Δευτέρα μεσημέρι και αδημονώ να πάει η ώρα τρεις για να συναντηθώ με τον Νικορέστη Χανιωτάκη, σκηνοθέτη της παράστασης «Ματωμένος Γάμος». Αυτό που με εντυπωσιάζει πάνω του με τη πρώτη ματιά είναι το ευγενικό του παρουσιαστικό και η ήρεμη χροιά της φωνής του. Κουβεντιάζοντας μαζί του όμως συνειδητοποιώ οτι πρόκειται για έναν καλλιτέχνη με ευαισθησίες και ουσία. Στην ερώτησή μου αν προτιμά το θέατρο ή την τηλεόραση αρνείται να απαντήσει. Θεωρεί και τα δύο εξίσου σημαντικά. Όλα τα είδη της τέχνης τα θεωρεί ωφέλιμα (θέατρο, τηλεόραση, κινηματογράφο, ραδιόφωνο) αρκεί να κάνεις με αγάπη ό,τι κάνεις εξάλλου σημασία έχει η ιστορία. Όταν η κουβέντα έρχεται στο «Ματωμένο Γάμο» χαμογελάει διάπλατα και συγκινείται που μπορεί να μοιραστεί με θεατές απο όλη την Ελλάδα ένα έργο με πάθος, με χιούμορ, με ένταση. Ένα έργο που είναι η ίδια η ζωή.
Κύριε Χανιωτάκη, έχω την εντύπωση ότι σας πετυχαίνω σε μία πολύ δημιουργική φάση.
Είμαι στη Θεσσαλονίκη, ετοιμάζω τη παράσταση «Λούκι Λουκ» που ανεβαίνει για πρώτη φορά ευρωπαϊκά στο θέατρο για ενήλικο κοινό και αυτή τη στιγμή κάνω ένα διάλειμμα από την ακρόαση για να μιλήσω μαζί σας. Ταυτόχρονα η παράσταση «Ματωμένος Γάμος», που εχω σκηνοθετήσει, συνεχίζει την περιοδεία της σε όλη την Ελλάδα με μεγάλη επιτυχία.
Η πρεμιέρα της παράστασης έγινε τέλος Ιουνίου στο κατάμεστο Κατράκειο Θέατρο…
Ναι, στις 22 Ιουνίου ξεκινήσαμε στη Νίκαια, στη συνέχεια παίξαμε στο Θέατρο Βράχων και σειρά είχε ο Βόλος ξεκινώντας έτσι τη περιοδεία μας προς τη βόρεια Ελλάδα. Οι παραστάσεις ξεκίνησαν με πολύ μεγάλη επιτυχία, ζήσαμε πολύ συγκινητικές στιγμές από τις πρώτες μας παραστάσεις. Να σας πω χαρακτηριστικά ότι στο Θέατρο Βράχων έπιασε καταρρακτώδης βροχή δίχως να σηκώνονται οι θεατές από τη θέση τους, συνέχισαν να παρακολουθούν τη παράσταση κάτω από τη βροχή. Για να μη βραχυκυκλώσουν τα μηχανήματα μας έπρεπε να ανάψουν τα φώτα πλατείας και παίξαμε με αυτά χωρίς μικρόφωνα. Μπορείτε να φανταστείτε ότι κατέληξε να είναι μια πολύ συγκινητική παράσταση με τους θεατές να παραμένουν στη θέση τους και με τους ηθοποιούς βρεγμένους δίχως να εγκαταλείπουν το δόσιμό τους πάνω στη σκηνή. Και στο τέλος απλά κατάχειροκροτήθηκαν.
