Η Λυδία Φωτοπούλου βρέθηκε, το μεσημέρι τις Τρίτης (12/9), στον καναπέ της εκπομπής «Στούντιο 4» της ΕΡΤ και μιλώντας στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο , αναφέρθηκε στην απώλεια της μητέρας της, αλλά και στη σχέση που έχει με τον γιο της.
«Την απώλεια της μητέρας μου την αντιλήφθηκα, όταν ένιωθα ότι περίμενα ένα τέλος στη ζωή μου, όταν μεγάλωσα κι είχα αυτό το τέλος πιο μπροστά από το να ζήσω».
«Μου προκαλούσε πανικό αυτό και εκεί κατάλαβα ποιο ήταν το πρόβλημα. Το πένθος μου δεν ήξερα πώς να το ζήσω. Γύρω στα 45 μου άρχισα. Πήγα σε ψυχολόγο, μίλησα. Δεν το ονόμασα γρήγορα, αλλά ήξερα ότι ήταν ένα μοτίβο της ζωής μου κι αργότερα το ονόμασα κιόλας», συμπλήρωσε.
Όπως εξήγησε στη συνέχεια, ολόκληρη η νοοτροπία της σχετικά με τη ζωή άλλαξε στα 45 της. «Στα 45 άρχισα να βλέπω λίγο πιο βαθιά τον εαυτό μου. Ίσως είχα περάσει μια απογοήτευση κι ήθελα να μιλήσω με κάποιον. Ήταν πολύ ωραίο, γιατί είχα πάει σε μια γιατρό στη Θεσσαλονίκη και της είπα ότι έχασα τη μαμά μου στα 14 από καρκίνο. Της είπα ότι ήταν ηρωίδα η μητέρα μου, δεν μου είπαν ότι ήταν άρρωστη και δεν ήθελε να πονέσω και μου είπε η γιατρός “και δεν πόνεσες;”», αναφέρει.
Η Λυδία Φωτοπούλου μίλησε στη συνέχεια, για τον γιο της. «Το παιδί μου το έβαλα στη ζωή μου από την πρώτη στιγμή. Μιλώντας του πιο ειλικρινά. Συνειδητά, με την έννοια του συναισθήματος, όχι τόσο με την έννοια της λογικής. Ήξερα ότι το συναίσθημα με οδηγούσε να είμαι πιο ειλικρινής και βοηθητική προς αυτόν», εξήγησε.
«Νομίζω ότι ήξερε τις κακές μου μέρες. Θυμάμαι ότι είχαμε καθίσει ένα βράδυ σε ένα σαλόνι με απογοήτευση κι εκείνος ήξερε κι εγώ ήξερα. Ενοχές είχα που έλειπα από δίπλα του κάποια διαστήματα, αλλά όχι πολύ έντονες. Προσπαθούσα να είμαι πολύ εκεί. Τα παιδιά μεγαλώνουν, πας στην άκρη. Μπορεί να ξεσπάσει ένα παιδί πάνω σου, αλλά λες “αν δεν ξεσπάσει σε εμένα που έχει δεδομένη την αγάπη μου, πού θα ξεσπάσει;”», πρόσθεσε.
Δείτε τη συνέντευξη:
