Η Αλεξία Κέπελη γεννήθηκε το 1996 στην Αθήνα όπου κατοικεί μέχρι και σήμερα. Το 2014 άρχισε να φοιτά στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού. Το 2020 ολοκλήρωσε το Μεταπτυχιακό της στην Πολιτιστική Διαχείριση, στο ίδιο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Η αγάπη της για τον πολιτισμό και, ειδικότερα, για τη λογοτεχνία ξεκίνησε από τα μαθητικά της χρόνια και εντάθηκε χάρη στις μετέπειτα σπουδές της. Άρχισε να ασχολείται με τη συγγραφή σε μικρή ηλικία και έχει δημοσιεύσει κείμενα σε διάφορες ιστοσελίδες. Η «Κυριαρχία της Σιωπής» είναι το πρώτο της βιβλίο που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Χάρτινη Πόλη και μέσω του οποίου παρουσιάζει μια εικόνα από το όχι και τόσο μακρινό μέλλον και το πόσο καταλυτικό ρόλο θα παίξει στις ζωές και στην καθημερινότητα των ανθρώπων η περαιτέρω εξέλιξη της τεχνολογίας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Πως ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με τη συγγραφή;
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη συγγραφή όσο ήμουν ακόμη στο σχολείο. Είχα το συνήθειο να επεκτείνω στο μυαλό μου άλλες ιστορίες που διάβαζα (ή ταινίες που μπορεί να έβλεπα) και να τις εμπλουτίζω με διαφορετικούς χαρακτήρες, να σκέφτομαι διαφορετική πλοκή και να τους δίνω άλλη κατάληξη.
Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στο γράψιμο;
Με γοητεύει η εκ του μηδενός (ή περίπου εκ του μηδενός, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν πολλά που δεν έχουν γραφτεί ήδη) δημιουργία μιας ιστορίας. Το χτίσιμο, επίσης, των προσωπικών ιστοριών των χαρακτήρων, αλλά και η εξέλιξη καταστάσεων που συχνά ούτε εγώ η ίδια δεν γνωρίζω πώς θα καταλήξουν. Λατρεύω τις στιγμές που οι χαρακτήρες μου κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς πάντα να έχω εγώ τον απόλυτο έλεγχο, κάτι που οδηγεί την ιστορία σε μονοπάτια που μπορεί να μην είχα φανταστεί.
Η «Κυριαρχία της σιωπής» είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα το οποίο, ξεφυλλίζοντας το, σε μεταφέρει σε μια εποχή που η τεχνολογία έχει τον κυρίαρχο ρόλο στη ζωή των χαρακτήρων του βιβλίου. Αν και είναι ιστορία που δεν είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, έχει στοιχεία έντονου ρεαλισμού. Πως προέκυψε η συγγραφή του; Μιλήστε μας γι’ αυτό;
Πράγματι το βιβλίο έχει αρκετή δόση ρεαλισμού από την άποψη του ότι η ιστορία πηγάζει από καθημερινές καταστάσεις. Η έμπνευσή μου, εξάλλου, προκύπτει από τα όσα βλέπω να διαδραματίζονται γύρω μου, αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η κοινωνία. Η συγγραφή αυτής της ιστορίας προέκυψε επειδή μου φάνηκε ενδιαφέρον το να πάρω μια καθημερινή κατάσταση (φερειπείν, να είναι δυο φίλοι για καφέ και ξαφνικά να μην μιλούν, αλλά να ασχολούνται με το κινητό, με το τι ποστ θα κάνουν, τι φωτογραφίες θα ανεβάσουν από την έξοδό τους κ.τ.λ.) και να την σπρώξω σε αυτό το άκρο το οποίο συναντάμε στο βιβλίο. Να μην επιτρέπεται να έχουν πια οι άνθρωποι άλλο τρόπο να επικοινωνήσουν πέρα από το σύστημα που καταδυναστεύει τις ζωές τους.
«Τι θα μπορούσε άραγε να συμβεί, αν οι άνθρωποι σταματούσαν να μιλούν και επικοινωνούσαν μόνο μέσα από τις οθόνες τους;» Είναι ένα ερώτημα που πρέπει να αρχίσει να μας απασχολεί, επειδή η επικοινωνία μεταξύ μας αρχίζει να χάνεται λόγω της τεχνολογίας (βλέπε κινητά) που έχει μπει στη ζωή μας. Σύμφωνα με το βιβλίο σας, πόσο αλλάζουν τα πράγματα στην εποχή που αναφέρεστε και σε τι βαθμό;
Τα πράγματα στο μέλλον που έχω φανταστεί αλλάζουν ριζικά. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια ουσιαστική επαφή και οι σχέσεις τους είναι εντελώς επιφανειακές. Θεωρείται αγενές το να κοιτάζονται στα μάτια και παράνομο το να μιλούν μεταξύ τους. Στηρίζονται στο Σύστημα Άργος τόσο για να επικοινωνήσουν (γραπτά πάντα), όσο και για να διαμορφώσουν την πορεία της ζωής τους (και να μην σκουντουφλούν μεταξύ τους, σε ένα πιο πρακτικό επίπεδο). Παράλληλα, πρέπει συνεχώς να φροντίζουν τη διαδικτυακή τους εικόνα.
