Ο πιο συμπαθής πιλότος της γενιάς του, ετοιμάζεται να αρπάξει την τελευταία του ευκαιρία για να μείνει στην ιστορία!
Σε περίπτωση που στον μηχανοκίνητο αθλητισμό υπάρχει θεός, πρέπει να δώσει, χθες, ένα πρωτάθλημα στον Αυστραλό της καρδιάς μας! Σε κάθε άθλημα εκεί έξω, κάποια πράγματα, λίγο-πολύ, είναι δεδομένα. Να, στο ποδόσφαιρο θα κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί, στο μπάσκετ ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, ενώ όταν ακούει κανείς “Formula 1” το πρώτο πράγμα που θα απαντάει, χωρίς καν να σκεφτεί περαιτέρω, είναι “Σουμάχερ”. Το θέμα όμως εδώ είναι άλλο. Σε όλα τα παραπάνω σπορ (και όχι μόνο, προφανώς) δεν μετράει πάντα το ποιος νικάει.
Αυτό που τα κάνει σπουδαία και ξεχωριστά είναι κάτι άλλο, είναι η μαγεία ορισμένων στιγμών που δύσκολά ξεχνάει ο θεατής. Δεν κατάλαβες τι εννοώ; Να, για παράδειγμα, στη μπάλα ό,τι και να πει κανείς για την Μπάγερν, αν στην ίδια κουβέντα αναφερθεί η Λέστερ τότε θα ξεχαστούν όλα όσα είχαν ειπωθεί μέχρι εκείνη την ώρα. Στο μπάσκετ, επίσης, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον Τζέιμς, αλλά ρε μάγκα μου, οι ατάκες του Πόποβιτς είναι πάνω απ’ όλα. Ε, στη Formula 1 δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Γιατί; Γιατί όταν πέσει στο τραπέζι της κουβέντας το όνομα “Daniel Ricciardo”, τότε θα σωπάσουν όλοι για λίγα δευτερόλεπτα και μετά από λίγο θα αρχίσουν να γκαρίζουν “Niiiico Huuuulkenberg”!
Όχι, δεν είμαι εδώ για να σου πω ότι ο Αυστραλός, οδηγός της McLaren, είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί σε αυτό το σπορ. Θα μπορούσα να το κάνω, αλλά δεν είμαι και ο πιο ειδικός για να κρίνω, ειδικά όταν υπάρχει στην λίστα των οδηγών ο Hamilton. Αυτό που θέλω να αναφέρω όμως, είναι ότι για να αποκτήσει αυτό το άθλημα μια μαγεία αντάξια με το “παραμύθι” της Λέστερ, ΠΡΕΠΕΙ αυτός ο οδηγός να πάρει ένα πρωτάθλημα τα επόμενα χρόνια.
Γουστάρεις να τον βλέπεις…
Ναι, πρώτα απ’ όλα, καθαρά σε θέμα οδήγησης, ο “Ρίκι” είναι πέρα για πέρα απολαυστικός. Απ’ τα λίγα που μπορώ να καταλάβω, κάθε φορά που βλέπω Formula, περιμένω πώς και πώς να ξεκινήσει μια μάχη μεταξύ του Αυστραλού και ενός άλλου οδηγού. Γιατί; Γιατί, εκτός από το γεγονός ότι είναι τέρμα “καθαρός” και δεν θα δημιουργήσει σχεδόν ποτέ κάποιο νταβαντούρι, είναι και απίστευτος στις προσπεράσεις. Ίσως ο δεύτερος καλύτερος, μετά τον Φερστάπεν. Ε, θες κ’ άλλα;
…αλλά και να τον ακούς
Πραγματικά ρε φίλε, βλέποντας τις συνεντεύξεις τύπου των τελευταίων ετών, μου γεννιέται η απορία για το αν η McLaren επέλεξε το πιο ικανό ή το πιο αστείο δίδυμο που μπορούσε. Να, βλέπεις είχε που είχε τον Lando Norris στη μια θέση του οδηγού, πήρε και τον Ricciardo για την άλλη. Και πάρε τις ατάκες στις συνεντεύξεις τύπου και πάρε τα πειράγματα στους ομόσταυλους του και να και τα… ατυχήματα.
Πού αλλού θα βρεις τέτοια τυπάρα διάολε;
Η Formula 1 είναι, ίσως, η κορωνίδα του ανταγωνισμού. Εκεί θα δεις τυπάδες που είναι στην ίδια ομάδα να τσακώνονται, την ομάδα τους να είναι στη μέση, αλλά και τους οδηγούς να μην γελάνε σχεδόν ποτέ. Και αυτό το “σχεδόν¨, δίπλα απ’ το “ποτέ”, στο έβαλα γιατί υπάρχει ένας “Γαλάτης” εκεί έξω που δεν του αρέσει να είναι τόσο σοβαρός. Για να μην το ψάχνεις, θα σου πω εγώ ποιος: Ο Ricciardo. Να, το γελαστό παιδί της “F1”, μπορεί να είναι ανταγωνιστικό, μπορεί να θέλει να κερδίζει τους πάντες, αλλά ποτέ, μα ποτέ, δεν θα αφήσει στην άκρη το χιούμορ του. Και πίστεψε με, έχει τόσο από δαύτο, που δεν χορταίνεις να τον βλέπεις.
