O Christian Culbida αντιπρoσωπεύει τη νέα γενιά στο χώρο της υποκριτικής. Έχει εμφανιστεί στον κινηματογράφο, στο θέατρο και στην τηλεόραση στη καθημερινή σειρά «Ήλιος» του Ant1. Η μέγάλη του αγάπη για τη δουλειά του τον κάνει να είναι συνεχώς σε αναζητήσεις καινούριων τρόπων έκφρασης και δημιουργίας. Παρά το νεαρό της ηλικίας του είναι εξαιρετικά προσηλωμένος σε αυτό που κάνει. Είχαμε τη χαρά να κάνουμε μια κουβέντα μαζί του για να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα αυτόν τον πολλά υποσχόμενο ηθοποιό.
Christian, ήταν πάντα το όνειρό σου να γίνεις ηθοποιός ή προέκυψε τυχαία;
Γενικά, όπου έβρισκα κάποιο πρόγραμμα θεάτρου ή ομάδα θεάτρου, θα ήμουν σίγουρα μέσα. Δηλαδή και από το Δημοτικό ή και το Γυμνάσιο, αν ήταν θεατρική παράσταση θα ήμουν σίγουρα μέσα.
Σε τράβαγε δηλαδή από μικρό.
Ναι, το ήθελα πάρα πολύ. Και στο Γυμνάσιο είχαμε κάνει μια μικρή ομάδα θεάτρου, συνεργαστήκαμε με την Στέγη Γραμμάτων για να κάνουμε το Φοιτητικό Φεστιβάλ που κάνουμε κάθε χρόνο και έβλεπα ότι αυτό μου αρέσει πάρα πολύ. Θυμάμαι που το συζήταγα και με την αδερφή μου, με την οποία έχουμε δυόμιση χρόνια διαφορά που για μένα ήταν μέντορας, ήταν η μεγάλη μου αδελφή και ήταν και αυτή στην ομάδα και της έλεγα ότι μου αρέσει αυτό. Εκείνη μου έλεγε ξεκάθαρα ότι είναι δύσκολη δουλειά. Δεν έχει λεφτά και εγώ της έλεγα «οκ, θα το κάνω για χόμπι». Εγώ τότε πήγαινα πρώτη Γυμνασίου. Λέω αφού το λέει η μεγάλη μου αδερφή, κάτι θα ξέρει. Αλλά συνέχισα και αυτό ήταν το πιο σημαντικό.
Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με την υποκριτική επαγγελματικά και όχι σε επίπεδο σχολικών παραστάσεων;
Η πρώτη μου επαφή ήταν στα 13 μου όταν ξεκίνησα με διαφημιστικά, αλλά τα διαφημιστικά εμένα δεν μου πολυαρέσουν και δεν τα θεωρώ πολύ κοντά στο επάγγελμα του ηθοποιού. Η αρχή για μένα έγινε όταν ήμουν στην δευτέρα λυκείου όταν με πήραν στην ταινία «Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών» σε σκηνοθεσία του Σύλλα Τζουμέρκα. Αυτή ένιωσα ότι ήταν η πρώτη μου σοβαρή και επαγγελματική δουλειά.
Πώς ήταν τα γυρίσματα στην ταινία για σένα που ήσουν και μικρός τότε; Πες μου για την εμπειρία σου αυτή στην ταινία.
Ήμουν αρκετά ψαρωμένος διότι ο Σύλλας είχε και παραγωγές και άτομα από το εξωτερικό. Μάλιστα είχαμε κάθε μέρα και φυλλάδιο για το πώς θα πάμε στο γύρισμα και με ποιο όχημα, δηλαδή όλα τα είχε φοβερά οργανώσει και η αλήθεια είναι ότι ήμουν λίγο ψαρωμένος αλλά και ο μόνος μικρός εκεί. Χάζευα το κομμάτι της παραγωγής, τις κάμερες, τα φώτα και την διαδικασία για να στήσουνε την σκηνή.
