Με αφορμή την καλοκαιρινή περιοδεία της παράστασης «Ματωμένος Γάμος» ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης μίλησε στο mikrofwno.gr και στην Ουρανία Σταμούλη για όλα όσα είναι στην επικαιρότητα αλλά και για όλα όσα δεν είναι. Συζητώντας μαζί του καταλαβαίνεις ότι ο Κωνσταντίνος είναι ένας άνθρωπος με σταθερό και ουσιαστικό λόγο, πατάει σταθερά τα πόδια του στη γη αλλα το κεφάλι του το εχει στραμμένο προς τον ουρανό. Αρκετά αισιόδοξος, θα χρειαστεί λίγη ώρα συζήτησης για να το καταλάβεις, επιλέγει να κρατάει τα καλά από κάθε περίσταση και δεν περιστρέφεται γύρω από τα άσχημα συναισθήματα. Έχει πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες θεατρικές και τηλεοπτικές επιτυχίες και εχει να θυμάται μονο ευχάριστες αναμνήσεις απο τις συνεργασίες του. Το χειμώνα που μας πέρασε οι νύχτες του ήταν λευκές και τις περνούσε παρέα με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη στο θέατρο Μικρό Άνεσις ενώ το καλοκαίρι ματώνει κάθε βράδυ και σε άλλη πόλη ως γαμπρός υπο την σκηνοθετική ματιά του Νικορέστη Χανιωτάκη και μουσική επιμέλεια του Αλκίνοου Ιωαννίδη.
Κύριε Ασπιώτη που σας πετυχαίνω;
Με πετυχαίνετε λίγο πριν ξεκινήσουμε την καλοκαιρινή περιοδεία της θεατρικής παράστασης «Ο Ματωμένος Γάμος» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, σε μετάφραση Νίκου Γκάτσου, σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη και μουσική Αλκίνοου Ιωαννίδη. Είχαμε πρεμιέρα την Τετάρτη 22 Ιουνίου στο κατάμεστο από κόσμο Κατράκειο θέατρο Νίκαιας, και 1η Ιουλίου ξεκινήσαμε το ταξίδι σε όλη την Ελλάδα. Πρώτος σταθμός ο Βόλος και συνεχίζουμε με Θεσσαλονίκη, Κρήτη, Καβάλα, Πάτρα….Ένα έργο – πρόκληση με έναν θίασο που απαρτίζεται από υπέροχους ηθοποιούς-μουσικούς.
Μιλήστε μου για το ρόλο σας στη παράσταση; Πως είναι η συνεργασία με τους συναδέλφους σας;
Ένας από τους λόγους που δέχτηκα το ρόλο είναι οι άνθρωποι που υπάρχουν στο θίασο, συντελεστές και ηθοποιοί!! Με πολλούς από αυτούς είμαστε χρόνια φίλοι, έχουμε συνεργαστεί στο παρελθόν και υπάρχει αμοιβαίος θαυμασμός και εκτίμηση, με τον σκηνοθέτη της παράστασης είναι η τρίτη φορά που συνεργαζόμαστε… στο Ματωμένο Γάμο υποδύομαι τον γαμπρό, ένας πολύ ωραίος ρόλος. Ο γαμπρός είναι ένα μεγάλο παιδί που ονειρεύεται να ζήσει τη ζωή, θέλει να εξελίξει τα επαγγελματικά του και να γευτεί τον έρωτα, να πάει παρακάτω τη ζωή του. Παντρεύεται την γυναίκα με την οποία είναι ερωτευμένος αλλά τελικά η νύφη -Μαρία Χάνου το σκάει με τον Λεονάρδο – Νίκο Πουρσανίδη. Την ώρα εκείνη ο ήρωας βιώνει μία ματαίωση, μια μεγάλη καταστροφή και η κατάσταση ξεφεύγει…
Εσείς στη καθημερινή σας ζωή πως βιώνεται την απόρριψη;
Μέχρι στιγμής είμαι πολύ καλός σε αυτό. Την απόρριψη και την απώλεια την καλοδέχομαι, είναι κάτι που συμβαίνει και πιθανώς να μην μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Εγώ αυτό που μπορώ να κάνω είναι να παρατηρώ προσεκτικά και προσπαθώ να μην ξανασυμβεί όσο περνάει από το χέρι μου. Την απόρριψη από άνθρωπο ή τη ματαίωση από δουλειά ή σχέδιο την στιγμή που έρχεται τη δέχομαι με ηρεμία και ψυχραιμία, φυσικά και στεναχωριέμαι αλλά θεωρώ ότι είναι ένα συναίσθημα που δεν πρέπει να μένει κάποιος-όπως όλα τα αρνητικά συναισθήματα, δεν χρειάζεται να κάνουμε κύκλους γύρω άπο αυτά, δεν εχει νόημα, προτιμώ να βλέπω προς το φως.
