Ο Σπύρος Σταμούλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Αθήνα, δεν ήταν το όνειρό του να γίνει ηθοποιός αλλά ήταν το πεπρωμένο του. Στα 35 του χρόνια έχει συνεργαστεί με κορυφαίους σκηνοθέτες και πολύ σπουδαίους ηθοποιούς, σε θέατρο και τηλεόραση. Στο τηλεοπτικό κοινό συστήθηκε ως Ιωάννης Καποδίστριας στο docudrama «Ιωάννης Καποδίστριας: Η ζωή και το έργο του», συνέχισε ως αδίστακτος Μουράτ στο «Κόκκινο Ποτάμι» και κατέληξε να είναι ο Αλέξης Γραμματικός στις «Άγριες Μέλισσες». Φέτος τον απολαμβάνουμε ως φιλόδοξο και άπληστο Σπύρο Νικολάου στη σειρά «Μόλις Χθες». Δεν έχει απωθημένα και η χαρά του είναι να συμμετέχει σε ωραίες παραγωγές. Ο ίδιος δίνει βάση στις συνεργασίες με ανθρώπους που θαυμάζει και εκτιμάει παρά σε ρόλους ή έργα και όπως χαρακτηριστικά λέει «παρακολουθώντας τους άλλους ηθοποιούς γίνομαι και εγω καλύτερος ηθοποιός.»
Κύριε Σταμούλη πότε μπαίνει το θέατρο στη ζωή σας;
Το θέατρο ήρθε πολύ αργά στη ζωή μου. Ήμουν σχετικά μεγάλος, γύρω στα 23, όταν αποδέχτηκα τη πρόταση μιας φίλης να συμμετάσχω σε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα της Νέας Φιλαδέλφειας. Μέχρι τότε δεν είχα ιδέα από θέατρο και θεατρικές παραστάσεις και μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το νέο μου χόμπι. Τα μαθήματα, οι πρόβες, τα έργα που διαβάζαμε, η προετοιμασία που κάναμε για μια παράσταση ήταν μαγικά και με έκαναν να θέλω να το δω πιο σοβαρά όλο αυτό και έτσι αποφασίζω στα 24 μου χρόνια να δώσω εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου
Πότε έρχεται η πρώτη επιτυχία;
Εξαρτάται τι εννοείς επιτυχία. Παρόλο που είχα μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό για το θέατρο, δεν δούλεψα ως ηθοποιός με το που τελείωσα τη δραματική. Είχα στόχο να ολοκληρώσω τις σπουδές μου στο οικονομικό πανεπιστήμιο των Αθηνών, τις οποίες είχα παγώσει για ένα διάστημα. Και ουσιαστικά συνέχισα τη ζωή μου απο εκεί που την είχα αφήσει πριν περάσω στη δραματική σχολή. Πήγα στρατό, έκανα ένα μεταπτυχιακό στα ναυτιλιακά και γενικότερα το θέατρο το είχα αφήσει λίγο στην άκρη. Έξω από τα σχέδιά μου, τα πρώτα χρόνια δεν εργάστηκα πολύ σαν ηθοποιός. Στη δουλειά αυτή είμαι από το 2018.
Τι ήταν αυτό σας έκανε να επιλέξετε το επάγγελμα του ηθοποιού και να αφήσετε στην άκρη το πρώτο σας πτυχίο;
Θεωρώ ότι σε κάθε επάγγελμα υπάρχει ανασφάλεια, όταν τελείωσα το 2013 ήμασταν μέσα στη κρίση, οπότε προσπαθούσα να βρω την πιο ασφαλή λύση για τον βιοπορισμό μου. Παρόλα αυτά το θέατρο μου έλειπε πολύ, το να μη παίζω μου έλειπε αρκετά και νομίζω ότι τελικά αυτό ήταν που με τράβηξε προς τα εκεί. Έκανα ότι μπορούσα για να μην είμαι ηθοποιός και να κάνω άλλα επαγγέλματα, αλλά το μυαλό μου και η καρδιά μου πάντα ήταν σε αυτό. Όταν παρακολουθούσα παραστάσεις σκεφτόμουν συνεχώς, πως θα ήταν αν έπαιζα εγώ στο κάθε έργο που έβλεπα. Και κάπως έτσι παραδέχτηκα στον εαυτό μου το πόσο μου λείπει η υποκριτική. Νιώθω πολύ τυχερός και ευγνώμων που ασχολήθηκα με το χώρο αυτό. Είναι ένα δύσκολο επάγγελμα, είμαστε πάρα πολλοί οι ηθοποιοί, και εργάζεται ένα μικρό ποσοστό. Και ουσιαστικά τα πρώτα χρόνια αυτό προσπαθούσα να αποφύγω, τις δύσκολες στιγμές που μπορεί να ερχόντουσαν στο μέλλον, όμως δόξα τω Θεώ ήμουν τυχερός. Από τη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο ερχόντουσαν από μόνες τους οι καταστάσεις.
