«Θέατρο Τόπος Αλλού» | Προγραμματισμός παραστάσεων για το χειμώνα 2022-2023

Ένα πλάσμα που καταπίνει τους αιώνες.
Ένα πλάσμα που μεταμορφώνεται μέσα στο κουκούλι της ποίησης και στο μυθιστορηματικό συμπάν της Βιρτζίνια Γούλφ. Που από άνδρας γίνεται γυναίκα και καταφέρνει να αγαπήσει απελπισμένα και τη γυναίκα και τον άνδρα.
Μέγα κατόρθωμα. 
Ποιος μπορεί να το καταφέρει;  Κανείς. Μόνο οι ποιητές.
Μα εκεί ακριβώς είμαστε. Στην αχανή έρημο της ποίησης και μιλάμε για τον/την  ΟΡΛΑΝΤΟ.
Από την εποχή της Ελισάβετ της πρώτης μέχρι σήμερα, από τον παγωμένο Τάμεση στην άσφαλτο της μεγαλούπολης, Ο ΟΡΛΑΝΤΟ περνάει από τον έρωτα της εκρηκτικής Ρωσίδας πριγκίπισσας  Σάσα που τον πρόδωσε άσπλαχνα,  γίνεται πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη, πέφτει σε ύπνο για επτά μέρες και όταν ξυπνάει έχει μεταμορφωθεί σε γυναίκα.
Ελεύθερη πια  και πιο τυχοδιώκτης από κάθε προηγούμενη ζωή της, πέφτει στην αγκαλιά του Μαρμεντιούκ Μπόνθροπ  Σελμεντρίν, ενός άλλου επαγγελματία τυχοδιώκτη που την παρατάει επίσης μόλις φυσήξει  ούριος άνεμος που τον πηγαίνει στο ακρωτήριο Χορν.
 Δεν είναι περίεργα όλα αυτά. Μην σας κάνει τίποτα εντύπωση.
Μπορεί να συμβούν όταν κρατάει τα νήματα η  Βιρτζίνια Γούλφ.
Με λεπτές κινήσεις , υψηλής ποίησης και μυθοπλασίας, οδηγεί τον ΟΡΛΑΝΤΟ στην πόρτα ενός θεάτρου στην οδό Κεφαλληνίας. Γονυκλινής αυτός, παρακαλάει τον σκηνοθέτη να ανεβάσει το έργο που έγραψε με τίτλο ¨Εθελμπερτ, τραγωδία σε 12 πράξεις και 184 πρόσωπα¨
Δεν σας γελάν τα μάτια σας. Καλά διαβάζετε. Όλη η ανθρωπότητα επάνω στη σκηνή.

  Όπως και η Βιρτζίνια Γούλφ που αφορά όλη την ανθρωπότητα, μόνο που εκείνη (η ανθρωπότητα) δεν το ξέρει.
 Η Βιρτζίνια Γούλφ(Virginia Wolf) δεν χρειάζεται συστάσεις. Εύθραυστη, τολμηρή, τελειομανής και ρηξικέλευθη, δημιούργησε καινούργιες, νεωτερικές φόρμες. Έρωτας, ποίηση, απιστία, προδοσία, μοναξιά είναι τα θέματα που κατακλύζουν το έργο της. Χτίζει αξίες και υποσκάπτει τις συμβάσεις της εποχής της με το υποδόριο, φλεγματικό και βιτριολικό ύφος της.
Η παράσταση του ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ «εκμεταλλεύεται» και φιλοδοξεί να αξιοποιήσει όσο περισσότερο μπορεί, αυτόν τον πλούτο. Αφήνεται σ΄ αυτή την περιπέτεια και διατρέχει αυτούς τους πέντε αιώνες (από τον 16^ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας). Είναι ένα ταξίδι του ανθρώπου, του ανθρώπινου πολιτισμού και των ανθρωπίνων σχέσεων. Οι σταθμοί πολλοί, τα στοιχήματα και τα διλήμματα πολλά:

Πάνω στη σκηνή στήνεται ένα θέαμα, όπου όλα μπερδεύονται. Τα ερωτηματικά και οι αμφιβολίες -υπέρτατες υπαρξιακές αξίες- διαλύει στο τέλος  η ίδια η Βιρτζίνια Γούλφ, τη «συμμετοχή» της οποίας «εξασφαλίσαμε» μετά από πολλούς κόπους.
Είναι εκεί λοιπόν η φίλη μας και συνομιλεί με τον σκηνοθέτη Σχολιάσει με το χιούμορ και το φλέγμα της, τα της ζωής, του έρωτα και της σκηνής.