Δεν θα μπορούσα να μην σας ρωτήσω. Τι είναι αυτό το «σύστημα Άργος»; Είναι κάτι σαν τα social media ή κάποιο εργαλείο που παίζει σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα των ηρώων του βιβλίου σας;
Είναι λίγο από όλα. Είναι η μοναδική πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης που υπάρχει. Παράλληλα είναι το σύστημα μέσα από το οποίο οι κάτοικοι των Τομέων κάνουν όλες τις αναζητήσεις που θέλουν (βλ. τις μηχανές αναζήτησης που υπάρχουν σήμερα), ενώ επιτελεί και άλλες λειτουργίες όπως το να «ψυχομετρά» και να κατατοπίζει τους ανθρώπους σχετικά με την επαγγελματική κατεύθυνση που θα έπρεπε να ακολουθήσουν ή ποιους θα έπρεπε να έχουν στους κοινωνικούς κύκλους τους ή τι θα έπρεπε να τρώνε ώστε να είναι υγιείς. Φυσικά, είναι παράλληλα και ένα σύστημα επιτήρησης, καθώς τα προφίλ των χρηστών ελέγχονται συστηματικά και όλα είναι δημόσια.
Ποια είναι τα μηνύματα που θέλετε να περάσετε μέσα από το βιβλίο σας;
Πιστεύω ότι ο κάθε αναγνώστης θα αντλήσει διαφορετικά μηνύματα, ανάλογα και με τις δικές του απόψεις και εμπειρίες. Από δικής μου πλευράς, ελπίζω το βιβλίο μου να οδηγεί σε κάποιους προβληματισμούς σχετικά με ορισμένα ζητήματα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η ολοένα αυξανόμενη απομόνωσή μας, η απάθεια απέναντι στον πόνο του άλλου, η ανυπαρξία ουσιαστικών σχέσεων, η απόδοση υπέρμετρης αξίας σε μια τέλεια διαδικτυακή εικόνα… Αλλά και τι σημαίνει αυτή η ύπαρξη που βασίζεται τόσο πολύ στην τεχνολογία για εμάς. Πώς την διαχειριζόμαστε (γιατί από μόνη της η τεχνολογία είναι ένα εργαλείο· το θέμα είναι πώς εμείς την χρησιμοποιούμε); Πού μας οδηγεί ο τρόπος με τον οποίο επιλέγουμε να ζούμε σήμερα;
Εν ολίγοις, μπορείτε να μας δώσετε κάποια στοιχεία για το τι σημαίνει η «Κυριαρχία της σιωπής» που επιλέξατε ως τίτλο ή είναι κάτι που αποκαλύπτεται όταν κάποιος διαβάσει το βιβλίο σας;
Η εξαιρετική ομάδα της Χάρτινης Πόλης με βοήθησε απίστευτα πολύ με την επιλογή του τίτλου και η τελική ιδέα ήταν δική της. Όσο για το νόημά του, το βιβλίο παρουσιάζει έναν κόσμο ο οποίος είναι βυθισμένος στη σιωπή. Οι πιο συνηθισμένοι ήχοι είναι οι ειδοποιήσεις των κινητών, τα πληκτρολόγια και η βαβούρα της πόλης. Η σιωπή των ανθρώπων είναι κυρίαρχη. Και αν το πάμε ένα βήμα πιο πέρα, η σιωπή ως μη αντίδραση απέναντι σε αυτήν την φρικαλέα κατάσταση είναι επίσης κυρίαρχο στοιχείο αυτού του κόσμου.
Από πού αντλήσατε την ιδέα για να γράψετε αυτό το μυθιστόρημα;
Η έμπνευση για αυτήν την ιστορία προήλθε από ένα ιδιαίτερο μέρος. Συγκεκριμένα από ένα μάθημα στο Πανεπιστήμιο. Έγινε κάποτε αναφορά στο γεγονός ότι φαίνεται σαν να οδεύουμε, αν δεν έχουμε φτάσει ήδη, σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από απόλυτη έλλειψη ιδιωτικότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και αυτό αποτέλεσε το έναυσμα για να ξεκινήσω να γράφω.
Δεν θα μπορούσα να μην σας ρωτήσω, αν υπάρχουν συγγραφείς, είτε Έλληνες, είτε ξένοι που θαυμάζετε ή σας έχουν επηρεάσει στο γράψιμο;
Σίγουρα θαυμάζω πολύ και σίγουρα θα έχω επηρεαστεί σε έναν βαθμό από την Τζέιν Όστεν, τον Έντγκαρ Άλλαν Πόε, την Μαίρη Ρενώ, τον Φραντς Κάφκα, τον Κλάιβ Μπάρκερ, τον Νίκο Καζαντζάκη, την Ιζαμπέλ Αλιέντε και πολλούς πολλούς ακόμη.
Υπάρχει ήδη στα σκαριά το θέμα του επόμενου βιβλίου σας ή είναι πολύ νωρίς γι’ αυτό;
Προς το παρόν υπάρχει το sequel για την Κυριαρχία της Σιωπής. Ευελπιστώ ότι θα το καταφέρω!
