Scroll down for English!
Για άλλη μια φορά δίνουμε φωνή στους χορευτές και γινόμαστε μια γροθιά!
Οι μέρες της καραντίνας δεν έχουν τελειώσει, ακόμα και αν κάποιες επιχειρηματικές δραστηριότητες, δειλά-δειλά, ξεκινούν ξανά. Ο κλάδος του πολιτισμού παραμένει παγωμένος και όσοι εργάζονται σε αυτόν μουδιασμένοι αναμένουν τις εξελίξεις. Χορευτές, ηθοποιοί, μουσικοί και πλήθος άλλων εργαζόμενων στις τέχνες παραμένουν ακόμα στα αζήτητα. Οι δε χορευτές, αναγκασμένοι να παρακολουθούν μαθήματα από το διαδίκτυο, χωρίς ίχνος πραγματικής επαφής, και να προπονούνται σε ταράτσες ή σε δωμάτια με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να πηγαινοέρχονται στα πόδια τους και με τον κίνδυνο να τραυματιστούν ή στην καλύτερη να σπάσουν το αγαπημένο βάζο της μαμάς. Οι σχολές μπορεί να είναι κλειστές, τα αυτιά μας όμως είναι πάντα ανοιχτά! Στο τρίτο μέρος του αφιερώματος “Χορευτές σε καραντίνα” δίνουμε το λόγο σε τέσσερις συναδέλφους, οι οποίοι μας περιγράφουν την καθημερινότητά τους προ-covid, μας λένε εκφράζουν τους προβληματισμούς για την επικαιρότητα και τα μέτρα στο χώρο του πολιτισμού και συγκεκριμένα στον κλάδο των χορευτών, μας δίνουν τις συμβουλές τους για να ανταπεξέλθουμε σε αυτή την δύσκολη κατάσταση και, όπως πάντα, κλείνουν με μια ευχή για το μέλλον! Για να δούμε λοιπόν…
Πες μας λίγα λόγια για εσένα…
Νεκτάριος Ράντι (b_boy_nek_g)
Ξεκίνησα το χορό το 2014 με poping και μετά με τράβηξε το breaking. Ξεκίνησα στο ερασιτεχνικό και πήγα προς επαγγελματικό. Mετά ξεκίνησα λίγο σύγχρονο και μετά latin. Πλέον, μετά από μηνίσκο και στα δύο γόνατα έχω ψιλοαφήσει το χορό και είμαι απλά δουλειά-σπίτι…
Μαρία Τρώντσου (marydancer_t)
Ασχολούμαι ερασιτεχνικά με modern-jazz και σύγχρονο χορό εδώ και 10 χρόνια, ενώ πριν από 1,5 χρόνο ξεκίνησα και μπαλέτο. Στην αρχή ξεκίνησα με μοντέρνο σαν χόμπι στο γυμνάσιο, κατάλαβα ότι ο χορός σημαίνει πολλά για εμένα και έτσι αποφάσισα να αφοσιωθώ μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου, ώστε να φτάσω σε επαγγελματικό επίπεδο. Ο χορός μου δίνει την χαρά της δημιουργίας, της έμπνευσης, της ζωντάνιας, της έκφρασης και της απελευθέρωσης από τα ‘’δεσμά’’ της καθημερινότητας! Θεωρώ ότι μπορεί να με χαρακτηρίσει σαν χορεύτρια ο τρόπος με τον οποίο ‘’ταξιδεύω’’ τον θεατή μαζί μου. Δεν θα το άλλαζα με τίποτα στον κόσμο, είναι πραγματικά μια ευλογία! Ευτυχώς έχω λίγο χώρο στο σπίτι μου και προσπαθώ να συνεχίζω σε έναν σταθερό βαθμό τις προπονήσεις μου, ώστε να μην χάσω την φόρμα μου. Στερούμαι αρκετά τις πολύτιμες ώρες που βρισκόμουν στη σχολή, οι οποίες, ό,τι και να κάνει κανείς, είναι αναντικατάστατες και η απουσία τους είναι αισθητή.
