Ο “Tom Sekeris” (Παναγιώτης Κουρτέσης) εμφανίζεται ξαφνικά στο 13ο επεισόδιο της κωμικής τηλεοπτικής σειράς μυθοπλασίας της ΕΡΤ1 “Η Τούρτα της Μαμάς”, μετά το θάνατο του “Μηνά Σέκερη”, του “ζωηρού” και εξαφανισμένου για πολλά χρόνια συζύγου της “Μαριλού” (Λυδίας Φωτοπούλου). Ερχόμενος από το εξωτερικό, ο άγνωστος για την οικογένεια γοητευτικός νέος χτυπά το κουδούνι και εξηγεί, μιλώντας άπταιστα αγγλικά, ότι είναι γιος του αποθανόντα, άρα και αδελφός της “Ευανθίας” (Καίτης Κωνσταντίνου)!
Μακριά από τη μυθοπλασία και…το επιτυχημένο σίριαλ της EΡΤ1, συνάντησα τον Παναγιώτη Κουρτέση και έμαθα πολλά για αυτόν.
Χαμογελαστός, ευγενικός, γεμάτος ενέργεια…, δεν δίστασε να μου μιλήσει για όσα έχει καταφέρει αλλά και για όσα ονειρεύεται!
Πρωταθλητής στο άλμα εις ύψος μέχρι τα είκοσι οχτώ του, ενώ από έφηβος ήθελε να γίνει κάτοικος της Νέας Υόρκης…το έκανε και αυτό -λίγο μεγαλύτερος βέβαια-!Έχει εργαστεί, μεταξύ άλλων, ως ντελιβεράς, σερβιτόρος, πορτιέρης σε club, γυμναστής, μοντέλο και ηθοποιός!
Καρκίνος στο ζώδιο και γεννηθείς στην Αθήνα, μεγάλωσε στην Πετρούπολη, στην οποία ζει μέχρι και σήμερα. «Δεν την αλλάζω με τίποτα! Είναι ο αγαπημένος μου τόπος στον κόσμο!»
Παρακάτω, στην συνέντευξη που μου παραχώρησε, αποκάλυψε πολλά και ενδιαφέροντα! Πάμε να τα δούμε…!
Πώς ήταν τα παιδικά-εφηβικά σου χρόνια;
Σαν παιδάκι, μπορώ να πω, ήμουν “αλητάκος”! Δεν ήμουν καλός μαθητής, ήμουν δυσλεκτικός και είχα διάσπαση προσοχής. Δυστυχώς κανείς δεν είχε καταλάβει ότι είχα δυσλεξία. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Έκανα οτιδήποτε άλλο, εκτός από το να παρακολουθώ τον καθηγητή! (γελάει)
Μου άρεσε να τρέχω συνέχεια από εδώ και από εκεί, να κάνω ζημιές! Είχα τρομερή ενέργεια, αλλά κατάφερα να διοχετεύσω όλη αυτήν την ενέργεια στον αθλητισμό. Ξεκίνησα από πολύ μικρή ηλικία, γύρω στα έξι, να κάνω ενόργανη. Μετά, επειδή ψήλωνα πάρα πολύ, με κέρδισε το μπάσκετ, το οποίο είναι η μεγάλη μου λατρεία, όπως και γενικότερα ο αθλητισμός. Θυμάμαι, στα δεκαέξι μου, ήμουν 1.82 και μπορούσα να καρφώσω την μπάλα στο στεφάνι της μπασκέτας. Για το ύψος και την ηλικία που είχα τότε είχα πολύ μεγάλη αλτικότητα. Τότε συνειδητοποίησα ότι έχω κλίση σε ένα άλλο άθλημα, στο άλμα εις ύψος!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Για ένα δεκαεξάχρονο έφηβο, όπως ήσουν εσύ τότε, θα έλεγα ότι δεν είναι εύκολο να αντιληφθεί τι του ταιριάζει. Υπήρχε κάποιος ή κάτι που σε παρακίνησε να δοκιμάσεις το συγκεκριμένο αγώνισμα στίβου;
Ναι! Μία ημέρα έβλεπα αγώνες στίβου στην τηλεόραση. Έδειχνε αθλητές να κάνουν άλμα εις ύψος. Κάποια στιγμή έδειξε έναν αθλητή, ο οποίος ήταν ανάπηρος, του έλειπε το ένα πόδι, να κάνει και εκείνος το ίδιο αγώνισμα. Πήδηξε γύρω στο 1.70 και μου φάνηκε τρομερά απίστευτο αυτό που έκανε! Τότε, σκέφτηκα πως, αν αυτός με ένα πόδι μπορεί να κάνει άλμα εις ύψος και να πηδάει τόσο ψηλά, εγώ μπορώ να φτάσω στο Θεό. Αυτός ο άνθρωπος, του οποίου το όνομα δυστυχώς δεν θυμάμαι, χωρίς να το ξέρει, με παρότρυνε να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου σε αυτό το αγώνισμα.
Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά (δεκαέξι ετών) πήδηξα 1.80, που θεωρείται πάρα πολύ ψηλά για ένα παιδί που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ ξανά με το στίβο. Έτσι, με κέρδισε το άλμα εις ύψος και τα επόμενα χρόνια κατάφερα να γίνω πρωταθλητής σε αυτό το αγώνισμα!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Συγχαρητήρια! Μέχρι πότε έκανες πρωταθλητισμό;
Πρωταθλητισμό έκανα μέχρι 28 χρόνων. Είχα αρκετές, μπορώ να πω, διακρίσεις, κυρίως στην Ελλάδα.
Ποια ήταν η πιο γλυκιά εμπειρία που απέκτησες τον καιρό που αγωνιζόσουνα;
Όταν ήμουν δεκαεννιά ετών, το 2003, συμμετείχα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Συλλόγων Εφήβων, στην Κωνσταντινούπολη, στην Τουρκία. Είχα πάει με τον Πανελλήνιο, που ήταν η ομάδα μου, και κατέκτησα την τρίτη θέση. Όταν στεκόμουν στο βάθρο και έβλεπα την ελληνική σημαία να υψώνεται στην Κωνσταντινούπολη, ένιωθα πολύ υπερήφανος!
O αθλητισμός ήταν για εμένα μία δίοδος, ώστε να διοχετεύσω όλη αυτήν την ενέργεια που είχα σε αυτόν! Σίγουρα μου έκανε μεγάλο καλό στη ζωή μου! Μέχρι σήμερα ευγνωμονώ τον εαυτό μου που πήρα αυτόν το δρόμο!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ας φύγουμε τώρα από τον αθλητισμό για να “μεταφερθούμε” στην ηθοποιία. Πότε μπήκε το μικρόβιο της υποκριτικής μέσα σου;
Στα είκοσι τέσσερα. Βέβαια, όταν ήμουν δώδεκα ετών, με είχε πάει η μητέρα μου σε ένα πρακτορείο μοντέλων, κυρίως για διαφημίσεις. Θυμάμαι, στα δώδεκα, μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα είχα κάνει τρεις-τέσσερεις τηλεοπτικές διαφημίσεις. Φυσικά, δεν είχα σκεφτεί τότε ότι θα ήθελα να ασχοληθώ είτε με το μόντελινγκ είτε με την υποκριτική. Απλώς, όποτε είχα χρόνο, το έκανα. Παρόλο που μου άρεσε η διαδικασία, δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο για εμένα, μου ήταν λίγο αδιάφορο. Δεν ήμουν τόσο μέσα σε αυτό. Εγώ ήθελα να παίζω με τους φίλους μου, να κάνω τον αθλητισμό μου, αυτά με ενδιέφεραν!
