Ο Ρίο Δημητρίεβιτς Ντελλής κατά κόσμον Μάριος Ψαραδέλλης είναι ένα άτομο που ανήκει στην λεγόμενη κατηγορία των ΑμεΑ. Το κινητικό του πρόβλημα που έχει εκ γενετής δεν αποτέλεσε εμπόδιο για να υλοποιήσει τα όνειρα του. Έχει σπουδάσει Ψυχολογία ενώ ταυτόχρονα έχει πάρει τρία μεταπτυχιακά πάνω στο αντικείμενο ταυτόχρονα έχει υπάρξει για ένα χρόνο εθελοντής ψυχολόγος σε γυμνάσιο της Αθήνας, όπου το δόθηκε η ευκαιρία να ασκήσει το επάγγελμα που τόσο αγαπά Στην ζωή του έχει βιώσει το bullying από τα παιδικά κιόλας χρόνια από συμμαθητές του. Ο ίδιος διατηρεί ένα λογαριασμό στο Tik Tok όπου μέτρα χιλιάδες ακόλουθους. Εκεί μιλά καθημερινά στους θαυμαστές τόσο για τα ΑμεΑ όσο και για την άγνοια της κοινωνίας, των κυβερνήσεων και των ανθρώπων γενικότερα για άτομα με αναπηρίες.
Αρχικά ευχαριστούμε πολύ που δέχτηκες την πρόταση μας χαιρόμαστε που σε έχουμε κοντά μας. Πες μας λίγα λόγια για εσένα για τις σπουδές σου;
Ονομάζομαι Ρίο Ντελλής (κατά κόσμον Μάριος Ψαραδέλλης), είμαι 28 ετών και μένω στην Αθήνα. Σπούδασα ψυχολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και εν συνεχεία έλαβα μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών στην Εκπαιδευτική Ψυχολογία στην Γνωσιακή Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία και στην Κλινική Ύπνωση. Τον ελεύθερό μου χρόνο μου αρέσει να μελετάω ξένες γλώσσες να διαβάζω βιβλία και να ασχολούμαι με τη δημιουργική γραφή τη στιχουργική και τη σεναριογραφία.
Επιπλέον διατηρώ τον προσωπικό μου λογαριασμό στο Tik Τok, ανεβάζοντας κοινωνικά και χιουμοριστικά βίντεο.
Είμαι λάτρης της υποκριτικής και μάλιστα, αυτή την περίοδο, ετοιμάζω μία πολύ δυνατή ταινία, η οποία έχει ως βάση ένα άτομο με αναπηρία και γενικότερα την καθημερινότητα ενός τέτοιου ανθρώπου σε διάφορες πτυχές της ζωής.
Αγαπώ τον αθλητισμό, παρακολουθώ αγώνες και μου αρέσει να πηγαίνω στο γήπεδο. Εδώ και μία τετραετία συμμετέχω ενεργά σε Μαραθώνιους και άλλους δρόμους υγείας μαζί με την ομάδα του “Τρέξε Μαζί Μου”, η οποία αποτελείται από άτομα που έχουν κάποια μορφή αναπηρίας και τους συνοδούς τους που είναι αρωγοί σε όλη αυτή την όμορφη προσπάθεια.
Παλαιότερα, είχα λάβει συμμετοχή σε πανελλήνια πρωταθλήματα του αγωνίσματος Παραολυμπιακών Αγώνων, Μπότσια, κατακτώντας δύο φορές την έβδομη θέση. Ελπίζω σύντομα, να ξαναρχίσω να παίζω το συγκεκριμένο άθλημα, που άφησα λόγω προσωπικών υποχρεώσεων.
Ένα ακόμη υπέροχο κεφάλαιο στη ζωή μου, αποτελεί ο κόσμος της φωτογραφίας και του modeling. Μέχρι στιγμής έχω πραγματοποιήσει αρκετά concept, δίπλα σε υπέροχους και αξιόλογους ανθρώπους, που μου έδωσαν την ώθηση για να δημιουργηθεί κάτι μοναδικό.
Η εκλογή μου το 2019 ως δημοτικός σύμβουλος στο Μαρούσι ήταν ένα ορόσημο σε αυτό το μεγάλο δρόμο των εμπειριών μου. Ένα χρόνο αργότερα όμως, πήρα τη γενναία απόφαση να αφήσω τη θέση μου εξαιτίας της επανειλημμένης ανυπακοής των προσωπικών μου τοποθετήσεων από την πλευρά της δημοτικής αρχής, της οποίας υπήρξα μέλος.
