Λίγοι μήνες πέρασαν αφότου έριξε αυλαία το “The Voice of Greece” και η πρωτιά είχε άρωμα γυναίκας. Η 19χρονη Ιωάννα Γεωργακοπούλου, κατά κόσμον Joanne μετά τη νίκη της κυκλοφορεί ήδη το πρώτο της single από τη Minos EMI / Universal, μια επανεκτέλεση του θρυλικού «Twist in my sobriety» της Tanita Tikaram που πρωτοκυκλοφόρησε το 1988. Εκτός από τις εντυπωσιακές της εμφανίσεις και την ανάδειξη των ερμηνευτικών της ικανοτήτων στο Voice, η Joanne εξέπληξε για ακόμη μια φορά το κοινό με την υψηλών προδιαγραφών εμφάνισή της στα MAD Video Music Awards 2021, όπου ερμήνευσε το τραγούδι της στη σκηνή μαζί με τη «number one» Έλενα Παπαρίζου. Ένα κορίτσι πρότυπο και μια άξια νικήτρια, ένα ανερχόμενο αστέρι που μιλά στο mikrofwno όχι μόνο για τη συμμετοχή της στο Voice και το πρώτο της single αλλά και για πράγματα καθημερινά. Απολαύστε την!
Ιωάννα, είσαι μόλις 19 ετών και η νικήτρια του «The Voice of Greece 5»! Ποιο είναι το πρώτο πράγμα για το οποίο είσαι περισσότερο ευγνώμων;
Όσον αφορά το Voice θα έλεγα τη γνωριμία και επαφή μου με υπέροχους ανθρώπους και πάνω απ’ όλα την Έλενα Παπαρίζου. Βρήκα όχι μόνο έναν coach αλλά και έναν φίλο, έναν συνεργάτη, έναν άνθρωπο που με νοιάζεται και με σκέφτεται. Δεν είναι αυτονόητα όλα αυτά.
Γενικά όμως θα έλεγα ότι είμαι ευγνώμων για το γεγονός ότι από μικρή κατάλαβα με τι θα ήθελα να ασχοληθώ. Είναι δύσκολο ακόμα και στην ηλικία των είκοσι- τώρα πια- να ξέρεις αυτό που σε ευχαριστεί και σε γεμίζει. Το βλέπω σε φίλους και γνωστούς μου, αποφασίζουν να ασχοληθούν με κάτι και στην πορεία αλλάζουν, ψάχνοντας απεγνωσμένα αυτό με το οποίο θα θέλουν να συνεχίσουν στη ζωή τους. Δυστυχώς το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν ψάχνει τις δεξιότητες και την κλίση των μαθητών αλλά τους μεγάλους βαθμούς.
Ποια ήταν η καλύτερη συμβουλή που σου έδωσε η Έλενα Παπαρίζου, ως coach στο talent show; Τι θαύμασες σ’ εκείνη ως προσωπικότητα γνωρίζοντάς την;
Η καλύτερη συμβουλή της Έλενας ήταν ότι «το voice είναι ένα παιχνίδι που θα τελειώσει, μπορεί να νικήσεις μπορεί και όχι, το σημαντικό είναι να κάνεις πράγματα μετά απ’ αυτό και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Να είσαι ο εαυτός σου, να ευχαριστηθείς το ταξίδι, να πάρεις όσα περισσότερα μπορείς από τη διαδικασία αλλά να θυμάσαι πάντα ότι το πραγματικό παιχνίδι ξεκινά μετά τον τελικό.” Και είναι σωστό και πολύ απελευθερωτικό. Η συνάντηση μαζί της έχει κάτι «καρμικό», σαν να γνωριζόμασταν από παλιά. Την θαυμάζω όχι μόνο για τον τρόπο που ερμηνεύει αλλά και για την απλότητα της παρόλο που είναι μία μεγάλη σταρ, για την αθωότητά που έχει σαν να είναι παιδί, για τη δοτικότητα και τη γενναιοδωρία της στους άλλους αλλά και για την εσωτερική και εξωτερική ομορφιά της.