Σου έκανε κάτι εντύπωση ως θεατής που είδες και να πεις «α, αυτό δεν ήταν όπως το περίμενα»; Ή όλα ήταν όπως τα φανταζόσουν;
Όχι δεν είχα ιδέα! Αυτό που θυμάμαι είναι οτι βρισκόμασταν σε ένα χώρο και γυρίζαμε εκεί όλες τις σκηνές που είχαμε σε αυτό το χώρο και όχι με τη σωστή σειρά βάσει σεναρίου. Δηλαδή ενώ θυμόμουν την σειρά του ρόλου μου πως πάει, κατάλαβα ότι ξεκίναγα κάπου στην μέση. Έπρεπε να σκεφτώ τι έχει προηγηθεί στο ρόλο μου και τι γίνεται μετά. Τώρα είναι προφανές και λογικό. Τότε δεν το είχα σκεφτεί και συνειδητοποιήσει ότι γίνονται όλα τα γυρίσματα στον χώρο που είμαστε για να μην πηγαινοερχόμαστε. Όμως, ήταν όμορφη εμπειρία. Γενικά, ο Σύλλας με πρόσεχε και ήμασταν μαζί σε αυτό.
Κινηματογράφος, Θέατρο, Τηλεόραση. Ποια από τα τρία αγαπάς περισσότερο;
Σίγουρα το καθένα έχει τα δικά του αρνητικά και τα θετικά που προσφέρει. Παλιά έλεγα ότι θέλω να κάνω θέατρο περισσότερο, αλλά τώρα νιώθω ότι θέλω να κάνω κινηματογράφο γιατί έχω καιρό να κάνω. Νομίζω είναι η ανάγκη της στιγμής. Αλλά προφανώς θέλω να δοκιμαστώ σε όλα. Το θεωρώ λίγο χαζό να περιορίζεσαι. Το καθένα προσφέρει όμορφα πράγματα, δηλαδή γιατί να τα σνομπάρεις;
Θεωρείς τον κινηματογράφο και την τηλεόραση υποδυέστερα όσον αφορά την υποκριτική σε σχέση με το θέατρο; Πολλές φορές το ακούμε αυτό κυρίως από ηθοποιούς παλιότερης γενιάς.
Για την τηλεόραση ναι. Γιατί η Ελληνική τηλεόραση δυστυχώς είναι λίγο πίσω σε κάποια πράγματα και στοχεύουμε στην ποσότητα παρά στην ποιότητα. Για τον κινηματογράφο διαφωνώ. Ειδικά τώρα, έρχεται ένα μεγάλο καινούριο κύμα νέων ειδών κινηματογράφου με νέους σκηνοθέτες και ακόμα εξελίσσεται. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι κατώτερο από το θέατρο. Απλώς είναι διαφορετικός τρόπος υποκριτικής. Για την τηλεόραση όμως θα συμφωνήσω.
Πώς είναι η εμπειρία για έναν ηθοποιό να συμμετέχει σε ένα καθημερινό σίριαλ; Και από άποψη κούρασης, αλλά και από την άποψη της αναγνώρισης από τον κόσμο, διότι μπαίνεις στο σπίτι του καθένα μέσω μιας σειράς.
Η αναμονή στα γυρίσματα είναι αυτή που σε κουράζει περισσότερο. Μετά από ένα σημείο το συνηθίζεις. Δυστυχώς οι πρωταγωνιστές και τα άτομα του συνεργείου, βλέπω ότι είναι εκεί πραγματικά όλη μέρα. Δέν τους μένει χρόνος για τίποτε άλλο. Τώρα όσον αφορά το θέμα του κόσμου, σίγουρα είναι πολύ ωραίο όταν κάποιος σε σταματά στον δρόμο -συνήθως άτομα τρίτης ηλικίας- και σου λένε «Άρη αγόρι μου, σε βλέπουμε στον Ήλιο» ή να σου στέλνουν ωραία μηνύματα. Υπάρχουν βέβαια και ιστορίες που ξεφεύγουν, αν κι εμένα αυτό δεν μου έχει τύχει. Όμως είναι πάρα πολύ ωραία αυτή η διάδραση που συμβαίνει με τον κόσμο και το ότι ξέρεις ότι κάποιος σε βλέπει.
