Η ζωή της Νέλλης Γκίνη θα μπορούσε κάλλιστα να είναι παραμύθι. Ένα μικρό κορίτσι που στο δημοτικό ακολούθησε το όνειρό του να γίνει ηθοποιός. Στη ζωή της συνάντησε δυσκολίες, αλλά και ανταμοιβή για την επιμονή και το ταλέντο της. Το βιογραφικό της είναι πλούσιο. Ξεκίνησε την κινηματογραφική της καριέρα δίπλα στον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Μόλις εμφανίστηκε η μικρή οθόνη, συμμετείχε στην πλέον ιστορική σειρά “Η γειτονιά μας“. Η αρχική συμφωνία ήταν να κάνει ένα μικρό πέρασμα για ένα μόνο επεισόδιο. Όμως ο Κώστας Πρετεντέρης την ξεχώρισε και την ενέταξε στο μόνιμο cast όπου παρέμεινε για τέσσερα χρόνια. Ακολούθησαν πολλές τηλεοπτικές σειρές, ταινίες και παραστάσεις όπου με το μπρίο και την εκφραστικότητά της σημάδεψε τους ρόλους που ενσάρκωνε κάνοντάς τους αξέχαστους. Μια άλλη της αγάπη είναι το τραγούδι. Όλα ξεκίνησαν από ένα μεγάλο έρωτα που την έφερε μπροστά στο μικρόφωνο. Έτσι ξεκίνησε μια παράλληλη καριέρα στις πίστες όπου συνεργάστηκε με όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής. Αργότερα έφερε στον κόσμο τον μονάκριβο γιο της που μεγάλωσε μόνη της σε μια εποχή που κάτι τέτοιο δεν ήταν εύκολα αποδεκτό από την κοινωνία. Σήμερα τη βρίσκουμε στο θέατρο Coronet στην παράσταση “Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι” που είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Λένας Μαντά. Μέσα από την εγκάρδια κουβέντα μας, μας μίλησε για τη ζωή της και μοιράστηκε μαζί μας περιστατικά και αναμνήσεις από την καριέρα της. Πάντα ευδιάθετη, δοτική και γλυκιά, μας προέτρεψε να ξαναβρούμε την ανθρώπινη επαφή που έχει χαθεί στις μέρες μας. Η συναναστραφή μαζί της μας γέμισε με αισιοδοξία γιατί ανακαλύψαμε ότι στον τόσο ανταγωνιστικό χώρο του θεάματος, υπάρχουν ακόμα καλλιτέχνες που κρατάνε την ανθρωπιά και την ευαισθησία τους ακέραιη.
θέλω να ξεκινήσουμε από τα παιδικά σας χρόνια στην Κέρκυρα.
Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με την ηθοποιία;
Το τραγούδι πώς μπήκε στη ζωή σας; Πιστεύετε ότι έπαιξε ρόλο η καταγωγή σας από την Κέρκυρα και η μουσικότητα που έχει;
Βέβαια! Όπως σας είπα ο πατέρας μου ήταν μουσικός και οι θείοι επίσης όλο και έπαιζαν κάποια κιθάρα και τραγουδούσαν. Να ξέρετε ότι ένας στους τρεις Κερκυραίους παίζει κάποιο μουσικό όργανο. Μετά τις αγροτικές δουλειές τους και την κούραση κάτω από τον ήλιο όλη μέρα, καθόντουσαν με μεζεδάκι και κρασί, έπαιζαν και τραγουδούσαν. Πώς ξέρει ένας αγρότης ένας χωρικός να παίζει τόσο καλά μουσική αναρωτιόμουν. Σε οικογένειά τραπέζια τραγουδούσαν κι εγώ εκεί από κοντά συμμετείχα. Η μουσική ήταν μέσα στη καθημερινότητά μου. Τις πρώτες μου νότες τις διδάχτηκα από τον πατέρα μου στο ακορντεόν με τη Μισιρλού. Αυτό ήταν το τραγούδι. Η μουσική λοιπόν μπήκε στη ζωή μου από πολύ μικρή.
Η πρώτη ταινία που εμφανιστήκατε ποιά ήταν;
Ήσασταν μέρος αυτού που λέμε παλιός καλός Ελληνικός κινηματογράφος. Τι θυμάστε από εκείνη την εποχή;
Κοιτάξτε. Όπως σας είπα δεν πρόλαβα την καλή εποχή του κινηματογράφου. Η Χρυσή εποχή του κινηματογράφου ήταν από το 1950-56 μέχρι το 1972. Δαλιανίδης, Φώσκολος, Σακελλάριος με παραγωγές Φίνου, Καραγιάννη, είχαν τελειώσει οριστικά. Ο κόσμος για κάποιο λόγο με έχει συνδέσει με εκείνη την εποχή, ίσως γιατί πρόλαβα αυτές τις ταινίες που προανέφερα.
Τι είχαν εκείνες οι ταινίες της χρυσής εποχής που αγαπήθηκαν τόσο πολύ και γιατί μετά ήρθε η πτώση στην ποιότητα;
Οι ταινίες αυτές ήταν είναι και θα είναι σταθμός. Ήταν άνθρωποι που αγαπούσαν πολύ αυτό που έκαναν, με ταλέντο κι αγάπη για τη δουλειά τους. Αργότερα επήλθε κορεσμός, άνθρωποι της χρυσής εποχής του κινηματογράφου μεγάλωσαν, αποσύρθηκαν ή πέθαναν δυστυχώς.
Ωστόσο εσείς με την εμφάνιση της τηλεόρασης, προσαρμοστήκατε αμέσως στο καινούργιο μέσον και συμμετείχατε πολύ ενεργά στις σειρές εκείνης της εποχής.
“Η Γειτονιά Μας” ήταν από τις πρώτες σειρές της Ελληνικής τηλεόρασης. Ξεκίνησε το 1972 και μέχρι και σήμερα ακούμε για αυτή. Θέλω να περιγράψετε στους αναγνώστες μας που ενδεχομένως να είναι νεότεροι και να μη γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται, τι αφορούσε η σειρά αυτή.
Περιγράψτε την απήχηση που είχε στον κόσμο αυτή η σειρά.
