Το 2023 είναι μια χρονιά που όλοι μιλούν για τις κινηματογραφικές αίθουσες. Κάποιες από αυτές κινδυνεύουν να κλείσουν λόγω αλλαγής χρήσης, κάποιες δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν οικονομικά και κάποιες επιβιώνουν αξιοπρεπώς. Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος για τις χειμερινές αίθουσες που μπορείτε να διαβάσετε εδώ, είχαμε κάνει ένα άκρως ενδιαφέρον οδοιπορικό σε τρείς κινηματογράφους της Αθήνας. Στο δεύτερο μέρος θα σας παρουσιάσουμε άλλες τρείς αθηναϊκές αίθουσες, η κάθε μία με τη δική της ιστορία και αισθητική. Γνωρίσαμε τους αιθουσάρχες και ο κάθε ένας μας μίλησε για την ιστορία του κινηματογράφου που διαχειρίζεται, αλλά και για τις προσωπικές του ανησυχίες και προβληματισμούς για την κοινωνία μας. Επιδιώξαμε να παρεκκλίνουμε λίγο από το θέμα του κινηματογράφου, καθώς κρίναμε ενδιαφέρον να σκιαγραφήσουμε και άλλες πτυχές των ανθρώπων αυτών. Άλλωστε αυτή είναι η μαγεία των συνοικιακών κινηματογράφων. Δεν είναι απρόσωποι και αυτοματοποιημένοι σαν τα multiplex, αλλά έχουν την ανθρώπινη επαφή ως πρωταρχικό αβαντάζ. Παρ’ όλα αυτά οι αιθουσάρχες συγκλίνουν στο γεγονός ότι ο κινηματογράφος στην Ελλάδα διανύει μια πολύ δύσκολη περίοδο. Ίσως τη δυσκολότερη στα χρονικά και είναι άγνωστο άν και πότε θα ανακάμψει. Μήπως είναι ώρα να επιστρέψουμε στις αίθουσες -όσες ελάχιστες έχουν απομείνει- πριν να είναι αργά;
ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ
Ο ιδιαίτερος αυτός κινηματογράφος βρίσκεται σε ένα κεντρικό σημείο στη Λεωφόρο Ηρακλείου και είναι πολύ δύσκολο να μην τον παρατηρήσεις. Η ιδιαίτερή του όψη σε συνδυασμό με το πρωτότυπο όνομά του, τον έχουν καταστήσει τοπωνύμιο της περιοχής με όλη τη συνοικία να ονομάζεται επίσημα πια “Τρία Αστέρια” χάρις στον κινηματογράφο! Το όνομα αντιπροσώπευε τα τρία αδέλφια που το 1964 έφτιαξαν τον κινηματογράφο και σκόπευαν να τον λειτουργήσουν μαζί. Το όνομα δεν επιτέλεσε τον αρχικό του σκοπό, αφού απο τα τρία αδέλφια, μόνο το ένα ασχολήθηκε με την επιχείρηση. Το 1997 ήταν μια καθοριστική χρονιά, καθώς ανακαινίστηκε εκ βάθρων και ο εξώστης έγινε μία ξεχωριστή αίθουσα, πολύ φιλόξενη και προσεγμένη. Ίσως μάλιστα να είναι η πιο επιτυχημένη “αυτονόμηση” εξώστη που έχουμε δει. Η κεντρική αίθουσα είναι εξαιρετικά ευρύχωρη και επιβλητική. Στην ταράτσα του κτιρίου δεσπόζει ο πολύ όμορφος θερινός κινηματογράφος, συμπληρώνοντας έτσι τρείς αίθουσες που δικαιολογούν πλέον την ονομασία “Τρία Αστέρια”. Η ατμόσφαιρα του κινηματογράφου παραπέμπει σε αίθουσες αμερικάνικης αισθητικής και στοχεύει κυρίως σε blockbuster ταινίες. Ο κύριος Γρηγορίου διαχειρίζεται τον κινηματογράφο που ξεκίνησε ο πατέρας του, κρατώντας τον πάντα φρέσκο και ανταγωνιστικό. Μας μίλησε για τα διάφορα στάδια στην πορεία της αίθουσας, τις ιδιαιτερότητες του επαγγέλματός του, αλλα και για τις προσωπικές του ανησυχίες για τον πολιτισμό και την κοινωνία που πολύ εύστοχα αναλύει.
Γρηγόρης Γρηγορίου: Αυτόν τον κινηματογράφο τον ξεκίνησε ο πατέρας μου μαζί με τα δύο αδέλφια του το 1964. Όλα ξεκίνησαν στην Αμερική. Ο παππούς μου είχε γεννηθεί το 1887 και πήγε στην Αμερική το 1907. Είχε τρεις γιους. Τον πατέρα μου τον Γιάννη, τον αδερφό του τον Γιώργο που ήταν ο πιο μεγάλος και τον μεσαίο τον Βαγγέλη. Ήταν δηλαδή τρία αδέρφια που ήταν δεύτερης γενιάς μετανάστες. Ο πατέρας μου επέστρεψε στην Ελλάδα το 1955. Ο άλλος ο αδερφός του είναι ακόμα στην Αμερική τώρα που μιλάμε και ο τρίτος αδερφός δυστυχώς έχει πεθάνει. Δεν είχαν καμία σχέση με κινηματογράφο. Είχαν μίνι μάρκετ στην Αμερική. Δούλεψαν πολύ σκληρά και είχαν βάλει κάποια χρήματα στην άκρη. Σκέφτηκαν με αυτά τα χρήματα να ανοίξουν ένα κινηματογράφο στην Ελλάδα. Εκείνη την εποχή ήταν διαδεδομένη επένδυση να ανοίξεις ένα σινεμά. Εδώ στο οικόπεδο υπήρχε μία ταβέρνα πριν χτιστεί ο κινηματογράφος. Γκρεμίστηκε και το 1964 χτίστηκε ο κινηματογράφος. Το αρχικό σχέδιο ήταν να τον λειτουργήσουν τα τρία αυτά αδέλφια. Γι’ αυτό και ονομάστηκε “Τρία Αστέρια”. Όμως αυτό δεν έγινε ποτέ. Νοικιάσαμε σε άλλους την επιχείρηση μέχρι το 1987 πού το πήρε ο πατέρας μου και το δούλεψε μαζί με τον ξάδερφό μου.