Ως προς τον ρόλο σου στον Ήλιο, έχεις κοινά χαρακτηριστικά με τον Άρη;
Όταν μου έδωσαν τον ρόλο, κατά κύριο μέρος δεν μου είπαν πολλά πράγματα για τον χαρακτήρα. Λίγο το άφησαν πάνω μου να τον χτίσω εγώ. Οπότε σε μεγάλο βαθμό είμαι εγώ σε κάποιες πτυχές. Ένας μεγάλος και σε ηλικία και ηθοποιός που είχε έρθει για guest στον Ήλιο, μου είχε πει ότι στο καθημερινό, δεν προλαβαίνεις να χτίσεις χαρακτήρα και παίζεις πτυχές του εαυτού σου. Οπότε πιστεύω ότι στην τηλεόραση όλοι μας ως ένα βαθμό, σε κάποια στοιχεία, παίζουμε τον εαυτό μας.
Πολλοί ηθοποιοί υποδύονται έναν χαρακτήρα σε όλη τους την καριέρα και ταυτίζονται με αυτόν, ενώ άλλοι εναλλάσσουν διαφορετικούς ρόλους. Εσύ τι δρόμο θα ακολουθήσεις;
Εύχομαι να πειραματίζομαι με πάρα πολλούς ρόλους. Δεν θέλω να υποδύομαι μόνο κάποιον συγκεκριμένο. Πολλές φορές αυτό δεν είναι στο χέρι των ηθοποιών. Κάποιοι «στιγματίζονται» από έναν συγκεκριμένο είδος χαρακτήρα. Ο κόσμος σε μαθαίνει και σε συνηθίζει έτσι και θα ήθελα να το αποφύγω αυτό. Το φοβάμαι αν τυχει να πάρω έναν μεγάλο ρόλο και πάει καλά και όλοι με βλέπουν έτσι. Άλλωστε, για αυτό και επιλέγουμε αυτή τη δουλειά γιατί είναι ενδιαφέρουσα. Με κάθε νέο ρόλο προβληματίζεσαι, πειραματίζεσαι και ψάχνεσαι διότι ειδάλλως θα καταντήσει βαρετό.
Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι ένα από αυτά που έχουν πληγεί περισσότερο από τον κορωνοϊό. Εσύ πώς βιώνεις μέσα από το επάγγελμά σου την πανδημία και με ποιο τρόπο σε έχει επηρεάσει;
Δεν μπορώ να καταλάβω τόσο πολύ την διαφορά γιατί ξεκίνησα εν μέσω πανδημίας κατά κύριο μέρος, δηλαδή οι περισσότερες δουλειές μου ξεκίνησαν όταν πρωτοξεκίνησε και η καραντίνα, οπότε μόνο να το φανταστώ μπορώ. Σίγουρα όμως έχουν ακυρωθεί λόγω της πανδημίας παραστάσεις, πρότζεκτ και ταινίες. Βλέπω ότι είναι δύσκολα, αλλά με παρηγορεί ότι στο μέλλον θα τελειώσει όλο αυτο και θα είναι καλύτερα τα πράγματα. Αυτό μου δίνει ελπίδα.