Θα σας πω μόνο αυτό: Όταν προβάλλονταν ο “Άγνωστος Πόλεμος” και “Η Γειτονιά μας” οι δρόμοι ερήμωσαν. Κι αν κάποιοι δεν είχαν προλάβει να επιστρέψουν σπίτι τους, παρακολουθούσαν από τις τηλεοράσεις των καταστημάτων τα επεισόδια.
Ποιος ήταν ο ρόλος σας στη “Γειτονιά”;
Ο ρόλος μου ήταν μιάς γυναίκας που την έλεγαν Μαρίνα η οποία είχε εγκαταλείψει έναν από τους ήρωες της γειτονιάς ο οποίος λεγόταν Γιασός και ήταν καπετάνιος. Λόγω της εγκατάλειψης, ο Γιασός είχε καταντήσει μέθυσος. Σε κάποια στιγμή, σε ένα στενό της γειτονιάς με βλέπει μπροστά του και εκτυλίσσεσαι μια συγκλονιστική σκηνή που με αγκαλιάζει και με φιλάει και μετά με τραντάζει και μου λέει “Με κατέστρεψες! Γιατί μου το ‘κανες αυτό; Μου διέλυσες τη ζωή!” Αυτό το επεισόδιο από την απήχηση που είχε, προβλήθηκε σε επανάληψη πάρα πολλές φορές εκείνη την εποχή. Από ‘κει και πέρα το γραφείο παραγωγής και ο κύριος Πρετεντέρης αποφάσισαν αυτός ο ρόλος να συνεχίσει. Έτσι, αυτό το περασματάκι έγινε ο μόνιμος ρόλος “Η Μαρίνα της γειτονιάς”. Πριν έρθω έπαιζε ήδη δύο χρόνια η σειρά κι εγώ συνέχισα μετά για άλλα τρία.
Πώς σας αντιμετώπιζε ο κόσμος με αυτό το ρόλο;
Πάρα πολύ άσχημα! Μου επιτίθεντο κανονικά όπου με έβλεπαν! Μία κυρία στο δρόμο με βρήκε και με έπιασε και με κούναγε. Μου μίλαγε πάρα πολύ άσχημα. “Παλιογύναικο που ξελόγιασες τον ήρωα” και άλλα πολύ απαξιωτικά που δεν μπορώ καν να αναφέρω. Η ταύτιση που έκανε ο κόσμος ήταν φοβερή. Άλλη μία φορά θυμάμαι ξεκινάω να πάω στο στούντιο πολύ πρωϊ. Φορούσα γυαλιά και μαντήλι. Είχα μεταμφιεστεί κανονικά! Μπαίνω στο ταξί και λέω “Παρακαλώ πολύ Λένορμαν. Στο στούντιο ΑΤΑ“. Γυρίζει ο ταξιτζής και με αναγνωρίζει! Μου λέει “Εσύ είσαι αυτή που κατέστρεψε τον Γιασό! Δε θα σε πάω στο στούντιο. Θα σε πάω πάνω στα νταμάρια του Κορυδαλλού και θα σε αφήσω εκεί και δε θα σε βρει κανείς!” Πανικόβλητη εγώ πήγα στο στούντιο με κλάματα. Γονάτισα μπροστά στον κύριο Πρετεντέρη και τον παρακάλεσα να αλλάξει το ρόλο. Του λέω “Σας παρακαλώ. Κάντε κάτι. Απειλείται η ζωή μου! Μου είπαν ότι θα με αφήσουν στα νταμάρια και δε θα με βρουν και θα με φάνε τα τσακάλια!” Έτσι λοιπόν ο μεγάλος Κώστας Πρετεντέρης γύρισε τούμπα το ρόλο. Έγραψε οτι αυτή γυναίκα τελικά είχε λόγο να αφήσει τον καπετάν Γιασό. Ήταν τελικά μυστική πράκτορας και δεν μπορούσε να αποκαλυφθεί. Δεν το έκανε επί τούτου. Αργότερα στη “Γειτονιά” υπήρξαν πολλές ιστορίες. Με τον Νίκο Απέργη που έπαιζε τον γιατρό και την Άννα η Κυριάκου που έκανε την αδερφή του και δεν με ήθελε με τίποτα για νύφη. Επίσης στη “Γειτονιά” ο Πρετεντέρης επειδή ήξερε ότι τραγουδάω, με έβαλε να κάνω μια τραγουδίστρια σε ενα νυχτερινό κέντρο όπως ο συγχωρεμένος ο Κώστας Καφάσης. Τραγουδούσα με τον Γιάννη Αργύρη. Επίσης κι αυτός καπετάνιος με τη Μαρία Φωκά που έκανε τη μητέρα του. Έζησα πολλές ιστορίες και γυρίσαμε εκατοντάδες επεισόδια.
Απ΄ ότι ξέρω όλα τα επεισόδια αυτής της σειράς έχουν καταστραφεί. Όπως και πολλών άλλων της ΕΡΤ (ΥΕΝΕΔ τότε).
Ναι πραγματικά. Είναι πάρα πολύ κρίμα που καταστράφηκαν. Αυτό που έγινε είναι εγκληματικό. Και όχι μόνο αυτή η σειρά, αλλά κι άλλες σειρές. Έγραψαν πάνω στις κασέτες ποδοσφαιρικά ματς και σβήστηκαν αυτά τα αριστουργήματα που θα ήταν η προίκα μας. Είναι πάρα πολύ θλιβερό.
Πείτε μου για τον κύριο Κώστα Πρετεντέρη. Όλος ο κόσμος είχε αγαπήσει τα σενάρια που εχει γράψει για τις ταινίες και τις σειρές του, όμως πολύ λίγα ξέρουμε για τον ίδιο.
Δεν ήμασταν στενοί φίλοι ώστε να ξέρω 100% τον άνθρωπο. Μέσω της δουλειάς όμως στα στούντιο, ερχόμασταν σε άμεση επαφή μαζί του. Αιώνια θα τον ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσε στην τηλεόραση και αργότερα στο θέατρο. Θα του είμαι ευγνώμων για πάντα. Δεν ήταν ιδιαίτερα διαχυτικός. Δεν ήταν αυτό που λέμε “έξω καρδιά”. Ήταν λιγομίλητος και πίσω από τα γυαλιά του μας έβλεπε με αυστηρότητα ή στα νεανικά μου μάτια μπορεί να τον έβλεπα έτσι. Ήταν όμως τόσο καλοσυνάτος και όταν κάποιες στιγμές αφηνόταν, είχε και χιούμορ και την επαφή με τους συνεργάτες του. Πολύ ταλαντούχος άνθρωπος.