Το να παίξουν οι ηθοποιοί κάτω από τη βροχή ήταν μία ανάγκη να το ζήσουν ξανά στο βαθμό που το γνώριζαν ή η δουλειά τους είναι τέτοια που σε αναγκάζει να παίζεις σε αντίξοες συνθήκες;
Νομίζω ότι η δουλειά που κάνουμε είναι η δουλειά ενός αθλητή. Είναι αθλητές οι ηθοποιοί και μάλιστα μετά από δυο χρόνια που ζήσαμε όλους αυτούς τους περιορισμούς το πάθος έχει υπερδιπλασιαστεί, και των ηθοποιιών αλλά και των θεατών, που ουσιαστικά είναι συνδημιουργοί μια παράστασης. Ο θεατής είναι ο ηθοποιός που δεν είναι επι σκηνής και ολοι μαζί δημιουργούμε μια παράσταση στο εδώ και τώρα. Αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου, ότι είναι μοναδικοί οι θεατές για εμάς και οι ηθοποιοί είναι μοναδικοί για τους θεατές. Σε κάθε παράσταση ζούμε κάτι που κάνεις άλλος δε θα ζήσει σε καμιά άλλη παράσταση, σε κανένα άλλο βράδυ της παράστασης και αυτή η μοναδικότητα εχει πολύ μεγάλη σημασία στη τέχνη που λέγεται θέατρο. Ειδικά στο «Ματωμένο Γάμο» που οι ηθοποιοί παίζουν, τραγουδάνε, παίζουν τη μουσική της παράστασης… ζωντανά εκείνη τη στιγμή συμβαίνουν όλα μπροστά στα μάτια του θεατή και ολο αυτό έχει μια τρομερή ζωντάνια.
Με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά, τα τελευταία δυο χρόνια βιώνουμε και ακούμε δυσάρεστα γεγονότα, γιατι επιλέξατε ένα τόσο βαρύ έργο σε εποχές που έχουμε ανάγκη να ξεχαστούμε και να διασκεδάσουμε, τι σας έκανε να επιλέξετε το Ματωμένο Γάμο;
Καταρχάς εγω δεν το θεωρώ καθόλου βαρύ το έργο, μπορεί να είναι «Ματωμένος Γάμος» αλλά ας μη ξεχνάμε ότι πρώτα απ’ όλα είναι γάμος με ο,τι συνεπάγεται αυτό. Στο μεγαλύτερο μέρος του είναι ένας μεσογειακός γάμος με χορούς, γλέντι, ποτό, ένα γλεντοκόπι είναι…και ας γίνεται στο τέλος ματωμένος, και ας μένουν στο τέλος οι γυναίκες μόνες τους, το έργο δεν είναι βαρύ. Ο «Ματωμένος Γάμος» είναι η ίδια η ζωή, είναι ο κύκλος της ζωής, έχει τη γέννηση, τη ζωή, έχει τον θάνατο. Αν πούμε το «Ματωμένο Γάμο» βαρύ έργο τότε και η ζωή μας είναι βαριά και εγώ δεν θέλω να την αντιληφθώ με αυτό τον τρόπο. Ο Λόρκα είναι ένας συγγραφέας που βράζει, έχει πολλή ζωή μέσα του και πολύ χυμό, έχει τον έρωτα, έχει το πάθος, έχει τη γη που είναι γόνιμη. Τη γη που οι άνθρωποι δουλεύουν με τα χέρια τους, «με τυραννία τη δούλεψα τη γη για να την αναστήσω» λέει πολλές φορές ο πατέρας της νύφης. Επίσης το έργο έχει πολύ χιούμορ από τη γραφή του, εγώ δεν άλλαξα ούτε «και», και ο κόσμος γελάει με το ίδιο το κείμενο, το αυθεντικό κείμενο του Λόρκα. Ξέρετε οι μεσογειακοί λαοί έτσι ζούμε, ο θάνατος και η ζωή είναι παράλληλα, τα έργα που επιλέγω πάντα έχουν χιούμορ, δεν είναι βαριά. Άσχετα αν στο τέλος πεθαίνει κάποιος, και στη ζωή πεθαίνουν οι άνθρωποι, πεθαίνει κάποιος γεννιέται κάποιος άλλος. Και το ότι ξέρουμε ότι θα πεθαίνουμε μας κάνει να ζούμε την κάθε στιγμή. Αν ξέραμε ότι θα ζούμε για πάντα δεν θα ζούσαμε έτσι, δεν θα ερωτευόμασταν με αυτό τον τρόπο και με τόσο πάθος! Από την άλλη αν γεννιόντουσαν μόνο άνθρωποι δεν θα υπήρχε γη, δεν θα υπήρχε κόσμος, χρειάζεται ο θάνατος για να γίνει ο κύκλος της ζωής, για να συνεχίσουν, να πάρουν τη σκυτάλη οι νέοι. Έγω δεν θεωρώ το «Ματωμένο Γάμο» βαρύ έργο, το θεωρώ μια πλευρά της ζωής και μάλιστα με όλους τους χυμούς της.