Από το 1987 είμαι εδώ. Από 9 χρόνων. Τότε παραλάβαμε από τους ενοικιαστές τον κινηματογράφο. Ήταν ακόμα με τα ξύλινα καθίσματα με το κόκκινο βελούδο του 1964 και το πάτωμα ήταν μωσαϊκό. Η αλήθεια είναι ότι οι ενοικιαστές δεν σεβάστηκαν το χώρο. Βρήκαμε ένα κινηματογράφο κακοποιημένο. Πάνω στα καθίσματα είχε χαραγμένα οπαδικά συνθήματα και γενικά ο κινηματογράφος ήταν πολύ παραμελημένος. Όμως επειδή αγαπάμε και πονάμε το σινεμά αυτό, το φέραμε σε ένα επίπεδο αξιοπρεπές. Αρχικά η αίθουσα ήταν μία. Μία μεγάλη αίθουσα με εξώστη. Όμως επειδή ο κόσμος δεν ήταν πολύς, μετά από κάποιο σημείο τον εξώστη τον είχαμε κλειστό. Δεν τον ανοίγαμε. Το 1987 που αρχίσαμε να δουλεύουμε οι ίδιοι τον κινηματογράφο, ήταν η εποχή που βγήκε η βιντεοκασέτα και εμφανίστηκε δύο χρόνια μετά και η ιδιωτική τηλεόραση. Ήταν μια πολύ δύσκολη εποχή για τις αίθουσες και έκλεισαν τότε πολλοί κινηματογράφοι. Παρ’ όλα αυτά ανακάμψαμε. Όταν εμείς πήραμε τον κινηματογράφο έκανε 17.000 εισιτήρια το χρόνο και έφτασε στις αρχές του ‘97 να κάνει 46.000! Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή της ανακαίνισης το 1997. Εκεί χωρίσαμε τις αίθουσες σε δύο. Κάναμε τον εξώστη ξεχωριστή αίθουσα με πολύ μεράκι.
Τα ταμπλό έξω τα φτιάχνουμε γράμμα-γράμμα. Έχει ένα μπαλκόνι που ανεβαίνω πάνω στη σκάλα και περνάω τα γράμματα συρταρωτά. Πολλοί μου λένε ότι τα ταμπλό που είναι έξω θυμίζουν Αμερική. Πράγματι είναι επηρεασμένα απο τον old school κινηματογράφο εκεί. Η αλήθεια είναι ότι εδώ και πολλά χρόνια σκέφτομαι να τα καταργήσω και να βάλω δύο μεγάλες οθόνες, αλλά λόγω της πανδημίας το είχα αναβάλλει. Βέβαια τα ταμπλό έξω τα έχω χρησιμοποιήσει για να γράψω και κάτι που θέλω να περάσω στον κόσμο. Για παράδειγμα τότε που είχαμε την καραντίνα και έκλεισαν οι κινηματογράφοι είχα γράψει: “Μας κλείσανε πάλι”! Ήθελα να γράψω κι άλλα βέβαια, αλλά δεν το έκανα (γέλια)
Το σινεμά είναι ιστορικό. Όλη η περιοχή έχει πάρει το όνομά της από το σινεμά. Και στο Google Maps η συνοικία λέγεται πλέον “Τρία Αστέρια”. Μέσα στο σινεμά αυτό έχει γυριστεί και ταινία, αλλά και σήριαλ. Είχε γίνει μία ωραία σκηνή με το «Ρετιρέ». Έπαιζε η Έλντα Πανοπούλου και ο Τάσος Κωστής. Ήταν μία σκηνή από αυτές τις γνωστές που έκανε ο Δαλιανίδης που είναι όλοι μέσα στα νεύρα και δεν πάνε καλά με τα μυαλά τους! Επίσης έχει γυριστεί εδώ το «Μάντεψε τι κάνω τα βράδια» με τον Στάθη Ψάλτη ο οποίος στην ταινία παρίστανε τον τυφλό που μπαίνει μέσα στον κινηματογράφο για να δει live πορνό. Όλα αυτά βέβαια γυρίστηκαν πριν την ανακαίνιση που έγινε το 1997.
Tο σινεμά είναι ταυτισμένο με την Αμερική. Όλες οι χώρες έχουν τον κινηματογράφο τους, αλλά η Αμερική είναι αυτή που τον καθιέρωσε. Ο κινηματογράφος ναι μεν είναι μία καθημερινή ψυχαγωγία, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι τέχνη. Υπάρχουν και ταινίες που είναι αριστουργήματα. Ο κινηματογράφος είχε μία άνθηση από το 1993 με πολύ μεγάλες ταινίες. Έγιναν φοβερές παραγωγές που τράβηξαν τον κόσμο στις αίθουσες. Jurassic Park, Τιτανικός, Lord of the Rings, Harry Potter, Safe sex, Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο… Επίσης τότε βελτιώθηκε πάρα πολύ ο ήχος. Έδωσε άλλο χρώμα στην ταινία. Ο κινηματογράφος αυτά τα χρόνια σάρωσε. Μέχρι το 2009 περίπου που ξεκίνησε μία κάμψη. Ώσπου φτάσαμε στην εποχή του κορωνοϊού όπου εκεί μας τσάκισε εντελώς. Το πρόβλημα είναι ότι ο κορωνοϊός έφερε ένα φόβο στους ανθρώπους. Τους τρέλανε! Βλέπω στο δρόμο να οδηγούν μηχανάκι χωρίς κράνος, αλλά να φοράνε μάσκα! Πιστεύω θα το ξεπεράσει κι αυτό ο κόσμος, αλλά το θέμα βέβαια είναι να τον αφήσουν να το ξεπεράσει. Και θα σου μιλήσω τώρα γενικότερα, πέρα από τον κινηματογράφο. Έχουμε γίνει επαίτες εμείς οι Έλληνες. Βρισκόμαστε τώρα σε μία οικονομική κρίση με το πετρέλαιο και το ρεύμα να έχει φτάσει στα ύψη. Ποιος ευθύνεται για αυτό; Ο πόλεμος; Όχι. Ευθύνονται οι πολιτικοί που δεν είχαν προνοήσει για μία τέτοια συγκυρία. Είχαμε τα λιγνιτωρυχεία στην Ελλάδα που ήταν μία πηγή ενέργειας δωρεάν για μας, και μας ανάγκασαν να τα κλείσουμε. Κι εμείς το κάναμε για να βάλουμε ανεμογεννήτριες και τώρα τραβάμε τα μαλλιά μας! Πιστεύω ότι θα ζήσουμε πολύ άσχημες καταστάσεις στα χρόνια που έρχονται και ο κινηματογράφος θα είναι το τελευταίο που θα μας ενδιαφέρει γιατί θα έχουμε πολύ σημαντικότερα προβλήματα.
