Ένα δυο, ένα δυο, τσεκ…
Καλησπέρα κόσμε του Μικροφώνου, τι κάνουμε όλα καλά; Πάντα καλά! Για να μην είμαστε αγενείς θα πρέπει να σου συστηθούμε και εμείς με τη σειρά μας. Είμαστε τα νέα μέλη του Site και μόλις αρχίσαμε!
Για να μην σε μπερδεύουμε, θα σου πούμε και τα ονόματα μας. Είμαστε η Δήμητρα, ο Σπύρος και ο Αιμίλιος. Τρια νεα παιδιά που από εδώ και πέρα θα σε πρήζουν με τις ανησυχίες τους, τις ιδέες που τους έρχονται αλλά και με πολλές συνεντεύξεις!
Αλλά επειδή “Κάθε αρχή και δύσκολη” και επειδή μερικοί γράφουν για πρώτη φορά, ήρθε η ώρα για να μάθεις για την πρώτη μας φορά. Όχι στα γραπτά, αλλά ούτε και για αυτό που φαντάστηκες πονηρούλη. Πολύ απλά, ο καθένας θα σου μιλήσεις για μια, άκυρη, “Πρώτη του φορά”. Α και για να σε προλάβω, το κόνσεπτ αρχικά ήταν μερικές λεξούλες αλλά ο Αιμίλιος είχε οίστρο, οπότε πάρε ποπ κορν και προετοιμάσου για κατεβατά που έρχονται:
H πρώτη φορά που μίλησε σε κοπέλα ο μικρός Σπυράκος:
Λοιπόν άκου να δεις, μπορεί μερικά άτομα να είχαν κάποιες σχέσεις στο παρελθόν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το είχαν με τα γκομενικά γενικότερα. Ένα απ’ αυτά τα άτομα ήμουν και εγώ. Και έτσι, μια φορά και έναν καιρό ο Σπυράκος αποφάσισε να μιλήσει σε μια κοπελίτσα που του άρεσε λίγο παραπάνω. Και πώς το έκανε; Σαν “άντρας” προφανώς. Πήγε στο σχολείο που έκανε μάθημα η κοπέλα, την είδες και της είπε… “Καλημέρα”. Ναι, αυτό. Ο Σπυράκος ήταν κότα. Μεγάλη κότα, με λυρί κιόλας!
Έτσι, για να μην γυρίσει στην παρεά και πει “Μάγκες, κόλωσα”, αποφάσισε να στείλει μήνυμα στο κορίτσι. Μέσα σε ένα αηδιαστικό κατεβατό, γράμμένο από το “0.facebook”, υπήρχε και ένα γούτσου σημείο όπου έλεγε “Έχω φάει σκαλωματάκι μαζί σου”. Ε, το Τ9 αποφάσισε ότι το “σκαλωματάκι” θα το κάνει “σοκολατάκι”! Ντάξει, ξέρω ότι δεν σου αρέσουν τα σπόιλ, αλλά εδώ δεν έχουμε plot twist, μαζί με το σοκολατάκι έφαγα και… χιλοπιτίτσα και ηρέμησα. Α και μερικά χρόνια αργότερα έφαγα και μια διαγραφή απ’ τα social για να ολοκληρωθεί το πλήρες γεύμα. Υγεία…
H Δήμητρα έμεινε μόνη της για πρώτη φορά… και μάλλον αυτό πήγε πολύ καλά:
Το πιο όμορφο έτος της ζωής μου είναι όταν δεν πέρασα στις πανελλήνιες την πρώτη φορά που έδωσα. Ναι καλά ακούσατε ΑΥΤΗ ήταν η πιο όμορφη μου χρόνια. Και ρωτάς γιατί, θα σου πω. Κατέβηκα στην Αθήνα, στο σπίτι που ήδη έμενε η αδερφή μου για να μπορώ να πηγαίνω σε ένα καλύτερο φροντιστήριο. Υπήρχαν κάποιες δυσκολίες, προφανώς. Αλλά δεν θα το άλλαζα με τίποτα, είχα τόσο χρονο στην διάθεση μου που άρχισα νέα χόμπι (άλλο το ότι μετά τα παράτησα), ήμουν όλη μέρα με τα αγαπημένα μου άτομα, σε καθημερινή βάση αράζαμε με ποτά, μπύρες, ειδικά μπύρες, που πραγματικά δεν θυμάμαι αν για 3 συνεχόμενες μέρες ήμουν “καθαρή” από αλκοόλ,όλοι αναρωτιόμασταν μετα από κάποιο διάστημα αν το συκώτι μας είναι καλά. Εννοείται πως πλέον το χουμε κόψει, το πολύ αλκοόλ, οι περισσότεροι.
