Η Άννα Κουτσαφτίκη είναι μία απο τις πιο αγαπητές ηθοποιούς της γενιάς της. Η ευγενική της φυσιογνωμία αποπνέει κάτι οικείο και αγαπημένο. Το ευρύ κοινό την γνώρισε μέσα από το ρόλο της Θεσσαλονικιάς Ξένιας Χατζηιωάννου στη σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» του Alpha που είναι και η μακροβιότερη κωμική σειρά στην ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης. Όμως η Άννα υπηρετεί την τέχνη της υποκριτικής από το 1995, όταν ακόμη σπούδαζε υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν. Συμμετείχε σε πολλές παραστάσεις, σειρές και ταινίες και διαθέτει και ταλέντο στο τραγούδι. Λίγο πριν την έναρξη της νέας τηλεοπτικής σεζόν η χαρισματική αυτή ηθοποιός μας παραχώρησε μια εφ΄όλης της ύλης συνέντευξη και μέσα από αυτή θα γνωρίσουμε καλύτερα την Άννα που μας κάνει τόσα χρόνια συντροφιά μέσα από τη μικρή οθόνη. Μας έκανε να γελάσουμε πολύ με τις αυθόρμητες και γεμάτες χιούμορ απαντήσεις της, αλλά μιλήσαμε και για τα κακώς κείμενα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, την πίστη της στο Θεό και τους προβληματισμούς της για το μέλλον της κοινωνίας. Τη θαυμάσαμε για τις απόψεις και την οξυδέρκειά της και ευχόμαστε να είναι πάντα γεμάτη θετική ενέργεια και να ακτινοβολεί αγάπη!
Έχω δει ότι έχεις αποφοιτήσει από τη Φιλοσοφική Σχολή. Πώς αποφάσισες να κάνεις στροφή στην υποκριτική και να ακολουθήσεις αυτό το επάγγελμα.
Έκανα στροφή στο ΦΠΨ. Στο πανεπιστήμιο. Η υποκριτική υπήρχε στο μυαλό μου από τα μικράτα μου από τότε που ήμουν τριών χρονών. Ανήκω σε αυτή την κάστα των παιδιών που ξέρουν από μικρά τι θα γίνουν και είναι εκνευριστικά επίμονα. Έτσι ήμουν και εγώ. Έγραφα έργα στο δημοτικό. Ήμουν σε ότι ερασιτεχνικό θίασο υπήρχε. Παρότι οι γονείς μου ήθελαν να ακολουθήσω μία ακαδημαϊκή πορεία γιατί ήταν και οι δύο ακαδημαϊκοί, εγώ ξέφυγα και έδωσα κρυφά στο Θέατρο Τέχνης και σε άλλες σχολές για την εμπειρία και είχα την τύχη να περάσω σε όλες αμέσως και παράλληλα έδωσα και στο πανεπιστήμιο. Ήταν για να πω στους γονείς μου ότι το έκανα κι αυτό και μάλιστα πήγα θεατρικών σπουδών.
Είσαι πολύ θετικός άνθρωπος. Είσαι ευδιάθετη και γεμάτη χαμόγελο. Είναι στάση ζωής;
Δεν με ξέρεις καλά γι΄ αυτό (γέλια). Κοίταξε, η αλήθεια είναι ότι υπήρχε μία ψυχική προδιάθεση από τότε που ήμουν μικρή. Αργότερα μεγαλώνοντας και μπαίνοντας σε ένα χώρο πολύ ανταγωνιστικό, κάπου εκεί μεταξύ 20 με 30 το έχασα. Υπάρχει μία αλαζονεία. Η αλαζονεία των νιάτων. Δε μου άρεσε που το έχασα, γιατί κάπου έχασα και τον εαυτό μου. Μεγαλώνοντας αποφάσισα να επιστρέψω γιατί αυτή είναι η ψυχή μου και τώρα πια το κάνω και πολύ συνειδητά και δεν πρόκειται να αλλάξω.