Για τις ταινίες που παίζει ένας κινηματογράφος παίζει μεγάλο ρόλο η περιοχή. Σε πιο λαϊκές συνοικίες έχουν επιτυχία τα blockbuster. Βέβαια blockbuster δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι δεν είναι ποιοτική η ταινία. Για παράδειγμα ο Τιτανικός ήταν blockbuster, αλλά ήταν πολύ αξιόλογη ταινία. Δεν απορρίπτω τα blockbuster γιατί έχω δει και ταινίες σινεφίλ που δε βλέπονται. Ο Ελληνικός κινηματογράφος από την άλλη υστερεί σε σενάριο και ιδέες. Σίγουρα δεν έχουμε τα λεφτά που έχουν στο Hollywood για να κάνουμε τόσο μεγάλες παραγωγές. Θα μπορούσαν όμως να πάρουν ένα καλό σενάριο που δεν απαιτεί ειδικά εφέ και να γίνει μία αξιόλογη ταινία. Ή να πάρουν ένα ωραίο βιβλίο και να το μεταφέρουν στην οθόνη. Καταρχάς η Ελλάδα είναι τόσο πλούσια σε ιστορία που μπορεί να τροφοδοτήσει σενάρια για χίλιες ταινίες. Πολλές φορές έχω πέσει έξω σε ταινίες που πιστεύω ότι θα πάνε καλά και δεν πάνε, αλλά και αντίστροφα. Για παράδειγμα το Top Gun δεν περίμενα ότι θα πάει τόσο καλά. Και μιας και είπαμε για το Top Gun, να πούμε οτι ο Τομ Κρουζ που πρωταγωνιστεί, έθεσε βέτο στην εταιρεία παραγωγής ότι η ταινίες του δεν θέλει να παίζουν σε ιντερνετικές πλατφόρμες. Εγώ πιστεύω ότι οι πλατφόρμες είναι μία μόδα που θα περάσει. Εμένα δε με ενδιαφέρει που οι ταινίες του Netflix δε διατίθενται στους κινηματογράφους. Δε θέλουμε σκουπίδια στις αίθουσές μας.
Βγαίνουν κάθε εβδομάδα γύρω στις έξι ταινίες. Κλείνω τις ταινίες που θα προβάλλω δύο μήνες πριν. Δεν ξέρω τι θα μου βγει και αν θα πάει καλά. Γίνονται βέβαια κάποιες προβολές για τους αιθουσάρχες, αλλά που να προλάβεις να τις παρακολουθήσεις… Πιο πολύ από τα τρέιλερ θα κρίνεις. Αλλιώς πρέπει όλη μέρα να βλέπεις ταινίες. Το άσχημο στη δουλειά μας είναι ότι δεν έχεις τη σιγουριά ότι βρέξει-χιονίσει θα έχεις ένα εισόδημα. Δεν ξέρεις αν θα πάει καλά η ταινία που διάλεξες, αλλά ταυτόχρονα όλο αυτό σε ιντριγκάρει. Είναι δύσκολη, αλλά και ωραία η δουλειά μας. Πρέπει βέβαια να έχεις και σωστούς συνεργάτες από τα γραφεία διανομής. Αυτοί είναι άμεσοι συνεργάτες γιατί παίρνουν το 50% των εισπράξεων. Αν έχεις και το Υπουργείο Πολιτισμού και μία χώρα γενικότερα που σέβεται την τέχνη, τότε κινηματογράφος είναι ωραίος. Αν δεν τα έχεις αυτά, θα τρελαίνεσαι όλη την ώρα! Ο κινηματογράφος έχει τα πάνω του και τα κάτω του. Δε θέλω να τα βλέπω όλα μαύρα.
Κινηματογράφος Τρία Αστέρια
INFO: http://www.triaasteria.gr/
Λεωφ. Ηρακλείου 386, 141 22 Ν. Ηράκλειο. τηλ.: 210 2825607, 210 2826873
ΔΙΑΝΑ
Ο κινηματογράφος Διάνα είναι ένας από τους παλαιότερους εν λειτουργία χειμερινούς κινηματογράφους με αφετηρία το 1948! Φέτος συμπληρώνει τα 75 του χρόνια και η οικογένεια Σοφρωνά τον διαχειρίζεται από το 1976. Η κλασσική αυτή αίθουσα φιλοξενεί κάθε βδομάδα μεγάλη ποικιλία ποιοτικών ταινιών από κάθε άκρη του κόσμου και είναι μια όαση πολιτισμού για τα Βόρεια Προάστια. Ο κύριος Γιώργος Σοφρωνάς είναι ένας επιχειρηματίας με μεγάλη εμπειρία στο χώρο των κινηματογραφικών αιθουσών με πολυάριθμες αίθουσες να έχουν περάσει από τα χέρια του. Πλέον είναι αιθουσάρχης μόνο του Διάνα. Είναι μια γνώριμη φιγούρα για τους επισκέπτες του Διάνα, αφού βρίσκεται πάντα στο ταμείο να τους καλωσορίσει. Μας μίλησε για τις ένδοξες μέρες του παρελθόντος, για την προσωπική του πορεία, αλλα και για τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας. Στο Διάνα όμως εργάζεται και ο Κώστας Σοφρωνάς, γιος του κυρίου Γιώργου που αποτελεί τη φυσική συνέχεια της οικογενειακής επιχείρησης.