Άρτεμις Αλμπάνη (artemis_alb)
Ξεκίνησα το χορό σε ηλικία 6 ετών. Έχω ασχοληθεί με πολλά είδη μέσα στα χρόνια, αλλά τα τελευταία 4 ασχολούμαι επαγγελματικά με το Μοντέρνο χορό κάνοντας ακαδημαϊκές σπουδές καθώς και με το Commercial και Latin & Ballroom τα οποία διδάσκω τα τελευταία 2 χρόνια (ούσα πιστοποιημένη καθηγήτρια χορού).
Λάμπρος Καζέρος (trapped.in.stardust)
Είμαι ο Λάμπρος, είμαι 22 χρονών και ζω στην Αθήνα! Ξεκίνησα κλασικό μπαλέτο στα 18! Μετά από 1 χρόνο συστηματικής προπόνησης έδωσα εξετάσεις και πέρασα στη σχολή της λυρικής σκηνής! Παράλληλα έκανα μαθήματα ανελλιπώς με τη δασκάλα μου για να καλύψω τα κενά που είχα! Πλέον θεωρώ πως είμαι έτοιμος για να δουλέψω σε ομάδα χορού(με κυρίως κλασικό υπόβαθρο)! Αυτό που με περιγράφει σαν χορευτή είναι κυρίως η δημιουργικότητά μου και η θεατρικότητα που εκπέμπω!
Μια γνώμη για την επικαιρότητα και τα μέτρα;
Νεκτάριος: Για μένα τα μέτρα αυτά είναι βλακείες. Μόνο εδώ είναι τόσο αυστηρά, στο εξωτερικό είναι πιο άνετα. Ο δικός μας πολιτισμός εδώ είναι λίγο πίσω σε σχέση με εξωτερικό στον τομέα του χορού. Γι’ αυτό έχουμε πολλά αστέρια, σε πολλά είδη, αλλά δεν ανεβαίνουν μένουν στα ίδια, κυρίως στο δικό μου είδος.
Μαρία: Γενικά θεωρώ ότι όλο αυτό που συμβαίνει στον κόσμο αυτή τη στιγμή είναι θλιβερό, καθώς στερεί από όλους μας το δικαίωμα μιας «φυσιολογικής» ζωής. Επίσης είναι άδικο για τους χορευτές/καλλιτέχνες, και ειδικά για τους επαγγελματίες. Ενώ όλοι αναμέναμε την οποιαδήποτε επίδειξη (διαγωνισμούς, παραστάσεις κλπ) ώστε να αναδείξουμε την δύσκολη αλλά πολύ σημαντική δουλειά των δασκάλων μας, δυστυχώς εμφανίστηκε αυτό το τεράστιο ‘’εμπόδιο’’ το οποίο εύχομαι να τελειώσει το συντομότερο δυνατόν. Όσο για τα μέτρα, κατά την άποψή μου είναι αυστηρότερα από όσο θα έπρεπε και άδικα. Γενικά δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένη από την στιγμή που έχει μπει «φραγμός» σε αυτό που αγαπώ και είναι σαν ο κλάδος του πολιτισμού να δέχεται πόλεμο…
Άρτεμις: Θεωρώ την αντιμετώπιση της πολιτείας προς τους χορευτές και προς τους καλλιτέχνες γενικότερα όχι απλά άδικη, σχεδόν μεσαιωνική. Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός προς αυτή τη μερίδα ανθρώπων και θεωρούμαστε ασήμαντοι “χομπίστες” καθώς αποτελούμε μειονότητα. Βλέπω μια γενικότερη αδιαφορία προς τον Πολιτισμό πράγμα λυπηρό στη χώρα που τον γέννησε, πλην του ότι θεωρώ αβάσιμα πολλά από τα μέτρα τα οποία έχουν παρθεί, από ένα σημείο και έπειτα. Αυτή τη στιγμή τα παιδιά που σπουδάζουν χορό στερούνται το δικαίωμα τους στην εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση και η πολιτεία δεν παίρνει καμία θέση για αυτό! Υπάρχουμε, είμαστε εδώ και δικαιούμαστε να ζήσουμε, να σπουδάσουμε και να δουλέψουμε όπως όλοι!