Το «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» είναι η μακροβιότερη κωμωδία της Ελληνικής τηλεόρασης. Γιατί πιστεύεις ότι πέτυχε τόσο πολύ και την αγάπησε ο κόσμος;
Θα σου πω το εξής: Δεν είναι ένα το συστατικό. Είναι πολλά και μαγειρεύονται και γίνεται ένα ωραίο φαγητό. Καταρχάς υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη αγάπη και μεράκι από όλους τους συντελεστές. Υπάρχει μία ποιότητα μέσα σε αυτή τη σειρά. Δε την ξεπετάμε σε κανένα επίπεδο. Στο σκηνοθετικό, στο υποκριτικό και σε όλα τα επίπεδα. Κατά δεύτερον, επειδή οι άνθρωποι γνωρίζονται πάρα πολλά χρόνια, υπάρχει ένα κλίμα οικογενειακό και αυτό μας βοηθάει να είμαστε πιο πολύ οι εαυτοί μας και να ‘μαστε ελεύθεροι. Έχουμε και ένα έξυπνο σκηνοθέτη που μας αφήνει να αυτοσχεδιάζουμε. Πέρα από αυτά είναι ότι τα επεισόδια είναι αυτοτελή κι έτσι μπορεί ο τηλεθεατής να αρχίσει να παρακολουθεί τη σειρά από οποιαδήποτε στιγμή.
Και αισίως συνεχίζεται για 10η σεζόν.
Ναι. Φτάσαμε στη δέκατη σεζόν. Εγώ έχω πει στον Σπύρο Τσεκούρα τον παρτενέρ μου: “Ετοιμάσου! Υπάρχει περίπτωση με μασέλες και με πι να συνεχίζουμε να ερχόμαστε για γύρισμα μέχρι τα βαθιά γεράματα!”
Ποια είναι η πιο δύσκολη σκηνή που έχεις γυρίσει στη Μουρμούρα;
Η πιο δύσκολη στιγμή είναι όταν εμένα με πιάνει το νευρικό γέλιο! Γιατί εμένα με πιάνει νευρικό γέλιο. Είμαι από αυτούς! (Γέλια). Και με έχει πιάσει ουκ ολίγες φορές. Τώρα βέβαια το ελέγχω λίγο καλύτερα. Όταν όμως λέμε νευρικό γέλιο, εννοώ με κλάματα από τα γέλια, να φεύγει όλο το μακιγιάζ… Το έχω πάθει και με το Σπύρο τον Τσεκούρα και το έχω πάθει και με τη Μαρία τη Καβογιάννη που είχε έρθει για πρώτη φορά να κάνει τη μαμά μου. Με τη Μαρία δεν είχαμε ξαναπαίξει μαζί και έπρεπε να μιλήσει στα Γερμανικά! Τελικά είπε μία άλλη γλώσσα δική της! Έκλαιγα από τα γέλια! Δεν ξέρω πως την τελειώσαμε αυτή τη σκηνή. Η Μαρία είναι υπέροχη. Είναι σπουδαία ηθοποιός και είναι και πανηγύρι.
Έχετε μία πολύ όμορφη και δεμένη οικογένεια. Πείτε μου το συστατικό της επιτυχίας για τις σχέσεις των ανθρώπων.
Δεν υπάρχει. Όταν ακούω “Ποιο είναι το μυστικό που είναι αυτό το ζευγάρι μαζί” παθαίνω κάτι. Mία ανατριχίλα με διαπερνά! (γέλια)
Έχεις δίκιο. Είναι πολύ κλισέ. Θα σου το θέσω αλλιώς. Γιατί βλέπουμε γύρω μας τόσους ανθρώπους να χωρίζουν και να μην πάνε καλά οι ανθρώπινες σχέσεις;
Νομίζω ότι ζούμε στην εποχή που έχουμε ξεχάσει τα βασικά. Έχουμε αναλωθεί σε εικόνα, σε επιφάνεια, σε χρήμα, σε γρήγορο, σε προσπερνάω πάω σε άλλον… Έχουμε ξεχάσει κάποιες αξίες πιο σημαντικές στη ζωή. Θεωρώ λοιπόν ότι είναι ίδιον της εποχής. Αλλά πέρα από αυτό, υπάρχει κι ένας έντονος εγωϊσμός. Νομίζω ότι έχουν γίνει όλοι πάρα πολύ εγωϊστές στην εποχή που ζούμε. Όσον αφορά εμένα και την οικογένεια που έχω δημιουργήσει, το μόνο που μπορώ να σου πω μετά βεβαιότητος είναι ότι ο βασικός λόγος που συνεχίζουμε να είμαστε καλά, είναι επειδή υπάρχει κι από τις δύο πλευρές διάθεση. Aυτό για ‘μένα είναι ίσως το μόνο μαγικό συστατικό. Mόνο από τον έναν, δεν γίνεται δουλειά. Σίγουρα μπορεί να βρεις εμπόδια, αλλά όταν ο άλλος μαλακώσει και σου σταθεί, για μένα υπάρχει συνέχεια στην ιστορία.