Τι είναι αυτό που σας μαγεύει σε αυτή τη δουλειά;
Μου αρέσει πολύ να είμαι ηθοποιός, είναι ένα αίσθημα ελευθερίας και επικοινωνίας… που δημιουργείται ανάμεσα στον ηθοποιό και στον θεατή. Υπάρχουν στιγμές που είναι μαγικές και νιώθω τυχερός που βρίσκομαι εκεί, είτε ως ηθοποιός είτε ως θεατής, και βιώνω τη συγκεκριμένη στιγμή. Μία τέτοια στιγμή ήταν στο Εθνικό το 2013, που βρέθηκα ως θεατής , στη παράσταση Γκόλφω. Ως ηθοποιός προσπαθώ να ανακαλύπτω τέτοιες στιγμές και να μην τις μπλοκάρω.
Σας έχει απογοητεύσει κάτι αυτά τα χρόνια που ασχολείστε με την υποκριτική;
Δυστυχώς πολλά πράγματα μπορούν να με απογοητεύσουν. Τα τελευταία δυο χρόνια που υπάρχει ο κορονοϊός στη ζωή μας, απογοητεύτηκα με την Πολιτεία, το πόσο ανοργάνωτη ήταν και το πόσο αδιαφόρησε για το επάγγελμά μου και για όσους εργάζονται για αυτό. Υπάρχει αρκετός κόσμος που δουλεύει στο χώρο των τεχνών και του πολιτισμού, αρκετός κόσμος σε διάφορα πόστα. Δυστυχώς τη περίοδο της πανδημίας, δεν υπήρξε καθόλου καλή οργάνωση από τη μεριά της πολιτείας και έμειναν αρκετοί άνθρωποι χωρίς δουλειά και χωρίς κάποιο βοήθημα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό ήταν κάτι που με απογοήτευσε πολύ.
Στο τηλεοπτικό κοινό συστηθήκατε ως Ιωάννης Καποδίστριας, μιλήστε μου για αυτή την εμπειρία ;
Σωστά, η πρώτη μου τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στη δραματοποιημένη σειρά (docudrama) «Ιωάννης Καποδίστριας: Η ζωή και το έργο του», για τη Cosmote TV. Μία σειρά βασισμένη σε αφηγήσεις ιστορικών, σε σπάνια ντοκουμέντα αλλά και σε αυτοβιογραφικά κείμενα του ίδιου του Καποδίστρια. Καταρχάς, αν δεν με είχε επιλέξει για αυτό το ρόλο ο σκηνοθέτης, Γιώργος Γκικαπέππας, δεν θα τα λέγαμε τώρα εμείς οι δύο γιατί δεν είχα πάρει την απόφαση να συνεχίσω να ειμαι ηθοποιός και να επιστρέψω στην υποκριτική. Ο Καποδίστριας ήταν μία πολύ όμορφη δουλειά για την οποία είμαι πολύ περήφανος. Τα γυρίσματα ήταν μαγικά. Είχαμε τη βοήθεια σπουδαίων ιστορικών και την ευκαιρία να συζητήσουμε μαζί τους και στην ουσία να μάθουμε και εμείς πράγματα για τον Καποδίστρια που δεν τα ξέραμε. Κάναμε γυρίσματα στο μουσείο του Καποδίστρια, το οποίο ήταν το σπίτι της οικογένειας και αυτό είναι το μαγικό στη δουλειά αυτή, σου δίνεται η ευκαιρία να περπατήσεις στους διαδρόμους που περπάτησε ο ρόλος που υποδύεσαι, να ζήσεις στο σπίτι του, να αγγίξεις τα πράγματά του, να αφουγκραστείς την ενέργεια που σου δίνει ο χώρος και στην ουσία να αποτυπώσει το ρόλο όσο καλύτερα γίνεται.
