Ο David O. Russell επιστρέφει μετά από 7 χρόνια, με μια ταινία που προσφέρει λιγότερα από όσα υπόσχεται. Εμπνευσμένη από μια πραγματική ιστορία, μια συνομωσία που έμεινε στην ιστορία ως Business Plot. Μια ομάδα επιχειρηματιών προσπάθησαν ν’ ανατρέψουν τον Ρούσβελτ και να τον αντικαταστήσουν με έναν βετεράνο του Α’ Παγκοσμίου.
Στο χαρτί, το Amsterdam κερδίζει τις εντυπώσεις. Στην οθόνη τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το φιλμ ξεκινάει νωθρά, και ξεδιπλώνει την πλοκή μπερδεμένα. Όσο περνάνε τα λεπτά, δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς βλέπεις. Κωμωδία; Πολιτικό θρίλερ; Δράμα; Λες και ο σκηνοθέτης προσπάθησε να χωρέσει τρεις διαφορετικές ταινίες στα ρούχα της μιας. Ποιο είναι το βασικό θέμα, ο πόλεμος; Οι φυλετικές διακρίσεις; Ο Russell μάλλον ήθελε να κάνει κάτι στο ύφος των Cohen, μόνο που εκείνοι το κάνουν καλύτερα. Το καστ εντυπωσιάζει, χωρίς κάποιος να ξεχωρίζει ιδιαίτερα, ίσως η Robbie που της ταιριάζουν οι εκκεντρικοί χαρακτήρες. Η φωτογραφία, τα κοστούμια και τα σκηνικά, ζωντανεύουν εξαιρετικά την εποχή. Όμως δεν φτάνουν, να σώσουν ένα φιλμ βασανιστικά μέτριο. Που δεν μπορεί να αποφασίσει αν πρέπει να ποντάρει στους χαρακτήρες του ή στην πλοκή του.
Κάποιες σκηνές είναι πολύ καλές, αλλά ο ρυθμός δεν αφήνει ποτέ την ταινία να απογειωθεί. Φιλμ τόσο μέτρια όπως το Amsterdam, πολλές φορές είναι χειρότερα από κάποια πραγματικά κακά. Τουλάχιστον μερικά από αυτά, έχουν κάποια γοητεία, ενώ η ταινία του Russell, πέρα το φανταχτερό περιτύλιγμα, δεν έχει τίποτα άλλο.
Παίζουν: Κρίστιαν Μπέιλ, Μάργκο Ρόμπι, Τζον Ντέιβιντ Ουόσινγκτον, Ρόμπερτ ντε Νίρο. Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ
[yasr_overall_rating]
