Ήρθε η ώρα να πούμε την αλήθεια και να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Φτάνει με τον κάθε ανέπαφο κριτικό και τις μουχλιασμένες του προτιμήσεις. Φτάνει με τον Πολίτη Κέην και όλα τα υπόλοιπα μουσειακά εκθέματα.
Αρκετά με τους Νονούς, τον Χίτσκοκ και κάθε απολίθωμα με το οποίο η χαμερπής τάξη των κριτικών, βασανίζει τον κόσμο, εδώ και χρόνια με τις λίστες της. Έχετε προσέξει πως στις λίστες των κριτικών, με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, οι επιλογές τους φτάνουν μέχρι τη δεκαετία του 60, άντε και του 70,στο τσακίρ κέφι;
Ήρθε η ώρα για μια ταινία αουτσάιντερ, όπως ο ήρωας της, να θριαμβεύει, κόντρα σε κάθε λογική. Το Rocky 4 είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών γιατί:
1).Προπαγάνδα στο κινηματογράφο υπήρχε πάντα, πριν και μετά το 1985. Στη καρδιά της δεκαετίας του ’80 και του Ρηγκανικού σκότους, ταινίες δράσης χοντροκομμένη προπαγάνδας, έβγαιναν με το κιλό. Το Rocky 4 όμως τα ξεπερνάει όλα αυτά. Δεν είναι προπαγάνδα, είναι κάτι άλλο, τόσο προχωρημένο που 30 χρόνια μετά, δεν έχει ακόμα όνομα.
Έχει ξεπεράσει την προπαγάνδα έτη φωτός, έφτασε άγνωστα, αχαρτογράφητα εδάφη δημιουργικότητας και αβυθομέτρητα νερά της ανθρώπινης φαντασίας και έκφρασης. Ναι ladies and germs, μην απορείτε ,το Rocky τα έκανε όλα αυτά. Πιο πέρα κι από τον σουρεαλισμό, πιο πέρα από κάθε -ισμο, στα άφταστα σύνορα μεταξύ μυθολογίας, καρτούν και πολιτικής.
Ποια άλλη ταινία τα έχει κάνει αυτά, ε; Και όλα αυτά από έναν άνθρωπο. Σεναριογράφος, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής. Όταν τα κάνει ο Woody Allen -που έχει καταντήσει Δαλιανίδης- είναι καλά ε; Πίσω από το απλοϊκό σενάριο το έμπειρο μάτι και το διαβασμένο μυαλό βλέπουν πως υπάρχουν πολλά περισσότερα. Ο Stallone δεν έγραψε άπλα μια ακόμα παραλλαγή του πρώτου φιλμ, άλλη μια ιστορία αουτσάιντερ.
Με φόντο την πυγμαχία και τους χαρακτήρες, το Rocky 4 είναι στη πραγματικότητα ο θρίαμβος της ελευθερίας απέναντι στην απολυταρχία. Ο Rocky χάνει τον καλύτερο του φίλο και αποφασίζει να πάρει εκδίκηση. Πηγαίνει στην ΕΣΣΔ, προπονείται στα χιόνια (εδώ επιτρέψτε μου μια προσωπική σημείωση. Ζητώ συγγνώμη από τους δικούς μου ανθρώπους, που αναγκάζονται να ακούνε τριψήφιο αριθμό κάθε χρόνο,να τους λέω τη φράση “προπόνηση Rocky 4 ® “) και ανατρέπει κάθε πιθανότητα και λογική.
Γίνεται ο αγώνας, ο Rocky κερδίζει, βγάζει έναν λόγο που θα έκανε τα Νόμπελ ειρήνης να δακρύσουν μετά από τους συνεχόμενους οργασμούς, ισοπεδώνει τον κομμουνισμό και ρίχνει το Τείχος του Βερολίνου.
Επιτέλους ειπώθηκε η αλήθεια. Δεν κατέρρευσε το Σιδηρουν Παραπέτασμα, ο Ιταλός Επιβήτορας το έριξε.”If I can change,you can change”, ποιος Obama τώρα.. Ναι κυρίες μου, το Rocky 4 τελείωσε τον Ψυχρό Πόλεμο. Δεν ήταν οι κούρσες των εξοπλισμών, τα δολάρια ή η οικονομική, πολιτική και ηθική χρεοκοπία των σοσιαλιστικών κρατών. Όχι, χρειάστηκε ένας ημικαθυστερημένος πυγμάχος, που έγινε η ενσάρκωση όλων των ιδανικών της ελευθερίας και ο σημαιοφόρος της δυτικής δημοκρατίας. Και μόνο γι’αυτό, το Rocky 4 είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών.
2) Το τρίτο sequel είναι το καλύτερο της σειράς. Πόσες άλλες ταινίες το έχουν καταφέρει αυτό;
3) To soundtrack και το μοντάζ αποδομούν το παγκόσμιο πάνθεο, τα σύμπαντα και τις παράλληλες διαστάσεις τους. Το Rocky 4έχει κάνει σχολή σ’ αυτά, αλλά στο τέταρτο μέρος έφτασε στο απόλυτο.
Δε μιλάμε για training montage απλά, μιλάμε για πυρηνικό όπλο. Βλέπεις τη ταινία, πoρώνεσαι τόσο πολύ που βγαίνεις έξω και τσακίζεις κόσμο.
4) Όπως σε όλα τα αριστουργήματα, έτσι και εδώ υπάρχουν όλες αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Ο φοβερός Ivan Drago, ένας κλασικός κακός. Η κωμική πινελιά με την Nielsen, στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της, μια avant garde προσέγγιση του ρόλου, κάτι σαν Ρωσίδα πορνοστάρ που βρέθηκε στο Ρετιρέ.(Η πιο αστεία ερμηνεία της πάντως, ήταν στο Red Sonja. Tόσο κακή που ο Arlond φαινόταν Laurence Olivier, ακόμη και τα σπαθιά έπαιζαν καλύτερα).
Οι σταγόνες sci fi αρώματος, με το ρομπότ υπηρέτη και την προπόνηση του Drago. Την σιωπηλή μειοψηφία, ο απλός λαός που εκπροσωπείται από τον Paulie. Κι άλλα τόσα, κάθε φορά ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο. Μόνο οι μεγάλες δημιουργίες στο προσφέρουν αυτό.
5) Because if this film can change,you can change or else it will break you and if you die,you die.
Κλείνοντας αυτό τον μικρό, ταπεινό φόρο τιμής, να ευχαριστήσω τον ξάδερφο Βαγγέλη (R.I.P.). Μαζί είδαμε την ταινία, όταν ήμουν 7 χρονών. Να’ σαι καλά ξάδερφε, ευτυχώς που δεν έβλεπες Ταρκόφσκι και Φελίνι. Θα είχα καταντήσει κουλτουραίος ,κριτικός κινηματογράφου ή ακόμα χειρότερα, Λάνθιμος ή Οικονομίδης.
ΥΓ Όποιος πήρε στα σοβαρά αυτό το κείμενο, δεν είναι σοβαρός.