Το «ΟΡΛΑΝΤΟ» είναι ένας ύμνος τόσο στην γυναίκα, όσο και στον άνδρα. Είναι ένας ύμνος στην δημιουργία, στην ποίηση και στην τέχνη. Στην τέχνη του έρωτα, στην τέχνη της ζωής.

Περί τίνος πρόκειται…
Ο Ορλάντο είναι ένα δεκαεξάχρονο αγόρι, που ζει και μεγαλώνει στα χρόνια του Σαίξπηρ, έχει πολλές απαιτήσεις και μεγάλη αυτοπεποίθηση. Κινείται σε  ένα άλλο συμπάν και θέλει να το κατακτήσει: Έτσι στην παράσταση   συμβαίνουν τα εξής: Γράφει μια τραγωδία. Συναντάει τον Σαίξπηρ. Τον ερωτεύεται η βασίλισσα Ελισάβετ, αυτός όμως ερωτεύεται τη Ρωσίδα πριγκίπισσα Σάσα. Προδίδεται, εξευτελίζεται από τον κυνικό και πικρόχολο ποιητή Νίκολας Γκρην. Γίνεται πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη. Κοιμάται επτά μέρες συνέχεια και ξυπνά …γυναίκα. Έχει γίνει η Ορλάντο.
Το  απόλυτο μυθιστόρημα της Βιρτζίνια Γούλφ είναι η ενσάρκωση του ανδρόγυνου που διασχίζει τους αιώνες από τον 16^ο αιώνα έως σήμερα.
Ο Ορλάντο νεαρός άντρας ήταν πανέμορφος, είχε μάτια σαν υγρούς μενεξέδες και μέτωπο που έμοιαζε με καμπυλωτό μαρμάρινο θόλο, είχε λεπτή επιδερμίδα και ομορφιά, «έγινε ο αγαπημένος των γυναικών και των ανδρών». Έγραψε ποιήματα και μια τραγωδία σε πέντε πράξεις. Ο Ορλάντο παρ΄ όλα τα ταξίδια και το πέταγμα από την φαντασία στην πραγματικότητα είναι μοναχικό άτομο.  Από την πρώτη στιγμή που ξιφουλκεί με τα κομμένα κεφάλια των Αφρικανών μέχρι το τέλος του έργου, όπου ως γυναίκα πορεύεται συνεπής στην ίδια τροχιά για «να συναντήσει μόνη της το θάνατο». 

Πρωτότυπη μεταφορά-διασκευή του μυθιστορήματος της Virginia Wolf στη θεατρική σκηνή: NIKOΣ ΚΑΜΤΣΗΣ

Σκηνοθεσία-Σκηνικό:  ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΤΣΗΣ
Κοστούμια: ΜΙΚΑ ΠΑΝΑΓΟΥ
Μουσική: ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΡΙΤΑΤΟΣ
Σχεδιασμός φωτισμών: ΓΙΑΝΝΗΣ  ΖΕΡΒΑΣ
Video-video editing:   ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΚΟΥΒΕΛΑΣ
Μακιγιάζ: ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΜΕΛΕΤΙΟΥ

 Παίζουν
 Τζωρτζίνα  Παλαιοθόδωρου (ΟΡΛΑΝΤΟ)
Λαμπρινή Θάνου (Βασίλισσα Ελισάβετ Α)
Θοδωρής Ελευθεριάδης (Νίκολας Γκρήν, συγγραφέας)
Γιάννης Ζέρβας (Σαίξπηρ, Τζόναθαν Σουίφτ, Ραστούμ)
Μαριάνθη Φωτάκη (Σάσα και Σελμεντρίν)
Χάρης Λογγαράκης (Μπάσκετ, ο Μπάτλερ)
Ασημένια Παπαδοπούλου (Λαίδη Χάρτοπ)

Τον ρόλο του σκηνοθέτη που ο Ορλάντο του εμπιστεύεται το έργο του κρατάει ο σκηνοθέτης της παράστασης ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΤΣΗΣ
 
 

*****************

 
Οι Ευτυχισμένες μέρες γραμμένες από τον Beckett πριν από 62 χρόνια (1960) μοιάζουν να γράφτηκαν… αύριο, ειδικά για την εποχή του δικού μας σήμερα, του δικού μας κοινωνικού σύμπαντος.

