Μία ταινία μικρού μήκους για τη «Δήμητρα της Λέσβου»

Κάντε share!

Μία ταινία μικρού μήκους ως φόρος τιμής στην Δήμητρα της Λέσβου που έφυγε τόσο άδικα από κοντά μας.

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Αλέξανδρος Μαράκης-Μπούρκας με αφορμή τον θάνατο της Δήμητρας της Λέσβου πριν 3 μήνες, θέλησε να τιμήσει αυτό το πλάσμα με μία ολιγόλεπτη ταινία. Θέλησε να μας υπενθυμίσει τι σημαίνει να ζεις θέλοντας μόνο να ονειρεύεσαι και να αποζητάς ή να δίνεις αγάπη αλλά οι άνθρωποι γύρω σου, να σου φέρονται άδικα και με θράσος.

Η 65χρονη Δήμητρα της Λέσβου, είχε εξαφανιστεί από τις 6 Απριλίου, με τους συγγενείς και φίλους της να την ψάχνουν αγωνιωδώς χωρίς όμως να καταφέρουν να εντοπίσουν κάτι. Στις 26 Μαΐου η γραμμή ζωής silveralert ενεργοποίησε το κοινωνικό συναγερμό. Υπήρξαν 3.752 τηλεφωνικές κλήσεις προς τον οργανισμό οι οποίες όμως δεν επιβεβαιώθηκαν. Η 65χρονη πριν την εξαφάνιση είχε νοσηλευτεί στο νοσοκομείο της Μυτιλήνης για μικρό χρονικό διάστημα. Η πορεία της υγεία της βελτιώθηκε προσωρινά και για το λόγο αυτό πήρε εξιτήριο. Στην συνέχεια όμως μεταφέρθηκε στο Δρομοκαίτειο. Εκεί αφού παρέμεινε για δέκα ημέρες στη συνέχεια εξαφανίστηκε.

Στο μικροσκόπιο των αρχών τέθηκε τελικά ένα τροχαίο με εγκατάλειψη που είχε σημειωθεί στο Δέλτα Φαλήρου, τρεις ημέρες μετά την εξαφάνιση. Έτσι στις αρχές Ιουνίου στάλθηκαν φωτογραφίες του ατόμου που είχε χάσει τη ζωή του στο τροχαίο της 9 Απριλίου από τις αστυνομικές αρχές της Καλλιθέας στο Αστυνομικό Τμήμα Καλλονής. Εκεί κλήθηκε ο αδερφός του Δημήτρη Καλογιάννη, Παναγιώτης ο οποίος και είδε το οπτικό υλικό και υποστηρίζει ότι πρόκειται για τον αδερφό του.

Με ένα κόκκινο φόρεμα, τα αγαπημένα της κοσμήματα και λουλούδια, η Δήμητρα ένιωθε ελεύθερη διαβάζοντας και αγναντεύοντας τη θάλασσα. Δεν προκαλούσε και δεν ενοχλούσε κανέναν. Άκουγε σχόλια, βρισιές, αλλά εκείνη πάντα χαμογελούσε και κοιτούσε τη θάλασσα.

Με αφορμή το άδικο θανατηφόρο τροχαίο και την εγκατάλειψη της, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Αλέξανδρος Μαράκης- Μπούρκας δημιούργησε μία μικρού μήκους ταινία -φόρο τιμής στη Δήμητρα. Σκοπός του να τιμήσει, να θυμίσει και ευαισθητοποιήσει. Να κρούσει τον κώδωνα της ανθρωπιάς και να νιώσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι μα και διαφορετικοί. Κι αξίζει να ζούμε όπως επιθυμεί η ψυχή μας!