Αν δεν κάνω λάθος, είχατε ένα θέμα με την πανδημία και στην παράσταση στην οποία κάνετε τώρα πρόβες. Πες μου για αυτό και που πιστεύεις ότι θα καταλήξει. Καταρχάς τι παράσταση είναι;
Πρόκειται για να ένα Φεστιβάλ Παραμυθίας που γιορτάζει τα 25 χρόνια του από τότε που άνοιξε. Θα γίνουν πάρα πολλές παιδικές παραστάσεις με παραμύθια. Αυτό είναι το κόνσεπτ και μου έδωσαν ένα κείμενο – παραμύθι και μου είπαν να το σκηνοθετήσω. Μαζεύουμε χρήματα από τα οποία ένα ποσοστό πάει σε ιδρύματα με παιδιά με αναπηρίες και χορηγός είναι η ΕΡΤ και αυτό μου εμπνέει εμπιστοσύνη. Τώρα βέβαια, με το νέο κύμα της πανδημίας δεν μπορούμε να δώσουμε ακόμη ημερομηνίες. Φοβόμαστε να πούμε και ακόμη περιμένουμε λίγο. Βέβαια και τα παιδιά όσο και εγώ, έχουμε κι άλλα πρότζεκτ που τρέχουμε και ενώ είμαστε φρέσκοι και ζεστοί, τώρα προσπαθούμε να το κρατήσουμε ζωντανό, αλλά προβληματιζόμαστε. Μας καθυστερεί όλο αυτό.
Γίνεται μεγάλη συζήτηση για το αν είναι ηθικό να μην επιτρέπεται η είσοδος στα θέατρα στους ανθρώπους που δεν έχουν εμβολιαστεί. Ποια είναι η θέση σου πάνω σε αυτό; Έχουμε δει συναδέλφους σου να παίρνουν διαφορετικές θέσεις και υπάρχει γενικότερα μια διχογνωμία.
Δεν συμφωνώ σε αυτό. Εγώ πιστεύω ότι το θέατρο είναι για όλους. Είναι άσχημο. Στην αρχή της πανδημίας, χωρίς λόγο κατά την γνώμη μου, είχαν στοχοποιήσει τα θέατρα. Συνήθως δεν θέλω να παίρνω θέση πάνω σε αυτό, αλλά είμαι κι εγώ όντως απόλυτος και δεν συμφωνώ στην απαγόρευση εισόδου στους ανεμβολίαστους στα θέατρα. Ειδικά σε μια περίοδο που εν τέλει αυτοί που κάνουν και ράπιντ τεστ, ελέγχονται πολύ πιο διεξοδικά από αυτούς που έχουν κάνει το εμβόλιο. Ποιος ο λόγος να τους αποκλείσεις; Γενικά γίνεται ένα είδος ρατσισμού προς τους ανεμβολίαστους και είναι πολύ άσχημο αυτό. Στεναχωριέμαι και διαφωνώ.
Θα συμφωνήσω κι εγω. Υπάρχει κάποιος ρόλος που για σένα είναι όνειρο ζωής να παίξεις; Ρόλος που να πεις «αυτό κάποια στιγμή θέλω να το κάνω, είναι όνειρο ζωής»;
Για μένα αν μπορούσα να παίξω ποτέ τον Spiderman και τον Flash, αυτοί οι δύο σούπερ ήρωες είναι για μένα αγαπημένοι, θα έπαιρνα έτσι και σύνταξη με αυτούς τους ρόλους! Όμως, γενικά, κάποια στιγμή θα ήθελα να κάνω τον κακό γιατί συνήθως παίζω το γλυκό καλό παιδί…
…Θα ήταν πετυχημένο αυτό, γιατί έχεις babyface και θα ήταν πολύ ανατρεπτικό να είσαι τελικά ο κακός. Γενικά πιστεύω οι ηθοποιοί αποδίδουν καλύτερα στούς κόντρα ρόλους.
Έτσι λένε. Θα ήθελα γενικά να κάνω τον κακό. Αυτό γενικά είναι το όνειρό μου, δεν το έχω δοκιμάσει αλλά όσο το δυνατόν πιο περίεργοι ρόλοι, τόσο το καλύτερο.
Πες μου μερικά πράγματα για σένα. Από πού είναι η καταγωγή σου;
Οι γονείς μου είναι από την Μολδαβία, αλλά εγώ έχω γεννηθεί στην Αθήνα. Εγώ νιώθω περισσότερο Έλληνας, παρά Μολδαβός. Ωστόσο δεν ξεχνάω τις ρίζες μου.