Και μετά έρχεται στη ζωή σας ο Μανούσος Μανουσάκης…
Το να συνεργάζεσαι με τον κύριο Μανουσάκη είναι από μόνο του πολύ μεγάλο, ειδικά για έναν νέο ηθοποιό όπως ήμουν εγώ. Για μένα ήταν πολύ σημαντική η συμμετοχή μου στο «Κόκκινο Ποτάμι». Έκανα τον Μουράτ, ένα κακό Τούρκο, τον οποίο πολύ χάρηκα και ευχαριστήθηκα γιατί κάπως υπήρξα μέσα σε αυτό και βοήθησα κι εγώ, έστω και λίγο, να ακουστούν αυτές οι ιστορίες. Ήταν μια σειρά που το περιεχόμενό της ήταν από μόνο του πολύ σημαντικό, ήταν μια σειρά για ένα ένα μεγάλο θέμα της Ελληνικής ιστορίας. Στο «Κόκκινο Ποτάμι» δουλέψαμε και μελετήσαμε όλοι μας πάρα πολύ και σκοπός μας ήταν να μεταφέρουμε στο κοινό όσο το δυνατόν καλύτερα το πνεύμα της εποχής και νομίζω ότι το καταφέραμε.
Μέχρι σήμερα έχετε κάνει συνεργασίες που πολλοί νέοι ηθοποιοί θα ζήλευαν. Μιλήστε μου για την συμμετοχή σας στην σειρά Άγριες Μέλισσες.
Η αλήθεια είναι ότι για τα χρόνια που είμαι στο επάγγελμα έχω κάνει εξαιρετικές συνεργασίες και έχω συμμετάσχει σε μεγάλες επιτυχίες. Όπως είπα και νωρίτερα, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε αυτές τις παραγωγές. Τις Άγριες Μέλισσες τις έβλεπα σαν σειρά φανατικά, για αυτό το λόγο – όπως και στο Κόκκινο Ποτάμι – επεδίωξα να συμμετάσχω και είμαι τυχερός γιατί τελικά επιλέχτηκα. Μόνος μου έστειλα το βιογραφικό μου στις Άγριες Μέλισσες και έτσι έγινε η πρώτη συνάντηση με Μυράντα Ρωσταντή, τη casting director. Είναι πολύ σημαντικό το επάγγελμα του casting director στη δουλειά αυτή, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι – για τον Ιωάννη Καποδίστρια ο Άκης Ζουργουλίδης και για το Κόκκινο Ποτάμι η Χρύσα Ψωμαδέλη – δεν θα είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με τους σκηνοθέτες και φυσικά δεν θα είχα τους ρόλους.
Φέτος το χειμώνα που σας βρίσκουμε;
Φέτος συμμετέχω στη σειρά του ΣΚΑΪ «Μόλις χθες» οπού έχω τη χαρά και τη τιμή να συνεργάζομαι με εξαιρετικούς συναδέλφους, τον Αποστόλη Τότσικα, τη Μαριάννα Τουμασάτου, τον Απόστολο Γκλέτσο, τον Κωνσταντίνο Καζάκο, την Κωνσταντίνα Μιχαήλ, την Ελένη Ουζουνίδου, τον Γεράσιμο Γεννατά και πολλούς άλλους. Επίσης ολοκλήρωσα τα γυρίσματα για το ίδιο κανάλι, για το ντοκιμαντέρ σε επεισόδια «Ήρωες», που τιμά εμβληματικές προσωπικότητες της Ελληνικής Επανάστασης, διασώζοντας ταυτόχρονα την ιστορική μνήμη. Στη σειρά αυτή υποδύθηκα τον Σάμιουελ Γκρίντλεϊ Χάου, έναν 24χρονο φιλέλληνα γιατρό που εγκαταλείπει τις Ηνωμένες Πολιτείες και έρχεται στην Ελλάδα να βοηθήσει και να υποστηρίξει τον επαναστατημένο λαό. Γυρίστηκαν επίσης επεισόδια για ένα ντοκιμαντέρ για τη Cosmote TV, οπού έχουν επιλεχθεί κάποιες σημαντικές προσωπικότητες- συγγραφείς της δεκαετίας ’30, εκεί υποδύομαι τον Δημήτρη Αντωνίου έναν ποιητή ο οποίος ήταν και καπετάνιος, σε σκηνοθεσία Γιώργου Γκικαπέππα. Συμμετείχα στη παράσταση «Το κάλεσμα του Προμηθέα» στο Μέγαρο Μουσικής, ένα μουσικό ιστορικό δράμα που πραγματεύεται την εθνική παλιγγενεσία (1821-1827) υπό το βλέμμα των Ελλήνων της Διασποράς και τέλος θα βρίσκομαι στο θέατρο Αθηναϊδα στη παράσταση «Il Postino, Ο Ταχυδρόμος του Νερούδα»,σε σκηνοθεσία Michael Seibel ,μια παράσταση που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και αναφέρεται στη φιλία δύο φαινομενικά ετερόκλητων ανδρών και στην εύρεση της ελπίδας και της ομορφιάς ανεξάρτητα από τόπο και πατρίδα.
