Ο Πάρις Θωμόπουλος, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα τη δεκαετία του ’80. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης το 2010 και μέχρι σήμερα έχει παίξει σε σπουδαίες θεατρικές παραστάσεις, Οπερέττα, Ο άνθρωπος που γελά, Χριστουγεννιάτικη Ιστορία, Ορέστεια- Αγαμέμνων. Το ευρύ κοινό τον γνώρισε το 2020 μέσα από τη συμμετοχή του στην τηλεοπτική σειρά «Η Τούρτα της Μαμάς». Τους τελευταίους δέκα μήνες η οικογένειά του έχει μεγαλώσει κατά ένα άτομο και όπως λέει και ο ίδιος «είναι υπέροχο να είσαι μπαμπάς, δεν μπορούσα να ζητήσω τίποτα καλύτερο από αυτό». Αν και τα γυρίσματα της σειράς είναι πολύωρα, ο Πάρις πάντα θα βρει χρόνο για τη γυναίκα του και το παιδί του. Από τη πρώτη στιγμή που μιλάς μαζί του σε κάνει να νιώθεις οικεία. Έχει ξεχωριστό ταλέντο, πατάει σταθερά στη γη, νιώθει σίγουρος για τον εαυτό του, είναι αυθεντικός, δεν έχει τόσο μεγάλο νόημα για αυτόν να τον αναγνωρίζουν στο δρόμο και δηλώνει πολύ ευτυχισμένος!!!
Πάρι, πότε μπαίνει το θέατρο στη ζωή σου;
Το θέατρο μπήκε στη ζωή μου το 2008, τη περίοδο που σπούδαζα στο μουσικό πανεπιστήμιο της Κέρκυρας, το οποίο και δεν τελείωσα ποτέ γιατί η υποκριτική υπερτερούσε όλων. Όχι, ότι δεν μου άρεσε η μουσική, κάθε άλλο, απλά εκείνη την εποχή το θέατρο με εξέφραζε περισσότερο. Εξάλλου δεν απέχουν και πολύ η μουσική και η υποκριτική μεταξύ τους. Είναι δύο τέχνες που συνδυάζονται αρμονικά. Ο λόγος έχει μουσικότητα μέσα του και εγώ χρησιμοποιώ τις μουσικές μου γνώσεις στις παραστάσεις και στους ρόλους μου.
Η επιλογή της μουσικής σχολής ήταν μονόδρομος λόγω της οικογενειακής μουσικής παράδοσης;
Δεν έχω καμιά οικογενειακή παράδοση αιώνων πίσω μου, έτυχε και οι δύο γονείς μου να είναι μουσικοί, δεν νομίζω ότι ήταν παράγοντας αυτό. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν μονόδρομος για μένα το μουσικό πανεπιστήμιο, δεν ισχύει κάτι τέτοιο και δεν πρέπει να ισχύει. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι το παιδί μου θα ακολουθήσει την ηθοποιία επειδή είμαι εγώ ηθοποιός, εκτός και αν το επιλέξει ο ίδιος. Θα κοιτάξω να του δώσω διάφορες κατευθύνσεις, όπως οφείλω να κάνω σαν πατέρας και αυτός ας ακολουθήσει όποια κατεύθυνση του αρέσει. Εγώ γεννήθηκα μέσα στη μουσική, μου άρεσε η μουσική πολύ, δεν είχα σκεφτεί – μέχρι τότε – να κάνω κάτι άλλο. Είμαι στη μουσική από τεσσάρων χρονών, είναι δεύτερη φύση μου και αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου.
Η επιτυχία πότε έρχεται στη ζωή σου;
Εξαρτάται τί εννοούμε επιτυχία; Στη ζωή μας βάζουμε διάφορους στόχους, μικρούς ή μεγάλους. Ο καθένας από αυτούς τους στόχους έχει ιδιαίτερη βαρύτητα για αυτόν που τους βάζει και για αυτόν που τους πετυχαίνει. Οπότε κάθε μικρός στόχος ή κάθε μεγάλος στόχος είναι επιτυχία. Η μεγαλύτερη επιτυχία για μένα είναι αυτός ο μικρός εδώ δίπλα μου που με κοιτάει, μου γελάει και μου κάνει γκριμάτσες.
