Η ιστορία του οίκου Gucci γίνεται ταινία, και θυμίζει περισσότερο απομίμηση δεύτερης διαλογής παρά υψηλή ραπτική.
Ο Ρίντλεϊ Σκοτ στα 84 του παραμένει ακμαίος και υπερπαραγωγικός. Δυστυχώς, έχει να γυρίσει καλή ταινία από το American Gangster. Το House Of Gucci είχε όλα τα εχέγγυα για να είναι, τουλάχιστον ένα πολύ ενδιαφέρον φιλμ. Μια ιντριγκαδόρικη πραγματική ιστορία, καλό καστ και σκηνοθέτη. Το ότι οι ηθοποιοί μιλάνε αγγλικά με ιταλική προφορά, είναι αρκετό. Το αποτέλεσμα είναι αστείο.
Μόνο ο Τζέρεμι Άιρονς διασώζεται, και ο Jack Huston που μοιάζει με πραγματικό άνθρωπο, κι όχι δραπέτη από κάποιο παράλληλο σύμπαν σαπουνόπερας. Ο Αλ Πατσίνο παίζει στο ρελαντί, ενώ ο Άνταμ Ντράιβερ, όσο κι αν προσπαθεί, χωρίς σενάριο της προκοπής και με αυτή την προφορά, μοιάζει σαν να το έχει σκάσει από το Τόλμη και Γοητεία.
Όσο για τη Lady Gaga, που έχουμε διαβάσει τους ύμνους για την ερμηνεία της, χωρίς να είναι η χειρότερη, σε κάνει ν’απορείς για το τι βλέπεις. Ρώσικη προφορά, overacting σε όλες τις σκηνές.
Τουλάχιστον, η ταινία δεν παίρνει και πολύ τον εαυτό της στα σοβαρά. Παρά τους χάρτινους χαρακτήρες, τους αστείους διαλόγους και την υπερβολικά μεγάλη διάρκεια, βλέπεται, χωρίς να μένει κάτι. Στα συν το πολύ καλό soundtrack. Ίσως το απότελεσμα να ήταν καλύτερο, αν είχε γυριστεί σαν μίνι σειρά.
Σκηνοθεσία: Ρίντλεϊ Σκοτ Πρωταγωνιστούν: Λέιντι Γκάγκα, Άνταμ Ντράιβερ, Τζάρεντ Λέτο, Αλ Πατσίνο, Τζέρεμι Άιρονς, Σάλμα Χάγιεκ
[yasr_overall_rating]