Μέσα σε ένα ερημικό περιβάλλον μιας κατεστραμμένης γης, ο παμπόνηρος Sammy στέκεται  πάνω από τις έρημες πόλεις μας, πάνω από τα έρημα πλάσματα του. Τα βλέπει να βολοδέρνουν και ψάχνουν την ταυτότητα τους στις εγκαταλελειμμένες λέξεις μιας γλώσσας συλημένης και μαγαρισμένης, πάνω από την μίζερη και έρημη ζωή μας. Ρίχνει το ανελέητο σαρκαστικό του βλέμμα μέσα από τα μάτια της Ουϊννυ και τον Ουϊλλυ.

Τα κακόμοιρα πλάσματα του, χωμένα μέχρι τον λαιμό στον τάφο, συνεχίζουν να ζουν, να μιλούν, να ασχολούνται με τις καθημερινές ασήμαντες ασχολίες τους και να ελπίζουν μέσα σε μία βασανιστική και ατέρμονη… αναμονή. Ο λόγος τους σαρκαστικός και κωμικός φέρνει γέλια και δάκρυα, αφήνοντας μια πίκρα στο λαιμό. Ξεγελιόμαστε νομίζοντας ότι είναι η κάπνα από τα αποκαΐδια του πλανήτη μας που καίγεται, αλλά είναι το καρβουνιασμένο κατακάθι της δικής μας ζωής και ύπαρξης.

Το κείμενο του Μπέκετ ούτε λίγο ούτε πολύ γίνεται το μανιφέστο του απόλυτου σήμερα.
Μην ανησυχείτε  θα γελάσετε με τους προβληματισμούς της Ουϊννυ. Καθώς βλέπει τον εαυτό της μέσα από τον καθρέφτη, βλέπουμε και μείς την μοναξιά μας. Καθώς μετράει και ελέγχει τα σάπια δόντια της αναγνωρίζουμε και μείς την δική μας φθορά και σαπίλα.
Ο πόθος των δύο προσώπων να συν-υπάρξουν, να συν-ομιλήσουν, να συν-εννοηθούν, να συν-κρατηθούν στη ζωή,  αποδεικνύει πόσο απαραίτητο είναι το πρώτο συνθετικό «συν-» και πόσο ανάγκη έχει το άμοιρο ανθρώπινο ον να υπάρξει «μαζί».
Είναι ίσως η μόνη εποχή που τον πρώτο ρόλο δεν παίζουν τα ρήματα, τα ουσιαστικά η τα επίθετα, η έστω οι εγωιστικές αντωνυμίες, αλλά αυτά τα επουσιώδη επιρρήματα.

Μετάφραση σκηνοθεσία: ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΤΣΗΣ
Σκηνικό-κοστούμια: ΜΙΚΑ ΠΑΝΑΓΟΥ
Μουσική: ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΡΙΤΑΤΟΣ
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιάννης ΖΕΡΒΑΣ
VIDEO-VIDEO EDITING:   ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΚΟΥΒΕΛΑΣ
Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΜΕΛΕΤΙΟΥ
        
Διανομή
Ουϊννυ   ΠΕΓΚΥ ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ουϊλλυ  ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

*****************************

Η θεατρική-μουσική παράσταση με τίτλο: ΤΑ «ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ»!.. ΜΙΑ ΛΑΪΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ερευνά και προβάλει τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες που γέννησαν την παράδοση του Ρεμπέτικου και προσδιόρισαν το ύφος και το ήθος του. Αφετηρία αποτελούν οι δραματοποιημένες αφηγήσεις δύο από τους κορυφαίους ρεμπέτες, του Μάρκου Βαμβακάρη και του Μιχάλη Γενίτσαρη, από τις αρχές του 20ου αιώνα έως τη δεκαετία του ’60, καθώς και άλλα αντιπροσωπευτικά κείμενα της περιόδου.
 