Λάμπρος: Αυτή η περίοδος είναι μία απ’ τις δυσκολότερες της ζωής μου, διότι παρόλο που προσάρμοσα την εκπαίδευση-προπόνησή μου στο σπίτι, δεν ξέρω πώς θα μπορέσω να φτιάξω βίντεο για τις οντισιόν μου που ξεκινούν αυτήν την περίοδο! Δυστυχώς, στην ίδια κατάσταση βρίσκονται και πολλοί συνάδελφοί μου! Θεωρώ πως θα έπρεπε να ληφθούν μέτρα ξεχωριστά για την καλλιτεχνική παιδεία και να μην ακολουθούμε απλά τι κάνουν τα σχολεία!
Περιέγραψε μας λίγο την χορευτική σου καθημερινότητα προ covid:
Νεκτάριος: Προ κορωνοϊού χόρευα καθημερινά, όσο προλάβαινα μετά την δουλειά, και πάντα μόνος μου, δεν έχω κανέναν άλλον. Έκανα συνήθως 2-3 ώρες την ημέρα.
Μαρία: Προ κορωνοϊού, η αγαπημένη μου καθημερινότητα των προπονήσεών μου είχε ως εξής:
Δύο φορές την εβδομάδα μπαλέτο, άλλες δύο modern-jazz και από εκεί και έπειτα αφιέρωνα μια μέρα για ξεκούραση και τις υπόλοιπες δύο μέρες έκανα συνήθως κάποιου είδους ενδυνάμωση, όπως pilates.
Άρτεμις: Σχεδόν κάθε μέρα από τις 6-7 και μετά θα βρισκόμουν είτε σε κάποιον από τους χώρους που εργάζομαι ως δασκάλα, είτε, εάν δεν δίδασκα την ίδια μέρα, θα έκανα μαθήματα και προπονήσεις με άλλους χορογράφους (τα οποία κάνω στο πλαίσιο εκπαίδευσης και περαιτέρω προσωπικής εξέλιξης). Αυτά συνήθως μέχρι 10-11 το βράδυ, κάθε μέρα non stop. Επίσης, 1 φορά τη βδομάδα έχω το μάθημα προετοιμασίας μου για το πτυχίο μου στο Μοντέρνο ISTD και συνήθως δουλεύω και Σάββατα από το πρωί μέχρι τις 3-4 το μεσημέρι, αναλόγως. Πολλές φορές μετά καταλήγω και σε μαθήματα συναδέλφων.
Λάμπρος: Μια τυπική εβδομάδα προπόνησης πριν τον κορωνοϊό: Δευτέρα ως Σάββατο 9:00-16:00 μαθήματα στην επαγγελματική, 17:00-19:00 στο στούντιο της δασκάλας μου, 20:00-21:00 γυμναστήριο! 22:00 ύπνος, Κυριακή 10:00-14:00 μαθήματα στο στούντιο και ξεκούραση.
Έχεις να δώσεις μία συμβουλή στους συγχορευτές σου που θα τους βοηθούσε σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε;
Νεκτάριος: Να κάνουν προπόνηση βλέποντας συνέχεια βίντεο από διαγωνισμούς η προπονήσεις η ακόμα και αστεία βίντεο για να μένουν ζεστοί και παράλληλα κοντά στον χορό.
Μαρία: Μια συμβουλή που θα μπορούσα να δώσω σε συγχορευτές μου είναι να μην το ’’βάλουν κάτω’’ όσο δύσκολη και ανυπόφορη αν είναι αυτή η περίοδος που διανύουμε. Λίγος αυτοσχεδιασμός πάντα βοηθάει στη βελτίωση της διάθεσης! Οπότε αρχικά όσο μπορούν να εστιάσουν στο να είναι αισιόδοξοι, επειδή η ψυχολογία είναι το πιο σημαντικό κομμάτι και έπειτα από άποψη προπόνησης, να κάνουν ό,τι μπορούν και τους είναι δυνατό, βάσει των δυνατοτήτων τους και φυσικά του χώρου που διαθέτουν! Σίγουρα θα ήταν προτιμότερο να εστιάσουν στο να κάνουν βασικές ασκήσεις του μαθήματός τους, καθώς και οποιοδήποτε είδος ενδυνάμωσης και φυσικά εντατικό stretching. Ένα θετικό της κατάστασης είναι πως μας δίνεται μια καλή ευκαιρία να αυξήσουμε την δύναμή μας (ψυχική και σωματική), την ευλυγισία μας και να δουλέψουμε την τεχνική μας αλλά με προσοχή και σεβασμό προς το σώμα και τα όριά του. Φυσικά δεν θα παραλείψω και το κομμάτι της διατροφής που είναι επίσης σημαντικό για να διατηρηθούμε σε φόρμα! Όλα είναι θέμα θέλησης, διότι τότε υπάρχει και τρόπος!
Άρτεμις: Η συμβουλή που θα έδινα σε άλλους χορευτές (και στον εαυτό μου) ώστε να μπορέσουμε βγαίνοντας από όλο αυτό να διαφυλάξουμε την υγεία μας αρχικά, ψυχική και σωματική, καθώς και τα σώματα μας, γιατί είναι τα εργαλεία μας, είναι ότι είναι οκ να μην έχεις όρεξη να γυμναστείς, είναι οκ να μην θες να χορέψεις σε φάσεις. Αλλά όταν έχεις τον χρόνο και την όρεξη, βρες αυτό το κάτι που θα σε εμπνεύσει και θα σου δώσει κίνητρο για να δουλέψεις, να δημιουργήσεις και να νιώσεις κι ας είναι ο μόνος χώρος που μπορείς να χορέψεις ένα δωμάτιο ή ένα σαλόνι. Βρες τρόπο αυτό το σαλόνι να γίνει η δική σου σκηνή και θα δεις ότι άμα αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο, οτιδήποτε σε προβληματίζει θα γραφτεί σε εκείνο το πάτωμα.
Λάμπρος: Συμβουλή προς τους συναδέλφους μου! Θα έλεγα να μην σταματήσουν την προπόνηση! Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει τρόπος! Μπορούμε όλοι να τρέξουμε σε εξωτερικούς χώρους! Υπάρχουν εκατοντάδες βίντεο στο διαδίκτυο με μαθήματα χορού που απαιτούν μικρότερο χώρο απ’ ότι απαιτούσαν στο στούντιο! Η ζωή συνεχίζεται! «χορέψτε γιατί χανόμαστε» της Pina Bausch ήταν η φράση που έπρεπε να αναλύσω στην έκθεση των εισαγωγικών εξετάσεών μου και αυτό έχω να πω και στους συγχορευτές μου.
Τι σου λείπει περισσότερο από τη χορευτική σου ζωή;
Νεκτάριος: Μου λείπουν όλα… Που έπαιρνα το κασετόφωνο και έβγαινα έξω και χόρευα, που ερχόμουν Αθήνα και μαζευόμασταν Πειραιά και χορεύαμε, όλα μα όλα…!
Μαρία: Μου λείπουν πολύ οι συγχορεύτριές μου, οι δασκάλες μου, τα δύσκολα αλλά χρήσιμα μαθήματα και κυρίως η σκηνή και οι αίθουσες χορού!