Γεννηθήκατε στη Θεσσαλονίκη και αποφασίζετε να μετακομίσετε στην Αθήνα για επαγγελματικούς λόγους. Από τότε μέχρι σήμερα οι συμμετοχές και οι συνεργασίες σας είναι σημαντικές και με επιτυχία. Ποια είναι η δουλειά πουσας έχει μείνει στη καρδιά σας με αγάπη;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια, για να είμαι ειλικρινής υπάρχουν δουλειές και συνεργασίες που κατέχουν μεγάλο χώρο στη καρδιά μου… κυρίως άνθρωποι όπως για παράδειγμα πάντα θα θυμάμαι με αγάπη τη συνεργασία μου με τον Κωνσταντίνο Ρήγο, την Αλεξάνδρα Αϊδίνη- που είμαστε μαζί στη θεατρική παράσταση «Λευκές Νύχτες», τον Μιχάλη Μαρμαρινό, φυσικά ο Γιάννης Κακλέας κατέχει ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου. Έχω υπάρξει πολύ τυχερός που συνεργάστηκα με υπέροχους ανθρώπους και σπουδαίους επαγγελματίες.
Το ταλέντο σας δεν περιορίζεται στην υποκριτική. Έχετε σκηνοθετήσει παραστάσεις με διθυραμβικές κρητικές. Εσείς τι προτιμάτε, να σκηνοθετείτε ή να παίζετε;
Δεν μπορώ να επιλέξω, δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Είναι δυο πολύ διαφορετικά πράγματα Τα συναισθήματα που νιώθω όταν σκηνοθετώ δεν γεννιούνται όταν παίζω, και το αντίστροφο. Το ένα σου δίνει χαρές και ευθύνες που δεν μπορεί να σου δώσει το άλλο, χωρίς όμως να το κάνει υποδεέστερο. Μου αρέσουν εξίσου και τα δύο και δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να επιλέξω, ούτε θέλω αλλά ούτε και μπορώ. Οι σπουδές μου είναι πάνω στη υποκριτική, ήταν αυτό που πάντα ήθελα να κάνω. Στη επαγγελματική μου πορεία βρέθηκα και συνεργάστηκα με πολύ σπουδαίους σκηνοθέτες και κάπως έμαθα τη σκηνοθεσία και εγώ εμπειρικά δίπλα τους. Για να είμαι ειλικρινής είχα την ανάγκη ακόμα από τη σχολή, προσπαθούσα όχι μόνο να παίζω αλλά να δημιουργήσω όλη την ιστορία συνολικά. Πάντα έφτιαχνα σκηνικά, κουστούμια, φώτιζα, έγραφα τα κείμενα από τα σχολικά μου χρόνια ακόμα και μετά στη σχολή ξεκίνησα να σκηνοθετώ τους συμμαθητές μου, κάτι με τραβούσε σε αυτό.
Προτιμάτε να παίζετε σταθερά σε μία θεατρική σκηνή ή να κάνετε περιοδεία κάθε μέρα και σε άλλη πόλη;
Είναι σα να με ρωτάτε χειμώνας ή καλοκαίρι. Η κάθε μία εποχή είναι τόσο διαφορετική από την άλλη, η κάθε μία έχει τις δικές της ομορφιές, το ίδιο συμβαίνει και στο θέατρο. Νομίζω καλώς είναι καμωμένα το χειμώνα να είμαι σταθερά σε ένα χώρο- δε σας κρύβω ότι δεν μου είναι ευχάριστο να είμαι από πόλη σε πόλη μέσα στο χειμώνα και να περιοδεύω το καλοκαίρι που είναι μεγαλύτερη η μέρα και υπάρχει άλλη διάθεση. Άλλα και τα δύο τα προτιμώ, ίσως λίγo περισσότερο τις περιοδείες. Προσπαθώ να είναι ευχάριστα όλα αυτά που ζω στις διαδρομές, προσπαθώ να απολαμβάνω τα must to see της κάθε πόλης. Γνωρίζοντας από πρίν το πρόγραμμα της περιοδείας ρωτάω τι πρέπει να επισκεφτώ σε κάθε μία πόλη… βέβαια τώρα που το συζητάμε νομίζω ότι ήδη ξέρω τι πρέπει να δω και τι πρέπει να κάνω σε κάθε μια περιοχή αφού εχω κάνει πολλές περιοδείες και έχω ταξιδέψει αρκετά, τις ξέρω τις πληροφορίες από πριν.
Κύριε Ασπιώτη, έχετε αρκετές συμμετοχές στη τηλεόραση αλλα και πολλές σε θεατρικές παραστάσεις. Αν είχατε την επιλογή τι θα προτιμούσατε, να δουλεύετε στο θέατρο ή στη τηλεόραση;
Θέατρο, ξεκάθαρα το θέατρο. Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τη τηλεόραση είναι άλλοι οι ρυθμοί και άλλη η διαδικασία, νομίζω ότι δε θα μπορούσα να δώσω όλα αυτά που έχω να δώσω στους χρόνους που έχει η τηλεόραση, ακόμα και αν υπάρχει ένα καλό σενάριο.