Υπήρξατε και τραγουδίστρια και μάλιστα πολύ καλλίφωνη. Πώς μπήκε στη ζωή σας το τραγούδι;
Με το τραγούδι επαγγελματικά ασχολήθηκα όταν είχα βγάλει τη δραματική σχολή. Ασχολήθηκα γιατί ερωτεύτηκα! Ήμουν ήδη επαγγελματίας ηθοποιός. Είχα πάρει το δίπλωμά μου και δούλευα στο θέατρο Ακροπόλ. Κάποια στιγμή η βραδινή μας παράσταση έγινε απογευματινή για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι με αποτέλεσμα να σχολάω νωρίτερα. Τότε ερχόταν η μητέρα μου ή ο πατέρας μου και με έπαιρναν από το θέατρο. Μιας και τελείωνε πιο νωρίς η παράσταση, κάναμε μια βόλτα στη Φωκίωνος Νέγρη στην οποία δεν είχε ξαναπάει και ήταν τότε σπουδαία οδός για περίπατο όπως είναι σήμερα η Ερμού. Ανηφορίζοντας, στη Φωκίωνος Νέγρη και Ζακύνθου βλέπουμε ένα τύπο με στολή απ’ έξω απο ένα μαγαζί που λεγόταν “Καραβάνι” και μας κίνησε την περιέργεια. Μπαίνουμε μέσα και ήταν ένα μαγαζί που το σκηνικό του ήταν σαν καραβάνι με ένα γύψινο άλογο και μία άμαξα που πάνω της βρισκόταν η ορχήστρα. Ξαφνικά βγαίνει ο καουμπόι της παράστασης που ήταν ο Κώστας Μαυρομιχάλης. Σπουδαίος καλλιτέχνης και ωραίος τραγουδιστής. Έπαιζε και καλό μπουζούκι. Αυτό ήταν. Ερωτεύτηκα! Έπαιρνα φίλους, συναδέλφους, συγγενείς και τους τράβαγα κάθε βράδυ να πάμε στο “Καραβάνι” για να δούμε τον καουμπόι! Μία, δυο, τρεις, τελικά ήρθε ο Κώστας στο τραπέζι μας και λέει: “Έμαθα ότι είσαι θεατρίνα. Κανένα τραγούδι ξέρεις να να μας πεις εδώ;” Εμένα τα μουσικά μου ακούσματα ξεκινούσαν από Ζαμπέτα και μετά, διότι ο πατέρας μου δεν επέτρεπε Καζαντζίδη, ρεμπέτικα και τέτοια βαριά και στενάχωρα ακούσματα. Κερκυραίος γαρ. Ήξερα λοιπόν να τραγουδάω το “Λευτέρη”. Ανέβηκα επάνω και το είπα και έγινε πραγματικά χαμός! Κάποια στιγμή ο Κώστας μου είπε “Γιατί δεν έρχεσαι να βγάλεις ένα επιπλέον μεροκάματο;” Εγώ βέβαια δεν πήγα για να πάρω μεροκάματο. Πήγαινα σαν τρελή για να είμαι κοντά του! Έτσι λοιπόν από έρωτα ξεκίνησα το τραγούδι. Γιατί έτσι κι αλλιώς το τραγούδι είναι έρωτας. Είναι κομμάτι της ζωής μου. Από εκεί άρχισε μια παράλληλη καριέρα. Τραγούδησα σε όλες τις μεγάλες πίστες και δίπλα σε πολύ σπουδαίους τραγουδιστές. Βέβαια είχα κάνει από πολύ μικρή φωνητική και πήγαινα στο Εθνικό Ωδείο. Δεν έχω όμως μεγάλη δισκογραφία γιατί δεν προλάβαινα. Μ’ ένα τρόπο όμως αρνιόμουν να κάνω δισκογραφία γιατί δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα. Εγώ ήμουν ηθοποιός. Για ηθοποιός ξεκίνησα.
Το μετανιώσετε που αποτραβηχθήκατε από το τραγούδι;
- Εκ των υστέρων, βέβαια. Γιατί αποτραβήχτηκα σε μία πάρα πολύ δύσκολη περίοδο. Ήταν αυτά τα 10 χρόνια ανέχειας που περάσαμε εμείς οι ηθοποιοί. Οι περισσότεροι ηθοποιοί τότε άρχισαν να τραγουδούν και όσοι δεν μπορούσαν να τραγουδήσουν, έκαναν παρλάτες (σ.σ stand up comedy). Ήταν η περίοδος που συνάδελφοί πήραν το μικρόφωνο από ανάγκη. Εγώ ωστόσο τραγουδούσα ήδη πολλά χρόνια στα νυχτερινά κέντρα.
Υπάρχει ένα γεγονός της ζωής σας που έχει αναφερθεί πολύ έντονα στα ΜΜΕ που αφορά τον τερματισμό μιάς κύησης που κάνατε. Εγώ δεν θα σταθώ στο γεγονός αυτό γιατί έχει ειπωθεί πολλές φορές, αλλα θέλω να συμβουλεύσετε μία κοπέλα που σκέφτεται να κάνει κάτι αντίστοιχο. Τι θα της λέγατε;
Χαίρομαι γιατί πραγματικά με έχει κουράσει αυτό. Με ρωτούν εδώ και 30 χρόνια. Μπορώ να πω σαν συμβουλή ποτέ μα ποτέ να μην κάνουμε κάτι από παρορμητισμό ή από θυμό. Να έχουμε πάντα δεύτερη και τρίτη σκέψη. Εγώ όταν βγήκα και το είπα ήταν ακριβώς γιατί ήθελα έστω και στα αφτιά μιας γυναίκας να έφτανε το δικό μου πάθημα και να την αποτρέψω να τερματίσει μια κύηση χωρίς να το καλοσκεφτεί και να μην κάνει κάτι για το οποίο μετά θα μετανιώσει. Έστω και μία γυναίκα να το άκουγε, θα ήταν ένα είδος εξιλέωσης για μένα. Θα έλεγα στις κοπέλες να μην παίρνουν βιαστικές αποφάσεις. Έτσι μπορεί να γλιτώσουμε καταστάσεις πάρα πολύ δυσάρεστες που μπορεί να στιγματίσουν τη ζωή μας.