Μέσα από τις μνήμες, τις διηγήσεις και τα τραγούδια τους, ξεκινάμε από την παλιά Σύρα του Μάρκου, για να καταλήξουμε στον Πειραιά της εποχής του Μεσοπολέμου, όπου η σμυρναίικη σχολή παραχωρεί τη θέση της στο πειραιώτικο ρεμπέτικο. Σε μιαν εποχή κρίσιμη και μεταβατική, με τους πρόσφυγες και τους εργάτες του λιμανιού να εξωθούνται στο περιθώριο, παρακολουθούμε τη μύησή τους στον κόσμο της «πιάτσας» και τη γεμάτη πάθος κι ένταση ζωή του ρεμπέτη, με την ιδιαίτερη ιδεολογία, τις αξίες και τα σύμβολά της. Κύριο μέσο έκφρασης, επικοινωνίας και σύμβολο ταυτότητας αυτού του κόσμου αποτελούν το τραγούδι, η μουσική και ο χορός, μέσα από τα οποία γίνεται και η αντίστοιχη «μύηση» του θεατή στο ύφος και το ήθος του κλασικού Ρεμπέτικου.
 
Στον θεατρικό μονόλογο ξεδιπλώνονται ανάγλυφα η ξεχωριστή θέση και ο ρόλος των μουσικών ανάμεσα στους μάγκες, η τελετουργία του καφενείου και του τεκέ, η βιωματική σχέση με το μπουζούκι, η σημειολογία του ζεϊμπέκικου, το κυνηγητό από την αστυνομία, η λογοκρισία και οι εκτοπισμοί από τη δικτατορία του Μεταξά, ο ρόλος της δισκογραφίας, η διαφοροποίηση στην επιτέλεση του ρεμπέτικου μετά τον Πόλεμο με την αστικοποίηση και το πέρασμα στους επώνυμους δεξιοτέχνες-σταρ του τραγουδιού.
Η όλη θεατρική προσέγγιση αποδίδει ιδιαίτερη έμφαση στον «τελετουργικό» χαρακτήρα της επιτέλεσης του Ρεμπέτικου, με τη δομή της παράστασης και τη διαμόρφωση του σκηνικού χώρου να υποβάλλουν την ατμόσφαιρα μιας «λαϊκής Λειτουργίας», όπου «ο Ευαγγελιστής Μάρκος (Βαμβακάρης) συναντά τον Αρχάγγελο Μιχαήλ (Γενίτσαρη)»!
Τις αφηγήσεις των δύο κορυφαίων ρεμπετών ζωντανεύει επί σκηνής ο Τάκης Χρυσικάκος, που έχει και τη σκηνοθετική επιμέλεια της παράστασης.
Την ιστορική-μουσικολογική έρευνα, τα κείμενα και τη μουσική επιμέλεια υπογράφει ο Λάμπρος Λιάβας, καθηγητής εθνομουσικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος παρουσιάζει στους θεατές τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που διαμόρφωσαν το κλασικό Ρεμπέτικο ως ταυτότητα και μνήμη του ελληνικού μουσικού πολιτισμού αλλά και ως μέρος της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας (με  απόφαση της Ουνέσκο το 2017).
 
 
Ιστορική-μουσικολογική έρευνα, κείμενα, μουσική επιμέλεια:  ΛΑΜΠΡΟΣ ΛΙΑΒΑΣ 
Σκηνοθεσία: ΤΑΚΗΣ ΧΡΥΣΙΚΑΚΟΣ
Σκηνικό-κοστούμια: ΜΙΚΑ ΠΑΝΑΓΟΥ
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιάννης ΖΕΡΒΑΣ
Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΜΕΛΕΤΙΟΥ
 
Αφήγηση  ΤΑΚΗΣ ΧΡΥΣΙΚΑΚΟΣ

Οι προβολές της παράστασης είναι ευγενική παραχώρηση του Χρήστου Μποκόρου

Ένα πλάσμα που καταπίνει τους αιώνες.
Ένα πλάσμα που μεταμορφώνεται μέσα στο κουκούλι της ποίησης και στο μυθιστορηματικό συμπάν της Βιρτζίνια Γούλφ. Που από άνδρας γίνεται γυναίκα και καταφέρνει να αγαπήσει απελπισμένα και τη γυναίκα και τον άνδρα.
Μέγα κατόρθωμα. 
Ποιος μπορεί να το καταφέρει;  Κανείς. Μόνο οι ποιητές.
Μα εκεί ακριβώς είμαστε. Στην αχανή έρημο της ποίησης και μιλάμε για τον/την  ΟΡΛΑΝΤΟ.
Από την εποχή της Ελισάβετ της πρώτης μέχρι σήμερα, από τον παγωμένο Τάμεση στην άσφαλτο της μεγαλούπολης, Ο ΟΡΛΑΝΤΟ περνάει από τον έρωτα της εκρηκτικής Ρωσίδας πριγκίπισσας  Σάσα που τον πρόδωσε άσπλαχνα,  γίνεται πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη, πέφτει σε ύπνο για επτά μέρες και όταν ξυπνάει έχει μεταμορφωθεί σε γυναίκα.
Ελεύθερη πια  και πιο τυχοδιώκτης από κάθε προηγούμενη ζωή της, πέφτει στην αγκαλιά του Μαρμεντιούκ Μπόνθροπ  Σελμεντρίν, ενός άλλου επαγγελματία τυχοδιώκτη που την παρατάει επίσης μόλις φυσήξει  ούριος άνεμος που τον πηγαίνει στο ακρωτήριο Χορν.
 Δεν είναι περίεργα όλα αυτά. Μην σας κάνει τίποτα εντύπωση.
Μπορεί να συμβούν όταν κρατάει τα νήματα η  Βιρτζίνια Γούλφ.
Με λεπτές κινήσεις , υψηλής ποίησης και μυθοπλασίας, οδηγεί τον ΟΡΛΑΝΤΟ στην πόρτα ενός θεάτρου στην οδό Κεφαλληνίας. Γονυκλινής αυτός, παρακαλάει τον σκηνοθέτη να ανεβάσει το έργο που έγραψε με τίτλο ¨Εθελμπερτ, τραγωδία σε 12 πράξεις και 184 πρόσωπα¨
Δεν σας γελάν τα μάτια σας. Καλά διαβάζετε. Όλη η ανθρωπότητα επάνω στη σκηνή.

  Όπως και η Βιρτζίνια Γούλφ που αφορά όλη την ανθρωπότητα, μόνο που εκείνη (η ανθρωπότητα) δεν το ξέρει.
 Η Βιρτζίνια Γούλφ(Virginia Wolf) δεν χρειάζεται συστάσεις. Εύθραυστη, τολμηρή, τελειομανής και ρηξικέλευθη, δημιούργησε καινούργιες, νεωτερικές φόρμες. Έρωτας, ποίηση, απιστία, προδοσία, μοναξιά είναι τα θέματα που κατακλύζουν το έργο της. Χτίζει αξίες και υποσκάπτει τις συμβάσεις της εποχής της με το υποδόριο, φλεγματικό και βιτριολικό ύφος της.
Η παράσταση του ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ «εκμεταλλεύεται» και φιλοδοξεί να αξιοποιήσει όσο περισσότερο μπορεί, αυτόν τον πλούτο. Αφήνεται σ΄ αυτή την περιπέτεια και διατρέχει αυτούς τους πέντε αιώνες (από τον 16^ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας). Είναι ένα ταξίδι του ανθρώπου, του ανθρώπινου πολιτισμού και των ανθρωπίνων σχέσεων. Οι σταθμοί πολλοί, τα στοιχήματα και τα διλήμματα πολλά:

Πάνω στη σκηνή στήνεται ένα θέαμα, όπου όλα μπερδεύονται. Τα ερωτηματικά και οι αμφιβολίες -υπέρτατες υπαρξιακές αξίες- διαλύει στο τέλος  η ίδια η Βιρτζίνια Γούλφ, τη «συμμετοχή» της οποίας «εξασφαλίσαμε» μετά από πολλούς κόπους.
Είναι εκεί λοιπόν η φίλη μας και συνομιλεί με τον σκηνοθέτη Σχολιάσει με το χιούμορ και το φλέγμα της, τα της ζωής, του έρωτα και της σκηνής.

