Ο Brian De Palma είναι ο πιο υποτιμημένος σκηνοθέτης στην ιστορία του σινεμά. Καταλάβαινε το μέσο όσο λίγοι, οι ταινίες του είναι δεκάδες φορές καλύτερες από άλλες πολυβραβευμένες και πολυδιαφημισμένες.
Επειδή όμως οι κριτικοί βλέπουν κινηματογράφο με το πάγκρεας , σκέφτονται με την σπλήνα και νιώθουν με τις μασχάλες, του κόλλησαν την ταμπέλα πως αντέγραφε τον Χίτσκοκ, τον Αντονιόνι και δεν ξέρω ποιον άλλο. Ο De Palma στο ζενίθ του μπορούσε να γυρίσει οτιδήποτε, ακόμη και μιούζικαλ.
Το Phantom Of Paradise είναι τόσο μπροστά από την εποχή του, που θα ήταν παράλογο αν δεν πήγαινε άκλαυτο. Φάουστ, Φάντασμα της Όπερας, Ντόριαν Γκρέι, θρίλερ, rock opera, επιστημονική φαντασία, όλα αυτά μαζί, πόσα φιλμ έχετε δει να συνδυάζουν τόσα πολλά χωρίς να προκαλούν οπτικοακουστική δυσπεψία;
Με αισθητική 90s τo 1974 (ποιον Marilyn Manson – μεταξύ άλλων- θυμίζει ο Phantom) , πόσα video clips εκείνης της δεκαετίας χρωστάνε πολλά στην αισθητική του φιλμ; Heavy metal όταν το μουσικό είδος ακόμα ήταν στην κούνια, πιο glam κι από όλη την γκαρνταρόμπα του Bowie, παραμυθένιο, ρομαντικό όσο και αβάσταχτα σκοτεινό και τραγικό, το Phantom Of Paradise μοιάζει – και είναι- εντελώς παράταιρο με τη φιλμογραφία του De Palma, είναι όμως ένα πραγματικά ξεχωριστό φιλμ, τόσο ανάμεσα στα σικά του, όσο και στο είδος αλλά και στα 70s. To soundtrack του Paul Williams ακούγεται και χωρίς να έχει δει κάποιος την ταινία. Ίσως να γέρασε άσχημα το φιλμ στα τεχνικά σημεία, να μοιάζει φτωχό παραγωγικά για τα σημερινά δεδομένα, αλλά η ατμόσφαιρα έχει μείνει αναλλοίωτα πικρή.
Μόνο η σκηνή που ο Phantom δοκιμάζει ένα νέο τραγούδι και εμφανίζονται μπροστά του τραγουδιστές από διαφορετικό μουσικό είδος, με το πάτημα ενός κουμπιού στέλνει το 80% των μιούζικαλ και των sci fi ταινιών για ευθανασία. Είναι άδικη η ζωή, κανονικά το Phantom Of Paradise έπρεπε να λατρεύεται 46 χρόνια μετά από χιλιάδες βλαμμένους στον πλανήτη, και όχι η ανθυπομετριότητα του Rocky Horror Picture Show (ταινία με τη λέξη Rocky στον τίτλο είναι μόνο μια). Γιατί πέρα από το ότι το πρώτο είναι καλύτερο σε κάθε τομέα από το δεύτερο, ο βασικός λόγος είναι τα τραγούδια. Και ειδικά το The Hell Of It σου κολλάει στο μυαλό σαν τσίχλα στα μαλλιά, σαν μεθυσμένος φοιτητής σε πάρτι και το σιγοτραγουδάς μέρες. Δείτε το χθες, κι αν δεν πιστεύετε εμένα, ακούστε και τον Edgar Wright.
