Οι προσωπικές της δουλειές από το 2005 έως το 2010.
Την πρώτη της μέρα στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών της Νομικής, μια τσιγγάνα την σταμάτησε στα σκαλιά του Πανεπιστήμιου, λέγοντάς της πως θα περάσει όλη της τη ζωή μπροστά σ’ ένα μικρόφωνο. Εκείνη σκέφτηκε πως θα γινόταν πολιτικός, όπως ονειρευόταν, και θα μίλαγε στον κόσμο. Τελικά, έγινε η μεγαλύτερη ερμηνεύτρια της γενιά της.
Η Νατάσσα Μποφίλιου ίσως να μην έχει ούτε την πιο ενδιαφέρουσα ούτε την πιο δουλεμένη φωνή της γενιάς της, αλλά διαθέτει ένα πολύ ισχυρό εφόδιο, υπερτερώντας έναντι των συναδέλφων της: τα τραγούδια της! Σε μια εποχή που οι νέοι τραγουδιστές αρκούνται σε ψηφιακά singles, η Μποφίλιου εξακολουθεί να παρουσιάζει ολοκληρωμένα έργα, με ενιαίο ύφος και ενιαία θεματολογία. Από την αρχή της πορείας της μέχρι και σήμερα συνεργάζεται με σπουδαίους δημιουργούς, όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Δήμητρα Γαλάνη, αλλά απέφυγε επιτυχώς να ταυτιστεί στη συνείδηση των ακροατών ως «η νέα ανακάλυψη της Γαλάνη ή του Κραουνάκη» και να καθιερωθεί με το δικό της ρεπερτόριο. Ισόβιοι συνεργάτες της στη μουσική και στο στίχο ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, αποτελώντας μαζί της τη νέα «Αγία Τριάδα του τραγουδιού», παίρνοντας τη σκυτάλη από τους Κραουνάκη-Νικολακοπούλου-Πρωτοψάλτη.
Στο εν λόγω αφιέρωμα, και στο επόμενο που θ’ ακολουθήσει, θα εξετάσουμε μία-μία όλες τις προσωπικές της δουλειές, από το 2005 έως και σήμερα:
«Εκατό μικρές ανάσες» (2005/Μικρή Άρκτος)
Στις αρχές του 2000, ο Παρασκευάς Καρασούλος πραγματοποιεί στη Μικρή Άρκτο ακροάσεις νέων καλλιτεχνών. Η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Κώστας Τσίρκας και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος καταφέρνουν να ξεχωρίσουν, με αποτέλεσμα το 2004 να συμμετάσχουν στο CD με τα τραγούδια της «Δεύτερης Ακρόασης της Μικρής Άρκτου» κι ένα χρόνο μετά να παρουσιάσουν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά. Το εξώφυλλο κοσμεί ένας πίνακας της Άννας-Μαρίας Τσακάλη και στο υλικό μάς εισάγει ένα εγκωμιαστικό σημείωμα του Παρασκευά Καρασούλου, όπου αναφέρει πως στους δίσκους της Μικρής Άρκτου το όνομα του στιχουργού εμφανίζεται πρώτο, επειδή «εν αρχή ην ο λόγος»… Στο πλούσιο ένθετο, βλέπουμε τους τρεις νέους, ηλικίας 22-25 ετών, όπως μας πληροφορεί, επίσης, ο Καρασούλος, να περιφέρονται στους δρόμους της Αθήνας, όπως ακριβώς κάνουν και στα τραγούδια: στην «Πλατεία Αμερικής» αναφέρονται στη μοναξιά και στην αποξένωση, στις «Μικρές αγγελίες» η πλήξη τούς ωθεί ν’ αναζητήσουν αγνώστους για παρέα ή για σεξ, στο «Συμπλέκτη» χωρίζουν οδηγώντας γρήγορα αυτοκίνητα και στην «Ασπιρίνη» «κάνουνε όνειρα τις νύχτες όταν πιουν/όμως κανείς τους δεν τολμάει να τα ζήσει». Η «Ασπιρίνη» αποτελεί και τον πυρήνα του έργου, περιγράφοντας, χωρίς ωραιοποιήσεις αλλά και χωρίς μελοδραματικές εξάρσεις, την καθημερινότητα και τα προβλήματα που βιώνει