Είστε έτσι στη ζωή σας; Ζείτε τα πάντα με πάθος και με όλες σας τις αισθήσεις, ρισκάρετε στη ζωή σας;
Νομίζω πως ναι, είναι χαρακτηριστικό μου, καταφέρνω να μην έχω απωθημένα. Παλιότερα ως παιδί καταπίεζα περισσότερο τα συναισθήματα μου, όσο μεγάλωνα όμως και ήθελα να ασχοληθώ με τη τέχνη και να κυνηγήσω το όνειρο μου, που ήταν το θέατρο, η υποκριτική και μετά η σκηνοθεσία, αποφάσισα ότι πρέπει να εκφράζω τα συναισθήματά μου και να εκμεταλλεύομαι το κάθε δευτερόλεπτο, να μοιράζομαι τα συναισθήματα με τους ανθρώπους γύρω μου. Κάποιες φόρες τα καταφέρνω, γιατί δεν είμαι και Θεός, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να έχουμε αυτό το στόχο, να μην αφήνουμε να περνάει στιγμή ανεκμετάλλευτη, ίσως είναι κοινότυπο αλλά είναι η αλήθεια, η ζωή είναι μια! Χωρίς ρίσκο δεν γίνεται να πας παρακάτω, αν δεν ρισκάρεις ποτέ δε θα μάθεις τι θα γινόταν αν… Θέλει και ρίσκο η ζωή αλλιώς θα μείνεις στην άγνοια και στο δίχτυ ασφαλείας σου το οποίο το μόνο που σου προσφέρει είναι η αυτοεπιβεβαίωση, αυτό που ξέρεις ήδη ότι θα γίνει, αν δε ρισκάρεις δεν θα μάθεις και αυτό είναι που σε πάει παρακάτω. Έτσι έχει εξελιχθεί και η ανθρωπότητα, έτσι εξελισσόμαστε ως άνθρωποι, οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες ρισκάρουν για να μπορέσουμε να εξελιχθούμε. Έτσι ρίσκαρε και ο Λόρκα, ενας συγγραφέας που τόλμησε πολύ για την εποχή του, η γραφή του ξέρετε, είναι αρκετά σύγχρονη, όταν διαβάζαμε το κείμενο στις πρόβες θαμπωνόμασταν με το πόσο πρωτοποριακό είναι ένα κείμενο που γράφτηκε πριν 100 χρόνια.
Μιλάτε με μεγάλο θαυμασμό για το Λόρκα, είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας;
Κάθε φορά αγαπημένος μου συγγραφέας είναι εκείνος που τη δεδομένη στιγμή συμπορεύομαι. Οπότε ναι αυτή τη χρονική περίοδο ο αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Λόρκα. Αν μιλήσουμε αύριο, μεθαύριο, θα έχω κάποιον άλλον.