Πηγαίνεις; Βλέπεις την Μολδαβία;
Πήγαινα κάθε καλοκαίρι πριν ξεκινήσω την διαδικασία να διαβάζω για τις Πανελλήνιες. Στην αρχή πηγαίναμε όλο το σόι. Οι άλλοι μου συγγενείς έχουν πάει Ιταλία, οπότε η Μολδαβία ήταν το reunion ας πούμε, με τα ξαδέρφια μου και λοιπά. Με τα χρόνια όμως κάποιοι μεγαλύτεροι σταμάτησαν να έρχονται πια και καταλήγαμε εκεί μόνο με την δική μου οικογένεια.
Πώς και αποφάσισε η οικογένειά σου να έρθετε στην Ελλάδα από τόσα μέρη στην Ευρώπη ή οπουδήποτε; Ποια ήταν η αφορμή;
Δεν ξέρω και εγώ γιατί διάλεξαν την Ελλάδα. Το ότι θα φεύγαμε από την Μολδαβία, είναι γεγονός διότι εκεί δεν έχει μέλλον. Είναι δύσκολα και είναι λίγο πίσω ειδικά μετά τον κομμουνισμό. Οι περισσότεροι συγγενείς μου πήγαν Ιταλία. Τώρα γιατί διάλεξαν την Ελλάδα, δεν ξέρω.
Καλά έκαναν πιστεύω… (γέλια). Τι σου φτιάχνει την διάθεση και τι στη χαλάει;
Η γκρίνια. Είναι ειρωνικό γιατί κι εγώ είμαι πολύ γκρινιάρης! Αν και το κάνω με χιούμορ και προσπαθώ να το ελαττώσω. Η γκρίνια πάντως με ρίχνει. Απο την άλλη μπορεί να μου φτιάνει τη διάθεση η καλή παρέα, οι ωραίες συζητήσεις χωρίς να είναι κουραστικές αλλά να είναι στοχευμένες. Η καλή κουβέντα με κάποιον.
Όταν δεν έχεις πρόβες και γυρίσματα τι αγαπάς να κάνεις; Με τι γεμίζεις την μέρα σου;
Αν δεν έχω πρόβες και γυρίσματα, κοιμάμαι! (Γέλια) Θα βγω με την κοπέλα μου. Τώρα ξεκινάω να κάνω λίγο ζογκλερικά. Παλαιότερα μου άρεσε το τρέξιμο. Και αυτό κοιτάω και τώρα να το κάνω. Γενικά με φίλους μου αρέσει να είμαι παρέα για να αδειάζω το μυαλό μου. Άλλες φορές οργανώνομαι γιατί είμαι αρκετά εργασιομανής οπότε όταν δεν δουλεύω νιώθω περίεργα. Δεν νιώθω παραγωγικός. Σκέφτομαι τι θα μπορούσα να κάνω. Με γεμίζει να σκέφτομαι τα επόμενά μου βήματα.
Τι σε αγχώνει;
Το έχω συζητήσει με πολλούς. Με αγχώνει το artist-block. Με πιάνει μια απαισιοδοξία πολλές φορές με αυτό που ασχολούμαι στη ζωή μου και το βλέπω πολύ συχνά αυτό.
Νομίζω όλοι το έχουμε σκεφτεί αυτό σε κάποια φάση της ζωής μας.