Ένας γεμάτος χειμώνας…. Χρόνος για ξεκούραση υπάρχει;
Αυτή τη κουβέντα είχαμε χθες με τους φίλους μου. Καταρχάς τα περισσότερα γυρίσματα για τα ντοκιμαντέρ έγιναν το καλοκαίρι. Αυτή τη στιγμή έχω μόνο το θέατρο και την σειρά, είναι όμως κάτι που δεν με κουράζει, απολαμβάνω τόσο πολύ αυτό που κάνω που δεν καταλαβαίνω πως περνάει η μέρα. Μου αρέσει τόσο πολύ η δουλειά μου που δεν μένω στο ότι δεν υπάρχει πολύς ελεύθερος προσωπικός χρόνος. Τα γυρίσματα για τη σειρά είναι 10ωρα, οι ώρες που πρέπει να είμαι στο θέατρο, η προετοιμασία για τα γυρίσματα της επόμενης μέρας συν όποιες άλλες υποχρεώσεις μπορεί να προκύψουν, σίγουρα το 24ωρο δεν φτάνει αλλά όποιος αγαπάει αυτό που κάνει και περνάει ευχάριστα με τους συναδέλφους του δεν υπολογίζει κούραση, εγώ ξεκουράζομαι μέσα από τη δουλειά μου.
Για έναν νέο ηθοποιό, που μόλις ξεκίνησε τη καριέρα του, πως είναι να αναγκάζετε να μένει σπίτι του λόγω πανδημίας; Πως το βιώσατε όλο αυτό;
Εκείνη η περίοδος ήταν σοκαριστική για όλους μας, όχι μόνο για έναν ηθοποιό. Νομίζω θα γίνει ταινία με θέμα τι έκανε ο καθένας μας στο πρώτο lockdown και τι συμπεριφορά είχε. Η πρώτη φάση της πανδημίας με βρήκε στο Κόκκινο Ποτάμι όπου και μας ανακοινώνουν ότι διακόπτουμε για λίγο τα γυρίσματα. Αυτό που με τρόμαζε περισσότερο τη περίοδο εκείνη ήταν ο φόβος και η ανασφάλεια που έβλεπα στα μάτια του κόσμου. Νομίζω ότι έκανα ότι καλύτερο μπορούσα, αξιοποίησα τον χρόνο μου δημιουργικά και παράλληλα προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω και εγώ τι έχει συμβεί και να το διαχειριστώ με ψυχραιμία και σύνεση. Ειλικρινά ελπίζω και εύχομαι να τελειώνει όλο αυτό με την πανδημία, να μπορέσουμε όλοι μας να επιστέψουμε στη κανονικότητά μας και να συνεχίσουμε τις ζωές μας.
Αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω θα κάνατε την ίδια διαδρομή ή θα αλλάζατε κάτι;
Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα έκανα διαφορετικά. Κοιτάζ ω τι μπορώ να αλλάξω στο μέλλον.
Ποια είναι τα σχέδια και τα όνειρα σας για το μέλλον;
Αυτό που θα ήθελα είναι να έχω την ευκαιρία να εργάζομαι ως ηθοποιός, να μπορώ να παίζω σε παραστάσεις και να κάνω γυρίσματα. Αυτό και μόνο.