Στο χώρο σας υπάρχουν οι λεγόμενες “λυκοφιλίες”. Επιφανειακές φιλίες χάριν δημοσίων σχέσεων χωρίς ουσία. Εσείς πώς αντιμετωπίζετε τέτοιες συναναστροφές;
Όταν ήμουν πιο νέα σίγουρα με επηρέαζε. Πολλές φορές πικράθηκα και έκλαψα. Με στεναχωρούσε πολύ πολύ. Μετά από κάποια χρόνια άρχισε να ξεθωριάζει αυτή η σκέψη. Το είδα αλλιώς. Είπα “Γιατί να δίνω χώρο σε αυτούς τους ανθρώπους να με πληγώνουν;” Αυτοί οι άνθρωποι μου είναι ξένοι. Κι αν σήμερα είναι συνεργάτες μου, αύριο δεν θα είναι. Και από επιλογή μου δεν θα είναι. Τώρα καν δε με απασχολεί. Έχω τον τρόπο μου και μόλις βλέπω κακές συμπεριφορές, ξέρω πια πως να τις αντιμετωπίσω χωρίς να τους πω ούτε λέξη. Τους προσπερνώ και τους διαγράφω.
Ο γιος σας είναι ράπερ Boem! Ακούτε τη μουσική του;
Είναι μία μουσική μέσα στη νεολαία που είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, είναι δημοφιλής. Υπάρχουν πάρα πολλοί καλοί ράπερς που κάνουν πραγματικά καλές δουλειές και μέσα σε αυτούς -ναι το λέω- είναι και ο γιος μου. Είμαι φαν του! Έχει ταλέντο και έχει επιλέξει να αγωνίζεται με το δικό του τρόπο. Δεν είναι δημοσιοσχετίστας. Κάνει τις δουλειές που αυτός θέλει να κάνει και αυτό είναι ένα τίμημα το οποίο το πληρώνει και για όλα αυτά τον θαυμάζω.
Θέλω να μου μιλήσετε για την πολύ επιτυχημένη παράσταση όπου παίζετε στο θέατρο Coronet “Το Σπίτι Δίπλα στο Ποτάμι” της Λένας Μαντά.
Ειλικρινά είμαι πάρα πολύ χαρούμενη γιατί είναι μία σπουδαία παράσταση. Καταρχήν γνώρισα τη Λένα Μαντά που η παράσταση έχει βασιστεί στο ομώνυμο βιβλίο της. Η Λένα είναι μία πολύ δυναμική γυναίκα με φαντασία και ικανότητα και με εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες σε όλο τον κόσμο γιατί τα βιβλία της μεταφράζονται και σε άλλες γλώσσες. Επίσης μία άλλη σημαντική γυναίκα που γνώρισα είναι η Ειρήνη Ιακώβου που έκανε την προσαρμογή του βιβλίου της Λένας Μαντά και σκηνοθέτησε την παράσταση. Μία γυναίκα με ταλέντο, με έμπνευση, με μόρφωση πάνω στο αντικείμενο αυτό και πραγματικά νομίζω ότι η ένωση των δύο γυναικών έφεραν μία επιτυχία την οποία τη βλέπουμε από την απήχηση που έχουμε και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό. Μαζί μου παίζουν η Μαριάννα Τουμασάτου, ο Γιώργος Γιαννόπουλος, ο Σπύρος Ιωάννου, ο Κώστας Καραμουσάλης, ο Στέλιος Καραγεωργίου, η Νεφέλη Παπαδερού, η Ιωάννα Παυλίδου, η Σταυρούλα Καμνή, η Κατερίνα Πυρινή, και η Νεφέλη Σταμούλη. Η μουσική είναι του Θωμά Καραχάλιου και η σκηνογραφία του David Negrin.
Κυρία Γκίνη σας ευχαριστούμε πολύ για την κουβέντα μας. Πέρα απο το ταλέντο σας, είστε ένας γλυκύτατος άνθρωπος. Θα θέλατε να συμπληρώσετε κάτι ακόμα;
Αυτό που θέλω να συμπληρώσω είναι ότι διανύουμε δύσκολους καιρούς. Μετά τον εγκλεισμό μας, βλέπουμε όλοι τι ακριβώς συμβαίνει καθημερινά. Πρέπει να ξανακοιτάξουμε ένας τον άλλον και όχι μέσα από μία οθόνη. Να ξαναγγίξουμε ο ένας τον άλλον. Να έρθουμε σε επαφή και να δώσουμε αγάπη, αλληλεγγύη, αλληλοκατανόηση… Είναι επιτακτική ανάγκη. Πρέπει να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Άνθρωποι που θα έρθουν σε επαφή ο ένας με τον άλλον. Εύχομαι μέρα με τη μέρα αυτή η ευχή μου να πραγματοποιείται γιατί ξεμακρύναμε πολύ και αυτό δεν είναι καλό. Δεν είναι δυνατόν να ερωτευόμαστε από μία οθόνη. Δεν είναι δυνατόν να κλείνουμε τα ραντεβού μας μέσα από το Messenger. Πρέπει να ξανασυναντηθούμε. Ειδικά τα νιάτα τα οποία λατρεύω. Τα αγαπώ τα νιάτα γιατί είναι το μέλλον είναι η συνέχειά μας. Δεν είναι δυνατόν να είμαστε κολλημένοι 24 ώρες το εικοσιτετράωρο σε ένα κινητό. Πρέπει να βγούμε έξω να συναντήσουμε ο ένας τον άλλον. Να γλεντήσουμε, να κάνουμε φιλίες, να αγαπηθούμε, να ερωτευτούμε, να ζήσουμε! Αυτή είναι η ευχή μου μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου.