Στη σειρά «Η Τούρτα της Μαμάς» πως βρέθηκες;
Έμαθα για το casting της σειράς, χωρίς να γνωρίζω περι τίνος πρόκειται και ζήτησα να με δουν, δίχως να με έχει καλέσει κανένας… και κάπως ετσι πήρα το ρόλο… Τυχαία έγινε αυτό, όπως τυχαία γίνονται τα πράγματα στη ζωή μας, δεν υπήρχε κάποιο πλάνο ούτε κάποιο σχέδιο.
View this post on Instagram
Πώς νιώθεις που συνεργάζεσαι με όλους αυτούς τους καταξιωμένους ηθοποιούς; Στα γυρίσματα διασκεδάζετε και εσείς τόσο όσο και εμείς που σας βλέπουμε από το σπίτι;
Στα γυρίσματα περνάμε καταπληκτικά, υπάρχει ένα πολύ ωραίο κλίμα, γελάμε, συνεννοούμαστε – που είναι πολύ σημαντικό στις μέρες μας αυτό – δεν έχω κάτι άσχημο να πω. Υπάρχουν φυσικά και οι στιγμές εντάσεων, όπως σε όλες τις δουλειές αλλά είναι πολύ φυσιολογικό σε ένα σύνολο ανθρώπων να υπάρχουν κάποιες εντάσεις και κάποιες διαφωνίες, όμως λύνονται όλα και προχωράμε υγιέστατα θα έλεγα. Είμαι πολύ χαρούμενος για την τηλεοπτική μου οικογένεια… οι “γονείς” μου Καίτη Κωνσταντίνου και Κώστας Κόκλας, οι “γιαγιάδες μου Λυδία Φωτοπούλου – με την οποία έχουμε συνεργαστεί στο παρελθόν στο θέατρο – και Χρύσα Ρώπα είναι από τους ηθοποιούς που θαύμαζα και τους έβλεπα στη τηλεόραση και στις παραστάσεις που ανέβαζαν και νιώθω πραγματικά ευγνώμων που είμαι και εγώ μέρος της τηλεοπτικής τους πραγματικότητας. Καταρχάς τους παρατηρώ πως παίζουν, πως αντιμετωπίζουν το ρόλο τους, πως δημιουργούν αυτοί το ρόλο τους και πως αντιδρούν στις καταστάσεις. Με τέτοιες συνεργασίες μόνο κερδισμένος μπορώ να βγω… παίρνω πράγματα από όλους αυτούς τους ηθοποιούς, είναι σαν να κάνω κάθε μέρα μάθημα υποκριτικής. Η εικόνα που είχα βλέποντάς τους από τη τηλεόραση είναι τελείως διαφορετική με την εικόνα που έχω σχηματίσει ζώντας τους καθημερινά, είναι πολύ απλοί και προσιτοί άνθρωποι όλοι τους. Την τηλεοπτική μας οικογένεια συμπληρώνουν τα “αδέρφια” μου Μιχάλης Παπαδημητρίου και Θάνος Λέκκας με την “γυναίκα” του Ιωάννα Πηλιχού και τον “γιο” τους Θανάση Μαυρογιάννη και ο “σύντροφός” μου Γιώργος Τσιαντούλας. Όσον αφορά το ρόλο μου, το ενδιαφέρον για μένα είναι το κοντράστ που κάνει με το ρόλο του μεγάλου γιου της οικογένειας, ο οποίος είναι μετροσεξουαλ, ενώ ο ομοφυλόφιλος είναι το αντίθετο. Ένας άντρας που δε σηκώνει πολλά πολλά, που δεν δίνει πολύ προσοχή στην εμφάνισή του και δεν προσέχει τόσο τους τρόπους του.
Στη σειρά υποδύεσαι τον γκέι γιο της οικογένειας, τον οποίο έχουν αποδεχτεί με τον σύντροφό του. Πιστεύεις ότι θα καταφέρουμε ποτέ ως κοινωνία να αποδεχτούμε και να μην κοιτάμε με περίεργο βλέμμα ότι είναι διαφορετικό από αυτο που έχουμε συνηθίσει;
Καταρχάς γνωρίζω αρκετούς γκέι ανθρώπους που έχουν την αποδοχή της οικογένειάς τους και των γύρω τους. Τους έχουν αγκαλιάσει και τους συμπεριφέρονται κανονικά, χωρις να τους θεωρούν κάτι άλλο….