Παρόλο που προτιμάτε τα θέατρο έχετε κάνει και πολλές δουλειές στη τηλεόραση. Τι σας τραβάει στη τηλεόραση και τι είναι αυτό που σας μαγεύει στο θέατρο;
Το ζωντανό είναι ότι καλύτερο υπάρχει στο θέατρο. Η στιγμή που γεννιέται μεταξύ θεατών και ηθοποιού αρχίζει και τελειώνει κατά τη διάρκεια της παράστασης, υπάρχει τη δεδομένη στιγμή. Και αυτό είναι η μαγεία του θεάτρου, η στιγμή που θα μοιραστώ με το κοινό σήμερα στη παράσταση, υπάρχει μόνο για εκείνη τη στιγμή και είναι μοναδική δεν θα υπάρχει με το κοινό της επομένης παράστασης. Όσο αφορά τη τηλεόραση αυτό που θα με τραβήξει είναι ένα καλό σενάριο, ένας ωραίος ρόλος, οι συνεργάτες, οι σωστές συνθήκες και τα χρήματα. Αν και δεν είμαι φιλοχρήματος- ποτέ δεν ήμουν- είναι όμως απαραίτητα για να μπορώ να ζω αξιοπρεπώς και είναι γνωστό ότι τα χρήματα της τηλεόρασης είναι καλύτερα από αυτα του θεάτρου.
Τα τελευταία δύο χρόνια το θέατρο και γενικότερα ο πολιτισμός χτυπιέται από όλες τις πλευρές. Για παράδειγμα τους τελευταίους δύο χειμώνες στο πλαίσιο των μέτρων για τη προστασία κατά του covid υποχρεούνταν τα θέατρα να έχουν περιορισμένο αριθμό θεατών σε αντίθεση με άλλους χώρους λιγότερο πολιτιστικούς.
Λάθος, το θέατρο και ο πολιτισμός χτυπιέται χρόνια τώρα…κανείς δε δίνει τη δέουσα σημασία στο πολιτισμό. Έχουμε μάθει να το θεωρούμε ένα είδος πολυτελείας το θέατρο και τη τέχνη, ενώ στη πραγματικότητα είναι ένα ζωτικός παράγοντας και αυτό αποδείχθηκε στη περίοδο του πρώτου lockdown που δεν είχαμε επιλογές ψυχαγωγίας και διασκέδασης και στραφήκαμε όλοι στα βιβλία, στις ταινίες, στο θέατρο και στη μουσική. Η τέχνη λοιπόν και ο πολιτισμός μας κράτησε ζωντανούς και μας βοήθησε να μην καταρρεύσουμε. Αν το δει κάποιος αυτό, θα καταλάβει πόσο ζωτικής σημασίας είναι το θέατρο. Το θέμα όμως είναι ότι η πολιτεία και οι εκπρόσωποί της έχουν άγνοια για το τι σημαίνει θέατρο και για το τι σημαίνει μια θεατρική αίθουσα και αυτό φάνηκε από τα πρώτα ΦΕΚ που βγήκαν. Για να λειτουργήσουν τότε τα θέατρα θα έπρεπε να τοποθετηθεί πλέξιγκλας στη σκηνή αγνοώντας ότι αυτό ήταν ανέφικτο γιατί πέρα από τους αισθητικούς λόγους, η ακουστική είναι διαφορετική και αλλοιώνεται το αποτέλεσμα της παράστασης. Το λάθος είναι οτι η εκάστοτε κυβέρνηση τοποθετεί το λάθος άνθρωπο στη λάθος θέση απλά για να καλυφθεί η θέση και δίνει τη καρέκλα απλά για να τη δώσει… αλλά πάντα ελπίζω!!!
Καθώς βγήκαμε από το lockdown και άνοιξαν ξανά τα θέατρα βρήκατε το ίδιο κοινό στη πλατεία; Ποια εικόνα σας έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό από εκείνες τις μέρες της επανέναρξης των θεάτρων;
Όταν επιστρέψαμε στις ζωές μας και στις δουλειές μας, η αλήθεια είναι ότι και εγώ δεν ήξερα τι να περιμένω. Δεν ήξερα αν ο κόσμος θα φοβάται ή αν θα έχει τη διάθεση να πάει στο θέατρο. Αυτό που αντίκρισα όμως και αυτό που ένιωσα τη πρώτη βραδιά που παίξαμε ξανά θα το θυμάμαι για μια ζωή. Τη στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες του θέατρου και έμπαινε μέσα ο κόσμος, εγώ ήμουν πίσω από τη κουρτίνα και παρακολουθούσα… Ηταν φοβερή η αδυναμία που ένιωθα και η χαρά και αυτό ήταν διάχυτο στην ατμόσφαιρα και κατά τη διάρκεια της παράστασης και μετά στο χειροκρότημα. Μόνο θετικά στοιχεία έχω πάρει από όλο αυτό. Τουλάχιστον όσοι άνθρωποι έρχονται στο θέατρο μας αντιμετωπίζουν με πολλή αγάπη. Ξέρετε κάτι, δεν είμαστε αυτονόητοι…
Τα όνειρά σας έχουν πραγματοποιηθεί;
Ευχαριστημένος είμαι με αυτά που μου συμβαίνουν. Δεν ξέρω αν είχα όνειρα και αν αυτό το όνειρο δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα και δεν ξέρω αν για το μέλλον κάνω όνειρα. Αυτό που ονειρεύομαι είναι να κάνω καλές συνεργασίες στη δουλειά μου, να μένουν ευχαριστημένοι οι συνεργάτες, χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Ίσως κάποια στιγμή θα ήθελα ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα. Για οικογένεια και παιδιά δεν εχω κάνει σχέδια και όνειρα. Αν ήταν θα είχε συμβεί χωρίς να το αποκλείω όμως, αν προκύψει και είμαι ευχαριστημένος εγώ και είναι ευχαριστημένοι και οι γύρω μου, τοτε ίσως να γίνει και αυτό.