INFO: Ο Σπύρος Σταμούλης πρωταγωνιστεί στη καθημερινή δραματική σειρά του ΣΚΑΪ «Μόλις Χθες» που προβάλλεται από Δευτέρα έως Παρασκευή στις 18:45. Ενώ μπορείτε να τον απολαύσετε επί σκηνής στο «Il Postino: Ο ταχυδρόμος του Νερούδα» σε σκηνοθεσία Μίκαελ Ζάιμπελ στο Θέατρο Αθηναϊς. (πληροφορίες ΕΔΩ)
Ο Σπύρος Σταμούλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Αθήνα, δεν ήταν το όνειρό του να γίνει ηθοποιός αλλά ήταν το πεπρωμένο του. Στα 35 του χρόνια έχει συνεργαστεί με κορυφαίους σκηνοθέτες και πολύ σπουδαίους ηθοποιούς, σε θέατρο και τηλεόραση. Στο τηλεοπτικό κοινό συστήθηκε ως Ιωάννης Καποδίστριας στο docudrama «Ιωάννης Καποδίστριας: Η ζωή και το έργο του», συνέχισε ως αδίστακτος Μουράτ στο «Κόκκινο Ποτάμι» και κατέληξε να είναι ο Αλέξης Γραμματικός στις «Άγριες Μέλισσες». Φέτος τον απολαμβάνουμε ως φιλόδοξο και άπληστο Σπύρο Νικολάου στη σειρά «Μόλις Χθες». Δεν έχει απωθημένα και η χαρά του είναι να συμμετέχει σε ωραίες παραγωγές. Ο ίδιος δίνει βάση στις συνεργασίες με ανθρώπους που θαυμάζει και εκτιμάει παρά σε ρόλους ή έργα και όπως χαρακτηριστικά λέει «παρακολουθώντας τους άλλους ηθοποιούς γίνομαι και εγω καλύτερος ηθοποιός.»
Κύριε Σταμούλη πότε μπαίνει το θέατρο στη ζωή σας;
Το θέατρο ήρθε πολύ αργά στη ζωή μου. Ήμουν σχετικά μεγάλος, γύρω στα 23, όταν αποδέχτηκα τη πρόταση μιας φίλης να συμμετάσχω σε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα της Νέας Φιλαδέλφειας. Μέχρι τότε δεν είχα ιδέα από θέατρο και θεατρικές παραστάσεις και μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το νέο μου χόμπι. Τα μαθήματα, οι πρόβες, τα έργα που διαβάζαμε, η προετοιμασία που κάναμε για μια παράσταση ήταν μαγικά και με έκαναν να θέλω να το δω πιο σοβαρά όλο αυτό και έτσι αποφασίζω στα 24 μου χρόνια να δώσω εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου
Πότε έρχεται η πρώτη επιτυχία;
Εξαρτάται τι εννοείς επιτυχία. Παρόλο που είχα μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό για το θέατρο, δεν δούλεψα ως ηθοποιός με το που τελείωσα τη δραματική. Είχα στόχο να ολοκληρώσω τις σπουδές μου στο οικονομικό πανεπιστήμιο των Αθηνών, τις οποίες είχα παγώσει για ένα διάστημα. Και ουσιαστικά συνέχισα τη ζωή μου απο εκεί που την είχα αφήσει πριν περάσω στη δραματική σχολή. Πήγα στρατό, έκανα ένα μεταπτυχιακό στα ναυτιλιακά και γενικότερα το θέατρο το είχα αφήσει λίγο στην άκρη. Έξω από τα σχέδιά μου, τα πρώτα χρόνια δεν εργάστηκα πολύ σαν ηθοποιός. Στη δουλειά αυτή είμαι από το 2018.
Τι ήταν αυτό σας έκανε να επιλέξετε το επάγγελμα του ηθοποιού και να αφήσετε στην άκρη το πρώτο σας πτυχίο;
Θεωρώ ότι σε κάθε επάγγελμα υπάρχει ανασφάλεια, όταν τελείωσα το 2013 ήμασταν μέσα στη κρίση, οπότε προσπαθούσα να βρω την πιο ασφαλή λύση για τον βιοπορισμό μου. Παρόλα αυτά το θέατρο μου έλειπε πολύ, το να μη παίζω μου έλειπε αρκετά και νομίζω ότι τελικά αυτό ήταν που με τράβηξε προς τα εκεί. Έκανα ότι μπορούσα για να μην είμαι ηθοποιός και να κάνω άλλα επαγγέλματα, αλλά το μυαλό μου και η καρδιά μου πάντα ήταν σε αυτό. Όταν παρακολουθούσα παραστάσεις σκεφτόμουν συνεχώς, πως θα ήταν αν έπαιζα εγώ στο κάθε έργο που έβλεπα. Και κάπως έτσι παραδέχτηκα στον εαυτό μου το πόσο μου λείπει η υποκριτική. Νιώθω πολύ τυχερός και ευγνώμων που ασχολήθηκα με το χώρο αυτό. Είναι ένα δύσκολο επάγγελμα, είμαστε πάρα πολλοί οι ηθοποιοί, και εργάζεται ένα μικρό ποσοστό. Και ουσιαστικά τα πρώτα χρόνια αυτό προσπαθούσα να αποφύγω, τις δύσκολες στιγμές που μπορεί να ερχόντουσαν στο μέλλον, όμως δόξα τω Θεώ ήμουν τυχερός. Από τη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο ερχόντουσαν από μόνες τους οι καταστάσεις.