η γενιά τους. Το «Μια βροχή» είναι ένα κιθαριστικό ποπ κομμάτι, αναφερόμενο στο χωρισμό, ενώ στα χαμηλόφωνα «Κρύψου» και «Κομμένα φτερά» η ατμόσφαιρα φορτίζεται έντονα. Στο album κυριαρχούν οι κιθάρες του Κώστα Παρίση, ο οποίος υπογράφει την ενορχήστρωση, με αποτέλεσμα ο ροκ και ποπ ήχος ν’ ακούγεται κάποιες φορές επαναλαμβανόμενος, γεγονός που κάνει το «Φορτηγό», με ανατολίτικο ρυθμό και «funky»-όπως χαρακτηρίζουν οι ίδιοι συντελεστές-ενορχήστρωση από τους Happy Dog να ξεχωρίζει ηχητικά. Όσο για την Μποφίλιου, παρότι είναι μόλις 22 ετών, φαίνεται ήδη αρκετά ώριμη φωνητικά, αποφεύγοντας τις υπερβολές των μετέπειτα ερμηνειών της. Αν και οι «Εκατό μικρές ανάσες» πέρασαν απαρατήρητες τότε, με την πρώτη τους δουλειά οι τρεις συντελεστές κατέκτησαν κορυφές που πολλοί πιο έμπειροι συνάδελφοί τους πασχίζουν ακόμα να φτάσουν.
«Μέχρι το τέλος» (2008/Μικρή Άρκτος)
Με το Θέμη Καραμουρατίδη να προστίθεται στην παρέα τους, αναλαμβάνοντας τις συνθέσεις και τις ενορχηστρώσεις, η Νατάσσα Μποφίλιου και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος καταθέτουν ένα δίσκο-σταθμό για την ελληνική δισκογραφία, δείχνοντας του εύρος των δυνατοτήτων τους. Παραγωγός είναι πάλι ο Καρασούλος, οι πίνακες ανήκουν στο Νίκο Μόσχο, και στα φωνητικά συναντάμε τον Κωστή Μαραβέγια και τη Μαρία Παπαγεωργίου στα πρώτα τους βήματα. Με το «Σ’ έχω βρει και σε χάνω», ο Ευαγγελάτος επανασυστήνει το ερωτικό τραγούδι, μέσα από άμεσους κι ειλικρινείς στίχους («Ό,τι όμορφο πιάσω/να το δεις περιμένει»), κι ο Καραμουρατίδης χαρίζει στην Μποφίλιου μία από τις πιο χαρακτηριστικές της ερμηνείες. Στην «Εκκρεμότητα» εξακολουθούν να στοχάζονται πάνω στις ερωτικές σχέσεις («Ο άνθρωπός σου ο σταθερός/όσο περνάει ο καιρός/θα γίνεται εκκρεμότητα»), για ν’ ακολουθήσει η «Αλεξάνδρας», ένα τραγούδι σαν ταινία μικρού μήκους, γραμμένο και πάλι για την Αθήνα. Στο ζεϊμπέκικο «Μέχρι το τέλος» φανερώνεται για μία ακόμη φορά το ταλέντο της τριάδας, ενώ τα μελαγχολικά «Καραβάκια» εντάσσονται στα πιο λυρικά τραγούδια τους. Ναυαρχίδα του έργου είναι το «Εν λευκώ», που έμελλε να γίνει το σήμα-κατατεθέν τους κι ένα από τα διαχρονικότερα τραγούδια της τελευταίας εικοσαετίας. Όπως και οι «Εκατό μικρές ανάσες», το «Μέχρι το τέλος» δεν είχε μεγάλη απήχηση στην εποχή του, παρότι κατάφερε να κερδίσει την προσοχή μιας μερίδας του μουσικόφιλου κοινού και ορισμένων δημοσιογράφων, με τη Στέλλα Βλαχογιάννη ν’ αναφέρεται στην Μποφίλιου λέγοντας «Την έχει ακουστά κανείς; Έχουνε πάρει χαμπάρι ότι μπορεί να έχουμε μια μεγάλη τραγουδίστρια μπροστά μας;» και να δηλώνει πως «ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος δείχνει να έχει μέλλον στιχουργικά». Με τα χρόνια, τα τραγούδια του album άρχισαν ν’ ακούγονται και ν’ ανακαλύπτονται, ενώ το «Εν λευκώ» έφτασε στ’ αυτιά ακόμα και όσων δεν ακούν ελληνική μουσική, καταφέρνοντας να γίνει το σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς.