Γιώργος Σοφρωνάς
Η ιστορία μου είναι τόσο μεγάλη που δεν ξέρω από που να αρχίσω. Ήμασταν επτά αδέλφια. Ήμουν ο μεγαλύτερος. Στην Καλαμάτα είχαμε περιβόλι και σούστα. Βγάζαμε το νερό από το πηγάδι με το άλογο. Οδηγούσα τη σούστα 12 ώρες. 60 χιλιόμετρα για να πάω στο παζάρι. Πολύ δύσκολες συνθήκες. Ήρθα στο Χαλάνδρι το 1948 σε ηλικία 15 ετών. Αφού δούλεψα σε διάφορες δουλειές, τέλειωσα τη σχολή μηχανικών “Αρχιμήδης”. Μετά δούλεψα στη ΔΕΗ, αλλά έφυγα το 1956 γιατί έπαιρνα μόνο 3000 δραχμές. Μετά δούλευα σε μια πολυτελή ταβέρνα στην πλατεία Δούρου στο Χαλάνδρι. Εκεί έκανα παράλληλα πολλές γνωριμίες. Γνωρίζοντας τόσο κόσμο, μυριζόμουν τι ήταν ο κάθε ένας. Τους ψυχολογούσα αμέσως. Εκεί γνώρισα και την αστική τάξη και τον Δούρο που είχε τον κινηματογράφο “Τιτάνια” στο Χαλάνδρι που τον άνοιξε το 1939 όταν ήρθε από Αμερική. Το 1956 ανέλαβα τον κινηματογράφο “Φως” στην Τρούμπα. Μετά πήρα τον “Τιτάνια” τον χειμερινό και τον θερινό στο Χαλάνδρι. Σε κάποια φάση είχα φτάσει να διαχειρίζομαι 10 κινηματογράφους. Είχα τα “Αστέρα” τον χειμερινό και τον θερινό στο Χαλάνδρι, τον “Αμίρ” στο Χαλάνδρι, τον “Αμαρύσια” στο Μαρούσι με 900 καθίσματα, μετά τον “Πλάτωνα” κοντά στη Λένορμαν, την “Ανδόρα” στους Αμπελοκήπους τον “Άνεσις” στην παραλία στο Θεολόγο. Κι άλλους πολλούς… Το 1968 πήγα στο Μιλάνο για να φέρω κινηματογραφικές μηχανές. Πήγα και στις Κάννες δύο φορές. Τότε υπήρχε μια πολύ μεγάλη κινηματογραφική εταιρία που λεγόταν Δαμασκηνός/Μιχαηλίδης και έφερνε κάθε χρόνο 200 ταινίες και είχε πολλούς κινηματογράφους. Διευθυντής ήταν ο Καλιακούδας. Εγώ πήγα και τον βρήκα. 25 χρονών ήμουν. Μου έδωσε ωραίες ταινίες. “James Bond Χρυσοδάκτυλος“, “Οι επτά πύλες της κολάσεως“, “Μυστηριώδης Νήσος“… 1000 εισιτήρια τη μέρα κόβαμε. Είχε όμως και Ελληνικές ταινίες. Παίξαμε τα “Κόκκινα Φανάρια” στην “Αμαρύσια” και έκανε 10.000 εισιτήρια σε μιά εβδομάδα! Την εποχή εκείνη ραβόμουν στο Χρηστάκη που είχε εγγλέζικα υφάσματα. Έχει σημασία αυτό. Το πως μιλάς και πως ντύνεσαι. Ακόμα και σήμερα έρχονται και μου λένε ότι είμαι ωραία ντυμένος. Δεν είναι χαζός ο κόσμος. Και με τη Βουγιουκλάκη γινόταν πανικός. Τα “Χτυποκάρδια στο Θρανίο” έκαναν μέσα στη σεζόν 1 εκατομμύριο εισιτήρια! Σήμερα απλά συντηρούμαστε. Είναι και δύσκολοι καιροί. Εμείς κάνουμε και παραστάσεις για σχολεία με θέατρο σκιών και πάμε καλά. Οι άνθρωποι που έρχονται στον κινηματογράφο είναι μορφωμένοι και πνευματικά και πολιτιστικά. Το Χαλάνδρι είχε αστική τάξη καλή. Κάθε έργο απευθύνεται βέβαια και σε ένα κοινό. Εγώ όταν δω κάποιον πελάτη, ξέρω αμέσως τι έργο θέλει να δει. Αυτός ο κινηματογράφος ξεκίνησε το 1948. Τον έφτιαξε η οικογένεια Γαϊτανίδη. Ήταν από την Πόλη. Εμείς τον αναλάβαμε το 1976. Πριν από εμάς τον δούλευε ο κύριος Λιαγκρής που έχει τώρα το Λάουρα στο Βύρωνα. Είχα σκεφτεί να χωρίσω την αίθουσα στα δύο, αλλά επειδή δεν μας ανήκει το κτίριο, δεν ήθελα να κάνω μια τέτοια επένδυση. Κάποτε ανοίγαμε όλο το χρόνο. Το Διάνα έχει δεξιά και αριστερά παράθυρα που τα ανοίγαμε για να είναι δροσερή η αίθουσα το Καλοκαίρι. Όμως τώρα κλείνουμε τέλη Ιουνίου και ξανανοίγουμε Σεπτέμβρη. Μερικές φορές ανοίγουμε ακόμα κάποια από αυτά τα παράθυρα.
Για να γίνεις αιθουσάρχης πρέπει να είσαι σίγουρος για αυτό που κάνεις. Ο κινηματογράφος είναι μια ασύλληπτη έννοια. Δεν μαθαίνεται. Πρέπει κάτι να έχεις μέσα σου. Το θέαμα δε σταματά. Συνεπώς ο κινηματογράφος δεν θα πεθάνει. Το καινούριο Avatar για παράδειγμα πήγε πολύ καλά. Εγώ ούτε το Netflix φοβάμαι. Δε μπορεί ο κόσμος να κλειστεί μέσα. Θα τρελαθεί. Ο κορωνοϊός ήταν βέβαια ένα μεγάλο πλήγμα, αλλά και τα ΜΜΕ έχουν δημιουργήσει φοβία στον κόσμο.
Κάθε 50 χρόνια αλλάζουν οι κοινωνικές τάξεις. Τώρα είμαστε σε εποχή ανακατατάξεων. Σήμερα γίνονται φοβερά εγκλήματα και αυτοκτονίες. Όλα γίνονται όταν έρχεται φτώχεια. Όταν γυρνάει ο άντρας σπίτι και έχει και δυο παιδιά και λέει στη γυναίκα ότι δεν έχει λεφτά, τον διώχνει. Ακόμα κι αν είναι ο ωραίο και καλό παιδί. Πρέπει να είναι αυτάρκης. Η γυναίκα κάνει συγκρίσεις. Συγκρίνει όλους όσους γνωρίζει. Το έχει μέσα της αυτό. Κάποτε άρχιζε το ζευγάρι από το μηδέν και μαζί χτίζανε το νοικοκυριό τους. Τώρα πάνε αυτά. Τώρα ο άντρας αν δεν έχει λεφτά, είναι τελειωμένος. Η γυναίκα σήμερα δεν ξέρει να μαγειρεύει, δεν ξέρει να καθαρίζει. Δε μπορεί να κρατήσει μια οικογένεια. Δυστυχώς δεν την ενδιαφέρει. Η ανάγκη διαμορφώνει την κοινωνία. Ιδίως στα χωριά σφυρηλατείται το πνεύμα σε άλλη βάση. Όταν ήμουν μικρός έβλεπα τον παππού μου που έβαζε φωτιά σε ένα βράχο για να τον σπάσει και να τον βγάλει από το χωράφι για να σπείρει εκεί σιτάρι. Μετά παίρναμε τη θημωνιά και την θερίζαμε και πηγαίναμε τα δεμάτια στο αλώνι που το τραβάγανε τα γαϊδούρια. 6 χρονών ήμουν και είδα πως γίνεται. Στο χωριό μαγειρεύαμε, χορεύαμε… Γι αυτό τα χωριατόπαιδα διαπρέπουν σε όλα. Οι συνθήκες είναι που αναγκάζουν τον άνθρωπο να γίνει καλύτερος. Τώρα τα παιδιά μεγαλώνουν κλεισμένα σε ένα δωμάτιο. Είναι τελειωμένα. Έχει σημασία και να διαβάζεις και να ξέρεις την ιστορία σου. Το κάθε παιδί θέλει σφυρηλάτηση. Τα ΜΜΕ έχουν κάνει μεγάλη ζημιά. Προωθούν λάθος πρότυπα. Εγώ ακόμα θυμάμαι τη γεωμετρία που κάναμε στη σχολή. Είναι εφόδια αυτά. Σήμερα δεν υπάρχει παιδεία. Μετά το ’80 έγινε κομματικό το κράτος και καταστράφηκε η παιδεία. Επίσης δεν παράγουμε τίποτα. Και θα έρθουν και χειρότερες μέρες.