Υπήρξε κάποια άβολη στιγμή κατά τη διάρκεια της συμμετοχής σου στο The Voice; Τι αποκόμισες εν τέλει από όλο αυτό;
Όχι, καμία. Υπήρχε μεγάλη χαρά κάθε φορά που βρισκόμασταν για πρόβες ή για γύρισμα. Ήταν συναρπαστική εμπειρία, δεν ήθελα να τελειώσει. Δεν υπήρχε ανταγωνισμός, όλοι ήμασταν μαζί ο ένας για τον άλλον, δημιουργήθηκαν φιλίες, ωραίες καλλιτεχνικές συναντήσεις. Ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή το voice για μένα που μου έδωσε σκηνική εμπειρία, αυτοπεποίθηση, θάρρος, επαφή με σημαντικούς ανθρώπους, την ικανότητα να αντιμετωπίζω δύσκολες και αγχωτικές καταστάσεις, να ξεπερνάω τα άγχη και τους φόβους μου, ένα συμβόλαιο με τη Minos EMI / Universal και το “Twist In My Sobriety”, ένα τραγούδι που αγαπώ πολύ.
Θεωρείς πως αρκούν οι ερμηνευτικές ικανότητες για να ξεχωρίσει ένας νέος καλλιτέχνης στις μέρες μας; Παίζει ρόλο, κατά τη γνώμη σου, και το φύλο στον καλλιτεχνικό χώρο;
Τον καλλιτεχνικό χώρο δεν τον ξέρω, τώρα τον γνωρίζω και θέλω να πιστεύω ότι δεν παίζει ρόλο το φύλο αλλά η ερμηνευτική ικανότητα, η δυνατότητα κάποιου να επικοινωνήσει με τον κόσμο. Και μου αρέσει που μιλάτε για ερμηνευτικές δυνατότητες και όχι φωνητικές. Έχουμε μάθει να θαυμάζουμε τη μεγάλη έκταση, τις ψηλές νότες, τα δύσκολα γυρίσματα αλλά για μένα το τραγούδι δεν είναι αυτό. Είναι και αυτό -υπάρχουν άλλωστε πάρα πολλές καλές φωνές -αλλά εγώ συγκινούμαι περισσότερο με την ικανότητα κάποιων να σε παίρνουν μαζί τους στον κόσμο τους, να χάνομαι μαζί τους, να μην υπάρχει χώρος, χρόνος, σκέψη. Όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι τη δεξιοτεχνία αυτού που τραγουδάει, τότε κάτι πάει στραβά.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν αρκετοί πρωτοεμφανιζόμενοι στα ελληνικά μουσικά πράγματα. Τι είναι αυτό που λένε οι γύρω σου ότι ξεχωρίζει σε σένα;
Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που αποφασίζουν να ασχοληθούν με τη μουσική και είναι ωραίο να βλέπεις πόσο μεγάλη ανάγκη έκφρασης υπάρχει. Το θέμα είναι πόσοι θα συνεχίσουν και μετά. Νομίζω ότι χρειάζεται τόσο μεγάλη πίστη και αγάπη σε αυτό που κάνεις, τόσο μεγάλη υπομονή και επιμονή πέρα από το ταλέντο, τύχη και κατάλληλες συνθήκες, που δύσκολα μπορείς να «ξεχωρίσεις» και εύκολα μπορείς να τα παρατήσεις. Η μουσική δεν έχει να κάνει με κατοστάρι αλλά με μαραθώνιο. Κι εγώ, προς το παρόν, σε ένα κατοστάρι ξεχώρισα. Το γιατί δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι το τραγούδι με ενδιαφέρει όχι σαν νότες αλλά σαν «κόσμος». Και αυτόν τον κόσμο θέλω να μεταφέρω.
Ποιο ρεπερτόριο σε εκφράζει καλύτερα και ποιο είδος τραγουδιού σε διασκεδάζει περισσότερο;
Η σχέση μου με τη μουσική έχει μια απληστία. Μου αρέσουν πάρα πολλά είδη. Και σε κάθε είδος μπορείς να βρεις πολύ ωραία κομμάτια. Ακούω πολύ ποπ, ροκ. μπλουζ. Διασκεδάζω με ακόμα περισσότερα είδη, από παλιά χορευτικά κομμάτια μέχρι ηλεκτρονική και ψυχεδελική ροκ. Και ραπ και τραπ ακούω και καμιά φορά διασκεδάζω πολύ με λαϊκά.
Προέρχεσαι από καλλιτεχνική οικογένεια. Σε τι βαθμό επηρέασε τις επιλογές σου;
Σίγουρα έπαιξε κάποιο ρόλο χωρίς να σημαίνει ότι αν δεν υπήρχε αυτό το περιβάλλον δεν θα επέλεγα και πάλι το τραγούδι. Απλώς είχα μεγαλύτερη οικειότητα με αυτούς τους χώρους. Έχω παρακολουθήσει πρόβες, έχω δει αρκετές παραστάσεις, έκανα διακοπές στην Επίδαυρο, γνώριζα αρκετούς καλλιτέχνες, από τον πατέρα μου πήρα τα πρώτα μου μαθήματα κιθάρας. Όμως υπήρχε κάτι βαθύ και σε πολύ μικρή ηλικία. Ήξερα τι ήθελα να κάνω. Η διαφορά είναι ότι εγώ δεν συνάντησα καμία άρνηση από την οικογένεια μου σε αυτή μου την απόφαση.
