«Βαβυλωνία»: Η κωμωδία του Δημητρίου K. Βυζάντιου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, σε live streaming από το Εθνικό Θέατρο

Πίσω στο 1827 και στην καρδιά του κοσμοπολίτικου Ναυπλίου αμέσως μετά τη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.

Το Εθνικό Θέατρο ολοκληρώνει τον κύκλο των παραγωγών του στην Κεντρική Σκηνή για τη φετινή θεατρική περίοδο το Σάββατο 20 Μαρτίου, στις 19:30, με την κωμωδία του Δημητρίου K. Βυζάντιου, «Βαβυλωνία», σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα.

Η «Βαβυλωνία» γράφτηκε το 1836 και ανήκει στο είδος του «λαϊκού θεάτρου» (ηθογραφίας), όπου ο συγγραφέας αποτυπώνει ανάγλυφα, μέσα από μια γλωσσική «βαβυλωνία» (γλωσσική/ διαλεκτική ποικιλομορφία) το χρώμα και την εικόνα της κοινωνίας της πρώτης ελληνικής πρωτεύουσας κατά τη μετεπαναστατική περίοδο.

Η «Βαβυλωνία» μας μεταφέρει ως άλλη μηχανή του χρόνου πίσω στο 1827 και στην καρδιά του κοσμοπολίτικου Ναυπλίου, καθέδρας της ελληνικής κυβέρνησης, αμέσως μετά τη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.

Η χαρμόσυνη είδηση αποτελεί την αφορμή για το γλέντι, που θα στηθεί μεταξύ ρωμιών, που βρίσκονται στο Ναύπλιο, προερχόμενοι από διάφορα μέρη του ελληνισμού. Το ευτυχές γεγονός θα γιορτάσουν στη λοκάντα (πανδοχείο) του μισέ Μπαστιά, ένας Ανατολίτης (μικρασιάτης), ένας Μωραΐτης, ένας Χιώτης, ένας Κρητικός, ένας Αρβανίτης, ένας Κύπριος κι ένας λογιότατος (πρωτευουσιάνος).

Το γλέντι κορυφώνεται, το κρασί ρέει άφθονο, αλλά, καθώς ο καθένας μιλάει το δικό του τοπικό γλωσσικό ιδίωμα, η ασυνεννοησία μεταξύ τους δε θα αργήσει να καταλήξει σε σύγκρουση. Η λέξη «κουράδια», που θα ξεστομίσει ο Κρητικός στον Αρβανίτη, θα προξενήσει τη μοιραία παρεξήγηση ανάμεσα στους δύο θαμώνες. Ο μεθυσμένος Αρβανίτης θα πυροβολήσει τον Κρητικό, και το σκάνδαλο θα ξεσπάσει. Η υπόθεση θα φτάσει στην αστυνομία, και η παρέμβαση του Ζακυνθινού αστυνόμου, που θα προσπαθήσει να εξακριβώσει, αν ο τραυματισμός είναι κάζο πενσάτο (εκ προμελέτης) ή ατσιντέντε (κακή στιγμή), θα επιτείνει την ασυνεννοησία, εφόσον και αυτός μιλάει το δικό του γλωσσικό ιδίωμα και αδυνατεί να καταλάβει τα λόγια των άλλων. Καθώς η ανάκριση δεν πετυχαίνει να διαλευκάνει την υπόθεση, όλοι οι ήρωες κλείνονται στη φυλακή. Ωστόσο, η «Διοίκηση», που έχει λάβει γνώση του περιστατικού, δίνει χάρη στους φυλακισμένους και οι κρατούμενοι απελευθερώνονται. Το έργο τελειώνει, όπως άρχισε: με τους Έλληνες να γλεντούν τη νίκη, αφήνοντας πίσω τα «εμφύλια» τραύματα και τις διαφορές τους.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιάννης Κακλέας σημειώνει: «Δεν είναι τυχαίο, που η «Βαβυλωνία», έργο γραμμένο το 1836, παίζεται τόσο συχνά και θα παίζεται σίγουρα και στο μέλλον. Ένα έργο λαϊκό και όχι λαϊκότροπο, που αναφέρεται σε μια πολύ κρίσιμη και ανασφαλή περίοδο της Ελληνικής ιστορίας: Στην προσμονή της ελευθερίας με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου και την πιθανότητα της δημιουργίας  για πρώτη φορά ενός Ελληνικού κράτους.