Με αυτό το κομμάτι, της διαφήμισης, δεν ασχολήθηκα ξανά μέχρι τα είκοσι τέσσερα, όπου άρχισα να ψάχνω για casting. Τότε είδα ότι ζητούνται ηθοποιοί για την κωμική σειρά του MEGA“Λατρεμένοι Μου Γείτονες”(2007-2009) και έστειλα ένα βιογραφικό. Μετά από λίγο καιρό, με κάλεσαν να πάω σε ένα casting. Τους ρώτησα αν αφορά τους “Λατρεμένους Μου Γείτονες”, μου απάντησαν: “Όχι, δυστυχώς έχει κλείσει αυτό το casting. Απλά θέλουμε να έχουμε το βίντεο σου.” Σκέφτηκα “οκέι, δεν τρέχει και τίποτα” και έφυγα. Αφού πέρασαν, όμως, ένα-δύο μήνες, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από την παραγωγή: “Γεια σας! Ο κ. Κουρτέσης; Σας έχουμε ένα ρόλο για το σίριαλ “Λατρεμένοι Μου Γείτονες”. Ενδιαφέρεστε; ”Ξαφνιάστηκα, αλλά είπα κατευθείαν το «ναι!». Αυτή ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα σε γύρισμα τηλεοπτικής σειράς, αφού μέχρι τότε είχα κάνει γυρίσματα μόνο για διαφημίσεις. Ήταν κάτι που αμέσως το λάτρεψα και αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με την υποκριτική.
Την επόμενη χρονιά, γράφτηκα στην Ανώτερη Δραματική Σχολή “Μαίρης Βογιατζή Τράγκα”.Αφού την ολοκλήρωσα, άρχισα να φοιτώ στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης “Πέτρας” του Δήμου Πετρούπολης, όπου είχα καθηγητή τον κ. Κώστα Αρζόγλου. Το μιούζικαλ “Ο Μικρός Πρίγκιπας” ήταν η πρώτη παράσταση στην οποία συμμετείχα. Πραγματοποιήθηκε το 2010 στο Θέατρο Έναστρο. Επίσης, όσο σπούδαζα στη σχολή “Πέτρας”, εγώ και οι υπόλοιποι συμφοιτητές μου παίξαμε σε κάποιες πολύ ωραίες παραστάσεις, σε σκηνοθεσία του κ. Αρζόγλου, στο Θέατρο Πέτρας.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το 2012 και αφού αποφοίτησα από τη Σχολή του Δήμου Πετρούπολης, είχα ένα πολύ μικρό ρόλο στην κωμική παράσταση του κ. Αλέξανδρου Ρήγα “Τα παιδιά θα ’ρθουν στις οχτώ”, όπου δούλευα και ως φροντιστής. Έπειτα, εμφανίστηκα στη δραματική σειρά του MEGA “Κλεμμένα Όνειρα” (2011-2015), σε πέντε –νομίζω- επεισόδια. Η τελευταία μου δουλειά, λίγο πριν φύγω για Αμερική, ήταν το 2014. Είχα κάνει μία διαφήμιση για το αθλητικό πρόγραμμα της ΕΡΤ1. Έπαιζα μπάσκετ και κάρφωνα την μπάλα στο καλάθι.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πώς και σε ποια ηλικία έλαβες την απόφαση να πας στην Αμερική;
Την απόφαση την πήρα σχεδόν στα τριάντα μου. Βέβαια το έλεγα από πολύ μικρός, αλλά πιστεύω τότε ήταν η κατάλληλη στιγμή, γιατί ηλικιακά ήμουν πιο ώριμος και ήξερα πλέον τι ήθελα στη ζωή μου. Επίσης, ήταν η εποχή που η οικονομική κρίση “είχε μπει για τα καλά” στην Ελλάδα, οι δουλειές ήταν πολύ δύσκολες. Έτσι, αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα, να ακολουθήσω το όνειρό μου, να ζήσω στη Νέα Υόρκη! Χαίρομαι πολύ που το έκανα, οι εμπειρίες που αποκόμισα ήταν τεράστιες και με ωρίμασαν πολύ ως άνθρωπο!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πόσο καιρό έμεινες στην Αμερική και σε ποια περιοχή;
Έζησα έξι χρόνια στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.