Αποκάλυψέ μας μια ευτυχισμένη εφηβική σου στιγμή…
Νομίζω ότι η πιο ευτυχισμένη μου στιγμή στην πολύ δύσκολη εφηβεία μου ήταν όταν τραγούδησα για πρώτη φορά σε μια σχολική γιορτή. Ήταν η πρώτη μου φορά που ανέβηκα στη σκηνή, η πρώτη φορά που έπιασα μικρόφωνο. Αυτή η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας που αισθάνθηκα, η πληρότητα που είχα με αυτό που έκανα, ήταν για μένα τόσο έντονα και σημαντικά που την ίδια στιγμή ήξερα ότι αυτό που από μικρή ήθελα να κάνω, θα το κάνω.
Είσαι ένα φρέσκο και ταλαντούχο κορίτσι που έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Τι θετικό και τι αρνητικό έχεις να παρατηρήσεις στη νέα γενιά; Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον της σημερινής γενιάς και τι θα τη συμβούλευες;
Ανήκω σε μία γενιά που ενώ μεγαλώσαμε σχετικά καλά, ξαφνικά είδαμε τους γονείς μας να χάνουν τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους με την οικονομική κρίση, να νιώθουμε την αβεβαιότητα τους να γίνεται και δική μας, να περιμένουμε συνεχώς το μέλλον για να φτιάξουν τα πράγματα ενώ το μόνο που μας έφερε είναι εγκλεισμός και περιορισμούς λόγω covid. Ανήκω σε μια γενιά που παράτησε το μέλλον γιατί βλέπει μια νέα οικονομικά κρίση να έρχεται και στέκεται μόνο στο παρόν, όποιο και να είναι αυτό, γιατί είναι το μόνο που έχει. Αυτήν την αίσθηση ματαίωσης και εγκατάλειψης η γενιά μου θα την κουβαλάει για πολύ. Από την άλλη, το θετικό είναι ότι όπως και να είναι τα πράγματα είμαστε ακόμα η νέα γενιά, πιστεύουμε και μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, κι αν δεν μπορούμε τουλάχιστον μπορούμε να ονειρευόμαστε.
Με αφορμή τα αλλεπάλληλα δυσάρεστα γεγονότα της επικαιρότητας με θύματα γυναίκες κάθε ηλικίας, θα ήθελα να μου πεις από τι νομίζεις ότι πάσχει περισσότερο η εποχή μας. Για το μέλλον έχεις προσδοκίες ή ανησυχίες;
Υπάρχει μια φράση του Τενεσί Ουίλιαμς που λέει συχνά η μητέρα μου: «Τίποτα ανθρώπινο δεν με αηδιάζει εκτός από τη βία και την κακία.» Δυστυχώς είναι μία αντιπροσωπευτική φράση της εποχής μας. Νομίζουμε ότι η πίτα του κόσμου είναι συγκεκριμένη και ο καθένας προσπαθεί να εξασφαλίσει τα περισσότερα κομμάτια για τον εαυτό του, και αυτό γεννά βία, γεννά κακία. Ευτυχώς πάντα θα υπάρχει και αυτός που πάει αντίθετα, που φαντάζεται τον κόσμο χωρίς συγκεκριμένα όρια, που θα πέσει στη θάλασσα να σώσει αυτούς που πνίγονται. Με ρωτάτε αν ανησυχώ για το μέλλον, η απάντηση είναι όχι. Έχω προσδοκίες για το μέλλον και όχι γιατί δεν βλέπω πως είναι ο κόσμος αλλά γιατί είμαι 20 χρονών και έχω την υποχρέωση να είμαι αισιόδοξη.
Από ‘δω και μπρος τι θα ήθελες να κάνεις;
Θέλω να κάνω live εμφανίσεις, να έρθω σε επαφή με τον κόσμο. Δυστυχώς τα γυρίσματα στο voice λόγω covid έγιναν χωρίς θεατές, έτσι δεν ζήσαμε την αποδοχή ή το χειροκρότημα, τον παλμό, την αλληλεπίδραση με το κοινό. Αυτή η ζωντανή σχέση σκηνής και θεατών δεν συγκρίνεται με τίποτα. Και σίγουρα να βρω να πω καινούργια κομμάτια ή να γράψω τα δικά μου τραγούδια.