Το «ΟΡΛΑΝΤΟ» είναι ένας ύμνος τόσο στην γυναίκα, όσο και στον άνδρα. Είναι ένας ύμνος στην δημιουργία, στην ποίηση και στην τέχνη. Στην τέχνη του έρωτα, στην τέχνη της ζωής.

Περί τίνος πρόκειται…
Ο Ορλάντο είναι ένα δεκαεξάχρονο αγόρι, που ζει και μεγαλώνει στα χρόνια του Σαίξπηρ, έχει πολλές απαιτήσεις και μεγάλη αυτοπεποίθηση. Κινείται σε  ένα άλλο συμπάν και θέλει να το κατακτήσει: Έτσι στην παράσταση   συμβαίνουν τα εξής: Γράφει μια τραγωδία. Συναντάει τον Σαίξπηρ. Τον ερωτεύεται η βασίλισσα Ελισάβετ, αυτός όμως ερωτεύεται τη Ρωσίδα πριγκίπισσα Σάσα. Προδίδεται, εξευτελίζεται από τον κυνικό και πικρόχολο ποιητή Νίκολας Γκρην. Γίνεται πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη. Κοιμάται επτά μέρες συνέχεια και ξυπνά …γυναίκα. Έχει γίνει η Ορλάντο.
Το  απόλυτο μυθιστόρημα της Βιρτζίνια Γούλφ είναι η ενσάρκωση του ανδρόγυνου που διασχίζει τους αιώνες από τον 16^ο αιώνα έως σήμερα.
Ο Ορλάντο νεαρός άντρας ήταν πανέμορφος, είχε μάτια σαν υγρούς μενεξέδες και μέτωπο που έμοιαζε με καμπυλωτό μαρμάρινο θόλο, είχε λεπτή επιδερμίδα και ομορφιά, «έγινε ο αγαπημένος των γυναικών και των ανδρών». Έγραψε ποιήματα και μια τραγωδία σε πέντε πράξεις. Ο Ορλάντο παρ΄ όλα τα ταξίδια και το πέταγμα από την φαντασία στην πραγματικότητα είναι μοναχικό άτομο.  Από την πρώτη στιγμή που ξιφουλκεί με τα κομμένα κεφάλια των Αφρικανών μέχρι το τέλος του έργου, όπου ως γυναίκα πορεύεται συνεπής στην ίδια τροχιά για «να συναντήσει μόνη της το θάνατο». 

Πρωτότυπη μεταφορά-διασκευή του μυθιστορήματος της Virginia Wolf στη θεατρική σκηνή: NIKOΣ ΚΑΜΤΣΗΣ

Σκηνοθεσία-Σκηνικό:  ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΤΣΗΣ
Κοστούμια: ΜΙΚΑ ΠΑΝΑΓΟΥ
Μουσική: ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΡΙΤΑΤΟΣ
Σχεδιασμός φωτισμών: ΓΙΑΝΝΗΣ  ΖΕΡΒΑΣ
Video-video editing:   ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΚΟΥΒΕΛΑΣ
Μακιγιάζ: ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΜΕΛΕΤΙΟΥ

 Παίζουν
 Τζωρτζίνα  Παλαιοθόδωρου (ΟΡΛΑΝΤΟ)
Λαμπρινή Θάνου (Βασίλισσα Ελισάβετ Α)
Θοδωρής Ελευθεριάδης (Νίκολας Γκρήν, συγγραφέας)
Γιάννης Ζέρβας (Σαίξπηρ, Τζόναθαν Σουίφτ, Ραστούμ)
Μαριάνθη Φωτάκη (Σάσα και Σελμεντρίν)
Χάρης Λογγαράκης (Μπάσκετ, ο Μπάτλερ)
Ασημένια Παπαδοπούλου (Λαίδη Χάρτοπ)

Τον ρόλο του σκηνοθέτη που ο Ορλάντο του εμπιστεύεται το έργο του κρατάει ο σκηνοθέτης της παράστασης ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΤΣΗΣ
 
 

*****************

 
Οι Ευτυχισμένες μέρες γραμμένες από τον Beckett πριν από 62 χρόνια (1960) μοιάζουν να γράφτηκαν… αύριο, ειδικά για την εποχή του δικού μας σήμερα, του δικού μας κοινωνικού σύμπαντος.