Τι είναι αυτό που σας μαγεύει σε αυτή τη δουλειά;
Μου αρέσει πολύ να είμαι ηθοποιός, είναι ένα αίσθημα ελευθερίας και επικοινωνίας… που δημιουργείται ανάμεσα στον ηθοποιό και στον θεατή. Υπάρχουν στιγμές που είναι μαγικές και νιώθω τυχερός που βρίσκομαι εκεί, είτε ως ηθοποιός είτε ως θεατής, και βιώνω τη συγκεκριμένη στιγμή. Μία τέτοια στιγμή ήταν στο Εθνικό το 2013, που βρέθηκα ως θεατής , στη παράσταση Γκόλφω. Ως ηθοποιός προσπαθώ να ανακαλύπτω τέτοιες στιγμές και να μην τις μπλοκάρω.
Σας έχει απογοητεύσει κάτι αυτά τα χρόνια που ασχολείστε με την υποκριτική;
Δυστυχώς πολλά πράγματα μπορούν να με απογοητεύσουν. Τα τελευταία δυο χρόνια που υπάρχει ο κορονοϊός στη ζωή μας, απογοητεύτηκα με την Πολιτεία, το πόσο ανοργάνωτη ήταν και το πόσο αδιαφόρησε για το επάγγελμά μου και για όσους εργάζονται για αυτό. Υπάρχει αρκετός κόσμος που δουλεύει στο χώρο των τεχνών και του πολιτισμού, αρκετός κόσμος σε διάφορα πόστα. Δυστυχώς τη περίοδο της πανδημίας, δεν υπήρξε καθόλου καλή οργάνωση από τη μεριά της πολιτείας και έμειναν αρκετοί άνθρωποι χωρίς δουλειά και χωρίς κάποιο βοήθημα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό ήταν κάτι που με απογοήτευσε πολύ.
Στο τηλεοπτικό κοινό συστηθήκατε ως Ιωάννης Καποδίστριας, μιλήστε μου για αυτή την εμπειρία ;
Σωστά, η πρώτη μου τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στη δραματοποιημένη σειρά (docudrama) «Ιωάννης Καποδίστριας: Η ζωή και το έργο του», για τη Cosmote TV. Μία σειρά βασισμένη σε αφηγήσεις ιστορικών, σε σπάνια ντοκουμέντα αλλά και σε αυτοβιογραφικά κείμενα του ίδιου του Καποδίστρια. Καταρχάς, αν δεν με είχε επιλέξει για αυτό το ρόλο ο σκηνοθέτης, Γιώργος Γκικαπέππας, δεν θα τα λέγαμε τώρα εμείς οι δύο γιατί δεν είχα πάρει την απόφαση να συνεχίσω να ειμαι ηθοποιός και να επιστρέψω στην υποκριτική. Ο Καποδίστριας ήταν μία πολύ όμορφη δουλειά για την οποία είμαι πολύ περήφανος. Τα γυρίσματα ήταν μαγικά. Είχαμε τη βοήθεια σπουδαίων ιστορικών και την ευκαιρία να συζητήσουμε μαζί τους και στην ουσία να μάθουμε και εμείς πράγματα για τον Καποδίστρια που δεν τα ξέραμε. Κάναμε γυρίσματα στο μουσείο του Καποδίστρια, το οποίο ήταν το σπίτι της οικογένειας και αυτό είναι το μαγικό στη δουλειά αυτή, σου δίνεται η ευκαιρία να περπατήσεις στους διαδρόμους που περπάτησε ο ρόλος που υποδύεσαι, να ζήσεις στο σπίτι του, να αγγίξεις τα πράγματά του, να αφουγκραστείς την ενέργεια που σου δίνει ο χώρος και στην ουσία να αποτυπώσει το ρόλο όσο καλύτερα γίνεται.
