Κατέθεσε δίσκους-σταθμούς και κατάφερε να καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το ρεπερτόριο της Χάρις Αλεξίου και της Άλκηστης Πρωτοψάλτη.
Από τους Ιωνάθαν και τους Sunset στους Socrates Drank the Conium, δίπλα στο Γιάννη Σπάθα και στον Αντώνη Τουρκογιώργη, ο Νίκος Αντύπας είχε ήδη μια σημαντική πορεία ως μουσικός κρουστών, προτού καν μας συστηθεί ως συνθέτης. Έπαιξε σε δίσκους μεγάλων συνθετών, συνεργαζόμενος με το Μάνο Χατζιδάκι («Ρωμαϊκή Αγορά», «Σκοτεινή μητέρα»), το Μίκη Θεοδωράκη («Διόνυσος», «Φαίδρα: Τραγούδια Αγάπης»), το Μάνο Λοΐζο («Για μια μέρα ζωής»), το Σταύρο Κουγιουμτζή («Τρελοί και Άγγελοι») και το Γιώργο Χατζηνάσιο («Εικόνες», «Τα συναξάρια»). To 1985 ενορχηστρώνει μαζί με το Γιάννη Σπάθα τα «Ζεστά ποτά» των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα και το 1988 μαζί με το Θάνο Μικρούτσικο το «Όλα από χέρι καμένα», όπου παίζει, εκτός κρουστά, τα keyboards και τις κιθάρες.
Το 1991 «ανα-συνθέτει», όπως αναφέρει η ίδια η Ελευθερία Αρβανιτάκη, μια σειρά τραγουδιών για τη φωνή της σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Στο «Μένω εκτός» καταπιάνεται, μεταξύ άλλων, με τις αρμένικες μελωδίες του Ara Dinkjian, δίνοντας έναν σύγχρονο και κρυστάλλινο ήχο στα «Μένω εκτός» και «Δυνατά», χωρίς ν’ αλλοιώσει τον έθνικ χαρακτήρα τους. Ένα χρόνο μετά καταθέτει την πρώτη του συνθετική δουλειά, σε στίχους πάλι της Νικολακοπούλου. Το «Δι’ ευχών» καταφέρνει ν’ αλλάξει το ερμηνευτικό προφίλ της Χάρις Αλεξίου και να ξεπεράσει τα σύνορα της Ελλάδας, ενώ κομμάτια όπως το ομότιτλο, η «Μάγισσα», η «Συναυλία» και το «Να ζήσω ή να πεθάνω» ακούγονται ανελλιπώς μέχρι και σήμερα. Ένας ακόμη δίσκος με την Αλεξίου θα έρθει το 1994 («Έϊ») με βασικό στιχουργό το Λευτέρη Παπαδόπουλο. Κάποιοι θα μιλήσουν για επανάληψη της επιτυχίας και ίσως δεν θα ‘χουν άδικο. Πάντως, το «Είσαι η νύχτα με τα αινίγματα» θ’ αγαπηθεί πολύ.
Η ιδιαιτερότητα του Αντύπα έγκειται στο ότι αξιοποιεί τους δρόμους τόσο τις δυτικής όσο και τις ανατολίτικης μουσικής, καταθέτοντας συνθέσεις που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν μουσικά θέματα. Φαίνεται, μάλιστα, να ενδιαφέρεται εξίσου για τις ενορχηστρώσεις, παίζοντας ο ίδιος τις περισσότερες φορές τα πλήκτρα, τα έγχορδα και τα κρουστά, και παράγοντας έναν εκπληκτικά καθαρό και προσεγμένο ήχο. Αυτό γίνεται σαφές και στην επόμενη συνεργασία του με τη Νικολακοπούλου, το «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά» (1997) με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και τη συμμετοχή της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Πράγας. «Λάβα», «Post love», «Αιγαίο» και «Μωρό» είναι μόνο μερικά απ’ τα κομμάτια που θα ξεχωρίσουν, ενώ το «Διθέσιο» κατατάσσεται στα σημαντικότερα τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας. Έργο-σταθμός για την Πρωτοψάλτη, και όχι μόνο, το «Ηφαίστειο» έγινε θεατρική παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Το 1998 παρουσιάζει το «Θεατή» με ορχηστρικά -κυρίως- κομμάτια, ενώ η Έλλη Πασπαλά τραγουδάει τη «Ρίζα του Ιεσσαί» σε στίχους Άρη Δαβαράκη, ένα ακόμη μεγαλειώδες κομμάτι με έθνικ στοιχεία, που τα επόμενα χρόνια μέσα απ’ το YouTube θα κάνει μια δεύτερη καριέρα. Το 2000 ακολουθεί μια ακόμη συνεργασία με τη Νικολακοπούλου και την Πρωτοψάλτη. Στις «Υδρόγειες σφαίρες» οι δημιουργοί αποδεσμεύονται πλήρως από την κλασσική δομή «κουπλέ-ρεφρέν» καταθέτοντας τραγούδια άκρως ενδιαφέροντα. Σε αντίθεση, βέβαια, με το «Ηφαίστειο», το εν λόγω έργο δεν σημειώνει μεγάλη επιτυχία. Το 2000 ενορχηστρώνει το «Παράξενο φως» της Χάρις Αλεξίου κι ένα χρόνο μετά διασκευάζει το «Mad about you» του Sting για το Γιώργο Νταλάρα. Το 2004 κυκλοφορεί η τελευταία του συνεργασία με τη Νικολακοπούλου, αυτή τη φορά με τη φωνή της Μαρινέλλας. Η «Γυάλινη καρδιά (Άμμος ήτανε προτού γυαλί να γίνει)» γίνεται μεγάλη επιτυχία, δίνοντάς του τη δυνατότητα να υιοθετήσει έναν πιο λαϊκό ήχο, πάντα, βέβαια, μέσα απ’ τη δική του οπτική κι αισθητική.
Ακολουθούν κάποιες, ακόμη, συνεργασίες με το Δημήτρη Μπάση, τη Νίνα Λοτσάρη, καθώς και το Σάκη Ρουβά και την Πέγκυ Ζήνα, που θα περάσουν, όμως, απαραίτητες. Οι εποχές έχουν αλλάξει, η δισκογραφία καταρρέει, κι ένας συνθέτης που έχει συνηθίσει να παρουσιάζει ολοκληρωμένες δισκογραφικές προτάσεις, με μεγάλες ορχήστρες και προσεγμένα ένθετα, φαίνεται πως δεν μπορεί να περιοριστεί σε πρόχειρες εκδόσεις και ψηφιακά singles. Ούτε τα δύο album του με την Καίτη Γαρμπή θα έχουν απήχηση, αν και το «Παζλ» (2011) αποτελεί μια φιλότιμη δουλειά. Στο εσώφυλλο, μάλιστα, εκείνη του αφιερώνει το «Πρώτο σκαλί» του Καβάφη, ευχαριστώντας τον που την πολιτογράφησε στην «πόλη των ιδεών…»!
Το 2012 συναντάει ξανά το Γιώργο Νταλάρα («Τι θα πει έτσι είναι») και το 2014 την Άλκηστη Πρωτοψάλτη («Θέα Παραδείσου), συνεργαζόμενος και πάλι με σημαντικούς στιχουργούς, όπως ο Μάνος Ελευθερίου και ο Μιχάλης Γκανάς, δείχνοντας πως παραμένει εμπνευσμένος, ακόμα κι αν η εμπορική επιτυχία δεν είναι πια τόσο εύκολη. Το ψηφιακό single «Βάρδια» το 2020 με τη φωνή της Σοφίας Μανουσάκη, τους στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου κι ενορχηστρωτή τον ίδιο και το Στέφανο Κορκολή, γεννάει ελπίδες στο μουσικόφιλο κοινό για τη δημιουργία ενός ακόμα σημαντικού album.
Ωστόσο, την τελευταία νύχτα ενός ούτως ή άλλως μελαγχολικού Γενάρη, ο Νίκος Αντύπας θα φύγει από κοντά μας, σε ηλικία 68 ετών. Η τελειομανία του και η κατάρρευση των δισκογραφικών εταιριών πιθανότατα είχαν ως συνέπεια να μην αναδείξει όλο το εύρος του συνθετικού του ταλέντου, ενώ η συστολή του ίσως συντέλεσε στο να μην αποκτήσει την αναγνωρισιμότητα που του αναλογούσε. Ίσως, όμως, ακόμα και μετά θάνατον, μπορούμε να του δώσουμε «το ευχαριστώ που του χρωστάμε»…