Το βλέπω πολύ συχνά να συμβαίνει και αυτό που με συγκρατεί είναι να μιλάω με άλλους που βρίσκονται στην ίδια κοινωνική ομάδα, την ίδια κοινότητα με μένα. Είναι δηλαδή πολύ σημαντικό να μιλάς με άτομα του ίδιου χώρου και όταν εσένα σε πιάνει η «παράνοια», μιλάς με κάποιον και όταν συμβαίνει αυτό αντίστοιχα σε κάποιον άλλον, του μιλάς, τον βοηθάς… Οπότε έχουν σημασία τα άτομα που είναι γύρω σου. Βοηθάει πάρα πολύ να κάνεις μια ανασκόπηση να κοιτάξεις λίγο πίσω τι έχεις κάνει και να δώσεις τα εύσημα στον εαυτό σου. Και εγώ πολλές φορές δεν κοιτάζω πίσω, κοιτάω μόνο το τώρα και το μπροστά, αλλά όταν απογοητεύομαι, κοιτάω πίσω, σκέφτομαι και μου υπενθυμίζω ότι κάτι έχω καταφέρει και λέω στον εαυτό μου «συνέχισέ το».
Εκτός από το θεατρικό που δεν ξέρουμε ακριβώς πότε θα ανέβει, ετοιμάζεις κάτι καινούριο αυτόν τον καιρό; Τι άλλο είναι στο πρόγραμμα;
Τώρα έχω γυρίσει αρκετές ταινίες μικρού μήκους με φίλους μου ή με διάφορα άτομα που κάνουν την πτυχιακή τους και περιμένω αυτά να βγουν για να δω και εγώ πως πήγαν και σιγά – σιγά να συλλέξω και εγώ όλες τις δουλειές μου.
Αυτές οι ταινίες μικρού μήκους θα συμμετάσχουν και σε κάποιο Φεστιβάλ;
Έτσι λέμε, αλλά το θέμα είναι να τελειώσουν, γιατί πολλές φορές συμβαίνει να γυριστούν και να σκαλώνουν. Θέλω λοιπόν να τελειώσουν, να μαζέψω υλικό για να αρχίσω και εγώ να φτιάχνω τα στιγμιότυπα της δουλειάς μου. Πριν έξι – εφτά μήνες είχα γυρίσει μια δική μου ταινία μικρού μήκους χωρίς μπάτζετ και σταθερό crew με την παρέα μου, που έπαιξα, σκηνοθέτησα και έγραψα το σενάριο…
Όλα τα έκανες δηλαδή!
Ήθελα να το κάνω. Φώναξα δυο – τρία άτομα που ασχολούνται, αλλά επειδή δεν είχα σταθερό crew, αρχικά δεν έβγαινε όπως ήθελα. Το είχα παρατήσει για λίγο, γιατί είχα απογοητευτεί και με προβλημάτισε πολύ. Τώρα βέβαια ένας φίλος μου που ανέλαβε το μοντάζ και βγήκε πολύ καλό.
Τι θέμα έχει η ταινία αυτή;
Λέγεται «Θες παγωτό;» και πρόκειται για μια μικρή σάτιρα ρομαντικών ταινιών σαν τρέιλερ. Αυτή ήταν η αρχική ιδέα. Είναι λίγο σαν σκετς. Βγαίνει μια ωραία ιστορία και είμαι πολύ χαρούμενος. Ειδικά τώρα που έχω έναν πολύ καλό μοντέρ και το έχει σώσει…
Και είναι κάτι που είναι και εκατό τοις εκατό δικό σου, σκηνοθεσία, σενάριο, παίζεις κιόλας…
Κάπως έτσι. Ήθελα να παίξω και ήθελα και να σκηνοθετήσω γιατί και τα δύο τα αγαπάω. Έτσι είπα ότι θα στήνω τις σκηνές και μια φίλη μου θα είναι βοηθός σκηνοθέτη η οποία έτρεξε τις σκηνές για να μην τα σκέφτομαι όλα εγώ. Πιστεύω θα πάει καλά!
Σου το εύχομαι! Γενικά σου εύχομαι Christian να πραγματοποιήσεις όλα τα όνειρά σου και να φτάσεις ψηλά γιατί το αξίζεις!
Σ’ ευχαριστώ._
Φωτογραφίες: Μαρία Καρακάση
Απομαγνητοφώνηση: Αναστασία Μαρκοπούλου
