Η Τάνια Τσανακλίδου έχει το θάρρος να ακολουθεί πάντα την καρδιά της και τη δύναμη να υπερασπίζεται τις επιλογές της. Θέλει θάρρος, για να μιλά κάποιος για όλα όσα το δείχνουν αδύναμο, του λείπουν, το φοβίζουν, τον τρομάζουν. Για να ανοίγει την καρδιά του, να ξεδιπλώνει τη σκέψη του, να συγκινείται. Με την αφοπλιστική ειλικρίνεια που τη διακρίνει, η σπουδαία ερμηνεύτρια μιλά στην Έλενα Κατρίτση, για τις διαδρομές και τους σταθμούς της ζωής της.
Για τους ανθρώπους που τη σημάδεψαν και για όσα δεν πρόλαβε να τους πει. Τον πατέρα της, που κατάλαβε ποιος πραγματικά ήταν, μόνο αφότου είχε φύγει από τη ζωή. Τη μητέρα της, που όταν την έχασε, σταμάτησε να τραγουδά και με τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, της είπε λόγια, που δεν είχε προλάβει, όσο την είχε ακόμα κοντά της. Με το χαμό της, ξεπέρασε το φόβο του θανάτου, που είχε οδηγήσει στην πρώτη κρίση πανικού, ενώ ήταν μόλις 16 χρόνων
Για τις στιγμές που δε θα ξεχάσει, όπως όταν τραγούδησε στις Κάννες «Τα παιδιά του Πειραιά» αλλά και περιστατικά που την έφεραν σε δύσκολη θέση, όπως όταν χωρίς να το ξέρει, κι ενώ βρισκόταν στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, φώναξε δυνατά στο Γιάννη που αγαπούσε, μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες τηλεθεατές.
Για τις σχέσεις, τις τρέλες που έχει κάνει, όπως το γύρο του θανάτου για τα μάτια ενός ακροβάτη και για τον έρωτα: «Το για πάντα, με τρομάζει. Για πάντα ήθελα να κρατήσω τους ανθρώπους που αγαπώ και που πέθαναν. Είναι το μόνο για πάντα, για το οποίο μετανιώνω, που δεν πίστεψα».
Για το νόημα της ζωής: «Να μην είσαι μίζερος και κακομοίρης, να μη ζεις τρέμοντας, φοβούμενος συνεχώς, είτε για την κριτική, είτε για μια πιθανή, ενδεχόμενη απώλεια. Γιατί η ζωή περνάει και χάνεται. Και αυτό που μένει, είναι τα υπερβολικά γέλια, τα υπερβολικά κλάματα, αυτά έχουνε χαραχτεί μέσα μου. Τις ήσυχες στιγμές τις έχω ξεχάσει. Έχουν διαγραφεί».
Για τη συγχώρεση που πήρε από ένα πρόσωπο που είχε πληγώσει: «Το πλήγωσα όχι άμεσα, εμμέσως και μετά ζήτησα συγγνώμη. Κι αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα δώρα στη ζωή μου, το γεγονός ότι με συγχώρεσε».
Για το χρόνο, που περνά, και για τη νεότητα, που παίρνει μαζί του: «Με πλήγωσε πάρα πολύ. Ξέρεις, έκανα το μάγκα στη ζωή μου… Έλεγα, εμένα δε με νοιάζει… Τελικά μ’ ένοιαζε, και το έκρυβα. Και με πλήγωσε αυτή η απώλεια της ωραιότητας. Κι ακόμα με πληγώνει. Και δε θέλω να συγκινηθώ… Ταυτοχρόνως, καταλαβαίνω ότι το νόημα της ζωής είναι πιο πολύ να καταλάβουμε ποιοι είμαστε… Αυτό με απασχολεί τώρα. Δε με απασχολούν ούτε τα έργα, ούτε τα τραγούδια. Λέω, σαν άνθρωπος αφήνω θετικό αποτύπωμα; Θα με θυμούνται σαν ένα κομβικό σημείο στη ζωή τους πέντε, δέκα άνθρωποι;».