Aκούμε όλο και πιο συχνά δηλώσεις που απαξιώνουν το θεσμό της οικογένειας και τον χαρακτηρίζουν ξεπερασμένο. Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο λόγος αυτής της τάσης;
Κοίταξε, είναι αυτό που σου έλεγα ότι έχουν αλλάξει οι εποχές. Αυτό δεν το λέω αναγκαστικά για κακό. Ούτε ιστορικός είμαι, ούτε έχω ζήσει σε παλιότερες εποχές. Τα ξέρω μόνο θεωρητικά. Εννοείται ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για να κάνουν οικογένεια και είναι πολύ ειλικρινές να το ξέρουν και να το ακολουθούν συνειδητά. Δεν είναι φτιαγμένοι όλοι για να γίνουν γονείς. Κάποιος μπορεί να μη νιώθει κατάλληλος είτε επειδή θέλει να ζει για την πάρτη του μέχρι να πεθάνει, είτε επειδή δεν θέλει να έχει ευθύνες. Δε θεωρώ όμως σωστό να απαξιώνουν το θεσμό δημοσίως. Γιατί ο θεσμός της οικογένειας ευθύνεται για το ότι συνεχίζει να υπάρχει ανθρωπότητα. Αν μη τι άλλο, πρέπει να υπάρχει και μία δεύτερη σκέψη σε κάποιες δηλώσεις. Ξέρω άτομα που έχουν κάνει τέτοιες δηλώσεις και είναι συνάδελφοί μου, αλλά πιστεύω ότι ειπώθηκαν με λάθος τρόπο. Δεν είχαν σκοπό να προσβάλλουν το θεσμό. Δε νομίζω να είχαν αυτή την πρόθεση.
Γενικότερα πώς βλέπεις να εξελίσσεται η κοινωνία μας;
Okay. Ίσως προωθείται ένα μοντέλο πιο free. Εγώ δεν είμαι κατά του free. Δε θεωρώ όμως ότι η πραγματική ελευθερία είναι εκεί. Εγώ πιστεύω ότι η ελευθερία βρίσκεται μέσα σε κάποιους κανόνες που πρέπει πρώτα να βιώσεις μέσα σου. Η πραγματική ελευθερία βρίσκεται στην αγάπη και στη συγχώρεση. Πράγματα τα οποία θέλουν αγώνα. Ελευθερία μπορεί να νιώθει και ένας κλοσάρ που να μην έχει τίποτα. Ελεύθερη όμως μπορεί να νιώθει και μία γυναίκα που έχει οκτώ παιδιά και δεν νιώθει καθόλου ότι της είναι βάρος. Ελευθερία μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει τον εαυτό του σε έναν άλλον χωρίς να περιμένει τίποτα πίσω. Οπότε, η ελευθερία είναι μία πολύ σχετική έννοια. Σήμερα που είναι όλα free, δεν υπάρχουν δεσμοί, δεν υπάρχουν θεσμοί, δεν υπάρχουν δεσμεύσεις… Δε θεωρώ ότι έχει να κάνει με την πραγματική ελευθερία. Θεωρώ ότι είναι μία μόδα που θα περάσει και ίσως όταν περάσει να έρθει κάτι ακόμα πιο συντηρητικό από αυτό που πολεμάνε και ίσως και να είναι και χειρότερο.
