Από μικρή ηλικία, η Μαρίνα Σπανού είναι εξοικειωμένη με τα φώτα της δημοσιότητας λόγω των γονιών της. Τα καλλιτεχνικά ερεθίσματα που δέχεται από το περιβάλλον της επιδρούν έντονα στον χαρακτήρα και τη ψυχοσύνθεσή της. Πλέον χαράζει τον δικό της δρόμο στη μουσική βιομηχανία , κυκλοφορώντας μάλιστα και προσωπικό δίσκο. Από μία έφηβη που κάνει αυτοσχέδια λάιβ στην Αρεοπαγίτου μεταμορφώνεται σε μια ολοκληρωμένη καλλιτέχνιδα με λαμπρό άστρο…
Μαρίνα λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του πρώτου σου δίσκου πως νιώθεις;
Είμαι πολύ χαρούμενη και περήφανη που δεν ακούγεται μόνο στα ακουστικά μου. Τα δούλευα τόσο καιρό που η ημέρα κυκλοφορίας ήταν λυτρωτική. Παίρνω καθημερινά γλυκά μηνύματα με βαθιά ποίηση που τα συλλέγω. Με την κυκλοφορία του δίσκου είχα την τύχη να δω πόση αγάπη φυλάει μέσα του ο κόσμος και αισθάνομαι ευγνώμων γι’ αυτό.
Ποιο τραγούδι σου σε συγκινεί περισσότερο; Γιατί;
Τα αγαπώ όλα και με συγκινούν σε διαφορετικές στιγμές. Μια μέρα πριν γνωστοποιήσω το άλμπουμ τα άκουσα τελευταία φορά μόνη, από την αρχή μέχρι το τέλος, και έτρεχαν τα μάτια μου από την πρώτη συγχορδία της Ωδής. Με το Κουκάκι έχω μια ιδιαίτερη σύνδεση. Ίσως επειδή είναι τέτοια η φύση του, ίσως επειδή ήταν το τελευταίο που έγραψα από τις περιοχές μου και μαζί του έκλεισε ένας μουσικός κύκλος αλλά και ένας κύκλος ζωής. Βρίσκω πολύ το Μαρινάκι στα 7 του μέσα σε αυτό το τραγούδι, όπως και σε όλα τα υπόλοιπα.
Έχεις πει πως η σειρά των τραγουδιών έχει σημασία, ποια η σημασία της για εσένα;
Αντιλαμβάνομαι το άλμπουμ σα μια παρένθεση, κάτι δηλαδή που παρεμπιπτόντως θα ήταν ωραίο να συμβεί -τουλάχιστον έτσι είναι οι παρενθέσεις στο νου μου. Αν λοιπόν το σκεφτούμε έτσι τότε το intro (Ωδή) και το outro (Μισή Μελωδική Γραμμή) του δίσκου είναι τα σημεία στίξης της παρένθεσης.
Η επιτυχία του δίσκου για μένα έγκειται στη συνοχή του. Ακόμα κι αν αποτελείται από αυτοτελείς ιστορίες και το κάθε τραγούδι έχει τη δική του δομή αρχή-μέση-τέλος, καθρεφτίζει τα στάδια ενός συσχετισμού και συνάμα τα στάδια εξέλιξης της ίδιας της έννοιας του έρωτα. Η ωδή και η τρυφερότητα για τα πλήκτρα της είναι το ανθρώπινο άγγιγμα της πρώτης επαφής και η μισή μελωδική γραμμή η μετουσίωση της.
Πρώτη στάση Ομόνοια. Καλλωπίζω όσα είδα και δε μπόρεσα να προσεγγίσω γιατί είναι γοητευτικές οι ιδέες ακόμα κι όταν εγκλωβίζονται σε μετρό.
Επόμενη στάση Παγκράτι και αυτό το μπαρ κάτι από μας μου θυμίζει αλλά τελικά όποιο μπαρ και να ήταν το ίδιο θα μου θύμιζε γιατί τι ωραία που θα ήταν αν αφήναμε τα μη και το χαιρόμασταν χωρίς να ξέρει κανείς.
