ιστορία στο «μονοπάτι» που ακολούθησε μετέπειτα, αφήνοντάς το σε μία από τις πιο καθοριστικές σκηνές του παιχνιδιού.
Πιάνοντας, λοιπόν, την άκρη του «νήματος» από εκεί που την είχα αφήσει – για να μην κουράζω και χρονοτριβώ – η Abby, παρέα με τον Lev και έχοντας περάσει από την «κόλαση» το τελευταίο τριήμερο στο Seattle, βρίσκουν τη κρυψώνα της Ellie και των υπολοίπων με σκοπό η Abby να πάρει εξηγήσεις, αλλά και εκδίκηση για όλους τους φίλους της που είδε νεκρούς.
Abby vs Ellie (Θέατρο, Seattle)
Μου πήρε πολύ περισσότερο χρόνο από τον μέσο όρο παικτών για να φτάσω σε αυτή τη σκηνή, συγκεκριμένα, 30+ ώρες, ενώ οι περισσότεροι το είχαν ήδη τερματίσει στις 28. Επομένως, έχοντας αυτά κατά νου, ήμουν 100% σίγουρος, φτάνοντας σε αυτό το σημείο, πως θα είναι οι τελευταίες σκηνές της ιστορίας και του παιχνιδιού συνολικά. Για άλλη μία φορά, με περίμενε μεγάλη έκπληξη…
Όταν συνειδητοποίησα, πως πρέπει να ελέγχω την Abby, για να κυνηγήσω και να σκοτώσω την αγαπημένη μου χαρακτήρα (Ellie), ομολογώ πως εκνευρίστηκα πάρα πολύ. Αν μου έλεγε κάποιος πως: «Φίλε ηρέμησε, δεν τελειώνει εδώ» δεν θα έκανα έτσι. Όμως, κατά τη διάρκεια της μάχης, δεν μπορούσα να σταματήσω από το να σκέφτομαι: «ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΗΝ ELLIE ΣΤΟ ΤΕΛΙΚΟ BOSS FIGHT;».
– «Ε, γιατί δεν είναι το τελικό Boss Fight, Γιώργο…».
Πού θέλω να καταλήξω; Πως ακόμα και αυτή η σκηνή – που ξενέρωσε πολλούς, μαζί και εμένα – είχε λόγο ύπαρξης. Η Ellie δεν έφυγε απλά με άδεια χέρια από το Seattle. Έφυγε με ένα νεκρό φίλο, ένα σπασμένο χέρι, μία κοπέλα έγκυο που χάρη σε έναν άγνωστο (Lev) δεν πέθανε (φώτο), έναν σακάτη Tommy, μία συνείδηση πολύ βαριά πληγωμένη και φυσικά, έναν εγωισμό εξίσου πληγωμένο. Πόσο μάλλον αν σκεφτείς, πως η Abby χάρισε τη ζωή και σε αυτήν και στη Dina…
Και όλα αυτά οδήγησαν στα μετέπειτα προβλήματα της Ellie, μιας και το Seattle για αυτήν ήταν μία πέρα για πέρα τραυματική εμπειρία.
Το μετατραυματικό σοκ της Ellie
Η ιστορία, μας προχωράει ένα χρόνο, σε μία ήρεμη, ειρηνική και οικογενειακή ζωή για την Ellie, τη Dina και τον J.J. Ακόμα ένα σημείο που νόμιζα (αυτή τη φορά όχι μόνο εγώ) ότι το παιχνίδι θα τελείωνε και θα μας ξενέρωνε όλους… Φυσικά, όμως, δεν ήταν έτσι.
Η ζωή μπορεί να μοιάζει ιδανική για τους χαρακτήρες μας, όμως για την Ellie τα πράγματα είναι διαφορετικά, αφού δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει το θάνατο του Joel και την… Abby. Κάτι που φυσικά συμμεριζόμαστε ως παίκτες.
Χαρακτηριστική η κρίση πανικού που παθαίνει από έναν μεγάλο βρόντο και της έρχονται όλες οι φρικιαστικές μνήμες στο μυαλό, ενώ βρίσκεται στον αχυρώνα με τον J.J. αγκαλιά. Αυτό, σε συνδυασμό με τις πιέσεις του λαβωμένου Tommy, την οδηγεί σε μία πολύ μεγάλη απόφαση που έμελλε να μετανιώσει. Να κυνηγήσει πάλι την Abby!
