Το πρώτο της μπεστ σέλλερ στα σίγουρα!
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου μπορεί να μην έχει βρει τη διάθεση να επιστρέψει ακόμη στη τηλεόραση με ένα σενάριο από το απύθμενο συρτάρι της, ωστόσο ετοιμάζει την καλοκαιρινή επιθεώρηση στο θερινό θέατρο «Άλσος» με μια πλειάδα εξαίρετων και ταλαντούχων ηθοποιών στο πλευρό της, που θα αποτελέσει το γεγονός του καλοκαιριού.
Αυτό που έρχεται να κάνει την έκπληξη είναι η κυκλοφορία του πρώτου της μυθιστορήματος της ηθοποιού, το οποίο ανακοινώθηκε χθες Τρίτη (5/4) από τις εκδόσεις Διόπτρα, και έχει τον τίτλο «Ο έρωτας είναι παιχνίδι μωρό μου». Το βιβλίο, το οποίο σύμφωνα με την περίληψη δεν είναι αυτοβιογραφικό, αναμένεται να γίνει ανάρπαστο από τις αρχές Μαϊου.
Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Σε μια γειτονιά των Εξαρχείων, εμείς, ανέμελοι φοιτητές στον απόηχο του Μάη του ’68, ανοίγαμε φιλοσοφικές συζητήσεις, πέφταμε σε τοίχους, βγαίναμε σε ξέφωτα. Εξερευνούσαμε τη ζωή, γευόμασταν, παρασυρμένοι απ’ τις ορμόνες μας, την αγάπη σαν λουλούδια της άνοιξης.
Η ηλικία μας τέτοια που έψαχνε τον έρωτα σαν τη μεγάλη επανάσταση της δική μας ύπαρξης, κι εγώ, παρότι ήξερα από βάσανα, ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά τον Βασίλη, φοιτητή της Νομικής, που στο μάτι του σιγόβραζε ένας εκρηκτικός μηχανισμός.
Τον Βασίλη τον λαχτάρησα με το καλημέρα κι έμελλε μαζί του αυτό το βαθιά αχάιδευτο που ένιωθα μέσα μου να απαιτήσει προσοχή και τρυφερότητα.
Αλλά όπως σε όλα τα παιχνίδια, το μόνο που απομένει είναι οι μεγάλες ψευδαισθήσεις. Πλάι του έμαθα τι σημαίνει ξόδεμα, καψούρα, μοιραστήκαμε την αθωότητα των νιάτων μας και τις κοινωνικές πιέσεις, αλλά και τις απαιτήσεις των γονιών μας. Μακριά του έμαθα πόσο αμείλικτα μας προσπερνά ο χρόνος κι ότι φεγγάρια κι ηλιοβασιλέματα καταλήγουνε πληγή, χωρίς το αντικείμενο του πόθου σου.
Είδα τον εαυτό μου να μεγαλώνει, να εκπληρώνει όνειρα που κορίτσι ακόμη όταν ήμουν τα απωθούσα, να γλυκαίνω εκεί που κάποτε αντιδρούσα. Είδα την εποχή μου να αλλάζει και να παρακμάζει σε μια εποχή που απώθησε την επαφή και το συναίσθημα.
Το βίωμα της ηρωίδας αυτού του βιβλίου δεν είναι αυτοβιογραφικό. Περιλαμβάνεται μέσα η συνισταμένη του ψυχισμού πολλών ατόμων της εποχής εκείνης και περιοχής. Ίσως και πολλών πιτσιρικάδων σε διάφορες γωνιές του κόσμου και του χρόνου…
Σε αυτό το βιβλίο εντέλει εγώ δεν είμαι εγώ, αλλά όλα τα ταλαιπωρημένα πρόσωπα μιας γενιάς σε αναζήτηση της προσωπικής υπαρξιακής ταυτότητας και στο χάσιμο του πιο μεγάλου αληθινού ψέματος. Του Έρωτα.