Όσο όμως γίνεται θέμα συζήτησης η ομοφυλοφιλία, όσο βάζουμε τη λέξη ¨αποδοχή¨ στο τραπέζι, τόσο θα μας κρατάει στάσιμους. Θεωρώ έχουμε να κάνουμε ακόμα πολλά βήματα προς τα μπροστά όχι μόνο για τα θέμα αυτό αλλα γενικότερα όσο αφορά το ρατσισμό. Θέλω να το πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα πάψουμε να το συζητάμε, τώρα αν θα τα καταφέρουμε ποτε, δεν ξέρω, θέλω όμως να το πιστεύω. Θέλω να πάει προς τα εκεί η κοινωνία μας, άνθρωποι είμαστε και πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι όπως και να είμαστε. Αυτό είναι το ζητούμενο, μόνο τότε θα είμαστε παραγωγικοί και καλοί προς τους συνανθρώπους μας όταν είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε κι να επιλέγουμε ότι θέλουμε.
Έχεις κοινά με το ρόλο σου;
Φυσικά και έχω, εγώ τον παίζω τον ρόλο. Πράγματα του εαυτού μου βάζω μέσα δεν είναι της φαντασίας μου. Το ότι νευριάζω πολύ εύκολα είναι μία ομοιότητα, γενικά είμαι νευρικός άνθρωπος αν κα προσπαθώ να το καταπολεμήσω και νομίζω ότι το έχω καταφέρει. Ακόμα ένα κοινό είναι το φαγητό. Μου αρέσει πολύ το φαγητό, όχι στο βαθμό που παρουσιάζεται ο χαρακτήρας που τρώει ότι βρει μπροστά του. Αλλα μ’ αρέσει το φαγητό, είμαι μερακλής.
Πως είναι η συνεργασία σου με τους σεναριογράφους της σειράς Αλέξανδρο Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου;
Με τον Δημήτρη δεν έχω πολύ επαφή, έχουμε μιλήσει κάποιες φορές στο τηλέφωνο. Με τον Αλέξανδρο που έχω καθημερνή επαφή η συνεργασία μας είναι τέλεια, δεν εχω κανένα παράπονο. Είναι καταπληκτικός άνθρωπος ο Αλέξανδρος. Είναι μεγάλη χαρά να συνεργάζομαι μαζί του. Στην αρχή ένοιωθα ένα δέος αλλά πλέον μου φαίνεται πολύ φυσιολογικό. Η Τούρτα της Μαμάς είναι μια δουλειά με καταξιωμένους ανθρώπους που πηγαίνει πάρα πολύ καλά. Πέρα από το ότι τρώω συνέχεια, που δεν μου αρέσει καθόλου, όλα τα αλλά στην δουλειά είναι τέλεια, περνάμε πάρα πολύ ωραία!!!
Το χαρακτηριστικό της σειράς είναι ότι οι χαρακτήρες είναι τραβηγμένοι στα άκρα και το ότι έχουν πολλή αγάπη ο ένας για τον άλλον.
Μόνο έτσι βγαίνουν ωραία πράγματα όταν πηγαίνεις το ρόλο στα άκρα του. Στη ζωή δεν υπάρχουν τόσα μεγάλα άκρα, ειδικά σε μια οικογένεια. Έχεις συναντήσει πολλές φορές σε μία οικογένεια να υπάρχει ο πολύ τσιγκούνης πατέρας, η τεκνατζού γιαγιά, ο πάρα πολύ προσεγμένος γιος, ο γκέι λοχαγός με τον σύντροφό του…
View this post on Instagram
Για αυτό το λόγο δημιουργούνται οι εντάσεις, μόνο όταν είναι στα άκρα είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα για το θεατή. Και στο θέατρο και στη τηλεόραση, δεν έχει νόημα μια σχέση να μην τη πας στα άκρα, δεν θα βγάλει κάτι. Οι μεσοβέζικες καταστάσεις είναι λίγο φλατ, ειδικά όταν κάνεις κωμωδία, πρέπει να πάνε ακόμα πιο πολύ στα άκρα και οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις. Όσο για την αγάπη που λες… αυτό νομίζω είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής οικογένειας.