Για να αγοράσεις την εποχή εκείνη μια μηχανή προβολής, έπρεπε να πουλήσεις ένα διαμέρισμα! Το 1960 για να νοικιάσεις μηχανή ήθελες 25.000 δραχμές το μήνα. Τη δεκαετία του ’70 που ήρθε η τηλεόραση, ήταν για τον κινηματογράφο ένα σοκ. Πετάξαμε καθίσματα, κινηματογραφικές μηχανές… Πήγαν όλα για παλιοσίδερα. Μετά από όλους αυτούς τους κινηματογράφους, έμεινα με το Διάνα. Σήμερα δεν αναπολώ, ούτε νοσταλγώ τίποτα. Απλά τα θυμάμαι. Δεν πρέπει να έχεις ευαισθησίες στο επάγγελμα. Αυτό λέω και στον γιο μου τον Κώστα.
Κώστας Σοφρωνάς
Είναι λίγο ζόρικο να είσαι αιθουσάρχης. Σε δεσμεύει κάθε βράδυ. Χάνεις πολλά. Η κίνηση πάντως είναι ικανοποιητική. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν και τέσσερις ταινίες την εβδομάδα. Εγώ έχω δει πολλές ταινίες στη ζωή μου. Προσπαθώ να φέρνω ταινίες που να έχουν κάτι έξυπνο, κάτι πρωτότυπο… Κάτι που να μην το έχουν ξαναδεί. Σε κάποιους θεατές όμως δεν αρέσουν οι εκπλήξεις. Θέλουν να βλέπουν κάτι στην πεπατημένη. Εγώ θέλω πρωτότυπα σενάρια που να έχουν να πουν κάτι καινούριο. Οι εμπορικές Ελληνικές ταινίες δεν πάνε πολύ καλά. Δεν τολμάνε να κάνουν την έκπληξη. Οι σινεφίλ είναι πιο αξιόλογες. Το “Διάνα” έγινε από δύο πρώτα ξαδέλφια από την Πόλη. Ένας από τους μηχανικούς που τον κατασκεύασε ήταν ο Κασσάνδρας που έχει κάνει και το Μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου του Στρατού στο Σύνταγμα. Το “Διάνα” πρόσφατα το ανακαινίσαμε. Αποκαλύψαμε και το μωσαϊκό στο φουαγιέ που ήταν καλυμμένο επί πολλές δεκαετίες και έδωσε άλλη αίσθηση στο χώρο.
Πριν 6-7 χρόνια κάναμε ένα project με την σκηνοθέτη Αθηνά-Ραχήλ Τσαγκάρη που συμμετείχε στο Φεστιβάλ Βενετίας. Ζητήσαν από 70 σκηνοθέτες να κάνουν από μια ταινία μικρού μήκους. Το concept που σκέφτηκε η Αθηνά-Ραχήλ Τσαγκάρη ήταν δύο παροπλισμένες παλιές κινηματογραφικές μηχανές στημένες μπροστά από τη θάλασσα σαν προϊστορικά τέρατα σε ακινησία. Έρχεται μια εξωγήινη που τους δίνει ζωή και τις επανεκκινεί. Αρχίζει η μία να παίζει μια σκηνή από την ταινία “Σύντομη Συνάντηση” του David Lean. Έκανε προβολή στο πουθενά. Στον ορίζοντα του Αιγαίου. Η ταινία λέγεται “24 frames per century“. Οι μηχανές που χρησιμοποιήθηκαν για την ταινία, είναι αυτές οι δύο που έχουμε εδώ. Λύθηκαν και τις πήγαμε στο Λαιμό της Βουλιαγμένης. Χρειάστηκε ομάδα 6 ατόμων για να το καταφέρουμε. Έχω ένα φίλο συλλέκτη που τον γνώρισα τυχαία επειδή αγόρασε κάποτε μια μηχανή από εμάς και έχει στο σπίτι του 8 μηχανές. Με βοήθησε πολύ. Είχε φτιάξει μια πατέντα ώστε οι μηχανές να μη χρειάζονται τριφασικό ρεύμα για να λειτουργήσουν.
Σαν παιδάκι ζούσα μέσα σε αυτό το σινεμά. Γιορτές και αργίες εδώ. Στριφογυρνούσα στην αίθουσα, κοιμόμουν στα καθίσματα το βράδυ περιμένοντας να φύγουμε… Αυτή ήταν η καθημερινότητά μου. Όμως καλό είναι να δεις και την ζωή από την άλλη πλευρά. Με την καραντίνα είχα την ευκαιρία να χαρώ την οικογένειά μου, να βγω το βράδυ, να δω φίλους… Πράγματα που είχα στερηθεί.
