Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος σκηνοθετεί, μέσα από μια νέα οπτική, το τιμημένο με Βραβείο Δραματουργίας Καρόλου Κουν (2010) έργο του Γιάννη Τσίρου, «Τα μάτια τέσσερα». Μια σπουδή στην αδυναμία και το απύθμενο χάος των Αρχών και του Νόμου, σε μια κοινωνία που αγγίζει τα όρια του παραλογισμού και ο κοινωνικά αδύναμος είναι καταδικασμένος στη μοίρα του. Όταν ένα νεαρό κορίτσι συλλαμβάνεται για μια μικροκλοπή κινητοποιείται ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός για να τιμωρήσει τον παραβάτη.. Το αστυνομικό όργανο, άκαμπτο, εφαρμόζει το νόμο, ο νομοθέτης αποποιείται τις προσωπικές του σχέσεις με τον παραβάτη, ο δικαστής τηρεί τις δέουσες αποστάσεις. Μόνο ο δημοσιογράφος αναζητά «δικαίωση» για τον αδύναμο. Τότε η τηλεοπτική δημοσιοποίηση, γίνεται το έσχατο καταφύγιο του παραβάτη, έτοιμο να τον κατασπαράξει.
«Ο νόμος είναι ίσος για όλους. Οι άνθρωποι, όμως, δεν είναι ίσοι. Οι κοινωνικά αδύναμοι παραβάτες είναι πιο ένοχοι. […] Άλλωστε, όπου κι αν βρεθούμε, ό, τι κι αν κάνουμε, όποιοι κι αν είμαστε, «δυνατοί» ή «αδύναμοι», όποια ιδεολογία κι αν έχουμε, θέλουμε ή δε θέλουμε, κάποια στιγμή, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, οι πράξεις μας, οι αντιδράσεις μας, ακόμα και η αδράνειά μας, θα γίνουν εικόνα μιας τηλεόρασης. Δε μπορούμε να την αποφύγουμε. Ούτε να την αμφισβητήσουμε, γιατί τότε, ίσως στραφεί εναντίον μας.»
Γιάννης Τσίρος, Αθήνα 2008
Συντελεστές:
Συγγραφέας: Γιάννης Τσίρος
Σκηνοθεσία: Γιώργος Πυρπασόπουλος
Σκηνικά – Κοστούμια: Άννα Ζούλια
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Παίζουν:
Μαρία Κατσανδρή
Χρήστος Σαπουντζής
Πανάγος Ιωακείμ
Ευθαλία Παπακώστα
Φωτογραφίες παράστασης: Αγγελική Κοκκοβέ
Παραγωγή: Θέασις Δράσεις Πολιτισμού
Προπώληση εισιτηρίων: www.viva.gr
Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος σκηνοθετεί, μέσα από μια νέα οπτική, το τιμημένο με Βραβείο Δραματουργίας Καρόλου Κουν (2010) έργο του Γιάννη Τσίρου, «Τα μάτια τέσσερα». Μια σπουδή στην αδυναμία και το απύθμενο χάος των Αρχών και του Νόμου, σε μια κοινωνία που αγγίζει τα όρια του παραλογισμού και ο κοινωνικά αδύναμος είναι καταδικασμένος στη μοίρα του. Όταν ένα νεαρό κορίτσι συλλαμβάνεται για μια μικροκλοπή κινητοποιείται ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός για να τιμωρήσει τον παραβάτη.. Το αστυνομικό όργανο, άκαμπτο, εφαρμόζει το νόμο, ο νομοθέτης αποποιείται τις προσωπικές του σχέσεις με τον παραβάτη, ο δικαστής τηρεί τις δέουσες αποστάσεις. Μόνο ο δημοσιογράφος αναζητά «δικαίωση» για τον αδύναμο. Τότε η τηλεοπτική δημοσιοποίηση, γίνεται το έσχατο καταφύγιο του παραβάτη, έτοιμο να τον κατασπαράξει.
«Ο νόμος είναι ίσος για όλους. Οι άνθρωποι, όμως, δεν είναι ίσοι. Οι κοινωνικά αδύναμοι παραβάτες είναι πιο ένοχοι. […] Άλλωστε, όπου κι αν βρεθούμε, ό, τι κι αν κάνουμε, όποιοι κι αν είμαστε, «δυνατοί» ή «αδύναμοι», όποια ιδεολογία κι αν έχουμε, θέλουμε ή δε θέλουμε, κάποια στιγμή, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, οι πράξεις μας, οι αντιδράσεις μας, ακόμα και η αδράνειά μας, θα γίνουν εικόνα μιας τηλεόρασης. Δε μπορούμε να την αποφύγουμε. Ούτε να την αμφισβητήσουμε, γιατί τότε, ίσως στραφεί εναντίον μας.»
Γιάννης Τσίρος, Αθήνα 2008
Συντελεστές:
Συγγραφέας: Γιάννης Τσίρος
Σκηνοθεσία: Γιώργος Πυρπασόπουλος
Σκηνικά – Κοστούμια: Άννα Ζούλια
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Παίζουν:
Μαρία Κατσανδρή
Χρήστος Σαπουντζής
Πανάγος Ιωακείμ
Ευθαλία Παπακώστα
Φωτογραφίες παράστασης: Αγγελική Κοκκοβέ
Παραγωγή: Θέασις Δράσεις Πολιτισμού
Προπώληση εισιτηρίων: www.viva.gr