INFO: Η Νέλλη Γκίνη πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση «Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι» στο θέατρο Coronet. (Περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ)
Φωτογραφίες: Γιώργος Ζιώτας
Η ζωή της Νέλλης Γκίνη θα μπορούσε κάλλιστα να είναι παραμύθι. Ένα μικρό κορίτσι που στο δημοτικό ακολούθησε το όνειρό του να γίνει ηθοποιός. Στη ζωή της συνάντησε δυσκολίες, αλλά και ανταμοιβή για την επιμονή και το ταλέντο της. Το βιογραφικό της είναι πλούσιο. Ξεκίνησε την κινηματογραφική της καριέρα δίπλα στον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Μόλις εμφανίστηκε η μικρή οθόνη, συμμετείχε στην πλέον ιστορική σειρά “Η γειτονιά μας“. Η αρχική συμφωνία ήταν να κάνει ένα μικρό πέρασμα για ένα μόνο επεισόδιο. Όμως ο Κώστας Πρετεντέρης την ξεχώρισε και την ενέταξε στο μόνιμο cast όπου παρέμεινε για τέσσερα χρόνια. Ακολούθησαν πολλές τηλεοπτικές σειρές, ταινίες και παραστάσεις όπου με το μπρίο και την εκφραστικότητά της σημάδεψε τους ρόλους που ενσάρκωνε κάνοντάς τους αξέχαστους. Μια άλλη της αγάπη είναι το τραγούδι. Όλα ξεκίνησαν από ένα μεγάλο έρωτα που την έφερε μπροστά στο μικρόφωνο. Έτσι ξεκίνησε μια παράλληλη καριέρα στις πίστες όπου συνεργάστηκε με όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής. Αργότερα έφερε στον κόσμο τον μονάκριβο γιο της που μεγάλωσε μόνη της σε μια εποχή που κάτι τέτοιο δεν ήταν εύκολα αποδεκτό από την κοινωνία. Σήμερα τη βρίσκουμε στο θέατρο Coronet στην παράσταση “Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι” που είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Λένας Μαντά. Μέσα από την εγκάρδια κουβέντα μας, μας μίλησε για τη ζωή της και μοιράστηκε μαζί μας περιστατικά και αναμνήσεις από την καριέρα της. Πάντα ευδιάθετη, δοτική και γλυκιά, μας προέτρεψε να ξαναβρούμε την ανθρώπινη επαφή που έχει χαθεί στις μέρες μας. Η συναναστραφή μαζί της μας γέμισε με αισιοδοξία γιατί ανακαλύψαμε ότι στον τόσο ανταγωνιστικό χώρο του θεάματος, υπάρχουν ακόμα καλλιτέχνες που κρατάνε την ανθρωπιά και την ευαισθησία τους ακέραιη.
θέλω να ξεκινήσουμε από τα παιδικά σας χρόνια στην Κέρκυρα.
Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με την ηθοποιία;
Το τραγούδι πώς μπήκε στη ζωή σας; Πιστεύετε ότι έπαιξε ρόλο η καταγωγή σας από την Κέρκυρα και η μουσικότητα που έχει;
Βέβαια! Όπως σας είπα ο πατέρας μου ήταν μουσικός και οι θείοι επίσης όλο και έπαιζαν κάποια κιθάρα και τραγουδούσαν. Να ξέρετε ότι ένας στους τρεις Κερκυραίους παίζει κάποιο μουσικό όργανο. Μετά τις αγροτικές δουλειές τους και την κούραση κάτω από τον ήλιο όλη μέρα, καθόντουσαν με μεζεδάκι και κρασί, έπαιζαν και τραγουδούσαν. Πώς ξέρει ένας αγρότης ένας χωρικός να παίζει τόσο καλά μουσική αναρωτιόμουν. Σε οικογένειά τραπέζια τραγουδούσαν κι εγώ εκεί από κοντά συμμετείχα. Η μουσική ήταν μέσα στη καθημερινότητά μου. Τις πρώτες μου νότες τις διδάχτηκα από τον πατέρα μου στο ακορντεόν με τη Μισιρλού. Αυτό ήταν το τραγούδι. Η μουσική λοιπόν μπήκε στη ζωή μου από πολύ μικρή.
Η πρώτη ταινία που εμφανιστήκατε ποιά ήταν;
Ήσασταν μέρος αυτού που λέμε παλιός καλός Ελληνικός κινηματογράφος. Τι θυμάστε από εκείνη την εποχή;
Κοιτάξτε. Όπως σας είπα δεν πρόλαβα την καλή εποχή του κινηματογράφου. Η Χρυσή εποχή του κινηματογράφου ήταν από το 1950-56 μέχρι το 1972. Δαλιανίδης, Φώσκολος, Σακελλάριος με παραγωγές Φίνου, Καραγιάννη, είχαν τελειώσει οριστικά. Ο κόσμος για κάποιο λόγο με έχει συνδέσει με εκείνη την εποχή, ίσως γιατί πρόλαβα αυτές τις ταινίες που προανέφερα.
Τι είχαν εκείνες οι ταινίες της χρυσής εποχής που αγαπήθηκαν τόσο πολύ και γιατί μετά ήρθε η πτώση στην ποιότητα;
Οι ταινίες αυτές ήταν είναι και θα είναι σταθμός. Ήταν άνθρωποι που αγαπούσαν πολύ αυτό που έκαναν, με ταλέντο κι αγάπη για τη δουλειά τους. Αργότερα επήλθε κορεσμός, άνθρωποι της χρυσής εποχής του κινηματογράφου μεγάλωσαν, αποσύρθηκαν ή πέθαναν δυστυχώς.
Ωστόσο εσείς με την εμφάνιση της τηλεόρασης, προσαρμοστήκατε αμέσως στο καινούργιο μέσον και συμμετείχατε πολύ ενεργά στις σειρές εκείνης της εποχής.
“Η Γειτονιά Μας” ήταν από τις πρώτες σειρές της Ελληνικής τηλεόρασης. Ξεκίνησε το 1972 και μέχρι και σήμερα ακούμε για αυτή. Θέλω να περιγράψετε στους αναγνώστες μας που ενδεχομένως να είναι νεότεροι και να μη γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται, τι αφορούσε η σειρά αυτή.
Περιγράψτε την απήχηση που είχε στον κόσμο αυτή η σειρά.