Τρίτη στάση Ψυρρή και το σινεμά μοιάζει ένα μέρος που θα μπορούσαμε να ζήσουμε ένα «μαζί», σε μια ταράτσα, να μου δώσεις την ψευδαίσθηση ότι ήρθα πιο κοντά. Η ταινία; Ε, πορτογαλική πρέπει να ‘ταν αλλά δεν πρόσεξα πολύ.
Το δυάρι στην Κυψέλη, ένας σταθμός που με εφησυχάζει γιατί αντικαθιστά την απόσταση με την αναμονή. Σου γράφω ένα βαλς για αυτά που δεν προλάβαμε να κάνουμε αλλά βασικά μην ανησυχείς γιατί κάποια στιγμή δε θα είμαστε δειλοί.
Στάση Πλάκα και τα τραγούδια μου φτάνουν φευγαλέα σε σένα. Είσαι εδώ αλλά έχεις φύγει και μακάρι να άκουγες όταν ακούς.
Τελευταίο σημείο, τελευταίος αποχαιρετισμός Κουκάκι. Μαζεύω όλα τα κομμάτια μας να τα σχηματίσω ξανά, να καθίσουν δίπλα μου στο παγκάκι που σε λίγο καιρό το ξηλώνουν, τα χέρια σου ξηλωμένα κι αυτά δε θα είναι ποτέ τόσο οικεία όσο ήταν σε εκείνον τον κεντρικό. Αλλά εγώ θα είμαι εκεί να μας θυμάσαι.
Περίμενες αυτή την αποδοχή του κόσμου; Πως την αντιμετώπισες; Σε φόβισε ποτέ;
Δε νομίζω πως θα μπορούσε ποτέ να με φοβίσει. Φέτος το καλοκαίρι άρχισαν να με σταματάνε περαστικοί στο δρόμο. Ακόμα κι αν απλώς μου χαμογελάσει κάποιος είναι αρκετό για να μου αλλάξει πορεία. Με άλλους πιάνουμε συζήτηση, με άλλους ανταλλάσσουμε δύο τρία ζεστά βλέμματα. Είναι σα να έχουμε μοιραστεί ένα μυστικό ή σα να έχουμε φτιάξει έναν κώδικα. Είναι πολύ πολύ όμορφα.
Συνειδητοποίησα περισσότερο την πέραση που είχε αυτό όταν έγινε το πρώτο sold out στην πρώτη συναυλία που ανακοινώσαμε μέσα σε μιάμιση μέρα, στο Lunar Space, 12 Σεπτεμβρίου. Μου έστελναν μηνύματα ότι δεν πρόλαβαν να κλείσουν εισιτήρια και ανοίξαμε δεύτερη ημερομηνία για τις 26/09 στην οποία εξαντλήθηκαν πάλι τα εισιτήρια ακόμα πιο γρήγορα. Περιττό να σου πω ότι ο καναπές έχει γίνει τραμπολίνο από τη χαρά μου.
Από που αντλείς έμπνευση;
Έρχεται εκείνη αξιοπρεπώς ακάλεστη. Άλλες φορές αρμένικη βίζιτα και άλλες στιγμιαία. Με βρίσκει όπου κι αν είμαι. Είναι η σχέση μας τρυφερή όμως και θυμάμαι όλες τις φορές που με συνάντησε. Έχω γράψει τραγούδια σε ένα μπαλκόνι στην Επίδαυρο, στη διαδρομή μετρό-σπίτι, στο δωμάτιο μου με το πιάνο σχεδόν στο mute κι εγώ ξαπλωμένη στο ηχείο ίσα ίσα για να ακούω επειδή κοιμούνταν όλοι σπίτι. Είναι σα μια τύπισσα που ενίοτε αποφασίζει να με πείσει ότι αυτό που έχω ζήσει καλό θα ήταν να το ξαναπάμε σε φαστ φόργουαρντ 3 λεπτών με μουσική υπόκρουση. Με άλλα λόγια όλα είναι βιωματικά απλώς έχουν τον δικό τους χρόνο να γραφτούν.
Ποια συναισθήματα σου γεννούν όσα βιώνουμε , όσα ακούμε και βλέπουμε στα μέσα;
Την επικαιρότητα μπορώ αυτή τη στιγμή να τη σχολιάσω μόνο «φανατικά» γιατί οι καραντίνες με έχουν αφήσει με μια θερμοκρασία λίγο όχι ψύχραιμη (χαχαχα).
Θα πω ότι αποφεύγω τα πολλά κακά νέα. Για προστασία περισσότερο. Πέρασα μια φάση που σχεδόν μανιωδώς ήθελα να ενημερώνομαι για τα πάντα, συνέπασχα και μετά έπασχα μια παρέα μόνη μου. Γι’ αυτό έκανα μερικά βήματα πίσω και νιώθω περισσότερο νηφάλια όταν σκάνε μπροστά μου ειδήσεις.
Υπάρχει ελπίδα από τη νέα γενιά;
Βέβαια υπάρχει ελπίδα από όλες τις γενιές γιατί υπάρχει ελπίδα από τους ανθρώπους. Έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στη δύναμη μας ως μονάδες και ως καθολικότητα. Πιστεύω πολύ και στον ρομαντισμό μας. Ο ρομαντισμός είναι η πρώτη ύλη των ονείρων και τα όνειρα η ορμή του βήματος. Συμφωνώ με το ότι αλλάζουν τα μέσα αλλά το «θέλω» παραμένει πυρηνικό. Εγώ πάντως έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα τον αλλάξω τον κόσμο λιτά και δημοκρατικά (χαχαχα)
Ποια ρήση σου δίνει κίνητρο;
Πιστεύω πολύ στο «όλα γίνονται για καλό», το οποίο δεν ανάγεται στο προκαθορισμένο και μάταιο, αλλά στην τάση των πάντων προς την άνθιση. Ό,τι και να κάνουμε με κάποιο τρόπο θα έρχεται πάντα η άνοιξη. Αναπόφευκτα. Όποτε έχω όρεξη επαληθεύω την πεποίθηση με τα δικά μου δεδομένα. Αν δεν είχαν συμβεί οι πιο μη βιώσιμες δυσκολίες της ζωής μου δε θα είχαν συμβεί πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων. Καλά, όχι ότι ακολουθώ έναν ζεν δρόμο αντιμετώπισης (χαχαχα) αλλά πότε πότε καθησυχάζει.
Με ποια μορφή τέχνης εκφράζεσαι πιο άμεσα στο κοινό που σε παρακολουθεί;
Η μουσική θα είναι πάντα δίοδος για μένα. Τα μετράω όλα σε μουσικές και επικοινωνώ με αυτές. Αισθάνομαι πιο άνετα και πιο ειλικρινής μέσα σε αυτό. Κάθε live είναι μικρογραφία μιας σχέσης. Ιδρώνουν οι παλάμες μου και κόβονται τα γόνατα μου πριν τη συναυλία, συστήνομαι και γνωρίζομαι με τον άνθρωπο-κοινό, τον ερωτεύομαι, τον πληγώνω και με πληγώνει, τον ξαναερωτεύομαι και μετά τον αποχωρίζομαι με το τελευταίο χειροκρότημα. Ε και λίγοι χοροί στα ενδιάμεσα. Όσο ειλικρινής είναι η έκθεση σε μια σχέση τόσο είναι και σε μια μουσική συνδιαλλαγή. Φλυαρώντας με τα παραπάνω ήθελα να καταλήξω στο ότι δεν κρατιέμαι για τις 12 Σεπτεμβρίου που ξεκινάνε τα live.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια;
Τα όνειρα μου τα μουσικά είναι τα ίδια με αυτά του κάθε καλλιτέχνη νομίζω: να γράφω πολύ, να παίζω, να τραγουδάω και να μοιράζομαι. Οπότε φαντάζομαι πως θα προσπαθώ να κινούμαι σε αυτόν τον δρόμο και να μην έχω κενό να πάρω ανάσα.
Τώρα, στα 28 με 29 μου φαντάζομαι ότι τα πρωινά θα ξυπνάω μεσημέρι, θα τεντώνομαι σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας γιατί πάντα εκεί θα γυρνάω όσα ταξίδια και να κάνω, θα βάζω τον γαλλικό σκέτο μου καφέ (αυτό δε θα αλλάξει ποτέ), θα δουλεύω στο στούντιο μου, χόουπφουλι θα έχω sound check και live το βράδυ και θα πηγαίνω για μπύρα με τους αγαπημένους μου.
Τα υπόλοιπα θα τα πούμε μέσα στα χρόνια.