INFO: Περικλέους 14, Μαρούσι (ΗΣΑΠ Μαρούσι). Τηλέφωνο επικοινωνίας: 2108028587
ΦΟΙΒΟΣ
Ο Φοίβος ξεκίνησε τη λειτουργια του το μακρινό 1954. Βρίσκεται σε μιά περιοχή που κάποτε συνυπήρχαν 40 κινηματογράφοι, από τους οποίους σήμερα μόνο ο Φοίβος έχει επιβιώσει! Και όχι μονο επιβίωσε, αλλα σε αντίθεση με τις περισσότερες χειμερινές αίθουσες που δυσκολεύονται λόγω της μικρής προσέλευσης, ο Φοίβος είναι σε ακμή καθώς βρίσκεται σταθερά στις πρώτες θέσεις σε σχέση με την επισκεψιμότητα σε ολη την Ελλάδα! Μόνο το 2009 έμεινε κλειστός επί 6 μήνες καθώς κινδύνευσε να γκρεμιστεί και να μετατραπεί σε εμπορικό κέντρο. Όμως χάρις τις προσπάθειες της οικογένειας Γεωργόπουλου και τις διαμαρτυρίες του κόσμου, αποτράπηκε η κατεδάφιση και συνέχισε τη λειτουργία του. Ο κινηματογράφος ανακαινίστηκε πλήρως το 2019 και προχώρησε σε αυτονόμηση του εξώστη, δημιουργώντας μια νέα μικρή αίθουσα ωστε να μπορεί να προσφέρει περισσότερη ποικιλία ταινιών στους θεατές. Ο Φοίβος πλέον έχει μοντέρνα αισθητική που αποπνέει φρεσκάδα και νεανικότητα. Άλλωστε βρίσκεται μεσα στον παλμό της πόλης, στο κομβικό σημείο της Πλατείας Δημοκρατίας στο Περιστέρι. Είναι για τους κατοίκους το καθιερωμένο σημείο αναφοράς που διαχρονικά προσφέρει όμορφες κινηματογραφικές βραδιές. Ο αιθουσάρχης Φώτης Γεωργόπουλος παρέλαβε τον Φοίβο από τον πατέρα του τον Ανδρέα που τον ανέλαβε το 1963. Μας μίλησε για την ιστορία του Φοίβου, τις δυσκολίες του επαγγέλματος και τον διαρκή αγώνα που απαιτείται για να μένει μια αίθουσα σύγχρονη και ανταγωνιστική.
Φώτης Γεωργόπουλος: Ο Φοίβος είναι από τις παλαιότερες αίθουσες στην Αθήνα και σίγουρα η παλιότερη στα δυτικά προάστια. Τον κινηματογράφο τον είχαν φτιάξει οι αδελφοί Παπάζογλου 1954 και έκτοτε λειτουργεί ακατάπαυστα. Δίπλα ακριβώς υπήρχε και ο θερινός Φοίβος που λειτουργούσε από το 1937 μέχρι το 1965 και πλέον είναι πολυκατοικία. Η οικογένειά μας πήρε την εκμετάλλευση το 1963. Ουσιαστικά έχω μεγαλώσει εδώ μέσα. Το ξεκίνησε ο πατέρας μου και τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ασχολούμαι ενεργά εγώ. Οι χώροι διασκέδασης και ψυχαγωγίας πρέπει πάντα να ανακαινίζονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Έτσι κι εμείς συνέχεια βελτιώνουμε τον κινηματογράφο. Η μεγάλη ανακαίνιση έγινε το 2019 όπου ο κινηματογράφος χωρίστηκε σε δύο αίθουσες με τον εξώστη να γίνεται ξεχωριστή αίθουσα. Τέλος Οκτωβρίου του ’19 εγκαινιάστηκε η καινούργια αίθουσα, όμως μας έκοψε η καραντίνα στις 12 Μαρτίου του 2020. Ο λόγος που δε χωρίσαμε την αίθουσα νωρίτερα, ήταν κυρίως επειδή το κτίριο αυτό το νοικιάζουμε. Δεν είναι ιδιόκτητο. Οπότε έπρεπε καταρχάς να βρεθεί μία κοινή γραμμή μεταξύ ημών και των ιδιοκτητών με τους οποίους έχουμε άριστες σχέσεις. Για να κάνουμε την επένδυση αυτή απαιτούνταν πάρα πολλά χρήματα οπότε έπρεπε να έχουμε από τους ιδιοκτήτες κάποιο νέο συμβόλαιο ώστε να διασφαλίζεται η συνέχεια του κινηματογράφου. Μόλις αυτό έγινε, προχωρήσαμε στην ανακαίνιση. Ευτυχώς όλα πάνε καλά. Υπήρχε ανταπόκριση με την καινούργια αίθουσα. Παρά την πανδημία και όλα τα άλλα προβλήματα, ο Φοίβος είναι σε ακμή. Κάθε χρόνο αυξάνονται τα εισιτήρια που κόβουμε. Η πανδημία πέρασε και ευτυχώς ο κόσμος είχε επιστρέψει στους κινηματογράφους. Ένας φόβος βέβαια έχει μείνει σε κάποια άτομα πιό μεγάλης ηλικίας.
Με τη “Γιορτή του Κινηματογράφου” έγινε το ασύλληπτο: Ήρθαν 2.500 άτομα μέσα σε μία μέρα τη στιγμή που η μέγιστη χωρητικότητα του κινηματογράφου σε μία μέρα είναι 2.600! Είχαμε εντυπωσιακή πληρότητα. Γενικότερα πήγε καλά η κίνηση με τη “Γιορτή του Κινηματογράφου” στην οποία με 2 ευρώ μπορούσες να δεις όποια ταινία ήθελες. Ήταν πολλοί παράγοντες που συνέβαλαν σε αυτό. Αρχικά ήταν θέμα marketing. Tο κέρμα σε σχέση με το χαρτονόμισμα είναι δέλεαρ για το θεατή. Bέβαια έγιναν και κάποιες αστοχίες κατά τη γνώμη μου. Η “Γιορτή του Κινηματογράφου” έγινε την παραμονή της αργίας της 28ης Οκτωβρίου που πολύς κόσμος είχε φύγει για την επαρχία. Ήταν λάθος ο προγραμματισμός. Εγώ δε θεωρώ ότι τα 100.000 εισιτήρια που κόπηκαν πανελλαδικά είναι θρίαμβος. Αν σκεφτούμε ότι σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν 250 αίθουσες που παίξανε, δεν ήταν κάποια προσέλευσή τρομερή. Η “Γιορτή του Κινηματογράφου” έγινε με αφορμή ότι στις υπόλοιπες χώρες έχει επανέλθει η κανονικότητα στις αίθουσες, ενώ εδώ τα πράγματα ακόμα δεν έχουν ομαλοποιηθεί. Έγινε δηλαδή με την πρόθεση να δοθεί μια ώθηση στον κινηματογράφο. Για να λειτουργήσει όμως ο κινηματογράφος, πρέπει να λύσουμε κάποια βασικά θέματα που εδώ στην Ελλάδα είναι άλυτα. Στήνονται υπαίθριοι κινηματογράφοι σε πλατείες και πάρκα που κόβουν την κίνηση από τους κανονικούς κινηματογράφους. Δηλαδή οι εταιρείες διανομής σαμποτάρουν τον εαυτό τους. Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι η πειρατεία. Στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού, δεν μπορείς πια να κατεβάσεις παράνομα ταινία. Επίσης υπάρχει και το video on demand. Στις στις άλλες χώρες υπάρχει ένα παραθυράκι μεταξύ κινηματογράφου και των υπολοίπων μέσων όπως η τηλεόραση, το οποίο εδώ δεν υφίσταται. Δεν υπάρχει κανόνας και ο καθένας κάνει ότι θέλει. Όλα αυτά τα προβλήματα στο εξωτερικό τα έχουν λύσει. Αν η κίνηση αυτή γινόταν στο εξωτερικό, θα είχε αξία. Εδώ δεν έχει νόημα, γιατί την επόμενη μέρα θα επανέλθουν τα πράγματα πάλι στην κανονική τους ροή. Δηλαδή στο δωρεάν, στο παράνομο, στο πειρατικό και τα λοιπά. Ωστόσο οποιαδήποτε τέτοια κίνηση εμείς θα τη στηρίξουμε. Άλλωστε στη “Γιορτή του Κινηματογράφου” ήμασταν στους τρεις-τέσσερις κινηματογράφους με τα περισσότερα εισιτήρια σε όλη την Ελλάδα! Φανταστείτε ότι είχαν κλείσει τα εισιτήρια από το μεσημέρι σε όλες τις ταινίες εκτός από το “Εδώ που Ζούμε” όπου εν τέλει γέμισε κι αυτή γιατί ο κόσμος δεν έβρισκε εισιτήρια για τις υπόλοιπες.