Η καριέρα σας όμως δεν τελειώνει στη σκηνοθεσία. Έχετε σπουδάσει και υποκριτική και τολμώ να πω ότι δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιο από τα δύο κάνετε με μεγαλύτερη επιτυχία. Σας έχουμε δει να παίζετε, σας έχουμε δει να σκηνοθετείτε, δεν σε έχουμε δει όμως ποτέ να σκηνοθετείτε παράσταση που παίζετε. Τί απο τα δύο σας μαγεύει;
Τέλειωσα το Θέατρο Τέχνης του Κουν, το οποίο και ήρθε πρώτο στη ζωή μου. Η πρώτη παράσταση που έπαιξα ήταν οι «Όρνιθες» στην αναβίωση της σκηνοθεσίας του Κουν και με αυτή την εμβληματική μουσική του Μάνου Χατζηδακι. Μετά σπούδασα σκηνοθεσία στο Λονδίνο και αυτή τη στιγμή σκηνοθετώ παραστάσεις, αλλά και παίζω σε σκηνοθεσία άλλων ως ηθοποιός. Δεν θέλω να σκηνοθετώ τον εαυτό μου, δεν έχω φτάσει ακόμα σε αυτό το επίπεδο διαστροφής, οπότε προς το παρόν ταλαιπωρώ άλλους ηθοποιούς και εγώ ακολουθώ τις οδηγίες άλλων σκηνοθετών ως ηθοποιός. Δεν θέλω να το συνδυάσω, αν σκηνοθετήσω τον εαυτό μου δεν θα απολαύσω τίποτα από τα δύο. Εγώ θέλω όλα όσα κάνω να τα απολαμβάνω, μου αρέσει να ζω, να βιώνω τη διαδικασία της σκηνοθεσίας όπως μου αρέσει εξίσου να υπηρετώ το όραμα του σκηνοθέτη ως ηθοποιός. Και η σκηνοθεσία και το θέατρο έχουν μια ξεχωριστή μαγεία… έχει να κάνει και με το έργο. Όταν διαβάζω ένα έργο το φαντάζομαι με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο τότε θέλω να το σκηνοθετήσω, όταν έρχεται ενας σκηνοθέτης σε έμενα για να παίξω κάποιον ρόλο, αν με μαγέψει ο ρόλος θέλω να τον παίξω. Όλα έχουν να κάνουν με το κείμενο, όλα ξεκινάνε με το κείμενο γιατι ξέρετε οι συγγραφείς και τα έργα είναι πάνω από όλα, αυτά τα κείμενα μένουν αιώνια!! Αυτό που κάνουμε εμείς είναι θνησιγενές, γεννιέται και πεθαίνει μέσα σε δυο ώρες ενώ τα έργα είναι σπουδαία και θα μείνουν και στις επόμενες γενιές, πολλές μετα από εμας.
Παρά το νεαρό της ηλικίας σας το βιογραφικό σας είναι πλούσιο. Είστε απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου τέχνης Καρόλου Κουν, του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σκηνοθεσίας στο Λονδίνο – MA Theatre Directing, University of East London, απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών του Τμήματος Ψυχολογίας, ενώ έχετε εργαστεί ως αθλητικογράφος αλλα και ως καθηγητής σε διάφορους εκπαιδευτικούς οργανισμούς.
Ξέρω ότι φαντάζουν λίγο αντίθετα και διαφορετικά μεταξύ τους όμως όλα αυτά έχουν συνθέσει αυτό που είμαι τώρα και είμαι πολύ περήφανος και χαρούμενος για τις σπουδές μου! Όλα αυτά που έχω κάνει με έχουν διαμορφώσει, με έχουν βοηθήσει να διαχειρίζομαι το άγχος μου ώστε να μπορώ να διαχειριστώ διαφορετικές προσωπικότητες, να είμαι ομαδικός και να αγαπήσω ακόμα περισσότερο αυτό που έχω καταλήξει να κάνω. Όλες αυτές οι σπουδές έχουν να κάνουν με τις διαφορετικές περιόδους της ζωής μου. Όταν ήμουν στο σχολείο δεν ήθελα να βουτήξω ακόμα στο θέατρο, ήθελα να κάνω άλλα πράγματα και χαίρομαι γι’ αυτό γιατί έμαθα πως είναι να δουλεύεις στο μεροκάματο, να μοχθείς για κάτι, να κάνεις χειρωνακτικές εργασίες. Και το απολάμβανα αυτό γιατί όλα όσα έκανα ήταν επιλογές μου, κανείς δε με υποχρέωσε να κάνω κάτι με το ζόρι, κάτι που δεν ήθελα.