Γενικά θα με χαρακτήριζα ως ανήσυχο πνεύμα με πείσμα και επιμονή σε αυτό που λαχταράει να πετύχει διατηρώντας πάντοτε την αξιοπρέπειά μου.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Γνωρίζοντας ότι ανήκεις στα άτομα με αναπηρία μίλησες μας για τα προβλήματα με τα οποία έρχεσαι σε επαφή καθημερινά;
Και έρχεται λοιπόν αυτή η SOS ερώτηση με την οποία δεν ξέρεις τι να πρωτοπείς.
Βγαίνεις έξω, στις περισσότερες των περιπτώσεων βλέπεις σπασμένα πεζοδρόμια, που όταν πατάς πάνω τραντάζεται όλο σου το σώμα λες και βρίσκεσαι στο Μεσαίωνα και σε διαπερνάει εδαφικό ηλεκτροσόκ.
Πολύ σπάνια θα δεις μία ράμπα διαθέσιμη ώστε να μπορείς να περάσεις με το αμαξίδιο σου, δίχως να είναι κλεισμένη από κάποιο όχημα. Πολλές φορές έχω πετύχει οδηγούς που βρίσκονται εκείνη την ώρα στο σημείο και αντί να ζητήσουν μία ανθρώπινη συγνώμη εξαγριώνονται, ή, και σε ειρωνεύονται με ένα υφάκι τύπου: “Δεν χωράτε να περάσετε από την πίσω πλευρά που έχει το σκαλοπάτι;!”
Οι θέσεις ΑμεΑ ενδέχεται να είναι πιεσμένες από αυτοκίνητα φορτηγά και μηχανάκια των οποίων οι οδηγοί, δεν φαίνεται να έχουν κάποια αναπηρία.
Αυτά είναι μόνο κάποια ενδεικτικά περιστατικά που αντιμετωπίζουμε καθημερινά και που η πολιτεία στην οποία ζούμε δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει κάποια λύση.
Έχεις πέσει θύμα bullying λόγω του κινητικού σου προβλήματος;
Το να δέχομαι bullying, ξεκίνησε από την παιδική μου ηλικία και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα σε όποιον τομέα μπορεί να φανταστεί κάποιος.
Φοίτησα σε δημόσιο σχολείο της γειτονιάς. Ορισμένα παιδιά στο σχολείο με κοιτούσαν λες και έχω έρθει από άλλο πλανήτη. Άλλοτε έβλεπα τη ζήλια στο βλέμμα τους κάθε φορά που μάθαιναν την υψηλή βαθμολογία που λάμβανα στους ελέγχους προόδου και άλλοτε την απαξίωση τους όταν ζητούσα να με βοηθήσουν να πιάσω τα προσωπικά μου αντικείμενα, ή να βγω έξω στην αυλή.
Ένα αξιοσημείωτο γεγονός που συνέβη πρόσφατα, ήταν όταν είχα έρθει σε επαφή, on camera, σε μία εφαρμογή κοινωνικής δικτύωσης με ένα παιδί το οποίο ήταν ο εφιάλτης μου στο σχολείο. Στην αρχή δεν γνώρισα το πρόσωπό του γιατί πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε που είχα να τον δω. Όταν όμως άρχισε να μου λέει όσα μου έλεγε εκείνη την περίοδο, ξύπνησαν μνήμες και μόλις συνειδητοποίησα ποιος είναι, εκείνος έκλεισε αμέσως την συσκευή.
Αποδέκτης ρατσιστικής συμπεριφοράς, έγινα και από συγκεκριμένους καθηγητές.
Μία πολύ άβολη στιγμή ήρθε όταν η καθηγήτρια κοινωνικής και πολιτικής αγωγής που είχα στο γυμνάσιο, απευθύνθηκε σε όλα τα υπόλοιπα παιδιά μέσα στην τάξη, κάνοντας τους ερώτηση για εμένα: “Αυτός γιατί κάνει έτσι είναι καθυστερημένος;” και μάλιστα υπό την παρουσία μου μέσα στην αίθουσα..! Υπήρχε και μία άλλη εκπαιδευτικός που όταν ρωτήθηκε το λόγο που παίρνω χαμηλή βαθμολογία στο τριμήνου, εκείνη απάντησε στην μητέρα μου, ότι την τρομάζει η μορφή μου..!