Και μετά έρχεται στη ζωή σας ο Μανούσος Μανουσάκης…
Το να συνεργάζεσαι με τον κύριο Μανουσάκη είναι από μόνο του πολύ μεγάλο, ειδικά για έναν νέο ηθοποιό όπως ήμουν εγώ. Για μένα ήταν πολύ σημαντική η συμμετοχή μου στο «Κόκκινο Ποτάμι». Έκανα τον Μουράτ, ένα κακό Τούρκο, τον οποίο πολύ χάρηκα και ευχαριστήθηκα γιατί κάπως υπήρξα μέσα σε αυτό και βοήθησα κι εγώ, έστω και λίγο, να ακουστούν αυτές οι ιστορίες. Ήταν μια σειρά που το περιεχόμενό της ήταν από μόνο του πολύ σημαντικό, ήταν μια σειρά για ένα ένα μεγάλο θέμα της Ελληνικής ιστορίας. Στο «Κόκκινο Ποτάμι» δουλέψαμε και μελετήσαμε όλοι μας πάρα πολύ και σκοπός μας ήταν να μεταφέρουμε στο κοινό όσο το δυνατόν καλύτερα το πνεύμα της εποχής και νομίζω ότι το καταφέραμε.
Μέχρι σήμερα έχετε κάνει συνεργασίες που πολλοί νέοι ηθοποιοί θα ζήλευαν. Μιλήστε μου για την συμμετοχή σας στην σειρά Άγριες Μέλισσες.
Η αλήθεια είναι ότι για τα χρόνια που είμαι στο επάγγελμα έχω κάνει εξαιρετικές συνεργασίες και έχω συμμετάσχει σε μεγάλες επιτυχίες. Όπως είπα και νωρίτερα, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε αυτές τις παραγωγές. Τις Άγριες Μέλισσες τις έβλεπα σαν σειρά φανατικά, για αυτό το λόγο – όπως και στο Κόκκινο Ποτάμι – επεδίωξα να συμμετάσχω και είμαι τυχερός γιατί τελικά επιλέχτηκα. Μόνος μου έστειλα το βιογραφικό μου στις Άγριες Μέλισσες και έτσι έγινε η πρώτη συνάντηση με Μυράντα Ρωσταντή, τη casting director. Είναι πολύ σημαντικό το επάγγελμα του casting director στη δουλειά αυτή, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι – για τον Ιωάννη Καποδίστρια ο Άκης Ζουργουλίδης και για το Κόκκινο Ποτάμι η Χρύσα Ψωμαδέλη – δεν θα είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με τους σκηνοθέτες και φυσικά δεν θα είχα τους ρόλους.
Φέτος το χειμώνα που σας βρίσκουμε;
Φέτος συμμετέχω στη σειρά του ΣΚΑΪ «Μόλις χθες» οπού έχω τη χαρά και τη τιμή να συνεργάζομαι με εξαιρετικούς συναδέλφους, τον Αποστόλη Τότσικα, τη Μαριάννα Τουμασάτου, τον Απόστολο Γκλέτσο, τον Κωνσταντίνο Καζάκο, την Κωνσταντίνα Μιχαήλ, την Ελένη Ουζουνίδου, τον Γεράσιμο Γεννατά και πολλούς άλλους. Επίσης ολοκλήρωσα τα γυρίσματα για το ίδιο κανάλι, για το ντοκιμαντέρ σε επεισόδια «Ήρωες», που τιμά εμβληματικές προσωπικότητες της Ελληνικής Επανάστασης, διασώζοντας ταυτόχρονα την ιστορική μνήμη. Στη σειρά αυτή υποδύθηκα τον Σάμιουελ Γκρίντλεϊ Χάου, έναν 24χρονο φιλέλληνα γιατρό που εγκαταλείπει τις Ηνωμένες Πολιτείες και έρχεται στην Ελλάδα να βοηθήσει και να υποστηρίξει τον επαναστατημένο λαό. Γυρίστηκαν επίσης επεισόδια για ένα ντοκιμαντέρ για τη Cosmote TV, οπού έχουν επιλεχθεί κάποιες σημαντικές προσωπικότητες- συγγραφείς της δεκαετίας ’30, εκεί υποδύομαι τον Δημήτρη Αντωνίου έναν ποιητή ο οποίος ήταν και καπετάνιος, σε σκηνοθεσία Γιώργου Γκικαπέππα. Συμμετείχα στη παράσταση «Το κάλεσμα του Προμηθέα» στο Μέγαρο Μουσικής, ένα μουσικό ιστορικό δράμα που πραγματεύεται την εθνική παλιγγενεσία (1821-1827) υπό το βλέμμα των Ελλήνων της Διασποράς και τέλος θα βρίσκομαι στο θέατρο Αθηναϊδα στη παράσταση «Il Postino, Ο Ταχυδρόμος του Νερούδα»,σε σκηνοθεσία Michael Seibel ,μια παράσταση που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και αναφέρεται στη φιλία δύο φαινομενικά ετερόκλητων ανδρών και στην εύρεση της ελπίδας και της ομορφιάς ανεξάρτητα από τόπο και πατρίδα.