Πώς είναι η καθημερινότητα εκεί;
Η ζωή εκεί πέρα είναι πολύ διαφορετική, πολύ πιο σκληρή, θα έλεγα, από ότι στην Ελλάδα. Θέλει πραγματικά κότσια για να επιβιώσεις εκεί! Πρέπει να δουλεύεις πολύ και σκληρά, να αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου, να αναθεωρήσεις πολλά πράγματα, γιατί εκεί δεν συγχωρείται τίποτα. Δηλαδή, αν δεν πληρώσεις το ενοίκιο σου ένα μήνα, θα σε διώξουν από το σπίτι. Δεν τους ενδιαφέρει τι κάνεις και τι δεν κάνεις. Η ζωή είναι σκληρή εκεί και πρέπει να είσαι συνέχεια στην τσίτα!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Εσύ πώς κατάφερες να επιβιώσεις;
Η βασική μου δουλειά ήταν σερβιτόρος σε ελληνικό εστιατόριο, από όπου είχα έναν καλό μισθό. Δούλευα πέντε ή έξι φορές την εβδομάδα, από οχτώ έως δώδεκα ώρες. Παράλληλα, ασχολούμουν με το μόντελινγκ. Έκανα κάποιες πολύ ωραίες, μπορώ να πω, φωτογραφίσεις και δουλειές ως μοντέλο. Μετά αποφάσισα να πάω σε μία δραματική σχολή της Νέας Υόρκης, στο “ΗΒStudio” και έμαθα πραγματικά πολλά πράγματα σε αυτήν τη σχολή! Ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία για εμένα! Μάλιστα στην Αμερική κατάφερα να συμμετάσχω και σε μία παράσταση στην αγγλική γλώσσα! Ωστόσο, λόγω Covid το “Acts of Love” πραγματοποιήθηκε -δυστυχώς- διαδικτυακά και όχι σε θέατρο, όπως αρχικά είχε προγραμματιστεί να γίνει. Δεν πειράζει όμως, ήταν μία πολύ ωραία εμπειρία για εμένα να μπορέσω να παίξω σε μία ξένη γλώσσα, έστω και διαδικτυακά!
Ελλάδα ή Αμερική;
Το ιδανικό θα ήταν να υπήρχε μία χρυσή τομή. Στην Ελλάδα υπάρχει η καλοπέραση, ας πούμε, σε πολλά εισαγωγικά. Δεν αναφέρομαι βέβαια στο τώρα, που ζούμε ότι ζούμε με τον Covid, που δεν μπορούμε να βγούμε έξω και τα σχετικά. Στην Ελλάδα εύκολα θα επισκεφθείς έναν φίλο σου, θα βγεις για έναν καφέ, ένα ποτό, θα πας στο cinema, στο θέατρο να παρακολουθήσεις μία παράσταση. Όλα αυτά στην Αμερική είναι πολύ δύσκολο να τα κάνεις στη συχνότητα που μπορείς να τα κάνεις στην Ελλάδα. Επίσης, είναι και πολύ πιο ακριβά. Δηλαδή, στην Αμερική μία έξοδο σε ένα εστιατόριο ή σε ένα barμπορεί να σου στοιχήσει τα δεκαπλάσια λεφτά από αυτά που θα σου στοίχιζε εδώ και δεν είναι έτσι και στην κουλτούρα τους. Εκεί πέρα η κουλτούρα είναι δουλειά, σπίτι, δουλειά. Για να βγεις με κάποιον φίλο σου πρέπει να το έχεις κανονίσει μέρες πριν! Για εμένα, αξίζει να πάει κανείς μόνο για να μαζέψει κάποια χρήματα και να αποκτήσει μία εμπειρία ζωής. Μετά το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να επιστρέψει στη χώρα του.
