Δε γίνεται να μη σου αρέσει το Ferris Bueller’s Day Off . Δε γίνεται να μη συμπαθήσεις τον Ferris Bueller, να μη θέλεις να γίνεις ο Ferris Bueller. Στο λεξικό της ζωής, στο λήμμα ευτυχία πρέπει να υπάρχει αυτή η ταινία.
Γιατί τι είναι η ίδια η ζωή, αν το δει κανείς μακροσκοπικά, φιλοσοφικά και βαριά κουλτουριάρικα; Ένα ρεπό φωτός και χρώματος από το αιώνιο και αέναο έρεβος της ανυπαρξίας. Αλλά εδώ δε μεγαλώσαμε με βαθυστόχαστες καταθλιπτικές μαλακίες, αν δε σου αρέσει αυτό το φιλμ , να πας δεις Μπέργκμαν και Ταρκόφσκι, που θέλεις κάθε ταινία να σου εξηγεί τα άπαντα του σύμπαντος σε δύo ώρες και να σου επαναπροσδιορίζει το νόημα της ύπαρξης. Βλαμμένε.
Μακάρι να ήταν όλη μας η ζωή μια τέτοια μέρα. Δε γίνεται, δε θα είχε και γλύκα έτσι. Όμως μπορούμε να προσπαθήσουμε. Να ζούμε κάποιες μέρες έτσι. Να πατήσουμε παύση σε όλα όσα νομίζουμε πως ζούμε και κάνουμε και απλά να απολαύσουμε τη διαδρομή. Να βάζουμε λίγο από τη διάθεση – γιατί είναι περισσότερο διάθεση παρά φιλοσοφία- του Ferris στην πραγματικότητα μας, σαν άρωμα που θα την κάνει λίγο πιο όμορφη. Υπάρχει καλύτερος τρόπος να περάσεις τη μέρα σου; Μια ολόκληρη μέρα που θα ξεφύγεις λίγο από τον εαυτό σου, θα κάνεις κάτι τρελό, λίgο παράνομο και άτακτο, θα γυρίσεις όλη την πόλη με τον καλύτερο σου φίλο και τη γυναίκα της ζωής σου, θα πάτε σε μέρη που ούτε κι εσύ ο ίδιος δε θα περίμενες.
Είναι η καλύτερη ταινία του John Hughes; Kάποιοι θα πουν Breakfast Club, άλλοι Planes, Trains And Automobiles, αλλά μεταξύ μας, αυτό είναι το αριστούργημα του. Η πιο ισορροπημένη ταινία του, όλα τα στοιχεία που έκαναν τις ιστορίες του να ξεχωρίζουν, υπάρχουν στη σωστή ποσότητα. Στα 80s ο Hughes ήταν στο ζενίθ του , πραγματικός Μίδας, κάθε του σενάριο ήταν ένας μικρός θρίαμβος. Κανένας δεν έγραψε τόσο καλά για εφήβους. Τους αντιμετώπιζε ως πραγματικούς, τρισδιάστατους χαρακτήρες και όχι καρικατούρες έρμαια των ορμονών τους. Μπορεί να μην ήταν ο πρώτος που το έκανε, αλλά ο διοπτροφόρος δημιουργός από το Chicago τελειοποίησε τη συνταγή της εφηβικής κωμωδίας. Είναι ίσως ο πιο εμβληματικός σκηνοθέτης της δεκαετίας που έχει καταχωρηθεί στο συλλογικό φαντασιακό και υποσυνείδητο, ως η τελευταία εφηβεία του δυτικού κόσμου, ο μήνας του μέλιτος του καπιταλισμού.
Θα μπορούσα να γράψω ότι ο Hughes ήταν ο Woody Allen των εφηβικών ταινιών, αλλά η αλήθεια είναι πως ο Woody Allen θα ήθελε να είναι ο John Hughes των αυτοαναφορικών, ξιπασμένων μεσοαστών. Όσο κι αν υπάρχουν κοινά σημεία, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Με το που μπήκαν τα 90s ήταν λες και ο Hughes έχασε το ταλέντο του. Λες και στέρεψε. Από τότε δεν σκηνοθέτησε ξανά. Ο Allen δυστυχώς συνέχισε να ταλαιπωρεί τον κόσμο, γυρίζοντας κάθε χρόνο κι από μια ταινία, ενώ μεταξύ μας, θα έπρεπε να έχει αποσυρθεί από τις αρχές του 80.
Δεν υπάρχει πιο feel good ταινία, καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις το Σ\Κ , την εβδομάδα, το υπόλοιπο της ζωής σου, με την ελπίδα πως το 2021 θα έχει κάτι από τη γοητεία της εφηβικής ανεμελιάς του Ferris. Ξαναδές το και πάμε σε ένα μουσείο. Και κάνε έτσι τα μαλλιά σου.