Αυτή την κομβική ιστορική στιγμή ο Δημήτριος Κ. Βυζάντιος την καταγράφει μέσα από τις ζωές των απλών ανθρώπων. Στη Βαβυλωνία δεν υπάρχουν «ήρωες» και «σπουδαίοι» άνθρωποι, που έμειναν στην Ιστορία. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι. Απλοί. Που κανείς δεν τους θυμάται. Που νιώθουν σε κενό, στην απόλυτη αβεβαιότητα, για ό,τι πρόκειται να συμβεί. Γιορτάζουν την ελευθερία, που τους τάζουν, γλεντούν, πίνουν, μεθούν, αγαπιούνται, τραγουδάνε  και θυμούνται. Και εκεί που η ονειρική Ουτοπία του «μαζί» εγκαθίσταται, τα τραύματα, ο εγωϊσμός και η εμφυλιακή μανία ανατρέπουν τα πάντα. Το γλέντι γίνεται εφιάλτης και η πύλη για την ανεξέλεγκτη εξουσία ανοίγει διάπλατα.

Η φυλακή είναι η κατάληξη του γλεντιού και η στέρηση της ελευθερίας είναι το αποτέλεσμα της γιορτής για την έλευσή της. Η Ελλάδα είναι η Βαβυλωνία. Αυτή η ευλογημένη χώρα με τον ήλιο της και τα κοινωνικά σκοτάδια. Με τα γλέντια και τους εμφύλιους. Με αυτή τη μεσογειακή ψυχή, που είναι γεμάτη πάθος και αντιφάσεις, θάλασσα και γκρεμούς. Αυτή την Ελλάδα σατιρίζει ο Βυζάντιος με πηγαίο χιούμορ, πολλή αγάπη και έντονη κριτική ματιά. Και το κάνει με επιτυχία. Γι’ αυτό, η Βαβυλωνία είναι ένα σπουδαίο έργο, που παίζεται και θα παίζεται σίγουρα και στο μέλλον.»

Συντελεστές:

Πίσω στο 1827 και στην καρδιά του κοσμοπολίτικου Ναυπλίου αμέσως μετά τη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.

Το Εθνικό Θέατρο ολοκληρώνει τον κύκλο των παραγωγών του στην Κεντρική Σκηνή για τη φετινή θεατρική περίοδο το Σάββατο 20 Μαρτίου, στις 19:30, με την κωμωδία του Δημητρίου K. Βυζάντιου, «Βαβυλωνία», σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα.

Η «Βαβυλωνία» γράφτηκε το 1836 και ανήκει στο είδος του «λαϊκού θεάτρου» (ηθογραφίας), όπου ο συγγραφέας αποτυπώνει ανάγλυφα, μέσα από μια γλωσσική «βαβυλωνία» (γλωσσική/ διαλεκτική ποικιλομορφία) το χρώμα και την εικόνα της κοινωνίας της πρώτης ελληνικής πρωτεύουσας κατά τη μετεπαναστατική περίοδο.

Η «Βαβυλωνία» μας μεταφέρει ως άλλη μηχανή του χρόνου πίσω στο 1827 και στην καρδιά του κοσμοπολίτικου Ναυπλίου, καθέδρας της ελληνικής κυβέρνησης, αμέσως μετά τη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.

Η χαρμόσυνη είδηση αποτελεί την αφορμή για το γλέντι, που θα στηθεί μεταξύ ρωμιών, που βρίσκονται στο Ναύπλιο, προερχόμενοι από διάφορα μέρη του ελληνισμού. Το ευτυχές γεγονός θα γιορτάσουν στη λοκάντα (πανδοχείο) του μισέ Μπαστιά, ένας Ανατολίτης (μικρασιάτης), ένας Μωραΐτης, ένας Χιώτης, ένας Κρητικός, ένας Αρβανίτης, ένας Κύπριος κι ένας λογιότατος (πρωτευουσιάνος).