Έχει διαφορά να παίρνεις αυτή την απόφαση, όταν μόλις έχεις χάσει ένα αγαπημένο σου πρόσωπο με το να την παίρνεις, όταν -θεωρητικά πάντα- έχεις μία ήρεμη και όμορφη οικογενειακή ζωή. Κάπου εκεί, συνειδητοποίησα μια και καλή, πως αν κάτι σου έχει γίνει εμμονή, θα σε κυνηγάει για πάντα όσο κι αν προσπαθήσεις να το αποφύγεις. Αυτό ακριβώς δηλαδή που έπαθε η Ellie στην ιστορία. Έγινε εμμονική! Αδικαιολόγητα; Δικαιολογημένα; Αυτό το κρίνει ο καθένας μόνος του.
Σε μία πολύ δυνατή σκηνή, η Dina την παρακαλάει, όμως η Ellie το έχει αποφασίσει. Γιατί, αλλιώς, θα έχει εφιάλτες για πάντα, δεν θα το ξεπεράσει ποτέ και το γνωρίζει καλά.
Ellie vs Abby (Santa Barbara)
Και μπαίνουμε στην τελική φάση της ιστορίας. Μία φάση που δεν κρίθηκε για την ύπαρξή της, αλλά για την έκβασή της. Φυσικά, μιλάω για τη μάχη των δύο πρωταγωνιστριών στη παραλία.
Μία Ellie απελπισμένη να κάνει αυτό για το οποίο ήρθε και μία Abby αδύναμη και ταλαιπωρημένη… Κοιτώντας τες, ειλικρινά, δεν ήξερα ποια να λυπηθώ. Την αγαπημένη μου Ellie που έφτασε να απειλεί ότι θα σκοτώσει ένα παιδί, απλά για να την παλέψει η εχθρός της (δείγμα απελπισίας και κατάντιας) ή την Abby που είναι ετοιμοθάνατη και θέλει απλά να σώσει τον λιπόθυμο Lev; Βασικά, τις λυπόμουν και τις δύο. Την καθεμία για διαφορετικό λόγο.
Ναι, με κατάφεραν. Με κατάφεραν να λυπηθώ την “κακιά” της ιστορίας.
Αμφιβάλλω – αν δεν έπρεπε να παίξω ένα δεκάωρο μαζί της βλέποντας όλο της το backstory και τις δυσκολίες – αν θα με ένοιαζε η κατάστασή της. Αλλά κοιτάζοντάς το ανθρώπινα και μόνο, είναι λίγοι νομίζω αυτοί που δεν έδειξαν την παραμικρή συμπόνοια στο πρόσωπό της… Πόσο μάλλον όταν το μόνο που έχει στο μυαλό της όταν ελευθερώνεται, είναι να σώσει τον Lev, χωρίς να τη νοιάζει καν η παρουσία της Ellie.
Πραγματικά, αυτές οι λεπτομέρειες ήταν απίστευτες… Ήταν αυτές που εκείνη τη στιγμή με έκαναν να νιώθω πάρα πολύ περίεργα που ως Ellie είχα πάει εκεί να τη σκοτώσω.
Και φτάνουμε στην πιο δυνατή (για μένα) σκηνή του παιχνιδιού. Η Ellie την έχει στα χέρια της και την πνίγει. Κάνει επιτέλους αυτό για το οποίο πήγε στη Santa Barbara και αυτό για το οποίο πήγε στο Seattle ένα χρόνο νωρίτερα… Δεν θα σας πω τι “έπρεπε” να γίνει σε αυτή τη σκηνή, όπως πολλοί λένε. Θα σας πω απλά πώς ήμουν.
Βουρκωμένος, θυμάμαι, έλεγα «Αρκετά, αρκετά, αρκετά» μέχρι η Ellie να την αφήσει. Δεν είχε νόημα πια να τη σκοτώσει, κανένα.
Και το γεγονός, πως φέρνει εικόνα του Joel στο μυαλό της, λίγο πριν την αφήσει, κάνει τη σκηνή ακόμα πιο δυνατή, ακόμα πιο αγρίως όμορφη. Διότι, για όποιον δεν το σκέφτηκε ή δεν το κατάλαβε, η Ellie εκείνη τη στιγμή συγχωρεί την Abby αφήνοντάς τη να ζήσει, όπως ήθελε να συγχωρέσει τον Joel και δεν πρόλαβε. Η συγχώρεσή της προς το άτομο που μισεί είναι η συγχώρεση που δεν μπόρεσε να δώσει στον ψυχικό της πατέρα. Και επιτρέψτε μου να πω, ότι αυτό είναι ΥΠΕΡΟΧΟ!
