Ένας αδιέξοδος δρόμος ή ένας κακός εφιάλτης; Δίχως τέλος οι καταγγελίες περί σεξουαλικών, λεκτικών, σωματικών παρενοχλήσεων και όχι μόνο. Η Σοφία Μπεκατώρου, ήταν μόνο η αρχή ενός παγόβουνου χωρίς τέλος, άνοιξε πολλά στόματα και ταυτόχρονα έξυσε πολλές πληγές. Η εξιστόρηση και καταγγελία της δικής της επίπονης ιστορίας ήταν η αρχή ενός παγόβουνου που οδήγησε σε ένα ορυμαγδό καταγγελιών και αποκαλύψεων. Φιλιππίδης, Κιμούλης Χαικάλης, Λιγνάδης, Σπυρόπουλος, Χατζής, όλοι αυτοί οι “τεράστιοι” που αγαπήθηκαν και λατρεύτηκαν τόσα χρόνια από χιλιάδες ανθρώπους και συνεργάτες. Βρέθηκαν εμπλεκόμενοι στα γρανάζια άκρων σκανδαλωδών καταγγελιών κακοποίησης.
Η Ζέτα Δούκα, η οποία έκανε την αρχή στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» σε ένα αρκετά φορτισμένο κλίμα άρχισε να περιγράφει την καθ’ όλα καλή συνεργασία της με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη, Γιώργο Κιμούλη κατηγορώντας τον για λεκτική βία και όχι μόνο. Ακολούθησαν τρανά ονόματα της τηλεόρασης και του θεάτρου, όπως Τζένη Μποτση, Άννα-Μαρία Παπαχαραλαμπους, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Λένα Δροσάκη Δημήτρης Μοθωναίος καθώς και μια σειρά από ηθοποιούς επώνυμους και μη, που είδαν το αιχμηρό πρόσωπο της βίας και της τρομοκρατίας σε επαγγελματικό και οικογενειακό περίγυρο. Συγκεκριμένα, κατάχρηση εξουσίας, από τον γνωστό ηθοποιό και σκηνοθέτη, Πέτρο Φιλιππίδη, βίωσε η γνωστή ηθοποιός Άννα- Μαρία Παπαχαραλάμπους. Η γνωστή ηθοποιός, υπέστη σεξουαλική παρενόχληση από τον ηθοποιό, στο θεατρικό έργο «Οι Ηλίθιοι», του Νιλ Σάιμον, που ανέβηκε στο θέατρο “Βρετάνια” το 2000, στο οποίο συμπρωταγωνιστούσαν. “Ο καταγγελλόμενος με παρενοχλούσε εκτός θεάτρου με διάφορους τρόπους, όπως παρακολουθώντας με και προκαλώντας μου έτσι μια συνεχή ανησυχία, που έφτανε μερικές φορές στα όρια του τρόμου, αφού ειλικρινά δεν ήξερα ποια θα ήταν η επόμενή του κίνηση και φοβόμουν ότι είναι ικανός για τα πάντα, όπως μου είχε αποδείξει με τις πράξεις του. Παράλληλα, κατά τη διάρκεια της παράστασης μου δημιουργούσε έναν διαρκή φόβο ώστε να πρέπει πάντοτε να τρέχω για να βγω στη σκηνή, διότι εάν αργούσα έστω και ένα δευτερόλεπτο, εκμεταλλευόμενος τη σκηνοθετική του ιδιότητα, μου επετίθετο λεκτικά και με μείωνε. Ακόμα, κατά τη διάρκεια των στιγμών που υπήρχε μεταξύ του χαρακτήρα που υποδυόμουν και του δικού του κάποιο φιλί, εκείνος με φιλούσε με βία, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του, μπροστά σε ένα έκπληκτο κοινό, το οποίο συνήθως αντιδρούσε με ένα επιφώνημα απέχθειας”. Όπως περιγράφει παραστατικά η ηθοποιός.
Παρόμοια περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης βίωσαν, η Λένα Δροσάκη και η Πηνελόπη Αναστασοπούλου. Επομένη καταγγελία «φωτιά», μια συνέντευξη ενός 19 χρόνου τότε ηθοποιού, που μόλις ξεκινούσε τα πρώτα του βήματα, περιγράφει λεπτομερώς πως υπέστη άγρια σεξουαλική παρενόχληση από διακεκριμένο ηθοποιό το 2005, στο 2020.mag.gr. Αυτά λίγες ώρες μόνο, πριν γνωστοποιηθεί η παραίτηση του, Δημήτρη Λιγνάδη από το αξίωμα του διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Το θύμα δήλωσε ότι θα καταφύγει και θα δημοσιοποιήσει τα στοιχεία του θύτη στη δικαιοσύνη. Όσα και αν γραφτούν μέχρι και αυτή την ώρα, η λίστα είναι τόσο μεγάλη που τελειωμό δεν έχει.
Το θέατρο έχει κλονιστεί συθέμελα. Έχει χωριστεί σε θύτες και θύματα, έχει μεταμορφωθεί σε ένα παιχνίδι εξουσίας, σε αφέντες και δούλους. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι ένα παιχνίδι, είναι η ίδια η ζωή, η πάλη και τα όνειρα η διαβίωση και κυρίως η αξιοπρέπεια. Δεν είναι μόδα, δεν είναι φάση, δεν είναι κάτι περαστικό, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο ή κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει. Δυστυχώς όλοι ξέρουμε και δεν μιλάμε, είτε από φόβο, είτε από ντροπή, είτε επειδή δεν μας έχει συμβεί ακόμα. Κανένας δεν πρέπει να υπομένει και να εμμένει εν έτη 2021, σε οποίο τομέα και αν εργάζεται ακόμα και στο ίδιο το οικογενειακό περιβάλλον μας. Πάντα είναι η σωστή ώρα, πάντα είναι η κατάλληλη στιγμή. Το δηλητήριο, από το οποίο έχουν μολυνθεί όλοι οι κλάδοι και συνάμα ολόκληρη η κοινωνία μας, μόνο αν μιλήσουμε μπορεί να σωθεί. Η διαιώνιση αυτής της μάστιγας, είναι η σιωπή και η συνενοχή και η εξολόθρευση της, είναι η «κραυγή» και η καταγγελία. Speak out Loudly !
