Η Αλεξάνδρα Κλάδη που μας έδωσε το «Σαμπουάν», την «Αθηναία» και τη «Στέλλα», ανάμεσα σε πολλά άλλα αγαπημένα, επανέρχεται με ένα νέο τραγούδι, εντελώς διαφορετικό από ό,τι θα περιμέναμε.
Το «Renaissance Girl» είναι πιο σκοτεινό, πιο μυστηριώδες και πιο ροκ από όσα έχουν προηγηθεί και αυτό μας κάνει να την αγαπάμε ακόμα πιο πολύ. Το φωτεινό κορίτσι με τις αφέλειες βουτά στη σκοτεινή πλευρά της μουσικής της, όπως οφείλει κάθε καλλιτέχνης που ωριμάζει. Η αρμονία απόκοσμη, σχεδόν ανατριχιαστική, κιθάρες που ουρλιάζουν, ένα μοναχικό μπαρόκ τσέμπαλο, φωνητικά αναγεννησιακής αντίστιξης και ομιχλώδη ηλεκτρονικά ηχοτοπία.
Οι στίχοι δεν είναι σκοτεινοί. Όχι. Είναι οι καταλαγιασμένες παραδοχές της ατέλειας, η αποδοχή του ανθρώπινου. Το αναγεννησιακό κορίτσι είναι όλα και τίποτα, λίγα και πολλά, μισά και ολόκληρα: «I’m not good, I’m not bad… but that’s who I am…”. Η Αλεξάνδρα είναι το αναγεννησιακό κορίτσι, κόρη του «αναγεννησιακού ανθρώπου» που δεν ησυχάζει, κινείται αέναα, εδώ και εκεί, πάνω και κάτω, μέσα και έξω.
Το βίντεο που συνοδεύει το τραγούδι είναι ένα ακόμα δημιούργημα της Θένιας Κουρέλη, της μόνιμης πλέον συνεργάτιδας της Αλεξάνδρας που μαζί έχουν φτιάξει έναν μικρόκοσμο καλλιτεχνικής ομορφιάς και φαντασίας.
Πρόκειται για ένα 3D animation που ξεδιπλώνει έναν κόσμοσκοτεινό, φαντασιακό, μαγικό, σχεδόν παραμυθένιο. Σε αυτούς τους κόσμους, είναι που η Θένια ξεδιπλώνει με αξιοζήλευτη άνεση όλη της τη δημιουργικότητα. Η λεπτομέρεια στο σχεδιασμό των αντικειμένων είναι σχεδόν συγκινητική, γιατί κανείς αντιλαμβάνεται τον καλλιτεχνικό κόπο που κρύβεται πίσω από τα 3:52 λεπτά της ψηφιακής τρισδιάστατης κινούμενης εικόνας. Μικρές εκπλήξεις, όπως ο τίτλος του βιβλίου πάνω στο τραπέζι της τρίτης σκηνής, μας υποψιάζουν πως τίποτα δεν βρίσκεται εκεί τυχαία. Οι δύο αυτές γυναίκες έχουν να πουν κάτιπου αξίζει να ειπωθεί. Και αυτό δεν το λες συχνά.