Και απο χειμώνα τι να περιμένουμε;
Φέτος το χειμώνα σκηνοθετώ το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Ο Μπαμπάς ο Πόλεμος» στο Κρατικό Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και «Το Κύκλο των Χαμένων Ποιητών» στο θέατρο Βρετάνια με τον Τάσο Χαλκιά και τον Άκη Σακελαρίου και με ένα θίασο που απαρτίζεται από εξαιρετικούς νέους ηθοποιούς. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά θα βρίσκομαι στο θέατρο Μικρό Άνεσις παρέα με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη στο έργο “Λευκές Νύχτες” του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι σε μουσική Στάμου Σέμση και σκηνοθεσία δική μου. Μέχρι στιγμής αυτά.
Τους εμπιστεύεστε τους νέους ηθοποιούς;
Πάρα πολύ!!! Φυσικά και τους εμπιστεύομαι, ξέρετε εμείς δεν ήμασταν τόσο ευνοημένοι και αντιμετωπίζαμε πολλά εμπόδια σε σχέση με τις προηγούμενε γενιές, τώρα ευτυχώς οι εποχές άλλαξαν. Στα πρώτα μου βήματα κάποιες φορές αμφισβητήθηκα, δεν με ενδιέφερε όμως κοιτούσα τη δουλειά μου και προσπαθούσα να εξελιχθώ, όσο δύσκολο και αν φάνταζε αυτό, όσο δύσβατο και αν ήταν το μονοπάτι στο οποίο βάδιζα, έλεγα ότι εγώ ξέρω τι κάνω και προχωρούσα, ποτέ δεν απογοητευόμουν. Και αυτό είναι που λέω στους νεότερους – αλλά και σε όποιας ηλικίας – περισσότερο όμως στους νεότερους. Ίσως να το είχα από μικρός αυτό, δεν ξέρω, κάποιες φορές στεναχωριόμουν – τσατιζόμουν, αλλα μέχρι εκεί. Το ξεπερνούσα γρήγορα και πήγαινα παρακάτω. Απο μικρό με ενοχλούσαν τα παράλογα, με αυτά δεν μπορούσα να συμβιβαστώ, και ακόμα δηλαδή με ενοχλούν. Για παράδειγμα εγώ από μικρός ζωγράφιζα καταπληκτικά, ήμουν πολύ καλός και ειχα πάντα 20 στα καλλιτεχνικά, ο συμμαθητής μου όμως δεν ήταν τόσο καλός όσο εγώ αλλα ήταν αριστούχος στα λατινικά, για να μην του ρίξουν όμως το μέσο όρο της βαθμολογίας του οι καθηγητές του έβαζαν 20 και στα καλλιτεχνικά, κατι που δεν γινόταν σε έμενα με τα λατινικά και εκεί θύμωνα. Προσπαθώ να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου και για εμένα και για το κοινωνικό σύνολο και όταν πια δεν μπορώ να κάνω κατι άλλο προσπαθώ να ηρεμώ και να βρισκω λύσεις που θα με πάνε παραπέρα, όπου είναι εφικτό –για παράδειγμα αυτό που συμβαίνει φέτος με τη ΔΕΗ είναι κάτι που δεν περνάει από το χέρι μου, το ελάχιστο που μπορώ να κάνω είναι την ώρα της ψήφου.
Στη θεατρική παράσταση «Λευκές Νύχτες» συμπρωταγωνιστείτε με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη στο θέατρο Μικρό Άνεσις, έχετε και το ρόλο του σκηνοθέτη. Πόσο εύκολο είναι να συνδυαστούν οι δύο ιδιότητες;
Δεν θα έλεγα ότι είναι και τόσο δύσκολο, να ξέρω τι θέλω να πω, αν έχω στο μυαλό μου τι θέλω να αποτυπώσω πάνω στη σκηνή και τι να περάσω στο κόσμο, δουλεύω πολύ και τα καταφέρνω. Γενικότερα είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπαίνει σε καλούπια, αλλα όταν υπάρχουν κάποια δεδομένα προσπαθώ να βρω τον τρόπο να τα κάνω δικά μου, εξάλλου αυτή είναι η δουλειά του ηθοποιού, να είναι ο εαυτός του ενώ υποδύεται κάποιον άλλον. Για να συμβεί αυτό πρέπει να δεχτώ αυτά τα καλούπια αλλά στο κοινό να φτάνει ότι το εχω θέσει εγω και αν χρειαστεί να βάλω κάποιον άλλον σε καλούπια θα το κάνω με πολύ ευγένεια, με συνεργασία, με κοινή παραδοχή και κοινό στόχο και αυτό ακριβώς πρέπει να κάνει ένας σκηνοθέτης κατά την άποψή μου, να το βρίσκει μαζί με τον ηθοποιό, να είναι συνεργάτες!!