Να πούμε ότι το bullying, δεν υφίσταται μόνο ανάμεσα σε έναν αρτιμελή προς έναν μη αρτιμελή, αλλά, ακόμα και από ένα άτομο ΑμεΑ σε ένα άλλο άτομο ΑμεΑ και ιδιαίτερα από αυτόν που βρίσκεται σε καλύτερη κινητική κατάσταση. Ορισμένοι άνθρωποι έχουν την τάση να συγχέουν ανόμοια πράγματα, παρόλο που με μία πρώτη ματιά φαίνεται να έχουν πολλές ομοιότητες.
Πολλές φορές με έχω πετύχει να λέω τον εαυτό μου: “Τι στο καλό κάνω λάθος με τις ερωτικές μου σχέσεις;”
Η απάντηση βρίσκεται στην έννοια του αυτοσεβασμού: όταν είσαι ικανός να σου δώσεις σου αυτό που χρειάζεσαι, όταν υπολογίζεις στις δικές σου δυνάμεις και τοποθετείς τα όριά σου εκεί που είναι αναγκαίο, τότε όλα τα υπόλοιπα έρχονται χωρίς καν να το προσπαθήσεις.
Ακόμα και αν αποδειχθεί ότι το άλλο πρόσωπο αισθάνεται ντροπή και αμηχανία απέναντί σου λόγω της κινητικής σου κατάστασης, απλά αποδέχεσαι ότι αυτό το άτομο δεν είναι για σένα γιατί δεν μπορεί να αντέξει ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ακόμα και όταν ένας άνθρωπος έρχεται στη ζωή σου για λίγο να τον ευχαριστείς γιατί μέχρι εκεί μπόρεσε να είναι μαζί σου. Και πλέον δεν επιτρέπω σε κανέναν να με μειώνει για να αισθανθεί καλύτερα.
Βλέπω στο TikTok κάτι παιδιά 15 χρονών να έρχονται την ώρα που κάνω live και να μου γράφουν από κάτω στα σχόλια: “Πώς είσαι έτσι ρε ανάπηρο; Σου εύχομαι να αρρωστήσεις να πεθάνεις, ότι χειρότερο στην οικογένειά σου” και πολλά αλλά τέτοια. Ομολογώ πως μου είναι αδύνατο να κρατήσω πάντα την ψυχραιμία μου. Πιστεύω πως σε τέτοια ζητήματα πρέπει να επιληφθεί άμεσα η ελληνική δικαιοσύνη.
Τι απάντηση δίνει σε ανθρώπους όπου δείχνουν με το δάχτυλο άτομα με ειδικές ανάγκες βλέποντας τους ως κάτι αφύσικο;
Ο πρώτος φορέας κοινωνικοποίησης ενός ανθρώπου όταν γεννιέται είναι το σπίτι του. Εκεί καλείται να μάθει τις απαραίτητες δεξιότητες, τους τρόπους συμπεριφοράς για να μπορέσει να αναπτύξει αργότερα ένα ομαλό αξιακό σύστημα. Όταν αυτή η διαδικασία δεν λειτουργεί ομαλά είναι πολύ πιθανό να παρουσιαστούν ψυχολογικές δυσλειτουργίες.
Αν μία μητέρα ή ένας πατέρας η μία μητέρα αντιλαμβάνεται τα άτομα με αναπηρία ως “καημένα” ή αν δεν επικοινωνούν με σαφήνεια στα παιδιά τους ότι η διαφορετικότητα είναι ένα κομμάτι της ζωής τότε μεγαλώνοντας και εκείνα με τη σειρά τους δημιουργούν μία διαστρεβλωμένη εικόνα για τον κόσμο γύρω τους.
Εξερευνώντας το περιβάλλον του ένα παιδί, λίγο αργότερα από τη συμπλήρωση του πρώτου έτους της ηλικίας του, χρησιμοποιεί το δάχτυλό του ως μέσο επικοινωνίας, για να δείξει εκείνο το οπτικό ερέθισμα, που του τραβάει την περιέργεια.