Αλλά, θέλω να τονίσω ότι πέρα από τον όλο χαβαλέ και τα αξέχαστα ξενύχτια που έκανα, αυτή η χρονιά μου δίδαξε πολλά πράγματα. Έμαθα να τα πηγαίνω λίγο καλύτερα με την αδερφή μου, έμαθα πως είναι να είσαι ανεξάρτητη, και το σημαντικότερο είναι ότι έμαθα να φτιάχνω άλλα φαγητά πέρα από πατάτες τηγανητές και ομελέτα.
Ήθελε και και εξωτερικό ο Αιμίλιος… :
Μικρός, η οικογένεια μου δεν είχε την οικονομική ευχέρεια να πηγαίνουμε ταξίδια. Προφανώς είχα μια μεγάλη λαχτάρα να δω το εξωτερικό και έτσι, στη παραμονή των 20ων μου γενεθλίων, ως φοιτητής που δούλευε, επιτέλους είχα την δυνατότητα να απολαύσω τους καρπούς της πρώτης δουλειάς μου και να κάνω ακριβώς αυτό!
Προορισμός, η Ρώμη. Η διάρκεια των διακοπών, μια εβδομάδα. Στο πλευρό μου, ήταν ο κολλητός μου, ο Βασίλης.
Σημαντικός παράγοντας στην ιστορία αυτήν είναι ένα άτομο που δεν ήρθε καν μαζί μας. Αυτό το άτομο ήταν ένας φίλος ο οποίος είχε σκοπό να συμμετάσχει στο ταξίδι αυτό (θα τον πούμε Νικολάκη). Όλα λοιπόν είχαν πληρωθεί μέσω της κάρτας του Βασίλη (εγώ και ο Νικολάκης διαθέταμε μόνο μετρητά τότε), και θα του δίναμε ακριβώς πριν το ταξίδι ό,τι μας αντιστοιχούσε για το αεροπλάνο και τη διαμονή.
Σε μια απρόσμενη τροπή των πραγμάτων, ο Νικολάκης περίπου μίαμιση εβδομάδα πριν το ταξίδι, μας ενημερώνει ότι τελικά δεν θα μπορεί να έρθει! Συνεπώς, έπρεπε λίαν συντόμως να ακυρώσουμε τη διαμονή για τρείς και να κανονίσουμε για δύο. Όπως μας ενημέρωσε η εταιρεία ενοίκιασης δωματιών, θα μας επέστρεφε τα (πολλά) χρήματα σε 15 εργάσιμες μέρες το πολύ.
Ο Βασίλης και εγώ πετάξαμε για Ρώμη τέλη Νοέμβρη, και είχαμε ένα ικανοποιητικό ποσό χρημάτων, αλλά όχι για τις επτά μέρες που σκοπεύαμε να μείνουμε, αλλά πιστεύαμε ότι μόλις φτάσουμε, τα χρήματα θα ήταν άμεσα στη διάθεσή μας.
Προσγειωνόμαστε, άλλα τη πρώτη μέρα δεν ήρθαν τα λεφτά… ούτε τη δεύτερη… ούτε τη τρίτη… Κάθε ώρα και λεπτό τσεκάραμε την εφαρμογή της τράπεζας, αλλά τίποτα. Φτάσαμε στο σημείο όπου τα λεφτά που διαθέταμε ήταν μονάχα 120 ευρώ και για τους δυό μας! Σε αυτό το σημείο της απόγνωσης κάνουμε μερικές σκέψεις ότι τα λεφτά θα γυρνούσαν όταν θα επιστρέφαμε Ελλάδα, και ότι θα χρειαστεί (στις διακοπές μας να προσθέσω) να κάνουμε οικονομίες! Ήταν ιδιαίτερα θλιβερό επειδή εγώ και ο Βασίλης είχαμε φιλοδοξίες να οργανώσουμε μια μονοήμερη στη Φλωρεντία, άλλα οι δυνατότητες αυτού φαίνονταν χλωμές.