INFO: Ο «Ματωμένος Γάμος» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα με τη Μαρία Τζομπανάκη στο ρόλο της μάνας ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα (Περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ)
Με αφορμή την καλοκαιρινή περιοδεία της παράστασης «Ματωμένος Γάμος» ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης μίλησε στο mikrofwno.gr και στην Ουρανία Σταμούλη για όλα όσα είναι στην επικαιρότητα αλλά και για όλα όσα δεν είναι. Συζητώντας μαζί του καταλαβαίνεις ότι ο Κωνσταντίνος είναι ένας άνθρωπος με σταθερό και ουσιαστικό λόγο, πατάει σταθερά τα πόδια του στη γη αλλα το κεφάλι του το εχει στραμμένο προς τον ουρανό. Αρκετά αισιόδοξος, θα χρειαστεί λίγη ώρα συζήτησης για να το καταλάβεις, επιλέγει να κρατάει τα καλά από κάθε περίσταση και δεν περιστρέφεται γύρω από τα άσχημα συναισθήματα. Έχει πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες θεατρικές και τηλεοπτικές επιτυχίες και εχει να θυμάται μονο ευχάριστες αναμνήσεις απο τις συνεργασίες του. Το χειμώνα που μας πέρασε οι νύχτες του ήταν λευκές και τις περνούσε παρέα με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη στο θέατρο Μικρό Άνεσις ενώ το καλοκαίρι ματώνει κάθε βράδυ και σε άλλη πόλη ως γαμπρός υπο την σκηνοθετική ματιά του Νικορέστη Χανιωτάκη και μουσική επιμέλεια του Αλκίνοου Ιωαννίδη.
Κύριε Ασπιώτη που σας πετυχαίνω;
Με πετυχαίνετε λίγο πριν ξεκινήσουμε την καλοκαιρινή περιοδεία της θεατρικής παράστασης «Ο Ματωμένος Γάμος» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, σε μετάφραση Νίκου Γκάτσου, σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη και μουσική Αλκίνοου Ιωαννίδη. Είχαμε πρεμιέρα την Τετάρτη 22 Ιουνίου στο κατάμεστο από κόσμο Κατράκειο θέατρο Νίκαιας, και 1η Ιουλίου ξεκινήσαμε το ταξίδι σε όλη την Ελλάδα. Πρώτος σταθμός ο Βόλος και συνεχίζουμε με Θεσσαλονίκη, Κρήτη, Καβάλα, Πάτρα….Ένα έργο – πρόκληση με έναν θίασο που απαρτίζεται από υπέροχους ηθοποιούς-μουσικούς.
Μιλήστε μου για το ρόλο σας στη παράσταση; Πως είναι η συνεργασία με τους συναδέλφους σας;
Ένας από τους λόγους που δέχτηκα το ρόλο είναι οι άνθρωποι που υπάρχουν στο θίασο, συντελεστές και ηθοποιοί!! Με πολλούς από αυτούς είμαστε χρόνια φίλοι, έχουμε συνεργαστεί στο παρελθόν και υπάρχει αμοιβαίος θαυμασμός και εκτίμηση, με τον σκηνοθέτη της παράστασης είναι η τρίτη φορά που συνεργαζόμαστε… στο Ματωμένο Γάμο υποδύομαι τον γαμπρό, ένας πολύ ωραίος ρόλος. Ο γαμπρός είναι ένα μεγάλο παιδί που ονειρεύεται να ζήσει τη ζωή, θέλει να εξελίξει τα επαγγελματικά του και να γευτεί τον έρωτα, να πάει παρακάτω τη ζωή του. Παντρεύεται την γυναίκα με την οποία είναι ερωτευμένος αλλά τελικά η νύφη -Μαρία Χάνου το σκάει με τον Λεονάρδο – Νίκο Πουρσανίδη. Την ώρα εκείνη ο ήρωας βιώνει μία ματαίωση, μια μεγάλη καταστροφή και η κατάσταση ξεφεύγει…
Εσείς στη καθημερινή σας ζωή πως βιώνεται την απόρριψη;
Μέχρι στιγμής είμαι πολύ καλός σε αυτό. Την απόρριψη και την απώλεια την καλοδέχομαι, είναι κάτι που συμβαίνει και πιθανώς να μην μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Εγώ αυτό που μπορώ να κάνω είναι να παρατηρώ προσεκτικά και προσπαθώ να μην ξανασυμβεί όσο περνάει από το χέρι μου. Την απόρριψη από άνθρωπο ή τη ματαίωση από δουλειά ή σχέδιο την στιγμή που έρχεται τη δέχομαι με ηρεμία και ψυχραιμία, φυσικά και στεναχωριέμαι αλλά θεωρώ ότι είναι ένα συναίσθημα που δεν πρέπει να μένει κάποιος-όπως όλα τα αρνητικά συναισθήματα, δεν χρειάζεται να κάνουμε κύκλους γύρω άπο αυτά, δεν εχει νόημα, προτιμώ να βλέπω προς το φως.