«Τρία μυστικά» (2009/Metropolis Group)
Σε αντίθεση με το CD-single «Εν λευκώ» (2007), του οποίου τα κομμάτια συμπεριλήφθηκαν στο «Μέχρι το τέλος», τα τρία τραγούδια του εν λόγω single δεν εντάχθηκαν ποτέ σε album, γι’ αυτό και αναφέρονται μεμονωμένα. Στα «Τσιγάρα βαριά» η Μποφίλιου βρίσκεται στα νερά της, τραγουδώντας με την ανάλογη θεατρικότητα, αν και οι μελό στίχοι του Ευαγγελάτου έχουν αρχίσει κάπως να κουράζουν. Αντιθέτως, το «Ευχαριστήριο» είναι πολύ πιο ενδιαφέρον, με τον Καραμουρατίδη και τον Ευαγγελάτο να αποδεσμεύονται πλήρως από την κλασσική δομή κουπλέ-ρεφρέν, χαρίζοντάς μας ένα μελωδικότατο «τραγούδι που δεν είναι ακριβώς τραγούδι», όπως έχει αναφέρει χαριτολογώντας ο στιχουργός. Τέλος, το «Κοίτα εγώ», με ρυθμό ζεϊμπέκικο, αποτελεί ένα ακόμη δυναμικό κομμάτι κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου με αιχμηρούς στίχους: «Του το κρατάω αυτού του κόσμου/που δε μου ανήκει ο εαυτός μου/Γι’ αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω/είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω». Θα γίνει, βέβαια, ευρέως γνωστό ως ντουέτο με το Γιάννη Χαρούλη το 2011, στο live album του συνθέτη «Έχω ένα σχέδιο».
«Εισιτήρια διπλά» (2010/LYRA)
Η αποχώρησή τους από τη Μικρή Άρκτο είναι πλέον οριστική, γεγονός που έχει άμεσο αντίκτυπο στην αισθητική του album: πλέον το εξώφυλλο αντί για πίνακα έχει μια φωτογραφία της ερμηνεύτριας, της οποίας το όνομα εμφανίζεται πρώτο, ενώ το ένθετο είναι εξίσου φτωχό. Ευτυχώς, η ίδια έκπτωση δεν παρατηρείται και στα τραγούδια. Οι στίχοι του Ευαγγελάτου είναι πλέον υπαρξιακοί κι ενδοσκοπικοί, ενώ ο Καραμουρατίδης καταθέτει ένα πιανιστικό βαλς («Οι ομπρέλες του Demy»), πειραματίζεται με ροκ («Ο λύκος») και τζαζ ήχους («Γεννήθηκα») και αποτείνει φόρο τιμής στο ελαφρό τραγούδι του Μεσοπολέμου («Οι μεγάλες αγάπες»). Η έκπληξη έρχεται με το ζοφερό «Τέλος στο σαλόνι», και το αγγλόφωνο «Belle Rêve», γραμμένο για την ομώνυμη παράσταση, βασισμένη σε μονόπρακτα του Τένεσι Ουίλλιαμς. Με το μελαγχολικό «Σ’ αυτό τον κόσμο» και τους τρυφερούς «Πρώην» οι τρεις συντελεστές φανερώνουν την αγιάτρευτη ευαισθησία τους, χωρίς αυτή τη φορά να διολισθαίνουν προς τη μεμψιμοιρία. Στο «Μέτρημα» μετρούν τους «ανθρώπους της ζωής τους», εκφράζοντας ξανά τις αγωνίες της γενιάς τους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μπορούν να συγκινήσουν και τους μεγαλύτερους. Το «Μέτρημα» αναδείχθηκε ως ραδιοφωνική επιτυχία, συστήνοντας τη Νατάσσα Μποφίλιου σ’ ένα ευρύτερο κοινό.