Με το ξημέρωμα της τέταρτης μέρας ήμασταν και οι δύο στο ναδίρ μας. Αν και όντας στην πανέμορφη Ρώμη, όλος ο ενθουσιασμός μας είχε διαβρωθεί. Ο Βασίλης πρότεινε έστω για μια τελευταία φορά να φάμε σε ένα καλό εστιατόριο πριν αρχίσουμε τις οικονομίες. Κακή ιδέα προφανώς, αλλά ποιός μας σταμάταγε;
Καθίσαμε στο εν λόγω εστιατόριο, και προσπαθούσαμε να βρούμε τη χαρά στο πεντανόστιμο φαγητό εκεί. Ο Βασίλης ηταν αποθαρρυμένος και απολύτως πεπεισμένος ότι τα λεφτά δε θα γυρίσουν ποτέ.
Στα νεύρα του, τον ικετέυω για μια τελευταία φορά «Βασίλη, δες ρε φίλε για μια τελευταία φορά».
Με έναν εκνευρισμένο αναστεναγμό ο Βασίλης βγάζει το κινητό και ανοίγει την εφαρμογή. Τα μάτια του ξαφνικά γουρλώνουν και εκεί ακούω την επική φράση: ,
«ΜΑΛΑΚΑ, ΜΠΗΚΑΝ».
Αμέσως και οι δύο τρελαθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε, φωνάζαμε από τη χαρά μας μέσα στο εστιατόριο. Τα μάτια δεκάδων Ιταλών είχαν πέσει πάνω μας, αλλά δε μας ένοιαζε όμως απολύτως τίποτα!
Στη συνέχεια, οι διακοπές κύλησαν με τους πιο ωραίους ρυθμούς χωρίς κανένα πρόβλημα. Χορτάσαμε τη Ρώμη, είδαμε και τη Φλωρεντία, και γυρίσαμε Αθήνα με μια απίστευτα διασκεδαστική ιστορία να πούμε.
Σημείωση: Το κείμενο έχει ως όνομα συντάκτη “Σπύρος Κυριάκης”, αλλά γράφτηκε μαζί με τον Αιμίλιο Βελία και τη Δήμητρα Λόγου, οι οποίοι από εδώ και πέρα θα μας “διδάσκουν” αρθογραφία με τα κείμενα τους!
Ένα δυο, ένα δυο, τσεκ…
Καλησπέρα κόσμε του Μικροφώνου, τι κάνουμε όλα καλά; Πάντα καλά! Για να μην είμαστε αγενείς θα πρέπει να σου συστηθούμε και εμείς με τη σειρά μας. Είμαστε τα νέα μέλη του Site και μόλις αρχίσαμε!
Για να μην σε μπερδεύουμε, θα σου πούμε και τα ονόματα μας. Είμαστε η Δήμητρα, ο Σπύρος και ο Αιμίλιος. Τρια νεα παιδιά που από εδώ και πέρα θα σε πρήζουν με τις ανησυχίες τους, τις ιδέες που τους έρχονται αλλά και με πολλές συνεντεύξεις!
Αλλά επειδή “Κάθε αρχή και δύσκολη” και επειδή μερικοί γράφουν για πρώτη φορά, ήρθε η ώρα για να μάθεις για την πρώτη μας φορά. Όχι στα γραπτά, αλλά ούτε και για αυτό που φαντάστηκες πονηρούλη. Πολύ απλά, ο καθένας θα σου μιλήσεις για μια, άκυρη, “Πρώτη του φορά”. Α και για να σε προλάβω, το κόνσεπτ αρχικά ήταν μερικές λεξούλες αλλά ο Αιμίλιος είχε οίστρο, οπότε πάρε ποπ κορν και προετοιμάσου για κατεβατά που έρχονται:
H πρώτη φορά που μίλησε σε κοπέλα ο μικρός Σπυράκος:
Λοιπόν άκου να δεις, μπορεί μερικά άτομα να είχαν κάποιες σχέσεις στο παρελθόν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το είχαν με τα γκομενικά γενικότερα. Ένα απ’ αυτά τα άτομα ήμουν και εγώ. Και έτσι, μια φορά και έναν καιρό ο Σπυράκος αποφάσισε να μιλήσει σε μια κοπελίτσα που του άρεσε λίγο παραπάνω. Και πώς το έκανε; Σαν “άντρας” προφανώς. Πήγε στο σχολείο που έκανε μάθημα η κοπέλα, την είδες και της είπε… “Καλημέρα”. Ναι, αυτό. Ο Σπυράκος ήταν κότα. Μεγάλη κότα, με λυρί κιόλας!