Άρτεμις: Μου λείπει όλη αυτή η ενέργεια από τα μαθήματα, αυτό το μοίρασμα… γνώσεων, συναισθημάτων με τους μαθητές μου και τους συγχορευτές. Αυτές οι αίθουσες γεμάτες καρδιές που χτυπούν στον ίδιο παλμό, έχουν κοινά όνειρα, στόχους, επιθυμίες, κοινή ανάγκη για έκφραση, για δημιουργία μέσω της τέχνης μας, κοινή αγάπη για το χορό. Δεν υπάρχει πιο όμορφο από αυτό το αμοιβαίο πάρε δώσε που συμβαίνει μέσα στις αίθουσες. Μου λείπει η χαρά των μικρών μαθητριών μου όταν έμπαιναν για μάθημα, ακόμα και οι εξαντλητικές ώρες προετοιμασίας μου για τις επαγγελματικές εξετάσεις. Ουσιαστικά είναι σαν να λείπει ένα κομμάτι του εαυτού μου, του ποια είμαι, της καθημερινότητάς μου.
Λάμπρος: Περισσότερο απ’ όλα μου λείπει να κρατιέμαι από τη μπάρα κι όχι απ’ το καλοριφέρ μου και να μπορώ να κάνω άλματα χωρίς να φωνάζει η μάνα μου ότι θα τις γκρεμίσω το πάτωμα! Αλλά μου λείπουν οι φίλοι μου, η καθημερινότητα, ο κοινός αγώνας που είχαμε κάθε μέρα, η ομαδικότητα των ασκήσεων! Μπαλέτο σημαίνει «πάνω από 8 άτομα»! Χωρίς την ομάδα χάνεται η μαγεία αυτής της τέχνης…
Τι φοβάσαι περισσότερο;
Νεκτάριος: Αυτό που φοβόμουν έχει γίνει ήδη….Έχω χάσει λίγο την όρεξη για χορό πλέον, την κα*λα όπως λέω εγώ…Γιατί δεν έχω κάποιον να κάνω προπόνηση, να με ενθαρρύνει και τα σχετικά…
Μαρία: Όσον αφορά τον κλάδο μας, στην παρούσα φάση θα έλεγα ότι φοβάμαι το ενδεχόμενο να μην ξανανοίξουν οι σχολές χορού φέτος, οπότε να πάει χαμένη και η φετινή χρονιά και επομένως οι επιχειρήσεις αυτές να έρθουν αντιμέτωπες με πολλά προβλήματα…
Άρτεμις: Πιο πολύ φοβάμαι το γεγονός ότι ο κόσμος πλέον έχει αποκτηνωθεί πλήρως με όλο αυτό και, μέχρι το τέλος του, θα έχουμε γίνει εντελώς ακοινώνητοι σαν όντα. Έχουμε μάθει να ζούμε σε μια καθημερινότητα χωρίς το άγγιγμα, την αγκαλιά, το φιλί, το χάδι και ένας τέτοιος κόσμος εμένα με τρομάζει. Ένας άνθρωπος που αντέχει να ζει απομονωμένος μακριά από άλλους είναι ή θηρίο ή θεός έλεγε ο Αριστοτέλης στην Πολιτεία του. Εμείς τι είμαστε εν τέλει? Θεοί σίγουρα όχι, αλλά μήπως έχουμε ιδρυματοποιηθεί τελείως χωρίς καν να το καταλάβουμε? Με τρομάζει αυτή η απομόνωση στην οποία μας έχουν μάθει να ζούμε, η κοινωνία μας ήταν από πριν απρόσωπη και ατομικιστική, αλλά θεωρώ ότι πλέον θα χαθεί κάθε ουσία στις ανθρώπινες σχέσεις.
Λάμπρος: Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι πως δεν θα προλάβω να τις προθεσμίες για τις οντισιόν μου και θα χάσω μία ολόκληρη χρονιά! Ακόμη περισσότερο βέβαια φοβάμαι ότι η εξάπλωση του ιού δε θα σταματήσει σύντομα και θα χάσουμε πολλούς ακόμη συνανθρώπους μας!
Ας κλείσουμε με μια ευχή!
Νεκτάριος: Εύχομαι σε όλους υγεία και ελευθερία, να έρθει η καθημερινότητα ξανά, να δουλέψουν όλοι οι άνθρωποι πάλι και να ανοίξουν οι δρόμοι να πάμε και σε κανέναν διαγωνισμό!