Είναι κάτι διαφορετικό
Ο πιο συμπαθής πιλότος της γενιάς του, ετοιμάζεται να αρπάξει την τελευταία του ευκαιρία για να μείνει στην ιστορία!
Σε περίπτωση που στον μηχανοκίνητο αθλητισμό υπάρχει θεός, πρέπει να δώσει, χθες, ένα πρωτάθλημα στον Αυστραλό της καρδιάς μας! Σε κάθε άθλημα εκεί έξω, κάποια πράγματα, λίγο-πολύ, είναι δεδομένα. Να, στο ποδόσφαιρο θα κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί, στο μπάσκετ ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, ενώ όταν ακούει κανείς “Formula 1” το πρώτο πράγμα που θα απαντάει, χωρίς καν να σκεφτεί περαιτέρω, είναι “Σουμάχερ”. Το θέμα όμως εδώ είναι άλλο. Σε όλα τα παραπάνω σπορ (και όχι μόνο, προφανώς) δεν μετράει πάντα το ποιος νικάει.
Αυτό που τα κάνει σπουδαία και ξεχωριστά είναι κάτι άλλο, είναι η μαγεία ορισμένων στιγμών που δύσκολά ξεχνάει ο θεατής. Δεν κατάλαβες τι εννοώ; Να, για παράδειγμα, στη μπάλα ό,τι και να πει κανείς για την Μπάγερν, αν στην ίδια κουβέντα αναφερθεί η Λέστερ τότε θα ξεχαστούν όλα όσα είχαν ειπωθεί μέχρι εκείνη την ώρα. Στο μπάσκετ, επίσης, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον Τζέιμς, αλλά ρε μάγκα μου, οι ατάκες του Πόποβιτς είναι πάνω απ’ όλα. Ε, στη Formula 1 δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Γιατί; Γιατί όταν πέσει στο τραπέζι της κουβέντας το όνομα “Daniel Ricciardo”, τότε θα σωπάσουν όλοι για λίγα δευτερόλεπτα και μετά από λίγο θα αρχίσουν να γκαρίζουν “Niiiico Huuuulkenberg”!
Όχι, δεν είμαι εδώ για να σου πω ότι ο Αυστραλός, οδηγός της McLaren, είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί σε αυτό το σπορ. Θα μπορούσα να το κάνω, αλλά δεν είμαι και ο πιο ειδικός για να κρίνω, ειδικά όταν υπάρχει στην λίστα των οδηγών ο Hamilton. Αυτό που θέλω να αναφέρω όμως, είναι ότι για να αποκτήσει αυτό το άθλημα μια μαγεία αντάξια με το “παραμύθι” της Λέστερ, ΠΡΕΠΕΙ αυτός ο οδηγός να πάρει ένα πρωτάθλημα τα επόμενα χρόνια.
Γουστάρεις να τον βλέπεις…
Ναι, πρώτα απ’ όλα, καθαρά σε θέμα οδήγησης, ο “Ρίκι” είναι πέρα για πέρα απολαυστικός. Απ’ τα λίγα που μπορώ να καταλάβω, κάθε φορά που βλέπω Formula, περιμένω πώς και πώς να ξεκινήσει μια μάχη μεταξύ του Αυστραλού και ενός άλλου οδηγού. Γιατί; Γιατί, εκτός από το γεγονός ότι είναι τέρμα “καθαρός” και δεν θα δημιουργήσει σχεδόν ποτέ κάποιο νταβαντούρι, είναι και απίστευτος στις προσπεράσεις. Ίσως ο δεύτερος καλύτερος, μετά τον Φερστάπεν. Ε, θες κ’ άλλα;
…αλλά και να τον ακούς
Πραγματικά ρε φίλε, βλέποντας τις συνεντεύξεις τύπου των τελευταίων ετών, μου γεννιέται η απορία για το αν η McLaren επέλεξε το πιο ικανό ή το πιο αστείο δίδυμο που μπορούσε. Να, βλέπεις είχε που είχε τον Lando Norris στη μια θέση του οδηγού, πήρε και τον Ricciardo για την άλλη. Και πάρε τις ατάκες στις συνεντεύξεις τύπου και πάρε τα πειράγματα στους ομόσταυλους του και να και τα… ατυχήματα.
Πού αλλού θα βρεις τέτοια τυπάρα διάολε;
Η Formula 1 είναι, ίσως, η κορωνίδα του ανταγωνισμού. Εκεί θα δεις τυπάδες που είναι στην ίδια ομάδα να τσακώνονται, την ομάδα τους να είναι στη μέση, αλλά και τους οδηγούς να μην γελάνε σχεδόν ποτέ. Και αυτό το “σχεδόν¨, δίπλα απ’ το “ποτέ”, στο έβαλα γιατί υπάρχει ένας “Γαλάτης” εκεί έξω που δεν του αρέσει να είναι τόσο σοβαρός. Για να μην το ψάχνεις, θα σου πω εγώ ποιος: Ο Ricciardo. Να, το γελαστό παιδί της “F1”, μπορεί να είναι ανταγωνιστικό, μπορεί να θέλει να κερδίζει τους πάντες, αλλά ποτέ, μα ποτέ, δεν θα αφήσει στην άκρη το χιούμορ του. Και πίστεψε με, έχει τόσο από δαύτο, που δεν χορταίνεις να τον βλέπεις.
Είναι κάτι διαφορετικό