Έτσι, για να μην γυρίσει στην παρεά και πει “Μάγκες, κόλωσα”, αποφάσισε να στείλει μήνυμα στο κορίτσι. Μέσα σε ένα αηδιαστικό κατεβατό, γράμμένο από το “0.facebook”, υπήρχε και ένα γούτσου σημείο όπου έλεγε “Έχω φάει σκαλωματάκι μαζί σου”. Ε, το Τ9 αποφάσισε ότι το “σκαλωματάκι” θα το κάνει “σοκολατάκι”! Ντάξει, ξέρω ότι δεν σου αρέσουν τα σπόιλ, αλλά εδώ δεν έχουμε plot twist, μαζί με το σοκολατάκι έφαγα και… χιλοπιτίτσα και ηρέμησα. Α και μερικά χρόνια αργότερα έφαγα και μια διαγραφή απ’ τα social για να ολοκληρωθεί το πλήρες γεύμα. Υγεία…
H Δήμητρα έμεινε μόνη της για πρώτη φορά… και μάλλον αυτό πήγε πολύ καλά:
Το πιο όμορφο έτος της ζωής μου είναι όταν δεν πέρασα στις πανελλήνιες την πρώτη φορά που έδωσα. Ναι καλά ακούσατε ΑΥΤΗ ήταν η πιο όμορφη μου χρόνια. Και ρωτάς γιατί, θα σου πω. Κατέβηκα στην Αθήνα, στο σπίτι που ήδη έμενε η αδερφή μου για να μπορώ να πηγαίνω σε ένα καλύτερο φροντιστήριο. Υπήρχαν κάποιες δυσκολίες, προφανώς. Αλλά δεν θα το άλλαζα με τίποτα, είχα τόσο χρονο στην διάθεση μου που άρχισα νέα χόμπι (άλλο το ότι μετά τα παράτησα), ήμουν όλη μέρα με τα αγαπημένα μου άτομα, σε καθημερινή βάση αράζαμε με ποτά, μπύρες, ειδικά μπύρες, που πραγματικά δεν θυμάμαι αν για 3 συνεχόμενες μέρες ήμουν “καθαρή” από αλκοόλ,όλοι αναρωτιόμασταν μετα από κάποιο διάστημα αν το συκώτι μας είναι καλά. Εννοείται πως πλέον το χουμε κόψει, το πολύ αλκοόλ, οι περισσότεροι.
Αλλά, θέλω να τονίσω ότι πέρα από τον όλο χαβαλέ και τα αξέχαστα ξενύχτια που έκανα, αυτή η χρονιά μου δίδαξε πολλά πράγματα. Έμαθα να τα πηγαίνω λίγο καλύτερα με την αδερφή μου, έμαθα πως είναι να είσαι ανεξάρτητη, και το σημαντικότερο είναι ότι έμαθα να φτιάχνω άλλα φαγητά πέρα από πατάτες τηγανητές και ομελέτα.
Ήθελε και και εξωτερικό ο Αιμίλιος… :
Μικρός, η οικογένεια μου δεν είχε την οικονομική ευχέρεια να πηγαίνουμε ταξίδια. Προφανώς είχα μια μεγάλη λαχτάρα να δω το εξωτερικό και έτσι, στη παραμονή των 20ων μου γενεθλίων, ως φοιτητής που δούλευε, επιτέλους είχα την δυνατότητα να απολαύσω τους καρπούς της πρώτης δουλειάς μου και να κάνω ακριβώς αυτό!
Προορισμός, η Ρώμη. Η διάρκεια των διακοπών, μια εβδομάδα. Στο πλευρό μου, ήταν ο κολλητός μου, ο Βασίλης.
Σημαντικός παράγοντας στην ιστορία αυτήν είναι ένα άτομο που δεν ήρθε καν μαζί μας. Αυτό το άτομο ήταν ένας φίλος ο οποίος είχε σκοπό να συμμετάσχει στο ταξίδι αυτό (θα τον πούμε Νικολάκη). Όλα λοιπόν είχαν πληρωθεί μέσω της κάρτας του Βασίλη (εγώ και ο Νικολάκης διαθέταμε μόνο μετρητά τότε), και θα του δίναμε ακριβώς πριν το ταξίδι ό,τι μας αντιστοιχούσε για το αεροπλάνο και τη διαμονή.