Θα σας πω μόνο αυτό: Όταν προβάλλονταν ο “Άγνωστος Πόλεμος” και “Η Γειτονιά μας” οι δρόμοι ερήμωσαν. Κι αν κάποιοι δεν είχαν προλάβει να επιστρέψουν σπίτι τους, παρακολουθούσαν από τις τηλεοράσεις των καταστημάτων τα επεισόδια.
Ποιος ήταν ο ρόλος σας στη “Γειτονιά”;
Ο ρόλος μου ήταν μιάς γυναίκας που την έλεγαν Μαρίνα η οποία είχε εγκαταλείψει έναν από τους ήρωες της γειτονιάς ο οποίος λεγόταν Γιασός και ήταν καπετάνιος. Λόγω της εγκατάλειψης, ο Γιασός είχε καταντήσει μέθυσος. Σε κάποια στιγμή, σε ένα στενό της γειτονιάς με βλέπει μπροστά του και εκτυλίσσεσαι μια συγκλονιστική σκηνή που με αγκαλιάζει και με φιλάει και μετά με τραντάζει και μου λέει “Με κατέστρεψες! Γιατί μου το ‘κανες αυτό; Μου διέλυσες τη ζωή!” Αυτό το επεισόδιο από την απήχηση που είχε, προβλήθηκε σε επανάληψη πάρα πολλές φορές εκείνη την εποχή. Από ‘κει και πέρα το γραφείο παραγωγής και ο κύριος Πρετεντέρης αποφάσισαν αυτός ο ρόλος να συνεχίσει. Έτσι, αυτό το περασματάκι έγινε ο μόνιμος ρόλος “Η Μαρίνα της γειτονιάς”. Πριν έρθω έπαιζε ήδη δύο χρόνια η σειρά κι εγώ συνέχισα μετά για άλλα τρία.
Πώς σας αντιμετώπιζε ο κόσμος με αυτό το ρόλο;
Πάρα πολύ άσχημα! Μου επιτίθεντο κανονικά όπου με έβλεπαν! Μία κυρία στο δρόμο με βρήκε και με έπιασε και με κούναγε. Μου μίλαγε πάρα πολύ άσχημα. “Παλιογύναικο που ξελόγιασες τον ήρωα” και άλλα πολύ απαξιωτικά που δεν μπορώ καν να αναφέρω. Η ταύτιση που έκανε ο κόσμος ήταν φοβερή. Άλλη μία φορά θυμάμαι ξεκινάω να πάω στο στούντιο πολύ πρωϊ. Φορούσα γυαλιά και μαντήλι. Είχα μεταμφιεστεί κανονικά! Μπαίνω στο ταξί και λέω “Παρακαλώ πολύ Λένορμαν. Στο στούντιο ΑΤΑ“. Γυρίζει ο ταξιτζής και με αναγνωρίζει! Μου λέει “Εσύ είσαι αυτή που κατέστρεψε τον Γιασό! Δε θα σε πάω στο στούντιο. Θα σε πάω πάνω στα νταμάρια του Κορυδαλλού και θα σε αφήσω εκεί και δε θα σε βρει κανείς!” Πανικόβλητη εγώ πήγα στο στούντιο με κλάματα. Γονάτισα μπροστά στον κύριο Πρετεντέρη και τον παρακάλεσα να αλλάξει το ρόλο. Του λέω “Σας παρακαλώ. Κάντε κάτι. Απειλείται η ζωή μου! Μου είπαν ότι θα με αφήσουν στα νταμάρια και δε θα με βρουν και θα με φάνε τα τσακάλια!” Έτσι λοιπόν ο μεγάλος Κώστας Πρετεντέρης γύρισε τούμπα το ρόλο. Έγραψε οτι αυτή γυναίκα τελικά είχε λόγο να αφήσει τον καπετάν Γιασό. Ήταν τελικά μυστική πράκτορας και δεν μπορούσε να αποκαλυφθεί. Δεν το έκανε επί τούτου. Αργότερα στη “Γειτονιά” υπήρξαν πολλές ιστορίες. Με τον Νίκο Απέργη που έπαιζε τον γιατρό και την Άννα η Κυριάκου που έκανε την αδερφή του και δεν με ήθελε με τίποτα για νύφη. Επίσης στη “Γειτονιά” ο Πρετεντέρης επειδή ήξερε ότι τραγουδάω, με έβαλε να κάνω μια τραγουδίστρια σε ενα νυχτερινό κέντρο όπως ο συγχωρεμένος ο Κώστας Καφάσης. Τραγουδούσα με τον Γιάννη Αργύρη. Επίσης κι αυτός καπετάνιος με τη Μαρία Φωκά που έκανε τη μητέρα του. Έζησα πολλές ιστορίες και γυρίσαμε εκατοντάδες επεισόδια.
Απ΄ ότι ξέρω όλα τα επεισόδια αυτής της σειράς έχουν καταστραφεί. Όπως και πολλών άλλων της ΕΡΤ (ΥΕΝΕΔ τότε).
Ναι πραγματικά. Είναι πάρα πολύ κρίμα που καταστράφηκαν. Αυτό που έγινε είναι εγκληματικό. Και όχι μόνο αυτή η σειρά, αλλά κι άλλες σειρές. Έγραψαν πάνω στις κασέτες ποδοσφαιρικά ματς και σβήστηκαν αυτά τα αριστουργήματα που θα ήταν η προίκα μας. Είναι πάρα πολύ θλιβερό.
Πείτε μου για τον κύριο Κώστα Πρετεντέρη. Όλος ο κόσμος είχε αγαπήσει τα σενάρια που εχει γράψει για τις ταινίες και τις σειρές του, όμως πολύ λίγα ξέρουμε για τον ίδιο.
Δεν ήμασταν στενοί φίλοι ώστε να ξέρω 100% τον άνθρωπο. Μέσω της δουλειάς όμως στα στούντιο, ερχόμασταν σε άμεση επαφή μαζί του. Αιώνια θα τον ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσε στην τηλεόραση και αργότερα στο θέατρο. Θα του είμαι ευγνώμων για πάντα. Δεν ήταν ιδιαίτερα διαχυτικός. Δεν ήταν αυτό που λέμε “έξω καρδιά”. Ήταν λιγομίλητος και πίσω από τα γυαλιά του μας έβλεπε με αυστηρότητα ή στα νεανικά μου μάτια μπορεί να τον έβλεπα έτσι. Ήταν όμως τόσο καλοσυνάτος και όταν κάποιες στιγμές αφηνόταν, είχε και χιούμορ και την επαφή με τους συνεργάτες του. Πολύ ταλαντούχος άνθρωπος.