Συντελεστές:
Αρχισυνταξία – Παρουσίαση: Έλενα Κατρίτση
Σκηνοθεσία: Κώστας Γρηγοράκης
Διεύθυνση φωτογραφίας: Κώστας Τριανταφύλλου
Διεύθυνση παραγωγής: Γεωργία Κατσίρη
Μουσική επιμέλεια: Σταμάτης Γιατράκος
Παρουσίαση: Έλενα Κατρίτση
Η Τάνια Τσανακλίδου έχει το θάρρος να ακολουθεί πάντα την καρδιά της και τη δύναμη να υπερασπίζεται τις επιλογές της. Θέλει θάρρος, για να μιλά κάποιος για όλα όσα το δείχνουν αδύναμο, του λείπουν, το φοβίζουν, τον τρομάζουν. Για να ανοίγει την καρδιά του, να ξεδιπλώνει τη σκέψη του, να συγκινείται. Με την αφοπλιστική ειλικρίνεια που τη διακρίνει, η σπουδαία ερμηνεύτρια μιλά στην Έλενα Κατρίτση, για τις διαδρομές και τους σταθμούς της ζωής της.
Για τους ανθρώπους που τη σημάδεψαν και για όσα δεν πρόλαβε να τους πει. Τον πατέρα της, που κατάλαβε ποιος πραγματικά ήταν, μόνο αφότου είχε φύγει από τη ζωή. Τη μητέρα της, που όταν την έχασε, σταμάτησε να τραγουδά και με τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, της είπε λόγια, που δεν είχε προλάβει, όσο την είχε ακόμα κοντά της. Με το χαμό της, ξεπέρασε το φόβο του θανάτου, που είχε οδηγήσει στην πρώτη κρίση πανικού, ενώ ήταν μόλις 16 χρόνων
Για τις στιγμές που δε θα ξεχάσει, όπως όταν τραγούδησε στις Κάννες «Τα παιδιά του Πειραιά» αλλά και περιστατικά που την έφεραν σε δύσκολη θέση, όπως όταν χωρίς να το ξέρει, κι ενώ βρισκόταν στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, φώναξε δυνατά στο Γιάννη που αγαπούσε, μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες τηλεθεατές.
Για τις σχέσεις, τις τρέλες που έχει κάνει, όπως το γύρο του θανάτου για τα μάτια ενός ακροβάτη και για τον έρωτα: «Το για πάντα, με τρομάζει. Για πάντα ήθελα να κρατήσω τους ανθρώπους που αγαπώ και που πέθαναν. Είναι το μόνο για πάντα, για το οποίο μετανιώνω, που δεν πίστεψα».
Για το νόημα της ζωής: «Να μην είσαι μίζερος και κακομοίρης, να μη ζεις τρέμοντας, φοβούμενος συνεχώς, είτε για την κριτική, είτε για μια πιθανή, ενδεχόμενη απώλεια. Γιατί η ζωή περνάει και χάνεται. Και αυτό που μένει, είναι τα υπερβολικά γέλια, τα υπερβολικά κλάματα, αυτά έχουνε χαραχτεί μέσα μου. Τις ήσυχες στιγμές τις έχω ξεχάσει. Έχουν διαγραφεί».
Για τη συγχώρεση που πήρε από ένα πρόσωπο που είχε πληγώσει: «Το πλήγωσα όχι άμεσα, εμμέσως και μετά ζήτησα συγγνώμη. Κι αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα δώρα στη ζωή μου, το γεγονός ότι με συγχώρεσε».
Για το χρόνο, που περνά, και για τη νεότητα, που παίρνει μαζί του: «Με πλήγωσε πάρα πολύ. Ξέρεις, έκανα το μάγκα στη ζωή μου… Έλεγα, εμένα δε με νοιάζει… Τελικά μ’ ένοιαζε, και το έκρυβα. Και με πλήγωσε αυτή η απώλεια της ωραιότητας. Κι ακόμα με πληγώνει. Και δε θέλω να συγκινηθώ… Ταυτοχρόνως, καταλαβαίνω ότι το νόημα της ζωής είναι πιο πολύ να καταλάβουμε ποιοι είμαστε… Αυτό με απασχολεί τώρα. Δε με απασχολούν ούτε τα έργα, ούτε τα τραγούδια. Λέω, σαν άνθρωπος αφήνω θετικό αποτύπωμα; Θα με θυμούνται σαν ένα κομβικό σημείο στη ζωή τους πέντε, δέκα άνθρωποι;».
Συντελεστές:
Αρχισυνταξία – Παρουσίαση: Έλενα Κατρίτση
Σκηνοθεσία: Κώστας Γρηγοράκης
Διεύθυνση φωτογραφίας: Κώστας Τριανταφύλλου
Διεύθυνση παραγωγής: Γεωργία Κατσίρη
Μουσική επιμέλεια: Σταμάτης Γιατράκος
Παρουσίαση: Έλενα Κατρίτση
