Είναι η «Βαβυλώνα» (Babylon) η καλύτερη ταινία του Ντάμιεν Σαζέλ; Σίγουρα είναι η πιο φιλόδοξη. Το τέλος των 20s και η μετάβαση από το βωβό στον ομιλών κινηματογράφο, είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίοδος.
Ο Σαζέλ, ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες αυτή τη στιγμή στο Hollywood, αφηγείται την ιστορία με σπασμένα φρένα. Η εναρκτήρια σεκάνς είναι ήδη στο πάνθεον του κλασικού. Δε μιλάμε απλά για επίδειξη τεχνικής, αλλά για τις σπάνιες φορές, που η απόσταση ανάμεσα την οθόνη και το θεατή σχεδόν εκμηδενίζεται.
Είναι η καλύτερη ερμηνεία της Μάργκοτ Ρόμπι; Δεν μπορώ ν’ αποφασίσω. Από τη στιγμή που εμφανίζεται, δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Στο πρόσωπο της, ενσαρκώνονται όλες οι στάρλετ που χάθηκαν κυνηγώντας το όνειρο. Όλη ομορφιά, η λάμψη, η ματαιοδοξία και η πίκρα. Ο Μπραντ Πιτ, σε ένα ρόλο που θυμίζει αρκετά αυτόν του Jean Dujardin στο Artist, είναι λιτός κι απέριττος, ενώ ο Ντιέγκο Κάλβα είναι αποκάλυψη.
Όλο το μεγαλείο και το σκοτάδι του Hollywood, ζωντανεύουν στον υπερθετικό. Το φρενήρες soundtrack είναι τόσο καλό, που σχεδόν ξεπερνάει το ίδιο το φιλμ. Το μοντάζ είναι ευρηματικό και υπάρχουν τόσες μικρές πινελιές, που σίγουρα χρειάζεται να το δεις και δεύτερη φορά για τις αντιληφθείς. Η διάρκεια θα μπορούσε να είναι μικρότερη, αλλά μιλάμε για πταίσμα. Δυστυχώς, το Babylon -μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές- δεν πάει καλά εισπρακτικά, ενώ οι κριτικοί είναι μοιρασμένοι. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει σημασία.
Δεν ξέρω πως θα φερθεί ο χρόνος στο τελευταίο φιλμ του Σαζέλ. Όμως είμαι σίγουρος πως είναι από τις ελάχιστες ταινίες που αξίζει να τις δεις στο σινεμά. Σε μια εποχή υπερπροσφοράς, βομβαρδισμού πληροφορίας και την κερδοσκοπίας της μετριοτήτας, το Babylon θα σου θυμίσει γιατί ερωτεύτηκες τον κινηματογράφο, αυτό το ψέμα που κάνει την πραγματικότητα πιο όμορφη κι αληθινή απ’ ό,τι είναι.
Παίζουν: Μπραντ Πιτ, Μάργκοτ Ρόμπι, Τόμπι Μαγκουάιρ, Ντιέγκο Κάλβα, Φίμπι Τόνκιν, Ολίβια Γουάιλντ, Τζιν Σμαρτ Σκηνοθεσία: Ντάμιεν Σαζέλ
[yasr_overall_rating]