Μαρία: Εύχομαι να τελειώσει μια και καλή όλη αυτή η τρελή κατάσταση που βιώνουμε και να επιστρέψουμε πιο γεροί, δυνατοί και αγαπημένοι από ποτέ στις καθημερινότητες μας, με ακόμη περισσότερο μεράκι και πολύ μεγαλύτερη αγάπη και αφοσίωση για αυτό που κάνουμε αλλά και για να εξελιχθούμε περαιτέρω!
Άρτεμις: Για το μέλλον εύχομαι φως. Πολύ φως! Να έρθει και να φωτίσει τις ζωές μας που τώρα είναι στο σκοτάδι. Εύχομαι υγεία, ευτυχία, χαρά, πολλή πολλή αγάπη γιατί την έχουμε ανάγκη, επίτευξη στόχων και προσδοκιών, τρέλα, γιατί αλλιώς δεν επιβιώνεις, και πολλούς και δυνατούς έρωτες. Φυσικά εύχομαι η τέχνη να μπει ξανά στις ζωές μας πιο δυνατή και ηχηρή απ’ ότι έχει ποτέ υπάρξει και να κάνει την παρουσία της ξανά αισθητή, με όλους εμάς ξανά στις αίθουσες και στη σκηνή να την υπηρετούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Λάμπρος: Για το μέλλον, εύχομαι να τελειώσουμε με τους εμβολιασμούς με όσο το δυνατόν λιγότερα θύματα και να επιστρέψουμε το συντομότερο δυνατόν στις ζωές μας! Γυρίζοντας πίσω, να εκτιμήσουμε περισσότερο το πόσο πολύτιμο είναι το να βρισκόμαστε όλοι μαζί, χωρίς φόβο, με έναν κοινό στόχο και να χορέψουμε ξανά!
Ευχαριστούμε για άλλη μια φορά τους χορευτές που συμμετείχαν στο αφιέρωμα.
Στη φωτογραφία εξώφυλλου ο Λάμπρος Καζέρος.
ΓΙΑ ΤΟ PART I ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
ΓΙΑ ΤΟ PART II ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
Once again we give the floor to the dancers. Let’s make a stand!
The days of quarantine are not over, even if some business activities, timidly, begin again. The culture branch remains frozen, and those who work in it, numbly await for any developments. Dancers, actors, musicians and a host of other art workers still remain unclaimed. The dancers, forced to attend classes from the internet, without a trace of real contact, and to train on terraces or in their rooms with the other members of the family getting in their way all the time and at the risk of getting injured or, in the best case, breaking mom’s favorite vase. Our dance schools may be closed, but our ears are always open! In the third part of the tribute “dancers in quarantine” we give the floor to another four colleagues, who describe us their daily lives pre-covid, express their concerns about the timeliness and the current measures in the field of culture and specifically in the industry of dancers, give us their advice to cope with this difficult situation and, as always, close with a wish for the future! So, let’s see…
Tell us a few words about you…
Nektarios Ranti (b_boy_nek_g)
I started dancing in 2014 with poping and then I was drawn to breaking. I started in amateur and went to professional. After that I started a little modern and then latin. At the moment, after a meniscus in both knees, I’ve kind of left dancing and I’m just work-home…
Maria Trontsou (marydancer_t)
I have been dancing modern-jazz and contemporary for 10 years, while 1.5 years ago I started ballet. At the beginning, I started with modern as a hobby in high school, but then I realized that dancing means a lot to me and so I decided to devote myself to it, after finishing my studies, in order to reach a professional level. Dancing gives me the joy of creation, inspiration, vitality, expression and liberation from the ‘shackles’ of everyday life! I wouldn’t change it for anything in the world, it’s really a blessing! Fortunately, I have a little space in my house and I try to continue to a constant degree my workouts, so as not to lose my shape. I have been deprived the precious hours I used to spend at school which are irreplaceable, and their absence is noticeable.
Artemis Albani (artemis_alb)
I started dancing at the age of 6. I have dealt with many genres over the years, but in the last 4 I have been professionally involved with modern dance, making academic studies, as well as Commercial and Latin/Ballroom, which I teach the last 2 years as a certified dance teacher.