Σήμερα σε βλέπουμε στην “Τούρτα της Μαμάς”. Πώς προέκυψε αυτό; Από ποιον σου έγινε η πρόταση και πότε;
Το καλοκαίρι (2020) είχα έρθει στην Ελλάδα για διακοπές. Σκεφτόμουν να επιστρέψω μόνιμα στα “πάτρια εδάφη”, αλλά δεν ήμουν ακόμη σίγουρος αν θα το έκανα τότε ή λίγο πιο μετά. Την ημέρα των γενεθλίων μου, 6 Ιουλίου, μου στέλνει μήνυμα ο κ. Αλέξανδρος Ρήγας τα “Χρόνια Πολλά!” και με ρωτάει αν έχω ελεύθερο χρόνο για να με δει για κάτι που ετοιμάζει. Βρεθήκαμε, μου μίλησε για την “Τούρτα”. Του εξήγησα: “Δεν ζω Ελλάδα, αλλά όσο καιρό θα είμαι εδώ θα μπορέσω να κάνω τα γυρίσματα.” Αρχικά είχα στο μυαλό μου ότι θα έμενα Ελλάδα μέχρι να ολοκληρώσω τα γυρίσματα και έπειτα θα γύριζα Αμερική. Μετά, όμως, έκλεισα και κάποιες άλλες δουλειές εδώ και αποφάσισα ότι ήταν πλέον καλύτερα να επιστέψω στην πατρίδα μου. Έτσι, πήρα την μεγάλη απόφαση, μάζεψα τα μπογαλάκια μου από την Αμερική και γύρισα στην Ελλάδα!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Νομίζω και εγώ πως έλαβες την σωστότερη απόφαση! Εύχομαι να σε δούμε σε πολλές ακόμη σειρές της ελληνικής τηλεόρασης! Πώς ήταν η συνεργασία με τους άλλους ηθοποιούς; Πού πραγματοποιήθηκαν τα γυρίσματα;
Τα γυρίσματα έγιναν στην Εκάλη και η συνεργασία ήταν μακράν η καλύτερη συνεργασία που είχα ποτέ με ηθοποιούς! Αισθάνομαι τυχερός που δούλεψα με κάποιους από τους καλύτερους Έλληνες ηθοποιούς, όπως είναι ο Κώστας Κόκλας, η Καίτη Κωνσταντίνου, η Λυδία Φωτοπούλου, ο Δημήτρης Σταρόβας, η Ζώγια Σεβαστιανού και φυσικά η κ. Έφη Παπαθεοδώρου! Από την πρώτη στιγμή με έκαναν να νιώσω λες και είχα πρωταγωνιστικό ρόλο, λες και ήμουν βασικό μέρος του σίριαλ! Τρομεροί άνθρωποι όλοι τους, καταπληκτικοί επαγγελματίες και εξαιρετικοί ηθοποιοί! Μέσα από αυτά τα γυρίσματα έμαθα πάρα πολλά για την τέχνη της υποκριτικής!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Υπάρχουν ηθοποιοί που θέλουν να βλέπουν και οι ίδιοι τον εαυτό τους στο σίριαλ που παίζουν και άλλοι που το αποφεύγουν. Αναρωτιέμαι, εσύ είδες από τον καναπέ του σπιτιού σου εσένα ως “Tom Sekeri”;
Ναι βέβαια τον είδα τον “Tom Sekeri”!
Πώς ένιωσες;
Ένιωσα λίγο περίεργα μετά από τόσα χρόνια να με βλέπω ξανά σε ένα ελληνικό σίριαλ! Ήταν ωραία, είδα τα λάθη μου, τι μου άρεσε, τι δεν μου άρεσε. Μπορώ να πω ότι σε γενικές γραμμές είμαι ευχαριστημένος από αυτό που είδα.