Γεννηθήκατε στη Θεσσαλονίκη και αποφασίζετε να μετακομίσετε στην Αθήνα για επαγγελματικούς λόγους. Από τότε μέχρι σήμερα οι συμμετοχές και οι συνεργασίες σας είναι σημαντικές και με επιτυχία. Ποια είναι η δουλειά πουσας έχει μείνει στη καρδιά σας με αγάπη;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια, για να είμαι ειλικρινής υπάρχουν δουλειές και συνεργασίες που κατέχουν μεγάλο χώρο στη καρδιά μου… κυρίως άνθρωποι όπως για παράδειγμα πάντα θα θυμάμαι με αγάπη τη συνεργασία μου με τον Κωνσταντίνο Ρήγο, την Αλεξάνδρα Αϊδίνη- που είμαστε μαζί στη θεατρική παράσταση «Λευκές Νύχτες», τον Μιχάλη Μαρμαρινό, φυσικά ο Γιάννης Κακλέας κατέχει ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου. Έχω υπάρξει πολύ τυχερός που συνεργάστηκα με υπέροχους ανθρώπους και σπουδαίους επαγγελματίες.
Το ταλέντο σας δεν περιορίζεται στην υποκριτική. Έχετε σκηνοθετήσει παραστάσεις με διθυραμβικές κρητικές. Εσείς τι προτιμάτε, να σκηνοθετείτε ή να παίζετε;
Δεν μπορώ να επιλέξω, δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Είναι δυο πολύ διαφορετικά πράγματα Τα συναισθήματα που νιώθω όταν σκηνοθετώ δεν γεννιούνται όταν παίζω, και το αντίστροφο. Το ένα σου δίνει χαρές και ευθύνες που δεν μπορεί να σου δώσει το άλλο, χωρίς όμως να το κάνει υποδεέστερο. Μου αρέσουν εξίσου και τα δύο και δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να επιλέξω, ούτε θέλω αλλά ούτε και μπορώ. Οι σπουδές μου είναι πάνω στη υποκριτική, ήταν αυτό που πάντα ήθελα να κάνω. Στη επαγγελματική μου πορεία βρέθηκα και συνεργάστηκα με πολύ σπουδαίους σκηνοθέτες και κάπως έμαθα τη σκηνοθεσία και εγώ εμπειρικά δίπλα τους. Για να είμαι ειλικρινής είχα την ανάγκη ακόμα από τη σχολή, προσπαθούσα όχι μόνο να παίζω αλλά να δημιουργήσω όλη την ιστορία συνολικά. Πάντα έφτιαχνα σκηνικά, κουστούμια, φώτιζα, έγραφα τα κείμενα από τα σχολικά μου χρόνια ακόμα και μετά στη σχολή ξεκίνησα να σκηνοθετώ τους συμμαθητές μου, κάτι με τραβούσε σε αυτό.
Προτιμάτε να παίζετε σταθερά σε μία θεατρική σκηνή ή να κάνετε περιοδεία κάθε μέρα και σε άλλη πόλη;
Είναι σα να με ρωτάτε χειμώνας ή καλοκαίρι. Η κάθε μία εποχή είναι τόσο διαφορετική από την άλλη, η κάθε μία έχει τις δικές της ομορφιές, το ίδιο συμβαίνει και στο θέατρο. Νομίζω καλώς είναι καμωμένα το χειμώνα να είμαι σταθερά σε ένα χώρο- δε σας κρύβω ότι δεν μου είναι ευχάριστο να είμαι από πόλη σε πόλη μέσα στο χειμώνα και να περιοδεύω το καλοκαίρι που είναι μεγαλύτερη η μέρα και υπάρχει άλλη διάθεση. Άλλα και τα δύο τα προτιμώ, ίσως λίγo περισσότερο τις περιοδείες. Προσπαθώ να είναι ευχάριστα όλα αυτά που ζω στις διαδρομές, προσπαθώ να απολαμβάνω τα must to see της κάθε πόλης. Γνωρίζοντας από πρίν το πρόγραμμα της περιοδείας ρωτάω τι πρέπει να επισκεφτώ σε κάθε μία πόλη… βέβαια τώρα που το συζητάμε νομίζω ότι ήδη ξέρω τι πρέπει να δω και τι πρέπει να κάνω σε κάθε μια περιοχή αφού εχω κάνει πολλές περιοδείες και έχω ταξιδέψει αρκετά, τις ξέρω τις πληροφορίες από πριν.
Κύριε Ασπιώτη, έχετε αρκετές συμμετοχές στη τηλεόραση αλλα και πολλές σε θεατρικές παραστάσεις. Αν είχατε την επιλογή τι θα προτιμούσατε, να δουλεύετε στο θέατρο ή στη τηλεόραση;
Θέατρο, ξεκάθαρα το θέατρο. Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τη τηλεόραση είναι άλλοι οι ρυθμοί και άλλη η διαδικασία, νομίζω ότι δε θα μπορούσα να δώσω όλα αυτά που έχω να δώσω στους χρόνους που έχει η τηλεόραση, ακόμα και αν υπάρχει ένα καλό σενάριο.
