Η φωνή της δίνει χρώμα στις μελωδίες, το ταλέντο της γεμίζει τόσο τις μουσικές και θεατρικές σκηνές, ο χαρακτήρας της ζεσταίνει οποιοδήποτε βρεθεί στο δρόμο του. Η Ηρώ Σαΐα δεν τραγουδά απλά, ερμηνεύει. Η καλλιτεχνική της παιδεία “ντύνει” το στίχο και τη μουσική και τον ταξιδεύει σε μία άλλη υπόσταση. Όσο περνάει ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά της στο σπίτι, κάπου κάπου ανυπομονεί να ανέβει ξανά στην σκηνή και να βιώσει όλα εκείνα τα συναισθήματα που μόνο η τέχνη γεννά.
Ιδρυτικό μέλος της μουσικό-θεατρικής ομάδας “Σπείρα, Σπείρα”, απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Νέου Ελληνικού Θεάτρου, μητέρα δύο παιδιών, η Ηρώ Σαΐα, με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου ολόδικού της τραγουδιού, ξεδιπλώνει τη ψυχή της σήμερα στο Mikrofwno.
“Κάπου Κάπου”. Το πρώτο δικό σας εξ’ ολοκλήρου τραγούδι. Το τραγούδι που κρατούσατε στο συρτάρι για 7 ολόκληρα χρόνια. Τι σας έκανε να το κυκλοφορήσετε τώρα;
Πράγματι, δεν είχα τολμήσει να παρουσιάσω τόσα χρόνια αυτό το τραγούδι που είναι δικό μου και ως προς τη μουσική και ως προς τον στίχο. Ο λόγος που δεν το έκανα ήταν απλώς διότι “κάθε τι θέλει τον καιρό του” όπως συνηθίζουμε να λέμε. Τώρα αισθάνθηκα έτοιμη να εκφραστώ με δικά μου τραγούδια και τώρα το κάνω. Δεν είμαι συνθέτης , ούτε και φιλοδοξώ να γίνω οπότε αυτό με ελευθερώνει από το πώς θα κριθούν αυτά τα τραγούδια. Κρατάω το ρόλο της ερμηνεύτριας, αλλά αυτό δε με εμποδίζει να εκφράζομαι μέσω της μουσικής ή του στίχου. Αυτό για άλλους είναι αυτονόητο, σ’ εμένα πήρε 7 χρόνια για να το τολμήσω, διότι είχα την ανασφάλεια του αν θα αρέσει ή όχι . Τώρα που σημασία μέσα μου έχει το να εκφραστώ μέσω και της μουσικής και του στίχου , είπα λοιπόν να παρουσιάσω για αρχή αυτό το τραγούδι , το “Κάπου-Κάπου”, ως δώρο στους ακροατές, ως μια πινελιά χαράς μέσα στις παράξενες αυτες γιορτές που περάσαμε. Θα έρθει και η σειρά κι άλλων δικών μου τραγουδιών, κάτι το οποίο όμως θα γίνει αφότου κυκλοφορήσει το ”Παραδώσου”, ο δίσκος που έχουμε ετοιμάσει με τον Νεοκλή Νεοφυτίδη.
Συνήθως οι δημιουργοί όταν “γεννούν” ένα τραγούδι επηρεάζονται από την ψυχολογική τους κατάσταση τη δεδομένη στιγμή. Βρίσκετε κάποιες ομοιότητες στο τότε και το τώρα;
Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα τραγούδι αρκετά νοσταλγικό. Όμως ούτε τότε που το έγραψα , ούτε τώρα μπορώ να σας πω ότι κάτι νοσταλγούσα. Έχει δυο παράδοξα στοιχεία σε σχέση μ’ εμένα: Το ένα είναι αυτή η νοσταλγικότητα, ενώ δεν είμαι καθόλου άνθρωπος που νοσταλγεί και το δεύτερο είναι το γεγονός ότι έγραψα ένα τραγούδι με jazz ήχο θα λέγαμε, ενώ τα ακούσματά μου καθόλου δεν είναι τέτοια. Mεγάλωσα με ελληνικό τραγούδι, δημοτικά και βυζαντινή μουσική. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…
Ακούω το νέο σας τραγούδι και σας φαντάζομαι να το ερμηνεύετε ζωντανά με μία πολυπληθή ορχήστρα στο πλευρό σας. Πόσο σας έλειψε φέτος αυτή η επαφή με τον κόσμο; Πιστεύετε θα επανέλθει σύντομα ο πολιτισμός σε μία κανονικότητα;
Μου έλειψε πάρα πολύ όπως και σε όλους μας πιστεύω. Εμείς, οι Μεσογειακοί λαοί, νομίζω ασφυκτιούμε, όταν δε μπορούμε να εκφραστούμε, να τραγουδήσουμε τις χαρές και τις λύπες μας, τον έρωτα, όταν δε μπορούμε να δούμε μία παράσταση, όταν δε μπορούμε να είμαστε σε παρέες, να αγκαλιαστούμε, να περάσουμε χρόνο μαζί. Πιστεύω ότι οι φυσιολογικές συνθήκες στον Πολιτισμό δε θα έρθουν από τη μια μέρα στην άλλη, θα πάρει χρόνο, αλλά είμαι αισιόδοξη πως αυτό θα γίνει σε λίγο καιρό που το εμβόλιο θα γίνει προσιτό σε όλους μας.