Με τα χρόνια, αυτή η κίνηση μετατρέπεται σε σύμβολο κυριαρχίας και κριτικής και το δάχτυλο υψώνεται είτε για να επιβεβαιώσει είτε για να απορρίψει μία εμπειρία η οποία στέκεται απέναντι στις πεποιθήσεις του ατόμου σε ότι αφορά το “φυσιολογικό” και το μη φυσιολογικό”
Σίγουρα, το να στρέφονται διάφορα δάχτυλα τον συνάνθρωπων σου προς τα άτομα με αναπηρία δεν είναι καθόλου ευχάριστο, πόσο μάλλον, όταν η αναπηρία δεν είναι κάτι το οποίο το επιλέγεις. Αλλά ας μην ξεχνάμε ένα σοφό ρητό που λέει ότι όταν δείχνεις κάποιον τα υπόλοιπα δάχτυλα δείχνουν εσένα.. ! Τέτοιου είδους άτομα δεν έχουν πάρει αγάπη και για αυτό δεν μπορούν και να δώσουν σε κανέναν.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πως κρίνεις την στάση του Έλληνα απέναντι σε άτομα με ειδικές ανάγκες;
Λαμβάνοντας υπόψιν αυτό που ειπώθηκε παραπάνω θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ευρύτερη κατηγορία και ο πυρήνας του προβλήματος βρίσκεται στην ελληνική κοινωνία. Τόσο οι πολιτικοί εκπρόσωποι όσο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης βρίσκονται σε ηθελημένη άγνοια και έτσι ο κόσμος βυθίζεται ακόμα περισσότερο στο χάος.
Όταν δεν υπάρχει ένα προσωπικό βίωμα για να κινητοποιηθεί μια κατάσταση, πολύ σπάνια θα επιτευχθούν αξιοσημείωτες αλλαγές. Παρόλα αυτά εξαιτίας αυτής της κοινωνίας ανακαλύπτουμε καθημερινά τη δύναμη που κρύβεται μέσα μας.
Τι πιστεύεις ότι θα μπορούσε να κάνει το σχολείο ώστε να βαλει ένα λιθαράκι έτσι ώστε ξεκινώντας από τις μικρές ηλικίες να αλλάξει η νοοτροπία μας απέναντι σε άτομα με ειδικές ανάγκες;
Στη σχολική κοινότητα εκτός απο την πρόσληψη εξειδικευμένων ψυχολόγων μέσω του Υπουργείου Παιδείας, χρειάζεται να ενταχθούν ενημερωτικά προγράμματα και ειδικά διεπιστημονικά σεμινάρια, που να προωθούν την ενσυναίσθηση μαζί με τη συνεργατικότητα και να προσφέρουν βοήθεια σε μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς για μία αποτελεσματική διαχείριση κρίσεων, καθώς και να αναπτύξουν τις κατάλληλες στρατηγικές αντιμετώπισης.
Αρκετές χώρες του εξωτερικού, μεταξύ αυτών η Δανία και η Σουηδία, έχουν συμπεριλάβει στη διδακτέα ύλη το μάθημα της ψυχολογίας, τονίζοντας έτσι με τη σημαντικότητα της αρμονικής συμβίωσης, της άνευ όρων αποδοχής, της διαφορετικότητας, της πνευματικής διαύγειας και της εύρεσης εξατομικευμένων λύσεων σε ζητήματα που προκύπτουν εντός και εκτός του σχολικού πλαισίου.
Έχεις επισκεφθεί κάποιο σχολείο ώστε να μιλήσεις για τα άτομα με ειδικές ανάγκες αν ναι τι αντιμετώπιση έλαβες απο τους μαθητές;
Μέχρι στιγμής έχω προσφέρει εθελοντικές υπηρεσίες ψυχολογικής υποστήριξης σε δημόσιο σχολείο. Η επαφή μου με τα παιδιά αποτελεί μία ξεχωριστή εμπειρία και πραγματικά νιώθω ευλογημένος που έχω ζήσει τόσο δυνατές στιγμές μαζί τους.
Παρατηρώ την λάμψη που έχουν στο πρόσωπό τους, το χαμόγελο που ζωγραφίζεται γύρω από το μάτια τους, την αγωνία και την προσμονή που συνοδεύει τη φωνή τους. Είμαι εκεί για αυτά τα πλάσματα πάνω από όλα σαν άνθρωπος και μετά όλα τα υπόλοιπα.