Παρόλο που προτιμάτε τα θέατρο έχετε κάνει και πολλές δουλειές στη τηλεόραση. Τι σας τραβάει στη τηλεόραση και τι είναι αυτό που σας μαγεύει στο θέατρο;
Το ζωντανό είναι ότι καλύτερο υπάρχει στο θέατρο. Η στιγμή που γεννιέται μεταξύ θεατών και ηθοποιού αρχίζει και τελειώνει κατά τη διάρκεια της παράστασης, υπάρχει τη δεδομένη στιγμή. Και αυτό είναι η μαγεία του θεάτρου, η στιγμή που θα μοιραστώ με το κοινό σήμερα στη παράσταση, υπάρχει μόνο για εκείνη τη στιγμή και είναι μοναδική δεν θα υπάρχει με το κοινό της επομένης παράστασης. Όσο αφορά τη τηλεόραση αυτό που θα με τραβήξει είναι ένα καλό σενάριο, ένας ωραίος ρόλος, οι συνεργάτες, οι σωστές συνθήκες και τα χρήματα. Αν και δεν είμαι φιλοχρήματος- ποτέ δεν ήμουν- είναι όμως απαραίτητα για να μπορώ να ζω αξιοπρεπώς και είναι γνωστό ότι τα χρήματα της τηλεόρασης είναι καλύτερα από αυτα του θεάτρου.
Τα τελευταία δύο χρόνια το θέατρο και γενικότερα ο πολιτισμός χτυπιέται από όλες τις πλευρές. Για παράδειγμα τους τελευταίους δύο χειμώνες στο πλαίσιο των μέτρων για τη προστασία κατά του covid υποχρεούνταν τα θέατρα να έχουν περιορισμένο αριθμό θεατών σε αντίθεση με άλλους χώρους λιγότερο πολιτιστικούς.
Λάθος, το θέατρο και ο πολιτισμός χτυπιέται χρόνια τώρα…κανείς δε δίνει τη δέουσα σημασία στο πολιτισμό. Έχουμε μάθει να το θεωρούμε ένα είδος πολυτελείας το θέατρο και τη τέχνη, ενώ στη πραγματικότητα είναι ένα ζωτικός παράγοντας και αυτό αποδείχθηκε στη περίοδο του πρώτου lockdown που δεν είχαμε επιλογές ψυχαγωγίας και διασκέδασης και στραφήκαμε όλοι στα βιβλία, στις ταινίες, στο θέατρο και στη μουσική. Η τέχνη λοιπόν και ο πολιτισμός μας κράτησε ζωντανούς και μας βοήθησε να μην καταρρεύσουμε. Αν το δει κάποιος αυτό, θα καταλάβει πόσο ζωτικής σημασίας είναι το θέατρο. Το θέμα όμως είναι ότι η πολιτεία και οι εκπρόσωποί της έχουν άγνοια για το τι σημαίνει θέατρο και για το τι σημαίνει μια θεατρική αίθουσα και αυτό φάνηκε από τα πρώτα ΦΕΚ που βγήκαν. Για να λειτουργήσουν τότε τα θέατρα θα έπρεπε να τοποθετηθεί πλέξιγκλας στη σκηνή αγνοώντας ότι αυτό ήταν ανέφικτο γιατί πέρα από τους αισθητικούς λόγους, η ακουστική είναι διαφορετική και αλλοιώνεται το αποτέλεσμα της παράστασης. Το λάθος είναι οτι η εκάστοτε κυβέρνηση τοποθετεί το λάθος άνθρωπο στη λάθος θέση απλά για να καλυφθεί η θέση και δίνει τη καρέκλα απλά για να τη δώσει… αλλά πάντα ελπίζω!!!
Καθώς βγήκαμε από το lockdown και άνοιξαν ξανά τα θέατρα βρήκατε το ίδιο κοινό στη πλατεία; Ποια εικόνα σας έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό από εκείνες τις μέρες της επανέναρξης των θεάτρων;
Όταν επιστρέψαμε στις ζωές μας και στις δουλειές μας, η αλήθεια είναι ότι και εγώ δεν ήξερα τι να περιμένω. Δεν ήξερα αν ο κόσμος θα φοβάται ή αν θα έχει τη διάθεση να πάει στο θέατρο. Αυτό που αντίκρισα όμως και αυτό που ένιωσα τη πρώτη βραδιά που παίξαμε ξανά θα το θυμάμαι για μια ζωή. Τη στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες του θέατρου και έμπαινε μέσα ο κόσμος, εγώ ήμουν πίσω από τη κουρτίνα και παρακολουθούσα… Ηταν φοβερή η αδυναμία που ένιωθα και η χαρά και αυτό ήταν διάχυτο στην ατμόσφαιρα και κατά τη διάρκεια της παράστασης και μετά στο χειροκρότημα. Μόνο θετικά στοιχεία έχω πάρει από όλο αυτό. Τουλάχιστον όσοι άνθρωποι έρχονται στο θέατρο μας αντιμετωπίζουν με πολλή αγάπη. Ξέρετε κάτι, δεν είμαστε αυτονόητοι…
Τα όνειρά σας έχουν πραγματοποιηθεί;
Ευχαριστημένος είμαι με αυτά που μου συμβαίνουν. Δεν ξέρω αν είχα όνειρα και αν αυτό το όνειρο δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα και δεν ξέρω αν για το μέλλον κάνω όνειρα. Αυτό που ονειρεύομαι είναι να κάνω καλές συνεργασίες στη δουλειά μου, να μένουν ευχαριστημένοι οι συνεργάτες, χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Ίσως κάποια στιγμή θα ήθελα ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα. Για οικογένεια και παιδιά δεν εχω κάνει σχέδια και όνειρα. Αν ήταν θα είχε συμβεί χωρίς να το αποκλείω όμως, αν προκύψει και είμαι ευχαριστημένος εγώ και είναι ευχαριστημένοι και οι γύρω μου, τοτε ίσως να γίνει και αυτό.