Πράγματι έπαιξες πολύ καλά! Ήσουν πολύ αληθινός, “έγραφες” και πολύ ωραία στην κάμερα! Ονειρεύεσαι συνεργασίες στο θέατρο ή στην τηλεόραση;
Και στα δύο! Στο θέατρο το feedback που παίρνεις από τους θεατές είναι μία ανεπανάληπτη αίσθηση, την οποία μόνο ένας ηθοποιός στην σκηνή γνωρίζει. Είναι φανταστικό να παίζεις θέατρο! Το θεωρώ από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου κάθε φορά που το κάνω! Η τηλεόραση, από την άλλη, μπαίνει στο σπίτι κάθε ανθρώπου. Είναι και αυτή κάτι πολύ ωραίο! Αν και έχουν κοινά στοιχεία, διαφέρουν! Άλλο τα γυρίσματα, άλλο οι πρόβες για μία θεατρική παράσταση! Στην τηλεόραση μπορείς να κάνεις μία σκηνή δέκα φορές μέχρι να το πετύχεις. Στο θέατρο δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για λάθη!
Δραματικό ή κωμικό ρόλο προτιμάς να ερμηνεύεις;
Αυτή είναι μία δύσκολη ερώτηση η αλήθεια είναι! Αν και προτιμώ τους κωμικούς ρόλους, οι δραματικοί ρόλοι έχουν και αυτοί μεγάλο βαθμό δυσκολίας. Δεν είναι εύκολο να καταφέρεις να περάσεις στον θεατή ακριβώς αυτό που νιώθει εκείνη τη στιγμή ο χαρακτήρας της ιστορίας.
Έχεις μετανιώσει για κάτι που «άφησες στη μέση» ή για κάτι που δεν άρχισες;
Όχι, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μου καρφωθεί κάτι στο κεφάλι και να μην το κάνω! Είμαι της άποψης: «Καλύτερα να κάνω κάτι και να αποτύχω, παρά να αναρωτιέμαι τι θα γινόταν άμα έβρισκα το θάρρος να το δοκιμάσω!» Για παράδειγμα, όταν πήγα Αμερική, είχα απλά ένα γνωστό εκεί. Τον ρώτησα αν μπορεί να με φιλοξενήσει μέχρι να βρω δουλειά, πήρα μία βαλίτσα, δανεικά λεφτά και έφυγα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πώς σου αρέσει να περνάς τον ελεύθερο σου χρόνο;
Στον ελεύθερο μου χρόνο μου αρέσει να αθλούμαι. Αν και στο παρελθόν δεν ασχολούμουν με μαχητικά σπορ, τα τελευταία τρία χρόνια κάνω πυγμαχία και την έχω ερωτευθεί! Είναι ένα καταπληκτικό άθλημα, το οποίο απαιτεί μεγάλες σωματικές αλλά και ψυχικές αντοχές! Μου αρέσει πάρα πολύ! Το θεωρώ ένα από τα πιο ωραία αθλήματα που μπορεί να κάνει κάποιος. Επίσης, ένα άλλο μου πάθος είναι τα videogames! Όταν βρίσκω ελεύθερο χρόνο, που δεν είναι και πολύς -τώρα βέβαια είναι με τον Covid και το ευχαριστιέμαι-, παίζω πολλά videogames!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Αυτήν τη στιγμή είναι λίγο δύσκολο να απαντήσω, γιατί ζούμε αυτό που ζούμε με τον Covid και ειδικότερα ο κλάδος των ηθοποιών έχει δεχθεί πολύ δυνατό πλήγμα! Τα θέατρα, δυστυχώς, είναι κλειστά! Μόνο λίγα σίριαλ στην τηλεόραση γίνονται, αλλά και αυτά με δυσκολία! Ο στόχος μου είναι, όταν τελειώσει όλο αυτό, να μπορέσω να βιοπορίζομαι αποκλειστικά από το θέατρο και την τηλεόραση!
Παναγιώτη, σε ευχαριστώ θερμά για την όμορφη συζήτηση που κάναμε! Εύχομαι να “σου πάνε όλα δεξιά” και να σε απολαύσουμε, τόσο στη μικρή οθόνη όσο και στη μεγάλη, σε πολλούς και διαφορετικούς ρόλους!