Μέσα σε ένα ερημικό περιβάλλον μιας κατεστραμμένης γης, ο παμπόνηρος Sammy στέκεται  πάνω από τις έρημες πόλεις μας, πάνω από τα έρημα πλάσματα του. Τα βλέπει να βολοδέρνουν και ψάχνουν την ταυτότητα τους στις εγκαταλελειμμένες λέξεις μιας γλώσσας συλημένης και μαγαρισμένης, πάνω από την μίζερη και έρημη ζωή μας. Ρίχνει το ανελέητο σαρκαστικό του βλέμμα μέσα από τα μάτια της Ουϊννυ και τον Ουϊλλυ.

Τα κακόμοιρα πλάσματα του, χωμένα μέχρι τον λαιμό στον τάφο, συνεχίζουν να ζουν, να μιλούν, να ασχολούνται με τις καθημερινές ασήμαντες ασχολίες τους και να ελπίζουν μέσα σε μία βασανιστική και ατέρμονη… αναμονή. Ο λόγος τους σαρκαστικός και κωμικός φέρνει γέλια και δάκρυα, αφήνοντας μια πίκρα στο λαιμό. Ξεγελιόμαστε νομίζοντας ότι είναι η κάπνα από τα αποκαΐδια του πλανήτη μας που καίγεται, αλλά είναι το καρβουνιασμένο κατακάθι της δικής μας ζωής και ύπαρξης.

Το κείμενο του Μπέκετ ούτε λίγο ούτε πολύ γίνεται το μανιφέστο του απόλυτου σήμερα.
Μην ανησυχείτε  θα γελάσετε με τους προβληματισμούς της Ουϊννυ. Καθώς βλέπει τον εαυτό της μέσα από τον καθρέφτη, βλέπουμε και μείς την μοναξιά μας. Καθώς μετράει και ελέγχει τα σάπια δόντια της αναγνωρίζουμε και μείς την δική μας φθορά και σαπίλα.
Ο πόθος των δύο προσώπων να συν-υπάρξουν, να συν-ομιλήσουν, να συν-εννοηθούν, να συν-κρατηθούν στη ζωή,  αποδεικνύει πόσο απαραίτητο είναι το πρώτο συνθετικό «συν-» και πόσο ανάγκη έχει το άμοιρο ανθρώπινο ον να υπάρξει «μαζί».
Είναι ίσως η μόνη εποχή που τον πρώτο ρόλο δεν παίζουν τα ρήματα, τα ουσιαστικά η τα επίθετα, η έστω οι εγωιστικές αντωνυμίες, αλλά αυτά τα επουσιώδη επιρρήματα.

Μετάφραση σκηνοθεσία: ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΤΣΗΣ
Σκηνικό-κοστούμια: ΜΙΚΑ ΠΑΝΑΓΟΥ
Μουσική: ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΡΙΤΑΤΟΣ
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιάννης ΖΕΡΒΑΣ
VIDEO-VIDEO EDITING:   ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΚΟΥΒΕΛΑΣ
Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΜΕΛΕΤΙΟΥ
        
Διανομή
Ουϊννυ   ΠΕΓΚΥ ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ουϊλλυ  ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

*****************************

Η θεατρική-μουσική παράσταση με τίτλο: ΤΑ «ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ»!.. ΜΙΑ ΛΑΪΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ερευνά και προβάλει τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες που γέννησαν την παράδοση του Ρεμπέτικου και προσδιόρισαν το ύφος και το ήθος του. Αφετηρία αποτελούν οι δραματοποιημένες αφηγήσεις δύο από τους κορυφαίους ρεμπέτες, του Μάρκου Βαμβακάρη και του Μιχάλη Γενίτσαρη, από τις αρχές του 20ου αιώνα έως τη δεκαετία του ’60, καθώς και άλλα αντιπροσωπευτικά κείμενα της περιόδου.
 