Σε μια απρόσμενη τροπή των πραγμάτων, ο Νικολάκης περίπου μίαμιση εβδομάδα πριν το ταξίδι, μας ενημερώνει ότι τελικά δεν θα μπορεί να έρθει! Συνεπώς, έπρεπε λίαν συντόμως να ακυρώσουμε τη διαμονή για τρείς και να κανονίσουμε για δύο. Όπως μας ενημέρωσε η εταιρεία ενοίκιασης δωματιών, θα μας επέστρεφε τα (πολλά) χρήματα σε 15 εργάσιμες μέρες το πολύ.
Ο Βασίλης και εγώ πετάξαμε για Ρώμη τέλη Νοέμβρη, και είχαμε ένα ικανοποιητικό ποσό χρημάτων, αλλά όχι για τις επτά μέρες που σκοπεύαμε να μείνουμε, αλλά πιστεύαμε ότι μόλις φτάσουμε, τα χρήματα θα ήταν άμεσα στη διάθεσή μας.
Προσγειωνόμαστε, άλλα τη πρώτη μέρα δεν ήρθαν τα λεφτά… ούτε τη δεύτερη… ούτε τη τρίτη… Κάθε ώρα και λεπτό τσεκάραμε την εφαρμογή της τράπεζας, αλλά τίποτα. Φτάσαμε στο σημείο όπου τα λεφτά που διαθέταμε ήταν μονάχα 120 ευρώ και για τους δυό μας! Σε αυτό το σημείο της απόγνωσης κάνουμε μερικές σκέψεις ότι τα λεφτά θα γυρνούσαν όταν θα επιστρέφαμε Ελλάδα, και ότι θα χρειαστεί (στις διακοπές μας να προσθέσω) να κάνουμε οικονομίες! Ήταν ιδιαίτερα θλιβερό επειδή εγώ και ο Βασίλης είχαμε φιλοδοξίες να οργανώσουμε μια μονοήμερη στη Φλωρεντία, άλλα οι δυνατότητες αυτού φαίνονταν χλωμές.
Με το ξημέρωμα της τέταρτης μέρας ήμασταν και οι δύο στο ναδίρ μας. Αν και όντας στην πανέμορφη Ρώμη, όλος ο ενθουσιασμός μας είχε διαβρωθεί. Ο Βασίλης πρότεινε έστω για μια τελευταία φορά να φάμε σε ένα καλό εστιατόριο πριν αρχίσουμε τις οικονομίες. Κακή ιδέα προφανώς, αλλά ποιός μας σταμάταγε;
Καθίσαμε στο εν λόγω εστιατόριο, και προσπαθούσαμε να βρούμε τη χαρά στο πεντανόστιμο φαγητό εκεί. Ο Βασίλης ηταν αποθαρρυμένος και απολύτως πεπεισμένος ότι τα λεφτά δε θα γυρίσουν ποτέ.
Στα νεύρα του, τον ικετέυω για μια τελευταία φορά «Βασίλη, δες ρε φίλε για μια τελευταία φορά».
Με έναν εκνευρισμένο αναστεναγμό ο Βασίλης βγάζει το κινητό και ανοίγει την εφαρμογή. Τα μάτια του ξαφνικά γουρλώνουν και εκεί ακούω την επική φράση: ,
«ΜΑΛΑΚΑ, ΜΠΗΚΑΝ».
Αμέσως και οι δύο τρελαθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε, φωνάζαμε από τη χαρά μας μέσα στο εστιατόριο. Τα μάτια δεκάδων Ιταλών είχαν πέσει πάνω μας, αλλά δε μας ένοιαζε όμως απολύτως τίποτα!
Στη συνέχεια, οι διακοπές κύλησαν με τους πιο ωραίους ρυθμούς χωρίς κανένα πρόβλημα. Χορτάσαμε τη Ρώμη, είδαμε και τη Φλωρεντία, και γυρίσαμε Αθήνα με μια απίστευτα διασκεδαστική ιστορία να πούμε.
Σημείωση: Το κείμενο έχει ως όνομα συντάκτη “Σπύρος Κυριάκης”, αλλά γράφτηκε μαζί με τον Αιμίλιο Βελία και τη Δήμητρα Λόγου, οι οποίοι από εδώ και πέρα θα μας “διδάσκουν” αρθογραφία με τα κείμενα τους!