Τι είναι αυτό που σε ενθουσιάζει στη δουλειά σου και τι σε απογοητεύει;
Με ενθουσιάζει το γεγονός ότι μπορώ να αλλάζω και να γίνομαι οποιοσδήποτε χωρίς να με κρίνει κανένας. Τι με απογοητεύει; Δεν με απογοητεύει κάτι στη δουλειά μου, αλλα στο κλάδο μας είναι λιγο απογοητευτικά τα πράγματα. Τα χρήματα από τις δουλειές που παίρνουν οι ηθοποιοί, που παίζουν με ποσοστό, που κάνουν πρόβες για μήνες χωρίς να πληρώνονται, αυτά είναι τα απογοητευτικά. Εύχομαι κάποια στιγμή να αλλάξει όλο αυτό και να αρχίσουν να πληρώνονται για το έργο που παράγουν.
Που προτιμάς να παίζεις, στο θέατρο ή στη τηλεόραση;
Είναι διαφορετικά αυτά τα δύο μεταξύ τους, δεν μπορώ να τα συγκρίνω. Έχουν και τα δυο τη γλύκα τους για διαφορετικούς λόγους. Αυτό που θα ήθελα πολύ να κάνω και δεν μου έχει δοθεί η ευκαιρία μέχρι τώρα ειναι κινηματογράφος. Ξέρεις δεν το ψάχνω πολύ, τίποτα δεν ψάχνω, είναι κάτι όμως που το θέλω πολύ και πιστεύω τι κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό. Τώρα το πότε θα γίνει και με ποιους θα γίνει…. δεν έχω κάποια συγκεκριμένη οπτική πάνω σε αυτό.
Όση ώρα μιλάμε μου εχεις δώσει την εντύπωση ότι είσαι πολύ χαλαρός τύπος…
Όχι δεν είμαι χαλαρός, καθόλου χαλαρός έχω πάρα πολύ άγχος – ειδικά τώρα με το παιδί γιατί αν θα έχω δουλειά, αν θα μπορέσω να τα καταφέρω, αν θα μπορέσω να του παρέχω όλα όσα πρέπει… όλα αυτά μου δημιουργούν ανασφάλεια, ο κλάδος μας από μόνος του είναι ανασφαλής, ο κλάδος των καλλιτεχνών γενικώς. Δεν είναι στο χέρι μου αν θα έχω δουλειά ή αν θα πληρώνομαι για τη δουλειά που κάνω, οπότε αυτό που δεν μπορώ να ελέγξω αυτό και με αγχώνει. Το τι εφόδια θα του δώσω εγώ είναι κάτι που μπορώ να το ελέγξω, όλα τα υπόλοιπα όμως…
View this post on Instagram
Ως γονιός, βρίσκεις ομοιότητες με τους δικούς σου τους γονείς;
Αν και ο γιος μου είναι πολύ μικρός ακόμα νομίζω ότι δεν θα κάνω αυτά που με εκνεύριζαν στους δικούς μου γονείς. Θα προσπαθήσω τουλάχιστον. Είμαι σίγουρος όμως ότι θα κάνω άλλα που θα κάνουν το γιο μου να με βρίζει στην εφηβεία του, γιατί είθισται τα παιδιά στην εφηβεία τους να εκνευρίζονται και να βρίζουν τους γονείς τους για τα λάθη που έχουν κάνει. Είναι αναπόφευκτο αυτο. Όπως και να έχει είτε κάνω κάποια πράγματα σωστά είτε κάνω κάποια πράγματα λάθος το μόνο σίγουρο είναι ότι θα είμαι παρών στο παιδί μου, θέλω να είμαι οσο πιο κοντά γίνεται και οσες περισσότερες ωρες γίνεται.
Πώς βίωσες την περίοδο του lockdown σε προσωπικό επίπεδο και πως το βίωσες σε επαγγελματικό;
Κλεισμένοι ήμασταν με τη γυναίκα μου, τρώγαμε, κάναμε βόλτες, κάναμε και το παιδί μας!!!! Στο πρώτο lockdown δεν είχα δουλειά, στο δεύτερο βρέθηκα στη τούρτα και θεωρώ πως ήμουν από τους τυχερούς που δούλευα.