Το βιογραφικό σας δεν σταματά στις σπουδές όμως, είναι γεμάτο και επαγγελματικές επιτυχίες. Τι άλλο να περιμένουμε από εσάς; Έχουν πραγματοποιηθεί τα όνειρά σας;
Δεν είμαι φιλόδοξος άνθρωπος και δεν σκέφτομαι το μέλλον μακροπρόθεσμα, σκέφτομαι το εδώ και το τώρα, οπότε τα σχέδια μου περιορίζονται το πολύ μια σεζόν μπροστά. Προχωράω πολύ με τα συναίσθημα και με το τι αισθάνομαι, αντιμετωπίζω πολύ συναισθηματικά τον χώρο της τέχνης οπότε τα σχέδια μου τη περίοδο αυτή έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το «Ματωμένο Γάμο» που είμαι δοσμένος ψυχή τε και σώματι. Είμαι πολύ περήφανος για αυτή τη συνεργασία με τους ηθοποιούς και με τους συντελεστές της παράστασης καθώς και με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη! Επίσης κάποιες παραστάσεις μου θα πάνε και την επόμενη σεζόν και ετοιμάζω σκηνοθετικά δύο νέα έργα το «Οικόπεδα με θέα» του David Mamet, και την «Ανθρώπινη Φωνή» του Ζαν Κοκτώ καθώς και το «Λούκι Λουκ» που προανάφερα στην αρχή της κουβέντας μας. Αυτά είναι τα σχέδια μου. Νιώθω πολύ πλήρης να σας πω την αλήθεια, ένα όνειρο μου ήταν να παίξω στις «Όρνιθες» που είχα δει ως παιδί και αυτό πραγματοποιήθηκε με το που τελείωσα το πρώτο έτος της σχολής. Το δεύτερο όνειρο που είχα ήταν να παίξω στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, το Ρέθυμνο και αυτό πραγματοποιήθηκε, ήθελα να παίξω στην Επίδαυρο και έπαιξα, να συνεργαστώ με τον Αλκίνοο, συνεργαστήκαμε Δεν έχω παράπονο, μου έχουν έρθει ωραία τα πράγματα στη ζωή μου. Έχω τη τύχη να έχω δυο γονείς που με άφησαν να επιλέξω εγώ αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου, να επιλέξω εγώ το δρόμο που θα χαράξω και τους ευγνωμονώ για αυτό. Τύχη επίσης είναι ότι έχω τη υγεία μου και ανθρώπους γύρω μου που με αγαπάνε και όλα είναι στρωμένα και όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Μου αναφέρατε ότι νιώθετε τυχερός για τη συνεργασία σας με τους συντελεστές της παράστασης. Μιλήστε μου για τη σχέση σας μαζί τους.
Με κάποιους έχω συνεργαστεί στο παρελθόν, μου αρέσει να κρατάω ένα πυρήνα, όπως είναι ο Γιάννης Καλατζόπουλος, η Ισιδώρα Δωροπούλου, ο Νίκος Πουρσανίδης, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος έχουμε δουλέψει πολλές φορές με τα παιδιά αλλα και τους συντελεστές της παράστασης, την Αρετή Μουστάκα που είναι στα σκηνικά, τη Φαίδρα Νταϊόγλου που είναι στη κίνηση. Πάντα κρατάω μια σταθερή ομάδα συνεργατών η οποία συμπληρώνεται κάθε φορά με νέα πρόσωπα, παλιοί φίλοι-συνεργάτες συναντούν τους νέους και νιώθω πάρα πολύ τυχερός γιατί αυτή η ομάδα είναι ένας και ένας, είναι σαν να έχουν ευθυγραμμιστεί όλοι οι πλανήτες! Με τη Μαριάννα Πολυχρονίδη που έχουμε ξαναδουλέψει, τη Μαρια Τζομπανάκη που είναι και συντοπίτισσά μου και έχουμε βρει ένα μοναδικό κώδικα επικοινωνίας, είναι ένα πάντρεμα καταπληκτικό και τους ευγνωμονώ. Ζήσαμε πολύ συγκινητικές στιγμές στη πρόβα που θα μου μείνουν αξέχαστες.
