Στο podcast του Άρη Δημοκίδη μίλησε η Άννα Βίσση με αφορμή τον μεγάλο τελικό της Eurovision.
Η ίδια άνοιξε την ψυχή της για τα όσα έγιναν στην Eurovision της Αθήνας το 2006 μιλώντας πρώτη φορά τόσο ανοιχτά για όσα είχαν συμβεί τότε τις φήμες και το παρασκήνιο της εποχής εκείνης.
Η ίδια εξομολογήθηκε ότι σήμερα δεν ξέρει κανένα από αυτούς που την έκραξαν τότε ,αναφέρθηκε στις στιγμές της στο καμαρίνι όπου ξεσπούσε σε δάκρυα αλλά και στις ενέσεις κορτιζόνης που έκανε για να αντέξει.
Αναλυτικά είπε:
«Επειδή είναι μια χρονιά που δεν είχα βγάλει ποτέ από μέσα μου όσα είχαν συμβεί, νομίζω ότι αυτή είναι μια καλή ευκαιρία», είπε αρχικά η τραγουδίστρια.
Ήμουν πάρα πολύ άρρωστη εκείνη την ημέρα. Είχα κάλλους στη φωνή και είχα «χτυπήσει» δύο ενέσεις κορτιζόνης. Δε μπορούσα να τραγουδήσω και είχα πάρα πολύ άγχος και στεναχώρια για αυτό», παραδέχεται η Άννα Βίσση.
«Αυτό που μου έχει αφήσει αυτή η εμφάνιση, τότε ήταν μία πικρία και για τη θέση και για το πώς το έζησα, όμως τελικά είναι συγκινητικό. Ο κόσμος το γούσταρε αυτό που έγινε. Δεν το ήξερα ότι συνέβαινε όλος αυτός ο χαμός από κάτω, εγώ άκουγα μόνο την ορχήστρα στο ακουστικό. Εγώ βγήκα να εκπροσωπήσω τη χώρα μου, ενώ είχε ήδη κερδίσει το βραβείο την προηγούμενη χρονιά. Αυτό ήταν το σημαντικό για μένα
Τι απαντά σε όσα ειπώθηκαν τότε για ελλιπή σκηνική παρουσία του τραγουδιού;
«Ίσως τελικά παραήταν ευφάνταστη η σκηνική παρουσία. Ένα τέτοιο τραγούδι μπορεί να θέλει και την «ησυχία» του, για να προσέξει κανείς τα λόγια και την ερμηνεία του. Αυτές τις έντονες στιγμές και τις εκρήξεις εγώ τα βρίσκω λίγο περιττά. Είχα όμως τόση ανησυχία για τη φωνή μου, που δεν ασχολήθηκα με όλα αυτά», αναφέρει η Άννα Βίσση.
«Ήταν εκπληκτικό σαν ρούχο. Αν με ρωτούσες σήμερα, θα σου έλεγα ότι θα έβγαινα με ένα blue jean, ένα άσπρο t-shirt και καουμπόικες μπότες. Δεν ήταν ο λόγος που βγήκε 9ο, ήταν ότι είχε επίπτωση στην υγεία μου. Δεν μπορούσα να αποδώσω, μπορούσα να το ακυρώσω αν δεν έβαζα τις ενέσεις. Θυμάμαι ότι καθόμουν στις πρόβες στο καμαρίνι και έκλαιγα. Έλεγα: πώς θα βγει η εμφάνιση;».
Δεν ξέρω κανέναν από αυτούς που έκραξαν. Μπορεί να τα διάβασα τότε, να με πείραξαν και να τα ξέχασα. Αν ήταν να ασχολούμαι κάθε φορά με τι λένε, τότε δεν θα έκανα αυτή τη δουλειά. Δεν παίζει ρόλο στο εάν θα κάνω ή πώς θα κάνω κάτι.
Στο podcast του Άρη Δημοκίδη μίλησε η Άννα Βίσση με αφορμή τον μεγάλο τελικό της Eurovision.
Η ίδια άνοιξε την ψυχή της για τα όσα έγιναν στην Eurovision της Αθήνας το 2006 μιλώντας πρώτη φορά τόσο ανοιχτά για όσα είχαν συμβεί τότε τις φήμες και το παρασκήνιο της εποχής εκείνης.
Η ίδια εξομολογήθηκε ότι σήμερα δεν ξέρει κανένα από αυτούς που την έκραξαν τότε ,αναφέρθηκε στις στιγμές της στο καμαρίνι όπου ξεσπούσε σε δάκρυα αλλά και στις ενέσεις κορτιζόνης που έκανε για να αντέξει.
Αναλυτικά είπε:
«Επειδή είναι μια χρονιά που δεν είχα βγάλει ποτέ από μέσα μου όσα είχαν συμβεί, νομίζω ότι αυτή είναι μια καλή ευκαιρία», είπε αρχικά η τραγουδίστρια.
Ήμουν πάρα πολύ άρρωστη εκείνη την ημέρα. Είχα κάλλους στη φωνή και είχα «χτυπήσει» δύο ενέσεις κορτιζόνης. Δε μπορούσα να τραγουδήσω και είχα πάρα πολύ άγχος και στεναχώρια για αυτό», παραδέχεται η Άννα Βίσση.
«Αυτό που μου έχει αφήσει αυτή η εμφάνιση, τότε ήταν μία πικρία και για τη θέση και για το πώς το έζησα, όμως τελικά είναι συγκινητικό. Ο κόσμος το γούσταρε αυτό που έγινε. Δεν το ήξερα ότι συνέβαινε όλος αυτός ο χαμός από κάτω, εγώ άκουγα μόνο την ορχήστρα στο ακουστικό. Εγώ βγήκα να εκπροσωπήσω τη χώρα μου, ενώ είχε ήδη κερδίσει το βραβείο την προηγούμενη χρονιά. Αυτό ήταν το σημαντικό για μένα
Τι απαντά σε όσα ειπώθηκαν τότε για ελλιπή σκηνική παρουσία του τραγουδιού;
«Ίσως τελικά παραήταν ευφάνταστη η σκηνική παρουσία. Ένα τέτοιο τραγούδι μπορεί να θέλει και την «ησυχία» του, για να προσέξει κανείς τα λόγια και την ερμηνεία του. Αυτές τις έντονες στιγμές και τις εκρήξεις εγώ τα βρίσκω λίγο περιττά. Είχα όμως τόση ανησυχία για τη φωνή μου, που δεν ασχολήθηκα με όλα αυτά», αναφέρει η Άννα Βίσση.
«Ήταν εκπληκτικό σαν ρούχο. Αν με ρωτούσες σήμερα, θα σου έλεγα ότι θα έβγαινα με ένα blue jean, ένα άσπρο t-shirt και καουμπόικες μπότες. Δεν ήταν ο λόγος που βγήκε 9ο, ήταν ότι είχε επίπτωση στην υγεία μου. Δεν μπορούσα να αποδώσω, μπορούσα να το ακυρώσω αν δεν έβαζα τις ενέσεις. Θυμάμαι ότι καθόμουν στις πρόβες στο καμαρίνι και έκλαιγα. Έλεγα: πώς θα βγει η εμφάνιση;».
Δεν ξέρω κανέναν από αυτούς που έκραξαν. Μπορεί να τα διάβασα τότε, να με πείραξαν και να τα ξέχασα. Αν ήταν να ασχολούμαι κάθε φορά με τι λένε, τότε δεν θα έκανα αυτή τη δουλειά. Δεν παίζει ρόλο στο εάν θα κάνω ή πώς θα κάνω κάτι.