Lambros Kazeros (trapped.in.stardust)
I am Lambros, I am 22 years old and I live in Athens! I started classical ballet at 18! After 1 year of systematic training I took exams entered the National Opera of Greece! At the same time I took lessons with my teacher to fill the gaps I had. Now I think I’m ready to work in a dance group (mainly with classical background). What describes me as a dancer is mainly my creativity and the theatricality I emit!
Can you tell us your opinion on the topicality and the measures concerning the arts industry?
N.: For me these measures are nonsense. Only in Greece they are so strict. Our own culture here is a little behind when it comes to the field of dance. That’s why we have a lot of rising stars, in a lot of genre, but they don’t evolve, especially in my own genre.
Maria: I generally think that all that is happening in the world right now is sad, as it deprives of us the right of a “normal” life. The situation is also unfair for dancers/artists, especially professionals. While we were all waiting for any competitions or performance to show the difficult but very important work of our teachers, unfortunately this huge ‘obstacle’ appeared which I hope will go away as soon as possible. As for the measures, in my view they are stricter than they should be and unfair. On the whole I am not at all pleased at the moment, since a “barrier” has been put to what I love, and it is as if the branch of arts is taking a bashing…
Artemis: I consider the treatment of the state towards dancers and towards artists in general not just unfair, almost medieval. There is no respect for this portion of people and we are considered Insignificant “hobbyists” as we are a minority. I see a general apathy when it comes to culture, in the country which gave birth to it. I also find many of the measures which have been taken, from one point onward, totally groundless. At the moment children studying dance are deprived of their right to education and professional training and the state does not take any position on this! We exist, we are here and we are entitled to live, study and work like everyone else!
Lambros: This period is one of the hardest of my life, because even though I adapted my tutoring and training at home, I don’t know how I will be able to make videos for my auditions that are due to start during the next days! Unfortunately, many of my colleagues are in the same situation! I think that special measures should be taken for artistic education and not just follow what schools do.
Describe us your every day life before covid:
Nektarios: Before coronavirus, I danced every day, as long as I could after work, and always on my own, I had no one else. I usually did 2-3 hours a day.
Maria: Before coronavirus, my favorite daily routine of my workouts was as follows: Twice a week Ballet, twice a week modern-jazz and, from there on, I devoted a day to rest. The remaining two days I usually did some kind of empowerment, like pilates.
Artemis: Almost every day from 6-7 p.m. onward, I would either be in one of the places where I work as a teacher, or, if I did not teach the same day, I would take lessons and train with other choreographers (which I do in the context of further personal development). These happened usually up to 10-11 p.m., every day, non-stop. Also, once a week I had my preparation course for my Modern degree at ISTD and I usually work Saturdays from morning until 3-4 p.m., accordingly. A lot of times I also end up going to colleagues classes.
Lambros: A typical pre-coronavirus training week: Monday to Saturday 9 00-16:00 professional lessons, 17:00-19:00 at my teacher’s Studio, 20:00-21:00 I would hit the gym! At 22:00 I would go to bed. On Sundays from 10:00-14:00 I would take lessons in the studio and then rest.
Can you give a piece of advice to your co-dancers that would help them in this difficult period we are going through;
Nektarios: To practice watching videos from competitions or workouts or even funny videos to stay warm and at the same time close to the dance.
Maria: One piece of advice I could give to my co-dancers is not to give up, however difficult and intolerable this period is. A little improvisation always helps to improve mood! So, first, they should focus on being optimistic, because psychology is the most important part. Second, in terms of training, they should do whatever is possible, according to their capabilities and of course the space they have! It would certainly be preferable to focus on doing basic exercises of their courses, as well as any kind of strength training and intensive stretching. One positive of the situation is that we are given a good opportunity to increase our strength (mental and physical), our flexibility and work on our technique but with attention and respect for our body and its limits. Of course, they shouldn’t skip maintaining a healthy diet, which is also important. We can always find our way out of a bad situation if we want to!