Μέσα από τις μνήμες, τις διηγήσεις και τα τραγούδια τους, ξεκινάμε από την παλιά Σύρα του Μάρκου, για να καταλήξουμε στον Πειραιά της εποχής του Μεσοπολέμου, όπου η σμυρναίικη σχολή παραχωρεί τη θέση της στο πειραιώτικο ρεμπέτικο. Σε μιαν εποχή κρίσιμη και μεταβατική, με τους πρόσφυγες και τους εργάτες του λιμανιού να εξωθούνται στο περιθώριο, παρακολουθούμε τη μύησή τους στον κόσμο της «πιάτσας» και τη γεμάτη πάθος κι ένταση ζωή του ρεμπέτη, με την ιδιαίτερη ιδεολογία, τις αξίες και τα σύμβολά της. Κύριο μέσο έκφρασης, επικοινωνίας και σύμβολο ταυτότητας αυτού του κόσμου αποτελούν το τραγούδι, η μουσική και ο χορός, μέσα από τα οποία γίνεται και η αντίστοιχη «μύηση» του θεατή στο ύφος και το ήθος του κλασικού Ρεμπέτικου.
 
Στον θεατρικό μονόλογο ξεδιπλώνονται ανάγλυφα η ξεχωριστή θέση και ο ρόλος των μουσικών ανάμεσα στους μάγκες, η τελετουργία του καφενείου και του τεκέ, η βιωματική σχέση με το μπουζούκι, η σημειολογία του ζεϊμπέκικου, το κυνηγητό από την αστυνομία, η λογοκρισία και οι εκτοπισμοί από τη δικτατορία του Μεταξά, ο ρόλος της δισκογραφίας, η διαφοροποίηση στην επιτέλεση του ρεμπέτικου μετά τον Πόλεμο με την αστικοποίηση και το πέρασμα στους επώνυμους δεξιοτέχνες-σταρ του τραγουδιού.
Η όλη θεατρική προσέγγιση αποδίδει ιδιαίτερη έμφαση στον «τελετουργικό» χαρακτήρα της επιτέλεσης του Ρεμπέτικου, με τη δομή της παράστασης και τη διαμόρφωση του σκηνικού χώρου να υποβάλλουν την ατμόσφαιρα μιας «λαϊκής Λειτουργίας», όπου «ο Ευαγγελιστής Μάρκος (Βαμβακάρης) συναντά τον Αρχάγγελο Μιχαήλ (Γενίτσαρη)»!
Τις αφηγήσεις των δύο κορυφαίων ρεμπετών ζωντανεύει επί σκηνής ο Τάκης Χρυσικάκος, που έχει και τη σκηνοθετική επιμέλεια της παράστασης.
Την ιστορική-μουσικολογική έρευνα, τα κείμενα και τη μουσική επιμέλεια υπογράφει ο Λάμπρος Λιάβας, καθηγητής εθνομουσικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος παρουσιάζει στους θεατές τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που διαμόρφωσαν το κλασικό Ρεμπέτικο ως ταυτότητα και μνήμη του ελληνικού μουσικού πολιτισμού αλλά και ως μέρος της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας (με  απόφαση της Ουνέσκο το 2017).
 
 
Ιστορική-μουσικολογική έρευνα, κείμενα, μουσική επιμέλεια:  ΛΑΜΠΡΟΣ ΛΙΑΒΑΣ 
Σκηνοθεσία: ΤΑΚΗΣ ΧΡΥΣΙΚΑΚΟΣ
Σκηνικό-κοστούμια: ΜΙΚΑ ΠΑΝΑΓΟΥ
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιάννης ΖΕΡΒΑΣ
Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΜΕΛΕΤΙΟΥ
 
Αφήγηση  ΤΑΚΗΣ ΧΡΥΣΙΚΑΚΟΣ

Οι προβολές της παράστασης είναι ευγενική παραχώρηση του Χρήστου Μποκόρου