Κύριε Χανιωτάκη το πώς θα ταιριάξει μια ομάδα δουλειά του σκηνοθέτη ή απλά ένα τυχαίο γεγονός;
Ο σκηνοθέτης έχει το ρόλο και την ευθύνη να κρατήσει ισορροπίες και να μπορέσει να ταιριάξει τους ηθοποιούς μεταξύ τους. Παίρνει μεγάλο ρίσκο για την επιτυχία της συνεργασίας όταν δουλεύει με κάποιους ανθρώπους πρώτη φορά, δεν μπορεί να ξέρει τι θα γίνει, ούτε είναι ο μπαμπάς των ηθοποιών. Ένα ρόλο παίζει η τύχη βέβαια αλλά μεγαλύτερο νομίζω παίζει το ένστικτο και η εμπειρία. ‘Οσο περνάνε τα χρόνια παρατηρώ ότι οι επιλογές που κάνω είναι πιο εύστοχες όχι μόνο σε επίπεδο ταλέντου αλλά και σε ανθρώπινο επίπεδο, η συμπεριφορά θεωρώ ότι μετράει πολύ. Εγώ ως σκηνοθέτης έχω ως προτεραιότητα να περνάμε καλά ως ομάδα, δεν κοιτάω μόνο το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, δεν είμαι τελειομανής ως σκηνοθέτης με ενδιαφέρει να περνάμε και όμορφα μέσα από τη τέχνη μας.
Μέσα στις τόσες συνεργασίες που έχετε κάνει υπάρχει κάποια που να σας εχει μείνει χαραγμένη;
Πρώτη θα έβαζα τη πιο πρόσφατη, τη φετινή συνεργασία με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Ο Αλκίνοος είναι ένας καλλιτέχνης και ένας άνθρωπος σπάνιος που με έκανε πολύ ευτυχισμένο μέσα από αυτή τη συνύπαρξη. Άλλη μία που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι αυτή με το Γεράσιμο Σκαφιδά που είμαστε συνεργάτες από το θέατρο Τέχνης. Ήμασταν συμμαθητές και συνεχίζουμε να δουλεύουμε παρέα δεκατέσσερα χρόνια. Φυσικά χαραγμένες εχουν μείνει οι συνεργασίες με την Λήδα Πρωτοψάλτη, τον Γρηγόρη Βαλτινό, τον Νικήτα Τσακίρογλου, τώρα σας λεω και ανθρώπους που έχουν γράψει πολλά χιλιόμετρα στο σανίδι και μου έκαναν τη τιμή να με εμπιστευτούν και να συνεργαστούν μαζί μου.
Η ευγένεια είναι κάτι που σας χαρακτηρίζει, φαντάζομαι ότι άσχημο συμβαίνει στο χώρο σας δεν σας αγγίζει ή δεν το επιτρέπετε να συμβεί.
Στη δουλειά μου θέλω να περνάω όμορφα. Εμένα με ενδιαφέρει το φως, δεν με ενδιαφέρει το σκοτάδι, θεωρώ την ευγένεια και το ήθος σπάνιες αρετές και προσπαθώ να τις έχω πρώτα εγώ, για να μπορώ να τις ζητάω και από τους γύρω μου. Είμαι χαρούμενος που μπορώ και περνάω καλά μέσα από τη τέχνη μου, θέλω να υπάρχει αγάπη και φως γύρω μου αν δεν υπάρχει αυτό θα αποσυρθώ. Δεν υπάρχει περίπτωση να συνεχίσω να δουλεύω αν δεν πρωτοστατεί ο σεβασμός και δεν δίνει ο ένας το χέρι του στον άλλον.
