Βαριά θλίψη στον καλλιτεχνικό χώρο, καθώς έφυγε από τη ζωή ο γνωστός θεατρικός παραγωγός, Μιχάλης Αδάμ.
Ο Μιχάλης Αδάμ ήταν ένας από τους πιο ισχυρούς άνδρες στο χώρο του θεάματος στην Ελλάδα, ενώ είχε φέρει στη χώρα δεκάδες παραστάσεις, που άφησαν ιστορία και υπερπαραγωγές που εντυπωσίασαν το κοινό.
Ο Μιχάλης Αδάμ ήταν πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλός στο Θέατρο Badminton και δε σταματούσε ποτέ να παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις.
Η δυσάρεστη είδηση έγινε γνωστή μέσω των social media.
O Μιχάλης Αδάμ πριν από περίπου δέκα χρόνια σε συνέντευξή του στο In2life, είχε μιλήσει για την ενασχόλησή του με το χώρο του θεάματος. Ο ίδιος είχε πει: «Απλώς ήμουν «φαν» των θεαμάτων. Από μικρός είχα πολλούς φίλους, που ήταν ηθοποιοί, που ήταν μέσα στα θέατρα. Αυτή η διαδικασία μου άρεσε πάντα. Πιτσιρικάς ακόμη ήμουν συνέχεια στο Ανοικτό Θέατρο του Μιχαηλίδη στην Κυψέλη. Μου άρεσε όλη η διαδικασία της προετοιμασίας της παράστασης. Ήθελα να βοηθήσω, να δω τι γίνεται και τι δε γίνεται, πως γίνεται και τα λοιπά. Πάντα, λοιπόν, είχα σχέση με αυτά τα πράγματα, δεν είχα ασχοληθεί επαγγελματικά. Μετά βρέθηκα στη Νέα Υόρκη, καταπιάστηκα με τη δημοσιογραφία, κάνοντας αρκετό ραδιόφωνο και δουλεύοντας σε εφημερίδες. Εκεί στην ουσία άρχισαν τα καλλιτεχνικά δρώμενα να γίνονται επαγγελματικό μου αντικείμενο. Θυμάμαι στα τέλη του 1980 – αρχές του 1990 είχα μια εκπομπή σε ένα ραδιόφωνο – Cosmos FM λεγόταν – στη Νέα Υόρκη. Ήταν μια τρίωρη πολιτική και πολιτιστική εκπομπή κάθε Σάββατο – κάτι σα μαγκαζίνο, μέσα από την οποία απέκτησα και διατήρησα πολλές σχέσεις με καλλιτέχνες. Επειδή εγώ είχα μόλις πάει στην Αμερική και είχα πιο πολλή σχέση με την πατρίδα από ό,τι άλλοι παραγωγοί, μου είχαν εμπιστοσύνη.
Έτσι, κάποιος που μπορεί να ήθελε να δώσει μια συνέντευξη, προτιμούσε να τη δώσει σε εμένα παρά σε κάποιον άλλο. Ένιωθε εμπιστοσύνη – ότι δε θα τον εξέθετα. Μέσα σε αυτή όλη τη διαδικασία, είχα και εγώ μια δική μου μανία με τα ρεμπέτικα. Κατά καιρούς είχα διάφορες μανίες, αλλά εκείνο τον καιρό είχα μανία με τα ρεμπέτικα. Ήταν κάποιοι ρεμπέτες, που είχαν μεγαλουργήσει στην Αμερική. Μιλάω για ένα τεράστιο μουσικό θησαυρό, που έχουμε και αφορά υλικό από τις αρχές του αιώνα μέχρι το ’30. Είναι ηχογραφήσεις, που έγιναν εκεί,μέχρι να κάνει την πρώτη ηχογράφηση εδώ η Columbia το ’31 και που θα είχε χαθεί, αν δεν υπήρχαν κάποιοι «τρελοί» παραγωγοί. Είχα ανακαλύψει κάποιο – έχει πεθάνει τώρα βέβαια – Τίτος Δημητριάδης λεγόταν – ο οποίος έπαιρνε ένα κασσετόφωνο της εποχής με τις τεράστιες μπομπίνες, ερχόταν εδώ στην Ελλάδα, μάθαινε ότι υπήρχε ένα κουτούκι φερ’ ειπείν στον Πειραιά, και ηχογραφούσε τα τραγούδια. Τα έπαιρνε πίσω στην Αμερική και τα περνούσε σε δίσκους. Και έτσι έχουν σωθεί ένα σωρό τραγούδια. Δηλαδή υπάρχουν τραγούδια που έχουν βγει στην Αμερική το 1915 ή το 1920, γραμμένα από ανθρώπους, που δεν είχαν πάει ποτέ τους στην Αμερική.
Στην τάση προστέθηκαν και άλλοι ρεμπέτες, που είτε τους κυνηγούσαν εδώ ως χρήστες ναρκωτικών ουσιών, είτε τους γλύκαιναν τα υψηλά μεροκάματα στην Αμερική, μετανάστευσαν εκεί που φαινόταν παράδεισος. Έτσι, μπόρεσα εκεί να ανακαλύψω τραγούδια της εποχής εκείνης, που περιείχαν ελληνοαμερικάνικα λόγια ή όπως λέμε, greeklish. Το αποτέλεσμα ήταν η παραγωγή του cd που περιείχε το hit «γιατί γλυκό μου sweetheart;». Αυτό ήταν το 1993».