Έχετε δηλώσει ότι ο πατέρας σας είναι ιερέας, κάτι που συνέβαλλε στο να μεγαλώσετε με την βυζαντινή μουσική στα αυτιά σας. Πόσο θεωρείτε ότι επηρέασε την τέχνη σας;
Πράγματι, τα ακούσματα αυτά πιστεύω πως συνέβαλλαν στην ευελιξία που έχω στη φωνή μου και μπορώ να ερμηνεύω ένα τραγούδι δημοτικό ή έντεχνο ή της Κάτω Ιταλίας. Γενικά, αισθάνομαι πολύ άνετα όταν μου ζητείται να ελιχθώ σε διάφορα μουσικά είδη. Τώρα, βέβαια, που βλέπω από απόσταση τα πράγματα, βρίσκω και ένα αρνητικό: δεν είναι άλλο από την υπερβολική συστολή που είχα ορισμένες φορές στη ζωή αλλά και στη σκηνή, λόγω του ότι μεγάλωσα ως “κόρη παπά”. Ντρεπόμουν πολύ, συνεχώς με έκρινα αρνητικά . Η δραματική σχολή και το θέατρο με βοήθησαν αρκετά στο να τα ξεπεράσω αυτά , κυρίως όμως με βοήθησε ο διάλογος με τον εαυτό μου.
Το τελευταίο διάστημα, άνοιξε η συζήτηση σχετικά με την αμοιβή καλλιτεχνών για ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εμφανίσεις, ύστερα από σχετική επιστολή 400 καλλιτεχνών. Ποια είναι η δική σας άποψη;
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το θέμα άνοιξε το τελευταίο διάστημα, όπως λέτε και αφορά σε εκπομπές, οι οποίες βασίζονται στη μουσική. Τόσα χρόνια οι τραγουδιστές και οι ηθοποιοί πηγαίναμε σε εκπομπές , χωρίς να πληρωνόμαστε διότι μέσα μας είχαμε τον λόγο – ή και τη δικαιολογία αν θέλετε – ότι πηγαίνουμε, τραγουδάμε και έχουμε και την ευκαιρία να μιλήσουμε για τις ζωντανές μας εμφανίσεις, σε θέατρα ή μαγαζιά. Είχαμε, δηλαδή, την ευκαιρία να πληροφορήσουμε τον κόσμο που ήθελε να μας ακούσει για το πού θα μας ακούσει και πολύ συχνά παρουσιάζαμε κι ένα μέρος του προγράμματος. Τώρα που δεν είχαμε ζωντανές εμφανίσεις, λόγω της πανδημίας, λοιπόν, έπρεπε να πηγαίνουμε σε εκπομπές, απλώς για να τραγουδήσουμε.
Αν το δούμε από άλλη βάση σε μία εκπομπή από την καθαρίστρια, τον άνθρωπο που σερβίρει καφέδες, τη μακιγιέζ, την κομμώτρια, μέχρι τον παρουσιαστή και τον παραγωγό, όλοι πληρώνονται εκτός από τους τραγουδιστές οι οποίοι ξοδεύουν τον χρόνο τους (πολλές φορές και 10 -12 ώρες) , προσφέρουν τη φωνή και την εικόνα τους, εκτίθενται και μετά το εκάστοτε κανάλι μπορεί για πάντα να επαναπροβάλλει για χρόνια αυτές τις εκπομπές οι οποίες βασίζονται στους τραγουδιστές που τελικά είναι οι μόνοι που δεν πληρώνονται! Μα δεν είναι παράλογο αυτό; Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει. Προς τιμήν της μόνο η ΕΡΤ μέχρι ώρας δέχτηκε σε κάποιες εκπομπές να δίνει μια ελάχιστη αμοιβή. Εύχομαι να ακολουθήσουν και τα ιδιωτικά κανάλια.
Το 2020 έφυγε, αλλά η διάθεση για απολογισμούς καλά κρατεί! Ποια ήταν για εσάς η πιο ευχάριστη είδηση και ποια στιγμή θα θέλατε να ξεχάσετε;
Η πιο ευχάριστη είδηση ήταν η ανακάλυψη του εμβολίου. Η στιγμή που θα ήθελα να ξεχάσω είναι όταν μου ανακοινώθηκε ότι ο πατέρας μου που είχε κολλήσει Κορονοϊό και διασωληνώθηκε.
Αλήθεια, εσείς σε ποιον τραγουδάτε ότι “κάπου – κάπου σε θυμάμαι” και τι “Κάπου – κάπου νοσταλγείτε”;
Όπως σας απάντησα δεν είμαι άνθρωπος που νοσταλγεί. Προσμένω, όμως ,την επόμενη καλύτερη μέρα, παλεύω και προσπαθώ γι’ αυτήν . Την καλύτερη μέρα για εμένα , για τα παιδιά μου , για τον κόσμο όλο . Και η προσπάθεια μπορεί να είναι από κάτι σπουδαίο μέχρι το να μαζέψω ένα χαρτί από τον δρόμο ή από μια παραλία και να το πετάξω στα σκουπίδια.
Τέλος, θα ήθελα να μου περιγράψετε τον εαυτό σας με τρία μόλις επίθετα και να μας δώσετε μία ευχή για το νέο έτος
Δυστυχώς και ευτυχώς, η ίδια η ζωή μας αναιρεί τα χαρακτηριστικά μας. Δεν θα ήθελα, λοιπόν, να με χαρακτηρίσω γιατί θα έπρεπε αναγκαστικά να γράψω είτε θετικά, είτε αρνητικά επίθετα και αυτό θα ήταν άδικο. Κατά συνθήκες, αυτά που νομίζουμε ότι είμαστε αναιρούνται … οπότε ας αφήσουμε τους άλλους να μας χαρακτηρίζουν .
Η ευχή μου για το Νέο Έτος είναι να έχουμε υγεία και να μη χάνουμε τη δύναμη και τον εαυτό μας, παρά τις δυσκολίες .