Ένας γεμάτος χειμώνας…. Χρόνος για ξεκούραση υπάρχει;
Αυτή τη κουβέντα είχαμε χθες με τους φίλους μου. Καταρχάς τα περισσότερα γυρίσματα για τα ντοκιμαντέρ έγιναν το καλοκαίρι. Αυτή τη στιγμή έχω μόνο το θέατρο και την σειρά, είναι όμως κάτι που δεν με κουράζει, απολαμβάνω τόσο πολύ αυτό που κάνω που δεν καταλαβαίνω πως περνάει η μέρα. Μου αρέσει τόσο πολύ η δουλειά μου που δεν μένω στο ότι δεν υπάρχει πολύς ελεύθερος προσωπικός χρόνος. Τα γυρίσματα για τη σειρά είναι 10ωρα, οι ώρες που πρέπει να είμαι στο θέατρο, η προετοιμασία για τα γυρίσματα της επόμενης μέρας συν όποιες άλλες υποχρεώσεις μπορεί να προκύψουν, σίγουρα το 24ωρο δεν φτάνει αλλά όποιος αγαπάει αυτό που κάνει και περνάει ευχάριστα με τους συναδέλφους του δεν υπολογίζει κούραση, εγώ ξεκουράζομαι μέσα από τη δουλειά μου.
Για έναν νέο ηθοποιό, που μόλις ξεκίνησε τη καριέρα του, πως είναι να αναγκάζετε να μένει σπίτι του λόγω πανδημίας; Πως το βιώσατε όλο αυτό;
Εκείνη η περίοδος ήταν σοκαριστική για όλους μας, όχι μόνο για έναν ηθοποιό. Νομίζω θα γίνει ταινία με θέμα τι έκανε ο καθένας μας στο πρώτο lockdown και τι συμπεριφορά είχε. Η πρώτη φάση της πανδημίας με βρήκε στο Κόκκινο Ποτάμι όπου και μας ανακοινώνουν ότι διακόπτουμε για λίγο τα γυρίσματα. Αυτό που με τρόμαζε περισσότερο τη περίοδο εκείνη ήταν ο φόβος και η ανασφάλεια που έβλεπα στα μάτια του κόσμου. Νομίζω ότι έκανα ότι καλύτερο μπορούσα, αξιοποίησα τον χρόνο μου δημιουργικά και παράλληλα προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω και εγώ τι έχει συμβεί και να το διαχειριστώ με ψυχραιμία και σύνεση. Ειλικρινά ελπίζω και εύχομαι να τελειώνει όλο αυτό με την πανδημία, να μπορέσουμε όλοι μας να επιστέψουμε στη κανονικότητά μας και να συνεχίσουμε τις ζωές μας.
Αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω θα κάνατε την ίδια διαδρομή ή θα αλλάζατε κάτι;
Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα έκανα διαφορετικά. Κοιτάζ ω τι μπορώ να αλλάξω στο μέλλον.
Ποια είναι τα σχέδια και τα όνειρα σας για το μέλλον;
Αυτό που θα ήθελα είναι να έχω την ευκαιρία να εργάζομαι ως ηθοποιός, να μπορώ να παίζω σε παραστάσεις και να κάνω γυρίσματα. Αυτό και μόνο.
INFO: Ο Σπύρος Σταμούλης πρωταγωνιστεί στη καθημερινή δραματική σειρά του ΣΚΑΪ «Μόλις Χθες» που προβάλλεται από Δευτέρα έως Παρασκευή στις 18:45. Ενώ μπορείτε να τον απολαύσετε επί σκηνής στο «Il Postino: Ο ταχυδρόμος του Νερούδα» σε σκηνοθεσία Μίκαελ Ζάιμπελ στο Θέατρο Αθηναϊς. (πληροφορίες ΕΔΩ)