Και απο χειμώνα τι να περιμένουμε;
Φέτος το χειμώνα σκηνοθετώ το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Ο Μπαμπάς ο Πόλεμος» στο Κρατικό Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και «Το Κύκλο των Χαμένων Ποιητών» στο θέατρο Βρετάνια με τον Τάσο Χαλκιά και τον Άκη Σακελαρίου και με ένα θίασο που απαρτίζεται από εξαιρετικούς νέους ηθοποιούς. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά θα βρίσκομαι στο θέατρο Μικρό Άνεσις παρέα με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη στο έργο “Λευκές Νύχτες” του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι σε μουσική Στάμου Σέμση και σκηνοθεσία δική μου. Μέχρι στιγμής αυτά.
Τους εμπιστεύεστε τους νέους ηθοποιούς;
Πάρα πολύ!!! Φυσικά και τους εμπιστεύομαι, ξέρετε εμείς δεν ήμασταν τόσο ευνοημένοι και αντιμετωπίζαμε πολλά εμπόδια σε σχέση με τις προηγούμενε γενιές, τώρα ευτυχώς οι εποχές άλλαξαν. Στα πρώτα μου βήματα κάποιες φορές αμφισβητήθηκα, δεν με ενδιέφερε όμως κοιτούσα τη δουλειά μου και προσπαθούσα να εξελιχθώ, όσο δύσκολο και αν φάνταζε αυτό, όσο δύσβατο και αν ήταν το μονοπάτι στο οποίο βάδιζα, έλεγα ότι εγώ ξέρω τι κάνω και προχωρούσα, ποτέ δεν απογοητευόμουν. Και αυτό είναι που λέω στους νεότερους – αλλά και σε όποιας ηλικίας – περισσότερο όμως στους νεότερους. Ίσως να το είχα από μικρός αυτό, δεν ξέρω, κάποιες φορές στεναχωριόμουν – τσατιζόμουν, αλλα μέχρι εκεί. Το ξεπερνούσα γρήγορα και πήγαινα παρακάτω. Απο μικρό με ενοχλούσαν τα παράλογα, με αυτά δεν μπορούσα να συμβιβαστώ, και ακόμα δηλαδή με ενοχλούν. Για παράδειγμα εγώ από μικρός ζωγράφιζα καταπληκτικά, ήμουν πολύ καλός και ειχα πάντα 20 στα καλλιτεχνικά, ο συμμαθητής μου όμως δεν ήταν τόσο καλός όσο εγώ αλλα ήταν αριστούχος στα λατινικά, για να μην του ρίξουν όμως το μέσο όρο της βαθμολογίας του οι καθηγητές του έβαζαν 20 και στα καλλιτεχνικά, κατι που δεν γινόταν σε έμενα με τα λατινικά και εκεί θύμωνα. Προσπαθώ να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου και για εμένα και για το κοινωνικό σύνολο και όταν πια δεν μπορώ να κάνω κατι άλλο προσπαθώ να ηρεμώ και να βρισκω λύσεις που θα με πάνε παραπέρα, όπου είναι εφικτό –για παράδειγμα αυτό που συμβαίνει φέτος με τη ΔΕΗ είναι κάτι που δεν περνάει από το χέρι μου, το ελάχιστο που μπορώ να κάνω είναι την ώρα της ψήφου.
Στη θεατρική παράσταση «Λευκές Νύχτες» συμπρωταγωνιστείτε με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη στο θέατρο Μικρό Άνεσις, έχετε και το ρόλο του σκηνοθέτη. Πόσο εύκολο είναι να συνδυαστούν οι δύο ιδιότητες;
Δεν θα έλεγα ότι είναι και τόσο δύσκολο, να ξέρω τι θέλω να πω, αν έχω στο μυαλό μου τι θέλω να αποτυπώσω πάνω στη σκηνή και τι να περάσω στο κόσμο, δουλεύω πολύ και τα καταφέρνω. Γενικότερα είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπαίνει σε καλούπια, αλλα όταν υπάρχουν κάποια δεδομένα προσπαθώ να βρω τον τρόπο να τα κάνω δικά μου, εξάλλου αυτή είναι η δουλειά του ηθοποιού, να είναι ο εαυτός του ενώ υποδύεται κάποιον άλλον. Για να συμβεί αυτό πρέπει να δεχτώ αυτά τα καλούπια αλλά στο κοινό να φτάνει ότι το εχω θέσει εγω και αν χρειαστεί να βάλω κάποιον άλλον σε καλούπια θα το κάνω με πολύ ευγένεια, με συνεργασία, με κοινή παραδοχή και κοινό στόχο και αυτό ακριβώς πρέπει να κάνει ένας σκηνοθέτης κατά την άποψή μου, να το βρίσκει μαζί με τον ηθοποιό, να είναι συνεργάτες!!
INFO: Ο «Ματωμένος Γάμος» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα με τη Μαρία Τζομπανάκη στο ρόλο της μάνας ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα (Περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ)