Artemis: The advice I would give to dancers (including myself) in order to preserve our mental and physical health and protect our bodies, because they are our tools, is that it is OK not to feel like exercising, it is OK not to want to dance at certain times. But when you have the time, find that little something that will inspire you and motivate you to work, create and feel, even though the only place you can dance is a bedroom or a living room. Find a way to make this living room your own stage and you’ll see that if you let yourself go, everything that troubles you will be written on that floor.
Lambros: Advice to my colleagues! I’d say they shouldn’t stop training! Where there is will, there also the way! We can all run outdoors! There are hundreds of videos on the Internet of dance lessons that require less space than they required in the studio! Life goes on! “Dance because we’re lost” by Pina Bausch was the phrase I had to analyze in my introductory exam report for National Opera and that’s what I have to say to my co-dancers.
What do you miss most from your dance life;
Nektarios: I miss everything…Taking the cassete player and going out to dance, coming to Athens gathering in Piraeus with other guys to dance, every single thing!
Maria: I miss my dance classmates, my teachers, the difficult but useful lessons and especially the stage and the dance halls!
Artemis: I miss all this energy from the lessons, sharing knowledge with my students and my co-workers. These halls full of hearts beating in the same pulse, we had common dreams, goals, desires, a common need for expression, for creation through our art, a common love for dance. There’s nothing more beautiful than this mutual “give and take” that happens in the halls. I miss the joy of my young students when they came in for class, even my grueling hours of preparation for the professional exams. It’s basically like a part of me is missing, a part of who I am, of my everyday life.
Lambros: Most of all I miss holding on to the ballet bar and not my radiator and being able to jump without my mother yelling that I will tear her floor down! But I also miss my friends, the daily routine, the common struggle we had every day, the teamwork of the exercises! Ballet means “over 8 people”! Without the team, the magic of this art is lost…
What are you most afraid of;
Nektarios: What I have been afraid of has already happened….I’ve partly lost my will for dancing now, because I don’t have someone to train with, encourage me and all that…
Maria: As for our industry, at this stage I would say that I fear the possibility of dance schools not reopening for this year, so another year will be wasted and therefore these businesses will face many problems…
Artemis: I am more afraid of the fact that the world has now become completely dehumanized with all this and, by the end of it, we will have become completely unsociable as beings. We have learned to live in an everyday life without the touch, the hug, the kiss, the caress and this kind of world scares me. A human who can stand living isolated is either a Beast or a God, as Aristotle once stated. What are we after all? We are certainly no gods, so, are we becoming beasts without even realising it? I am horrified by this isolation in which we have been taught to live, our society has always been individualistic, but I believe that now every substance in human relations will be lost.
Lambros: What I’m most afraid of is that I will not make the deadlines for my auditions and I will miss a whole year! Even more so, I fear that the spread of the virus will not stop soon and we will lose many more of our fellow human beings!
Let’s make a wish!
Nektarios: I wish everyone health and freedom, to return to their everyday life, to their jobs… And I also wish we will soon go back to competing!
Maria: I wish that all this crazy situation that we are experiencing will end once and for all and that we will return stronger, than ever to our everyday lives, with even more love and much more devotion for what we do and try to evolve further!
Artemis: For the future I wish light. Too much light! To come and illuminate our lives that are now in darkness. I wish health, happiness, joy, a lot of love because we need it, achieving goals and expectations and madness, because otherwise you do not survive. Of course, I hope that art will re-enter our lives more powerful and resonant than it has ever been and make its presence felt again, with all of us again in the halls and on stage serving it in the best possible way.
Lambros: For the future, I wish we will finish the vaccination procedures with as few victims as possible and return to our lives as soon as possible! Turning back, I wish for everyone to appreciate more being part of a team, without fear, with a common goal and dance again!
We thank once again the dancers who participated in the tribute.
Special Thanks to Lambros Kazeros for the cover photo.
YOU CAN READ PART I HERE
YOU CAN READ PART II HERE.