Πιστεύεις;
Πάρα πολύ. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς πίστη. Θα είχα καταρρεύσει. Εγώ ξέρω να σου πω ότι συναναστρεφόμενη κυρίως με ηθοποιούς και κυρίως του θεάτρου -γιατί θέατρο έκανα μέχρι να εμφανιστώ στη Μουρμούρα, από 20 χρονών- Εγώ δεν έχω γνωρίσει καλλιτέχνη που να είναι άθεος. Άσχετα τι δηλώνει. Δε μπορείς να είσαι καλλιτέχνης και να είσαι άθεος γιατί ο καλλιτέχνης πάει μαζί με το Θεό. Η μουσική, το θέατρο, είναι η σκάλα που σε ενώνει με το πάνω. Να στο πω μπακαλίστικα “Δεν γίνεται αλλιώς η δουλειά“. Πιστεύω ότι αυτοί που δηλώνουν άθεοι είναι άνθρωποι που πάνε κόντρα σε κάτι το οποίο θεωρούν ότι υπάρχει, που είναι ο Θεός. Είναι σαν παιδιά πεισματάρικα. Ο άνθρωπος έχει τρομερό εγωϊσμό, γιατί το να πεις «Ναι, υπάρχει ένας εκεί πάνω, ένα πνεύμα ένας δημιουργός τεράστιος που ξέρει καλύτερα από μένα και πρέπει να αφεθώ λίγο και να δείξω εμπιστοσύνη, να αγαπήσω να συγχωρέσω», ενέχει ευθύνη. Είμαστε πολύ εγωϊστές για να το κάνουμε αυτό. Πρέπει να αποβάλλεις τον εγωϊσμό σου για να πεις “έχω ευθύνη απέναντι σε αυτόν που με έφτιαξε και ναι, υπάρχει. Άρα εγώ δεν είμαι ένας μικρός θεός. Είναι άλλος ο Θεός”. Οπότε ο εύκολος δρόμος για να μην έχεις ευθύνη είναι να πεις “Δεν υπάρχει Θεός”. Kαι όλο αυτό τι είναι; Ποιος το ‘φτιαξε; Μία ματιά να ρίξεις στον ουρανό ή να δεις ένα ντοκιμαντέρ, θα καταλάβεις. Εγώ όταν γέννησα το παιδί μου ήταν κάτι απίστευτο. Πώς γίνονται όλα αυτά χωρίς μία ανώτερη δύναμη; Ε όχι. Δεν μπορώ να το δεχτώ.
Να πούμε ότι ασχολείσαι και με το τραγούδι. Αυτό πώς το συνδυάζεις;
Ναι, έχω σπουδάσει και τραγούδι. Είμαι και τραγουδίστρια. Δεν το συνδυάζω. Δεν το έχω κινήσει τόσο πολύ όσο μου πρότειναν.
Έχω δει ένα απόσπασμα από τη μουρμούρα όπου τραγουδάς υπέροχα.
Ευχαριστώ πολύ! Έχω τραγουδήσει και σε musical και με την Καμεράτα στο Ηρώδειο και οπερέτα με το Μάριο Φραγκούλη. Απλά δεν το προβάλλω γιατί δεν είμαι ιδιαίτερα φιλόδοξη. Είμαι όπου με πάει και όπου νιώσω καλά και μέχρι εκεί. Δεν μου αρέσει να προβάλλομαι πάρα πολύ.
Τελειώνοντας θέλω να μου πεις τα επόμενα σου επαγγελματικά σχέδια.
Εκτός απο τη Μουρμούρα που είναι μία εξαιρετική παραγωγή, συζητάω πολύ σοβαρά για μία δουλειά που θα έχει μέσα και τραγούδι. Θα είναι θεατρικό αλλά θα έχει μέσα και πάρα πολλά τραγούδια τα οποία θα τα γράψουν εξαιρετικοί δημιουργοί.
Ανυπομονούμε να το δούμε! Ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη. Πέρασα πάρα πολύ καλά!
Κι εγώ Βίκτωρα! Να ‘σαι καλά._
INFO: Περισσότερη Άννα Κουτσαφτίκη στο ρόλο της Ζωής Χατζηιωάννου στη σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα», κάθε Παρασκευή και Κυριακή στις 20:00 στον ALPHA.