Εκπλήσσομαι κάθε φορά με την απίστευτη οξυδέρκεια τους, την οποία επιλέγουν πότε, και, πού θα την εξωτερικεύσουν. Τους λες μία λέξη, και “αναπηδούν” μέσα τους χιλιάδες νοήματα και συναισθήματα. Σε ακούν με απόλυτη προσήλωση να μιλάς για τόσο ωφέλιμα πράγματα και όταν έρχεται η ώρα των ερωτήσεων, θέλουν να μάθουν πράγματα για εσένα. Είναι εκείνες οι στιγμές που το “ζωηρό” και “ατίθασο” παιδί όπως τον αποκαλούν συχνά οι καθηγητές του, σε βοηθάει να μπεις μέσα στην αίθουσα με το αμαξίδιο ξέροντας ακριβώς που θα σε τοποθετήσει. Και όταν πάλι θα χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα, ένα παιδί θα πέσει στην αγκαλιά σου, φανερά συγκινημένο, νιώθοντας ασφάλεια και εμπιστοσύνη στους ώμους σου.
Στιγμές εσωτερικής πληρότητας…
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Θεωρείς ότι απολαμβάνεις ίσων δικαιωμάτων με άτομα που δεν βρίσκονται στην κατηγορία των ατόμων με ειδικές ανάγκες;
Αξίζει να αποσαφηνίσουμε τους όρους “Ισότητα” και “Δικαιοσύνη” καθότι υπάρχει μία σημαντική διαφοροποίηση μεταξύ τους.
Ισότητα σημαίνει να παρέχονται σε όλους τους ανθρώπους ακριβώς τα ίδια προνόμια, ανεξαρτήτως του φύλου, της εθνικότητας, της θρησκείας, της κοινωνικής ομάδας που ανήκουν.
Από την άλλη πλευρά, με τον όρο δικαιοσύνη, γίνεται λόγος για ένα εξατομικευμένο πλαίσιο παροχών, το οποίο είναι προσαρμοσμένο στις ανάγκες του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.
Συμπερασματικά, θα έλεγα ότι είμαι ένας κοινωνός μιας παραπλανητικής επίγειας ισότητας, ο οποίος, οσο και αν ακουστεί περίεργο στηρίζει τις ελπίδες του στη θεϊκή δικαιοσύνη, μαχόμενος ταυτόχρονα με την ανθρώπινη δικαιοσύνη.
Τα σχόλια δικά σας..!
Πιστεύεις υπάρχουν στην χώρα μας επαρκή αναβατώρια και ανελκυστήρες σε δημόσια κτίρια ώστε να προσεγγίζουν άτομα με κινητικά προβλήματα;
Πείτε μου λίγο αν επιτρέπεται να γελάσω πριν ή μετά τις εκλογές..!
Πού είναι τα πεζοδρόμια και η “Amea friendly” προσβασιμότητα που υποσχέθηκαν κάποιοι ότι θα φτιάξουν; Πού είναι τα αναβατόρια και οι ανελκυστήρες στις δημόσιες υπηρεσίες; Πού είναι τα βοηθητικά συστήματα για ανθρώπους κωφούς με προβλήματα όρασης;
Κάθονται και μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μούτρα μας!
Στην κατηγορία των ΑμεΑ εντάσσονται και τα κωφά άτομα πόσο σημαντική κρίνεις την ειδική επιλογή ελληνικών υποτίτλων ώστε να παρακολουθούν με ευχαρίστηση το αγαπημένο τους πρόγραμμα;
Αναγνωρίζω την προσπάθεια της ελληνικής τηλεόρασης να συμβάλει στην ψυχαγωγία των ανθρώπων με προβλήματα ακοής, με τη χρήση υποτίτλων. Όμως, αυτό που πρέπει να έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας, είναι ότι, βοηθάμε στην κοινωνική ένταξη αυτών των ανθρώπων και όχι στην δημοτικότητα των τηλεοπτικών καναλιών.
Πόσο σημαντική κρίνεις την τοποθέτηση επιγραφών με μορφή braille σε μουσεία και άλλα δημόσια κτίρια;
Ευτυχώς ένα καλό σε αυτή τη χώρα αρχίζει να υλοποιείται και οι άνθρωποι με τύφλωση απολαμβάνουν τέτοιων δυνατοτήτων.
Θα ήμασταν πολύ χαρούμενοι αν βλέπαμε κάτι αντίστοιχο και σε επιστημονικά συγγράμματα και σε χώρους ατομικής ή συλλογικής εργασίας. Πάντως ο χώρος της τεχνολογίας έχει σημειώσει σημαντική εξέλιξη και ευελπιστούμε στο μέλλον για ακόμα μεγαλύτερη.