Υπήρξατε και τραγουδίστρια και μάλιστα πολύ καλλίφωνη. Πώς μπήκε στη ζωή σας το τραγούδι;
Με το τραγούδι επαγγελματικά ασχολήθηκα όταν είχα βγάλει τη δραματική σχολή. Ασχολήθηκα γιατί ερωτεύτηκα! Ήμουν ήδη επαγγελματίας ηθοποιός. Είχα πάρει το δίπλωμά μου και δούλευα στο θέατρο Ακροπόλ. Κάποια στιγμή η βραδινή μας παράσταση έγινε απογευματινή για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι με αποτέλεσμα να σχολάω νωρίτερα. Τότε ερχόταν η μητέρα μου ή ο πατέρας μου και με έπαιρναν από το θέατρο. Μιας και τελείωνε πιο νωρίς η παράσταση, κάναμε μια βόλτα στη Φωκίωνος Νέγρη στην οποία δεν είχε ξαναπάει και ήταν τότε σπουδαία οδός για περίπατο όπως είναι σήμερα η Ερμού. Ανηφορίζοντας, στη Φωκίωνος Νέγρη και Ζακύνθου βλέπουμε ένα τύπο με στολή απ’ έξω απο ένα μαγαζί που λεγόταν “Καραβάνι” και μας κίνησε την περιέργεια. Μπαίνουμε μέσα και ήταν ένα μαγαζί που το σκηνικό του ήταν σαν καραβάνι με ένα γύψινο άλογο και μία άμαξα που πάνω της βρισκόταν η ορχήστρα. Ξαφνικά βγαίνει ο καουμπόι της παράστασης που ήταν ο Κώστας Μαυρομιχάλης. Σπουδαίος καλλιτέχνης και ωραίος τραγουδιστής. Έπαιζε και καλό μπουζούκι. Αυτό ήταν. Ερωτεύτηκα! Έπαιρνα φίλους, συναδέλφους, συγγενείς και τους τράβαγα κάθε βράδυ να πάμε στο “Καραβάνι” για να δούμε τον καουμπόι! Μία, δυο, τρεις, τελικά ήρθε ο Κώστας στο τραπέζι μας και λέει: “Έμαθα ότι είσαι θεατρίνα. Κανένα τραγούδι ξέρεις να να μας πεις εδώ;” Εμένα τα μουσικά μου ακούσματα ξεκινούσαν από Ζαμπέτα και μετά, διότι ο πατέρας μου δεν επέτρεπε Καζαντζίδη, ρεμπέτικα και τέτοια βαριά και στενάχωρα ακούσματα. Κερκυραίος γαρ. Ήξερα λοιπόν να τραγουδάω το “Λευτέρη”. Ανέβηκα επάνω και το είπα και έγινε πραγματικά χαμός! Κάποια στιγμή ο Κώστας μου είπε “Γιατί δεν έρχεσαι να βγάλεις ένα επιπλέον μεροκάματο;” Εγώ βέβαια δεν πήγα για να πάρω μεροκάματο. Πήγαινα σαν τρελή για να είμαι κοντά του! Έτσι λοιπόν από έρωτα ξεκίνησα το τραγούδι. Γιατί έτσι κι αλλιώς το τραγούδι είναι έρωτας. Είναι κομμάτι της ζωής μου. Από εκεί άρχισε μια παράλληλη καριέρα. Τραγούδησα σε όλες τις μεγάλες πίστες και δίπλα σε πολύ σπουδαίους τραγουδιστές. Βέβαια είχα κάνει από πολύ μικρή φωνητική και πήγαινα στο Εθνικό Ωδείο. Δεν έχω όμως μεγάλη δισκογραφία γιατί δεν προλάβαινα. Μ’ ένα τρόπο όμως αρνιόμουν να κάνω δισκογραφία γιατί δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα. Εγώ ήμουν ηθοποιός. Για ηθοποιός ξεκίνησα.
Το μετανιώσετε που αποτραβηχθήκατε από το τραγούδι;
- Εκ των υστέρων, βέβαια. Γιατί αποτραβήχτηκα σε μία πάρα πολύ δύσκολη περίοδο. Ήταν αυτά τα 10 χρόνια ανέχειας που περάσαμε εμείς οι ηθοποιοί. Οι περισσότεροι ηθοποιοί τότε άρχισαν να τραγουδούν και όσοι δεν μπορούσαν να τραγουδήσουν, έκαναν παρλάτες (σ.σ stand up comedy). Ήταν η περίοδος που συνάδελφοί πήραν το μικρόφωνο από ανάγκη. Εγώ ωστόσο τραγουδούσα ήδη πολλά χρόνια στα νυχτερινά κέντρα.
Υπάρχει ένα γεγονός της ζωής σας που έχει αναφερθεί πολύ έντονα στα ΜΜΕ που αφορά τον τερματισμό μιάς κύησης που κάνατε. Εγώ δεν θα σταθώ στο γεγονός αυτό γιατί έχει ειπωθεί πολλές φορές, αλλα θέλω να συμβουλεύσετε μία κοπέλα που σκέφτεται να κάνει κάτι αντίστοιχο. Τι θα της λέγατε;
Χαίρομαι γιατί πραγματικά με έχει κουράσει αυτό. Με ρωτούν εδώ και 30 χρόνια. Μπορώ να πω σαν συμβουλή ποτέ μα ποτέ να μην κάνουμε κάτι από παρορμητισμό ή από θυμό. Να έχουμε πάντα δεύτερη και τρίτη σκέψη. Εγώ όταν βγήκα και το είπα ήταν ακριβώς γιατί ήθελα έστω και στα αφτιά μιας γυναίκας να έφτανε το δικό μου πάθημα και να την αποτρέψω να τερματίσει μια κύηση χωρίς να το καλοσκεφτεί και να μην κάνει κάτι για το οποίο μετά θα μετανιώσει. Έστω και μία γυναίκα να το άκουγε, θα ήταν ένα είδος εξιλέωσης για μένα. Θα έλεγα στις κοπέλες να μην παίρνουν βιαστικές αποφάσεις. Έτσι μπορεί να γλιτώσουμε καταστάσεις πάρα πολύ δυσάρεστες που μπορεί να στιγματίσουν τη ζωή μας.