Το πρώτο της μπεστ σέλλερ στα σίγουρα!
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου μπορεί να μην έχει βρει τη διάθεση να επιστρέψει ακόμη στη τηλεόραση με ένα σενάριο από το απύθμενο συρτάρι της, ωστόσο ετοιμάζει την καλοκαιρινή επιθεώρηση στο θερινό θέατρο «Άλσος» με μια πλειάδα εξαίρετων και ταλαντούχων ηθοποιών στο πλευρό της, που θα αποτελέσει το γεγονός του καλοκαιριού.
Αυτό που έρχεται να κάνει την έκπληξη είναι η κυκλοφορία του πρώτου της μυθιστορήματος της ηθοποιού, το οποίο ανακοινώθηκε χθες Τρίτη (5/4) από τις εκδόσεις Διόπτρα, και έχει τον τίτλο «Ο έρωτας είναι παιχνίδι μωρό μου». Το βιβλίο, το οποίο σύμφωνα με την περίληψη δεν είναι αυτοβιογραφικό, αναμένεται να γίνει ανάρπαστο από τις αρχές Μαϊου.
Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Σε μια γειτονιά των Εξαρχείων, εμείς, ανέμελοι φοιτητές στον απόηχο του Μάη του ’68, ανοίγαμε φιλοσοφικές συζητήσεις, πέφταμε σε τοίχους, βγαίναμε σε ξέφωτα. Εξερευνούσαμε τη ζωή, γευόμασταν, παρασυρμένοι απ’ τις ορμόνες μας, την αγάπη σαν λουλούδια της άνοιξης.
Η ηλικία μας τέτοια που έψαχνε τον έρωτα σαν τη μεγάλη επανάσταση της δική μας ύπαρξης, κι εγώ, παρότι ήξερα από βάσανα, ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά τον Βασίλη, φοιτητή της Νομικής, που στο μάτι του σιγόβραζε ένας εκρηκτικός μηχανισμός.
Τον Βασίλη τον λαχτάρησα με το καλημέρα κι έμελλε μαζί του αυτό το βαθιά αχάιδευτο που ένιωθα μέσα μου να απαιτήσει προσοχή και τρυφερότητα.
Αλλά όπως σε όλα τα παιχνίδια, το μόνο που απομένει είναι οι μεγάλες ψευδαισθήσεις. Πλάι του έμαθα τι σημαίνει ξόδεμα, καψούρα, μοιραστήκαμε την αθωότητα των νιάτων μας και τις κοινωνικές πιέσεις, αλλά και τις απαιτήσεις των γονιών μας. Μακριά του έμαθα πόσο αμείλικτα μας προσπερνά ο χρόνος κι ότι φεγγάρια κι ηλιοβασιλέματα καταλήγουνε πληγή, χωρίς το αντικείμενο του πόθου σου.
Είδα τον εαυτό μου να μεγαλώνει, να εκπληρώνει όνειρα που κορίτσι ακόμη όταν ήμουν τα απωθούσα, να γλυκαίνω εκεί που κάποτε αντιδρούσα. Είδα την εποχή μου να αλλάζει και να παρακμάζει σε μια εποχή που απώθησε την επαφή και το συναίσθημα.
Το βίωμα της ηρωίδας αυτού του βιβλίου δεν είναι αυτοβιογραφικό. Περιλαμβάνεται μέσα η συνισταμένη του ψυχισμού πολλών ατόμων της εποχής εκείνης και περιοχής. Ίσως και πολλών πιτσιρικάδων σε διάφορες γωνιές του κόσμου και του χρόνου…
Σε αυτό το βιβλίο εντέλει εγώ δεν είμαι εγώ, αλλά όλα τα ταλαιπωρημένα πρόσωπα μιας γενιάς σε αναζήτηση της προσωπικής υπαρξιακής ταυτότητας και στο χάσιμο του πιο μεγάλου αληθινού ψέματος. Του Έρωτα.