Παρακολουθώντας το κανάλι σου στο Τik Τok είδαμε να μιλάς για ένα περιστατικό που συνέβη σε εσένα έξω από την ΟΠΑΠ Arena, το νέο γήπεδο της ΑΕΚ θες να μας πεις λίγα λόγια για αυτό;
Ειχαμε αποφασίσει να πάμε με τον αδερφό μου στο γήπεδο “Αγία Σοφία”, να δω έναν συγκεκριμένο αγώνα που θεωρείται ντέρμπι. Τις προηγούμενες δύο φορές που είχα βρεθεί στο ίδιο γήπεδο δεν προέκυψε κανένα απολύτως πρόβλημα. Σε όλα τα αθλητικά δρώμενα που είχα παρακολουθήσει από κοντά μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν μου ζητήθηκε κάποιο οικονομικό αντίτιμο.
Φτάνοντας έξω από τη συγκεκριμένη θύρα που είχα συνηθίσει να μπαίνω, ώστε να ανέβω στη συνέχεια με ασανσέρ στον εξώστη των ΑμεΑ, συνάντησα τον πρώτο σεκιούριτι, ο οποίος μου είπε να πάω σε μία άλλη θύρα, η οποία ήξερα από την αρχή ότι είναι στενή και το αμαξίδιο δεν χωράει να μπει μέσα. Παρόλα αυτά υπάκουσα στις εντολές του.
Πήγα στη συγκεκριμένη θύρα, που βρισκόταν στην άλλη πλευρά του γηπέδου. Ένας ολόκληρος κόσμος μου άνοιξε το δρόμο για να μπορέσω να περάσω μπροστά και τελικά φτάνοντας στην πύλη ο δεύτερος security μου επιβεβαίωσε ότι είναι αδύνατον να περάσω από εκείνο το σημείο και με τη σειρά του, με έστειλε στην κεντρική είσοδο του γηπέδου.
Εκεί συνάντησα ένα τρίτο security ο οποίος μου ζήτησε να που δείξω το εισιτήριό μου.
Του εξήγησα ότι οι άνθρωποι με κινητικά έχουν δωρεάν είσοδο μαζί με τους συνοδούς τους και εκείνος στράφηκε σε ένα συνάδελφό του, ο οποίος κρατούσε στα χέρια του μία λίστα με ονόματα άλλων ΑμεΑ, τα οποία σύμφωνα με τον ισχυρισμό του, είχανε πάρει τηλέφωνο για να κλείσουν θέση λίγες μέρες νωρίτερα.
Δεν ήθελα να πιστέψω αυτό που είχε συμβεί. Έκατσα έξω και παρακολούθησα τον αγώνα από την γιγαντοοθόνη με μία ιδιαίτερα χαμηλή θερμοκρασία στην ύπαιθρο.
Αγανακτισμένος μετά από τρεις ημέρες ξέσπασα και τότε ήταν που ανέβασα το βιντεάκι στο Tik Tok και ανέφερα το συγκεκριμένο περιστατικό. Το βίντεο έγινε πάλι και πλησίασε τις ένα εκατομμύριο προβολές.
Εδώ χιλιάδες μηνύματα συμπαράστασης αλλά και σκληρής κριτικής αλλά δεν πτοήθηκε καθόλου για αυτό.
Το συγκεκριμένο βίντεο, έφτασε στη διοίκηση της ΑΕΚ, και ο υπεύθυνος του γραφείου τύπου κ. Τσατάλης, θέλησε να κάνει μία άστοχη κατ’ εμε απολογία με μία δημόσια επιστολή στην οποία ανέφερε ότι ήταν αδύνατον να εξυπηρετηθώ σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι το γήπεδο ΟΠΑΠ Arena βρίσκεται δίπλα στα άτομα με αναπηρία, προβάλλοντας μάλιστα, το περιβόητο πάρκινγκ του γηπέδου, ως χαρακτηριστικό ευσπλαχνίας του ποδοσφαιρικού συλλόγου.
Okay, δεν βγάλαμε άκρη, the life is going on και φυσικά ΠΟΥ;
Στην Ελλάδα!
Info: Αναζητήστε τον Μάριο Ψαραδέλλη στο Instagram και το Tik Tok