Στο χώρο σας υπάρχουν οι λεγόμενες “λυκοφιλίες”. Επιφανειακές φιλίες χάριν δημοσίων σχέσεων χωρίς ουσία. Εσείς πώς αντιμετωπίζετε τέτοιες συναναστροφές;
Όταν ήμουν πιο νέα σίγουρα με επηρέαζε. Πολλές φορές πικράθηκα και έκλαψα. Με στεναχωρούσε πολύ πολύ. Μετά από κάποια χρόνια άρχισε να ξεθωριάζει αυτή η σκέψη. Το είδα αλλιώς. Είπα “Γιατί να δίνω χώρο σε αυτούς τους ανθρώπους να με πληγώνουν;” Αυτοί οι άνθρωποι μου είναι ξένοι. Κι αν σήμερα είναι συνεργάτες μου, αύριο δεν θα είναι. Και από επιλογή μου δεν θα είναι. Τώρα καν δε με απασχολεί. Έχω τον τρόπο μου και μόλις βλέπω κακές συμπεριφορές, ξέρω πια πως να τις αντιμετωπίσω χωρίς να τους πω ούτε λέξη. Τους προσπερνώ και τους διαγράφω.
Ο γιος σας είναι ράπερ Boem! Ακούτε τη μουσική του;
Είναι μία μουσική μέσα στη νεολαία που είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, είναι δημοφιλής. Υπάρχουν πάρα πολλοί καλοί ράπερς που κάνουν πραγματικά καλές δουλειές και μέσα σε αυτούς -ναι το λέω- είναι και ο γιος μου. Είμαι φαν του! Έχει ταλέντο και έχει επιλέξει να αγωνίζεται με το δικό του τρόπο. Δεν είναι δημοσιοσχετίστας. Κάνει τις δουλειές που αυτός θέλει να κάνει και αυτό είναι ένα τίμημα το οποίο το πληρώνει και για όλα αυτά τον θαυμάζω.
Θέλω να μου μιλήσετε για την πολύ επιτυχημένη παράσταση όπου παίζετε στο θέατρο Coronet “Το Σπίτι Δίπλα στο Ποτάμι” της Λένας Μαντά.
Ειλικρινά είμαι πάρα πολύ χαρούμενη γιατί είναι μία σπουδαία παράσταση. Καταρχήν γνώρισα τη Λένα Μαντά που η παράσταση έχει βασιστεί στο ομώνυμο βιβλίο της. Η Λένα είναι μία πολύ δυναμική γυναίκα με φαντασία και ικανότητα και με εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες σε όλο τον κόσμο γιατί τα βιβλία της μεταφράζονται και σε άλλες γλώσσες. Επίσης μία άλλη σημαντική γυναίκα που γνώρισα είναι η Ειρήνη Ιακώβου που έκανε την προσαρμογή του βιβλίου της Λένας Μαντά και σκηνοθέτησε την παράσταση. Μία γυναίκα με ταλέντο, με έμπνευση, με μόρφωση πάνω στο αντικείμενο αυτό και πραγματικά νομίζω ότι η ένωση των δύο γυναικών έφεραν μία επιτυχία την οποία τη βλέπουμε από την απήχηση που έχουμε και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό. Μαζί μου παίζουν η Μαριάννα Τουμασάτου, ο Γιώργος Γιαννόπουλος, ο Σπύρος Ιωάννου, ο Κώστας Καραμουσάλης, ο Στέλιος Καραγεωργίου, η Νεφέλη Παπαδερού, η Ιωάννα Παυλίδου, η Σταυρούλα Καμνή, η Κατερίνα Πυρινή, και η Νεφέλη Σταμούλη. Η μουσική είναι του Θωμά Καραχάλιου και η σκηνογραφία του David Negrin.
Κυρία Γκίνη σας ευχαριστούμε πολύ για την κουβέντα μας. Πέρα απο το ταλέντο σας, είστε ένας γλυκύτατος άνθρωπος. Θα θέλατε να συμπληρώσετε κάτι ακόμα;
Αυτό που θέλω να συμπληρώσω είναι ότι διανύουμε δύσκολους καιρούς. Μετά τον εγκλεισμό μας, βλέπουμε όλοι τι ακριβώς συμβαίνει καθημερινά. Πρέπει να ξανακοιτάξουμε ένας τον άλλον και όχι μέσα από μία οθόνη. Να ξαναγγίξουμε ο ένας τον άλλον. Να έρθουμε σε επαφή και να δώσουμε αγάπη, αλληλεγγύη, αλληλοκατανόηση… Είναι επιτακτική ανάγκη. Πρέπει να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Άνθρωποι που θα έρθουν σε επαφή ο ένας με τον άλλον. Εύχομαι μέρα με τη μέρα αυτή η ευχή μου να πραγματοποιείται γιατί ξεμακρύναμε πολύ και αυτό δεν είναι καλό. Δεν είναι δυνατόν να ερωτευόμαστε από μία οθόνη. Δεν είναι δυνατόν να κλείνουμε τα ραντεβού μας μέσα από το Messenger. Πρέπει να ξανασυναντηθούμε. Ειδικά τα νιάτα τα οποία λατρεύω. Τα αγαπώ τα νιάτα γιατί είναι το μέλλον είναι η συνέχειά μας. Δεν είναι δυνατόν να είμαστε κολλημένοι 24 ώρες το εικοσιτετράωρο σε ένα κινητό. Πρέπει να βγούμε έξω να συναντήσουμε ο ένας τον άλλον. Να γλεντήσουμε, να κάνουμε φιλίες, να αγαπηθούμε, να ερωτευτούμε, να ζήσουμε! Αυτή είναι η ευχή μου μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου.
INFO: Η Νέλλη Γκίνη πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση «Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι» στο θέατρο Coronet. (Περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ)
Φωτογραφίες: Γιώργος Ζιώτας