Το Target group του Φοίβου παλαιότερα ήταν 50+ και κυρίως γυναικείο και παιδικό κοινό. Τα τελευταία χρόνια όμως και ειδικά μετά την αλλαγή σε δύο αίθουσες, έχουμε πάρα πολύ προσέλευση και από πολύ πιο νέο κοινό. Δηλαδή ο κόσμος που παλαιότερα πήγαινε στα multiplex και τους είχαμε χάσει τελείως, βλέπουμε ότι έχει επιστρέψει. Βέβαια σε αυτό βοηθάει και το μετρό που βρίσκεται ακριβώς πάνω στην πλατεία που βρίσκεται και ο Φοίβος και από πίσω που είναι η οδός Βεάκη που είναι το στέκι της νεολαίας. Η αλήθεια είναι ότι οι χειμερινοί κινηματογράφοι έχουν αποδεκατιστεί. Όταν ένας αιθουσάρχης βλέπει τα έσοδά του να συρρικνώνονται, μπαίνει στον πειρασμό να κλείσει τον κινηματογράφο του και να τον κάνει super market. Άλλωστε οι κινηματογράφοι είναι ιδανικά κτίρια για να γίνουν super market καθώς είναι μεγάλα κτίρια που από την κατασκευή τους δεν έχουν μέσα κολώνες. Το Υπουργείο Πολιτισμού και οι διάφοροι κρατικοί φορείς πρέπει να θεσπίσουν κάποιο μέτρο ώστε να μην εξαφανιστούν οι κινηματογράφοι. Ο κινηματογράφος δεν είναι ένα μαγαζί που πουλάει π.χ. παπούτσια, που θα κλείσει εδώ και θα ανοίξει παρακάτω. Δεν υπάρχουν κτίρια που να μπορούν να φιλοξενήσουν μία αίθουσα κινηματογραφική. Γι΄ αυτό το λόγο πρέπει να υπάρξει μία χρυσή τομή που να είναι και οι ιδιοκτήτες ευχαριστημένοι και να παραμείνουν οι κινηματογράφοι όρθιοι. Κατά τη γνώμη μου πρέπει να γίνει κάτι ανάλογο με αυτό που έχει γίνει για τους θερινούς. Εκεί έχει θεσπιστεί η διατηρητέα χρήση το οποίο σημαίνει ότι τα σινεμά που κρίθηκαν με διατηρητέα χρήση, δεν μπουν να γίνουν ποτέ κάτι άλλο εκτός από κινηματογράφοι, ούτε να κατεδαφιστούν βέβαια. Πιστεύω ότι πρέπει αυτό το μέτρο να επεκταθεί και για τους χειμερινούς κινηματογράφους. Ίσως πρέπει να υπάρξει και ένα κονδύλι για τους ιδιοκτήτες των κινηματογράφων σαν αποζημίωση ώστε να μην είναι ασύμφορο να διατηρήσει το χώρο ως κινηματογράφο.
Οι κινηματογράφοι που δεν μπορούν να υποστηρίξουν παιδικές ταινίες και ταινίες για νεολαία έχουν σημαντικό πρόβλημα. Κινηματογράφοι ταυτισμένοι με το σινεφίλ ας πούμε, θα περάσουν μία πολύ δύσκολη περίοδο από δω και πέρα γιατί πέρυσι υπήρχαν ενισχύσεις λόγω κορωνοϊου από το κράτος. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα από αυτά. Με το ηλεκτρικό να είναι στα ύψη και όλα τα έξοδα να έχουν ανέβει κατακόρυφα, δεν ξέρω πώς θα βγουν. Εμείς ευτυχώς έχουμε ένα πολύ δυναμικό κοινό. Ο καθένας βλέπει μία ταινία για ένα διαφορετικό λόγο. Άλλος θέλει να πάει να συγκινηθεί, άλλος θέλει να πάει να φοβηθεί, ο άλλος να γελάσει… Έγώ όταν βλέπω μια ταινία θέλω να χαλαρώσω. Θέλω να δω κάτι ανάλαφρο ή μία περιπέτεια. Εγώ είμαι σε αυτή την κατηγορία. Βέβαια δεν βλέπω όσες ταινίες πιστεύουν. Ο κόσμος έχει μία εικόνα για τους αιθουσάρχες ότι βλέπουν ταινίες από το πρωί μέχρι το βράδυ! Βλέπω ταινίες, αλλά όχι όσες φαντάζονται.