Γενικότερα η περίοδος του πρώτου lockdown ήταν περίεργη και πρωτόγνωρη, όπως ήταν για όλους μας. Εν τω μεταξύ εγώ δεν έχω και πολύ καλή σχέση με τα social, οπότε δεν είχα να ασχοληθώ και με όλα αυτά τα βιντεάκια που ανέβαιναν κατά καιρούς. Δεν μου αρέσει τόσο να προβάλλομαι χωρίς λόγο. Όλοι τη θέλουμε τη προβολή, δεν γίνεται να κάνεις αυτή τη δουλειά και να μην τη θέλεις. Ο κόσμος είναι η τροφή του ηθοποιού ή του μουσικού ή οποιαδήποτε τέχνης. Αν δεν έχεις αντίκρισμα και αντίδραση από τον άλλον δεν υπάρχεις, δεν μπορείς να παίζεις μόνος σου σε ένα θέατρο ή σε μια σειρά και να μην σε βλέπει κανένας. Είναι απαραίτητο συστατικό ο κόσμος αλλά δεν μου είναι και εύκολο όλο αυτό με τα social και δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μέσα σε κάτι τέτοιο και όχι μόνο από άποψη ιδεολογική.
View this post on Instagram
Το θέατρο εκπέμπει κάτι λαμπερό, είναι μια τέχνη που μαγεύει τον θεατή, τον ταξιδεύει. Πέρυσι όμως είδαμε και την άσχημη πλευρά το θέατρου. Πως το αντιμετώπισες εσυ όλο αυτό;
Με ενοχλεί το άδικο και η βία σε οποιαδήποτε μορφή της από όπου και αν προέρχεται, με εξοργίζει πάρα πολύ αυτό. Θεωρώ ότι είμαι από τους τυχερούς που δεν μου έχει συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο, αν μου συνέβαινε δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα. Θυμώνω πάρα πολύ με τη κατάχρηση της εξουσίας που έχει ο καθένας και το απυρόβλητο που υπήρχε μέχρι τώρα. Στο χώρο μας ακούγονταν κάποια πράγματα – όπως ακούγονται σε κάθε χώρο που συμβαίνουν παρόμοια γεγονότα – αλλά για αυτές τις χυδαιότητες δεν είχαμε ακούσει, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά δεν είχε φτάσει κάτι. Κάποια περιστατικά τα γνωρίζαμε σε επίπεδο ότι αν δεν πας με τα νερά του θα περάσεις δύσκολα ή θα έχεις πρόβλημα να βρεις δουλειά στο μέλλον, αλλά όχι να σε βρίζουν ή να σε κακομεταχειρίζονται. Ευτυχώς που μαθεύτηκαν όλα αυτά, ευτυχώς που ακούστηκαν και ξεσκεπάστηκαν πρόσωπα και μπήκε ένα στοπ σε όλο αυτό. Ο έχων εξουσία πρέπει να έχει όρια και αν δεν μπορεί να έχει όρια πρέπει να φοβάται κάτι.
Όνειρα και σχέδια για το μέλλον;
Δεν έχω κάποιο σχέδιο για το μέλλον, το πάω βήμα βήμα με ότι μου φέρει η ζωή. Δεν έχω κάποιο σχέδιο. Το μεγάλο μου όνειρο ήταν ο μπέμπης, το να αποκτήσω παιδί ήταν κάτι που το ήθελα από παιδί, το φανταζόμουν από μικρή ηλικία. Πέραν τούτου δεν έχω κάποια σχέδια με ενδιαφέρει να έχω δουλειά, να τα φέρνω βόλτα και να ζω αξιοπρεπώς… δεν έχω κάποιο άλλο σχέδιο.
Το χειμώνα θα σε δούμε και κάπου εκτός της Τούρτα της μαμάς;
Είμαι σε συζήτηση για μια θεατρική παράσταση αλλα ακόμα δε μπορώ να πω κάτι.
Επιμέλεια – Συνέντευξη: Ουρανία Σταμούλη
.