Λυπάμαι, αλλά δεν “ακούω” το επιχείρημα: «Σκότωσε τόσο κόσμο για να τη βρει και εν τέλει δεν τη σκότωσε». Παιδιά, αυτό δεν είναι επιχείρημα. Σε πόσες καλές ταινίες, σε πόσα καλά παιχνίδια, σε πόσες καλές σειρές δεν πέθανε στο τέλος ο “κακός”, παρόλο που ο πρωταγωνιστής πέρασε από πολύ κόσμο μέχρι να τον βρει; Για καθίστε και σκεφτείτε. Συν του ότι είναι ένα επιχείρημα που έχω ακούσει πιο πολύ από ανθρώπους που δεν έπαιξαν το παιχνίδι (το είδαν κυρίως), επομένως τα συναισθήματα και οι σκέψεις δεν μπορούν να είναι τα ίδια.
Το «Just take him» που λέει κλαίγοντας η Ellie, κρύβει από πίσω όλο τον ψυχολογικό της πόνο, όλη την μετάνοια για το πού κατάντησε, πού έφτασε για μία εκδίκηση που της είχε γίνει εμμονή και που πια δεν είχε νόημα να πάρει. Διότι έχει χάσει και μεγάλος μέρος του εαυτού της και της ζωής της εξαιτίας όλου αυτού… Κάτι που άργησε πάρα πολύ να συνειδητοποιήσει από μόνη της.
Ο μεγαλύτερός της φόβος έγινε πραγματικότητα…
Στο original παιχνίδι (The Last of Us), η 14χρονη Ellie εξομολογήθηκε στον Sam, πως ο μεγαλύτερός της φόβος είναι μήπως καταλήξει μόνη της. Πόσο λυπητερό το γεγονός, ότι το τέλος του δεύτερου παιχνιδιού του franchise είναι ακριβώς αυτό… Έχει μείνει ολομόναχη. Χωρίς κανέναν. Χωρίς τον Joel, χωρίς τον Tommy, χωρίς τη Dina και χωρίς τον J.J. Δεν ξέρω αν αυτό ενόχλησε τον κόσμο, αλλά το είπα και στο 1ο μέρος του άρθρου, πως η Naughty Dog μέσα από αυτή την ιστορία μας έδειξε πόσο σκληρή και άσχημη μπορεί να είναι η πραγματικότητα, ασχέτως αν αρέσει αυτό ή όχι στους παίκτες.
Είναι κάτι που ελάχιστες άλλες gaming εταιρείες (αν όχι καμία) θα δείτε να πράττουν, δηλαδή εσκεμμένα να προκαλούν θλίψη στον παίκτη και ένα μη αίσιο τέλος. Γιατί απλά έτσι έχουν τα πράγματα. Γιατί το να κυνηγάς την εκδίκηση τόσο μανιωδώς μόνο εκεί θα σε οδηγήσει. Αυτό, στα μάτια μου, είναι το μήνυμα που θέλουν να μας περάσουν στο τέλος. Πως κάνοντας όλα όσα έκανε η Ellie και θυσιάζοντας όσα θυσίασε για έναν τέτοιο σκοπό, έχεις μόνο να χάσεις και τίποτα να κερδίσεις! Αυτό ακριβώς που έπαθε δηλαδή.
Η Dina την είχε προειδοποιήσει. Γυρνώντας σπίτι, με δύο δάχτυλα λιγότερα, βρήκε ένα σπίτι άδειο και μόνο μία κιθάρα με την οποία δεν θα μπορεί πια να παίξει το τραγούδι που είχε συνδέσει με τον Joel. Πόσο πιο λυπητερό να γίνει ένα τέλος…
«I would like to try…»
Κι όμως, μπορεί να γίνει κι άλλο. Το τελικό flashback είναι, κατά τη γνώμη μου, μία από τις πιο συγκινητικές σκηνές στην ιστορία του gaming. Και την κάνουν ακόμα πιο κορυφαία ο Troy Baker (Joel) και η Ashley Johnson (Ellie). Οι άνθρωποι που έκαναν εν πολλοίς αυτούς τους χαρακτήρες τόσο αγαπητούς και υπέροχους και για αυτό τους αξίζει υπόκλιση! Δεν θέλω καν να μιλήσω για αυτή τη σκηνή, θα την παραθέσω απλά παρακάτω για όσους θέλουν να τη θυμηθούν… Perfection!
Υ.Γ. Τα «ευχαριστώ» μου να δώσω, ως gamer που λάτρεψε τον τίτλο της Naughty Dog, και στους Neil Druckmann (σκηνοθέτης, συγγραφέας) και Laura Bailey (Abby) που έπαιξαν τεράστιο ρόλο για αυτό το καταπληκτικό αποτέλεσμα που βγήκε. Τους αξίζουν πάρα πολλά εύσημα! Και ας άργησαν να τα πάρουν…
Υ.Γ. 2: Η εκδίκηση δεν είναι ποτέ η απάντηση. Η συγχώρεση είναι. Μπορεί να της κόστισε τα πάντα, αλλά η Ellie μας το δίδαξε αυτό, έστω και αργά…