Οι ψηφιακές μηχανές προβολής ξαφνικά έφεραν πάρα πολύ κόσμο στις μικρές αίθουσες γιατί το βασικό πρόβλημα που είχαν οι χειμερινές και οι θερινές στα προάστια ήταν ότι παλιά παίζανε Β’ προβολής ταινίες ή μπορεί και Γ’ προβολής. Αυτό συνέβαινε επειδή οι εταιρείες διανομής έφερναν λίγες κόπιες οι οποίες ήταν και πάρα πολύ ακριβές και τις έδιναν πρώτα σε καμιά δεκαριά κεντρικούς κινηματογράφους της Αθήνας. Οι κινηματογράφοι στα προάστια περίμεναν αυτές οι κόπιες να κάνουν τον κύκλο τους στην Αθήνα και όταν πια δεν τις ήθελαν εκεί, τότε μπορούσαν να τις προβάλλουν. Έτσι, αν ήθελε κάποιος να δει μια ταινία που μόλις έχει βγει, έπρεπε να πάει στο κέντρο. Παλαιότερα το κέντρο τράβαγε κόσμο από όλες τις περιοχές. Άλλωστε δεν έμενε κανείς στο κέντρο. Με την ψηφιακή προβολή αυτό άλλαξε. Τώρα όταν βγει μια ταινία, κυκλοφορεί ταυτόχρονα σε όλες τις αίθουσες της Ελλάδας. Σήμερα δεν υπάρχει λόγος να πάει κάποιος στο κέντρο για να δει μια ταινία εφόσον υπάρχει και στον κινηματογράφο της γειτονιάς του. Και αυτή ήταν και η αιτία που οι κεντρικοί κινηματογράφοι έχασαν πάρα πολύ κόσμο. Και η επαρχία ωφελήθηκε πάρα πολύ από αυτό. Και από άποψη ποιότητας εικόνας η βελτίωση είναι αισθητή. Το μόνο αρνητικό είναι ότι παρουσιάζονται συχνά βλάβες στα μηχανήματα προβολής που πολλές φορές δεν ξέρουμε πώς να τις αντιμετωπίσουμε. Τις παλιές μηχανές τις μαστόρευες μόνος σου. Έβλεπες το πρόβλημα και με μερικά εργαλεία τις έφτιαχνες. Τα καινούρια μηχανήματα θέλουν συνέχεια αναβαθμίσεις. Αλλάζει και η τεχνολογία συχνά και σαν μηχανήματα είναι πανάκριβα. Βέβαια δεν έχουμε πια και τα έξοδα του χειριστή της μηχανής. Πλέον με νόμο έχει καταργηθεί αυτό το επάγγελμα και αυτό είναι ευχάριστο γιατί αν ακούσει ο κόσμος τους μισθούς που έπαιρναν με βάση κάποια Βασιλικά διατάγματα, δεν θα το πιστεύει. Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι βλέπουν πιο καλλιτεχνικές ταινίες στους οποίους αρέσει η αναλογική προβολή. Τους αρέσουν ακόμα και αυτά τα σημαδάκια που κάνει το φιλμ από την πολυκαιρία που χαλάει η ποιότητά. Όμως τα πράγματα αλλάζουν και εμείς πρέπει να ακολουθούμε την τεχνολογία και τις εξελίξεις.
Φέτος ξέραμε ότι θα είναι μία δύσκολη χρονιά όσον αφορά τις ταινίες. Πέρυσι είχαν μαζευτεί πολλές ταινίες τις οποίες δεν τις έβγαζαν οι εταιρείες λόγω lockdown και βγήκανε μαζεμένες. Πολύ καλές ταινίες. Φέτος ξέρουμε ότι θα είναι μία πολύ δύσκολη χρονιά γιατί οι ταινίες που είχαν προγραμματιστεί να γυριστούν το 2020 και το 2021 αναβλήθηκαν. Οπότε υπάρχει ένα κενό αυτή τη στιγμή. Βγήκαν λίγες ταινίες και γι΄ αυτό θα είναι μία δύσκολη χρονιά. Για παράδειγμα το «Σμύρνη μου Αγαπημένη» αν έβγαινε φέτος το Σεπτέμβριο θα έφτανε άνετα το ένα εκατομμύριο εισιτήρια. Αυτή η ταινία δεν πήγε καλά γιατί βγήκε σε λάθος εποχή. Βγήκε όταν το Target group που στόχευε φοβόταν να βγει από το σπίτι λόγω της πανδημίας. Στα φουαγέ του Φοίβου έχουμε κρατήσει τις παλιές μηχανές προβολής και άλλα μηχανήματα που τα έχουμε σαν εκθέματα. Για παράδειγμα στον πάνω όροφο έχουμε ένα σπάνιο μηχάνημα που λέγεται τιτλέζα. Το χρησιμοποιούσαμε για να περνάμε στην οθόνη διαφημίσεις αλλα μπορούσε να παίξει και υπότιτλους. Ουσιαστικά βάζαμε ένα slide μπροστά από τον προβολέα και το εμφάνιζε σαν σταθερή εικόνα στην οθόνη. Αυτό το χρησιμοποιούσαμε μέχρι το 1970. Στον πάνω όροφο έχουμε επίσης και δύο μηχανές προβολής. Η παλιότερη λειτουργούσε από τη δεκαετία του 50 και την είχαμε μέχρι το 1998. Η συγκεκριμένη μάλιστα έπαιζε με κάρβουνο και δούλεψε πολλές δεκαετίες. Έχει βγάλει εκατομμύρια εισιτήρια. Η άλλη μηχανή είναι με λάμπα. Εδώ έχουμε και τους παλιούς λαμπάτος ενισχυτές που χρησιμοποιούσαμε. Στο ισόγειο έχουμε άλλη μια παλιά μηχανή προβολής. Οι παλιές μηχανές ήθελαν λίγο λαδάκι, λίγη φροντίδα, λίγη συντήρηση και έπαιζαν. Ο κινηματογράφος ποτέ δεν θα πεθάνει. Έχει περάσει ανά τις δεκαετίες τόσες δυσκολίες. Παρ’ όλα αυτά βλέπουμε ότι παραμένει ζωντανός γιατί η μαγεία του είναι μοναδική. Αυτό που οφείλουμε εμείς οι αιθουσάρχες να κάνουμε, είναι να φτιάχνουμε τις αίθουσές μας ώστε ο θεατής με αυτό το αντίτιμο που θα πληρώσει να κάνει κάτι διαφορετικό από το να είναι στο σπίτι του.
Κινηματογράφος Φοίβος
INFO: https://foivoscinema.gr/Εθνικής Αντιστάσεως 3, Περιστέρι ΤΚ 12134
Σταθμός μετρό Περιστέρι. τηλ. 210 5711105
Πολλές πληροφορίες για τις αίθουσες αντλήθηκαν από το βιβλίο του Μάνου Γαϊτάνου “Οι κινηματογράφοι που αγαπήσαμε“
Φωτογραφίες:
Τρία Αστέρια: Λάμπρος Τζίμας
Διάνα: Θοδωρής Απειρανθίτης
Φοίβος: Λάμπρος Τζίμας