Μετά από δύο χρόνια ιδιαίτερων συνθηκών, επιστρέφοντας βρήκατε το ίδιο κοινό, τους ίδιους συνεργάτες, ήσασταν ίδιος εσείς ή σας επηρέασε ολο αυτό;
Σίγουρα μας επηρέασε και οφείλουμε να επηρεαζόμαστε από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, δε ζούμε ερήμην του κόσμου. Το θέατρο είναι μια συσπείρωση των τεχνών και οφείλει να αφουγκράζεται το παλμό της κοινωνίας και εμείς που δουλεύουμε για το θέατρο δεν ζούμε σε μια γυάλα και απλά δημιουργούμε ερήμην των άλλων ανθρώπων, σαφώς και επηρεαστήκαμε από τη πανδημία και τα ακόλουθά της. Έτσι και αλλιώς έχουμε την προσωπική μας ζωή που εμπλουτίζει τη τέχνη που κάνουμε και από εκεί παίρνουμε ερεθίσματα. Όταν ξαναβγήκαμε στη σκηνή μετά από πολλούς μήνες συγκινήθηκα πάρα πολύ, έβλεπα τους θεατές να μας λένε συγχαρητήρια και να μας ευχαριστούν πολύ πριν ξεκινήσει η παράσταση, μας ευχαριστούσαν για κάτι που δεν είχαν δει ακόμα και αυτό επιβεβαιώνει τη βαθιά ανάγκη που έχουν οι άνθρωποι για επικοινωνία. Εγώ το θέατρο το παρομοιάζω σαν τη εκκλησία του δήμου που υπήρχε στην αρχαία Αθήνα, εκεί συναντιόντουσαν οι Αθηναίοι και συνδιαλέγονταν, συζητούσαν, αντάλλαζαν απόψεις για σημαντικά θέματα και ζητήματα. Έβλεπα στα μάτια των ανθρώπων τη προσμονή και τη λαχτάρα να δουν τη παράσταση καθώς και τη λαχτάρα των ηθοποιών να συνδιαλλαγούν με το κοινό σαν να είναι παιδιά. Εκείνες τις πρώτες μέρες γίναμε όλοι παιδιά, σαν να τα είχαν βάλει τιμωρία οι γονείς τους δυο χρόνια και τώρα τους είπαν βγείτε να παίξετε. Δεν είναι τυχαίο που λέμε «παίζω στο θέατρο», είναι ένας χώρος παιχνιδιού, και αλίμονο αν σε ένα παιχνίδι δεν υπάρχει λαχταρά και σπίθα. Στο θέατρο όλα ξεκινάνε από το θεό Διόνυσο, οπότε μιλάμε για μυσταγωγία. Το θέατρο έχει άμεση επαφή με το κοινό σε σχέση με τα άλλα είδη τέχνης και αυτό είναι ένα κομμάτι προσφοράς του θέατρου προς τη κοινωνία.
Πείτε μου κάτι τελευταίο. Όταν παίζετε στο τόπο σας το απολαμβάνετε λίγο περισσότερο;
Κάθε φορά που παίζω στη Κρήτη το χαίρομαι λίγο περισσότερο. Ποτέ δεν ξεχνάω από που έχω ξεκινήσει και για εμένα ο τόπος μου έχει ιδιαίτερη αξία. Τον αγαπώ πολύ, το περιβάλλον της Κρήτης με έχει διαμορφώσει. Κάθε φορά που παίζω στο τόπο μου συγκινούμαι, θυμάμαι τα συναισθήματα που γεννιόντουσαν κάθε φορά που παρακολουθούσα μια παράσταση ως θεατής. Είμαι πολύ φορτισμένος κάθε φορά που παίζω στα θέατρα της Κρήτης.
INFO: Οι επόμενοι σταθμοί της θεατρικής παράστασης «Ματωμένος Γάμος» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη (Περισσότερα ΕΔΩ)