Το γλέντι κορυφώνεται, το κρασί ρέει άφθονο, αλλά, καθώς ο καθένας μιλάει το δικό του τοπικό γλωσσικό ιδίωμα, η ασυνεννοησία μεταξύ τους δε θα αργήσει να καταλήξει σε σύγκρουση. Η λέξη «κουράδια», που θα ξεστομίσει ο Κρητικός στον Αρβανίτη, θα προξενήσει τη μοιραία παρεξήγηση ανάμεσα στους δύο θαμώνες. Ο μεθυσμένος Αρβανίτης θα πυροβολήσει τον Κρητικό, και το σκάνδαλο θα ξεσπάσει. Η υπόθεση θα φτάσει στην αστυνομία, και η παρέμβαση του Ζακυνθινού αστυνόμου, που θα προσπαθήσει να εξακριβώσει, αν ο τραυματισμός είναι κάζο πενσάτο (εκ προμελέτης) ή ατσιντέντε (κακή στιγμή), θα επιτείνει την ασυνεννοησία, εφόσον και αυτός μιλάει το δικό του γλωσσικό ιδίωμα και αδυνατεί να καταλάβει τα λόγια των άλλων. Καθώς η ανάκριση δεν πετυχαίνει να διαλευκάνει την υπόθεση, όλοι οι ήρωες κλείνονται στη φυλακή. Ωστόσο, η «Διοίκηση», που έχει λάβει γνώση του περιστατικού, δίνει χάρη στους φυλακισμένους και οι κρατούμενοι απελευθερώνονται. Το έργο τελειώνει, όπως άρχισε: με τους Έλληνες να γλεντούν τη νίκη, αφήνοντας πίσω τα «εμφύλια» τραύματα και τις διαφορές τους.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιάννης Κακλέας σημειώνει: «Δεν είναι τυχαίο, που η «Βαβυλωνία», έργο γραμμένο το 1836, παίζεται τόσο συχνά και θα παίζεται σίγουρα και στο μέλλον. Ένα έργο λαϊκό και όχι λαϊκότροπο, που αναφέρεται σε μια πολύ κρίσιμη και ανασφαλή περίοδο της Ελληνικής ιστορίας: Στην προσμονή της ελευθερίας με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου και την πιθανότητα της δημιουργίας  για πρώτη φορά ενός Ελληνικού κράτους.

Αυτή την κομβική ιστορική στιγμή ο Δημήτριος Κ. Βυζάντιος την καταγράφει μέσα από τις ζωές των απλών ανθρώπων. Στη Βαβυλωνία δεν υπάρχουν «ήρωες» και «σπουδαίοι» άνθρωποι, που έμειναν στην Ιστορία. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι. Απλοί. Που κανείς δεν τους θυμάται. Που νιώθουν σε κενό, στην απόλυτη αβεβαιότητα, για ό,τι πρόκειται να συμβεί. Γιορτάζουν την ελευθερία, που τους τάζουν, γλεντούν, πίνουν, μεθούν, αγαπιούνται, τραγουδάνε  και θυμούνται. Και εκεί που η ονειρική Ουτοπία του «μαζί» εγκαθίσταται, τα τραύματα, ο εγωϊσμός και η εμφυλιακή μανία ανατρέπουν τα πάντα. Το γλέντι γίνεται εφιάλτης και η πύλη για την ανεξέλεγκτη εξουσία ανοίγει διάπλατα.

Η φυλακή είναι η κατάληξη του γλεντιού και η στέρηση της ελευθερίας είναι το αποτέλεσμα της γιορτής για την έλευσή της. Η Ελλάδα είναι η Βαβυλωνία. Αυτή η ευλογημένη χώρα με τον ήλιο της και τα κοινωνικά σκοτάδια. Με τα γλέντια και τους εμφύλιους. Με αυτή τη μεσογειακή ψυχή, που είναι γεμάτη πάθος και αντιφάσεις, θάλασσα και γκρεμούς. Αυτή την Ελλάδα σατιρίζει ο Βυζάντιος με πηγαίο χιούμορ, πολλή αγάπη και έντονη κριτική ματιά. Και το κάνει με επιτυχία. Γι’ αυτό, η Βαβυλωνία είναι ένα σπουδαίο έργο, που παίζεται και θα παίζεται σίγουρα και στο μέλλον.»

Συντελεστές: