Η κόρη του Μανώλη Ρασούλη, αποκαλύπτει με μια εγκάρδια ανάρτηση στο Facebook, ότι ο πατέρας της είχε πάρει δάνειο από την τράπεζα για να βοηθήσει έναν φίλο από την Παλαιστίνη.
Ο Μανώλης Ρασούλης ήταν ένας άνθρωπος με ακλόνητο πνεύμα, μια προσωπικότητα που δεν άφηνε τίποτα να τον αποτρέψει από τις καλλιτεχνικές του αναζητήσεις, ούτε καν το σκηνικό του πολέμου. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, εν μέσω της σύγκρουσης μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου, βρέθηκε μαζί με τον Ισραηλινό φίλο του, Λέων Πόλικερ, σε ένα καταφύγιο. Οι βόμβες έπεφταν αδιάκοπα, αλλά ο Ρασούλης παρέμεινε απτόητος. Αντί να υποκύψει στο φόβο, οι άσχημες συνθήκες λειτούργησαν ως έμπνευση για τις καλλιτεχνικές του προσπάθειες. Μέσα σε αυτό το καταφύγιο, έγραφε στίχους, ενώ ο φίλος του συνέθετε τη μουσική.
Το Δεκέμβριο του 2012, και το άλμπουμ «Τρίπλα» κυκλοφόρησε, με δεκατέσσερα ακυκλοφόρητα τραγούδια του Μανώλη Ρασούλη, ερμηνευμένα υπέροχα από τη γνωστή τραγουδίστρια Χαρούλα Αλεξίου. Ανάμεσα σε αυτά τα τραγούδια ήταν και ένα που είχε γράψει κατά τη διάρκεια εκείνων των οδυνηρών στιγμών του βομβαρδισμού, με τον εύστοχο τίτλο «Στιγμές». Ο Λέων Πόλικερ, με ρίζες από την Τρίπολη και από τη Θεσσαλονίκη από την πλευρά του πατέρα του, θεωρείται ένας από τους πιο διάσημους τραγουδοποιούς του Ισραήλ. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Χάιφα, αλλά δηλώνει περήφανα Έλληνας.
Η κληρονομιά του Μανώλη Ρασούλη ζει, όχι μόνο μέσα από τη μουσική του αλλά και μέσα από την οικογένειά του. Η κόρη του, Ναταλία Ρασούλη, έκανε ένα post στο Facebook για να εκφράσει τις σκέψεις της σχετικά με την τεταμένη κατάσταση στο Ισραήλ. Στην εγκάρδια ανάρτησή της, αποκάλυψε ότι ο πατέρας της είχε πάρει δάνειο από την τράπεζα για να βοηθήσει έναν φίλο από την Παλαιστίνη, ο οποίος εργαζόταν στην Ιερουσαλήμ και διέμενε στη Δυτική Όχθη, να αγοράσει ένα σπίτι.
Αναλυτικά η ανάρτησή της:
Ταξιδεύω στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη, μαζί με τον πατέρα μου όταν ζούσε και εκείνος, τα τελευταία 20 χρόνια.
Εκείνος σχεδόν ζούσε εκεί επί δέκα χρόνια. Το όνειρό του, να ενώσει τους δυο λαούς.
Αυτά τα όνειρα που έχουν κάποιοι άνθρωποι που οι άλλοι τους χαρακτηρίζουν ουτοπιστές και περίεργους.
Έγραψε τραγούδια, κείμενα σε εφημερίδες, μίλησε με όσους περισσότερους μπορούσε.
Συνέχεια επί δέκα ολόκληρα χρόνια.
Ακόμα και στο καταφύγιο στο Τελ Αβίβ έγραφε ενώ έπεφταν ρουκέτες από παντού.
Εγώ, όποτε με χρειαζόταν, δίπλα του.
Έχουμε φίλους καρδιακούς εκεί που αγαπώ πολύ και από τις δύο πλευρές.
Έχουμε συζητήσει και τραγουδήσει για το δίκιο των δυο λαών.
Μαζί τους.
Ο πατέρας μου, πήρε δάνειο από την τράπεζα και βοήθησε τον ένα από τους φίλους μας τους Παλαιστίνιους που δούλευε στην Ιερουσαλήμ και ζούσε στη Δυτική όχθη, έναν υπέροχο άνθρωπο, για να καταφέρει να αγοράσει ένα σπιτάκι γιατί έχει 6 παιδιά και η γυναίκα του είχε πάθει εγκεφαλικό.
Ο πατέρας μου δεν πρόλαβε να το ξεχρεώσει. Είμαι εγώ εδώ όμως. Και ειμαι περήφανη γι αυτό του το δάνειο.
Ο φίλος μας ο Παλαιστίνιος, όπως και οι φίλοι μας οι Ισραηλινοί, τον έκλαψε σαν αδελφό.
Γιατί ήταν τελικά αδέλφια.
Έχει (είχε) και έχω και εγώ πολυαγαπημένους φίλους Ισραηλινούς που είναι πλάσματα τόσο δίκαια, όσο δεν φαντάζεστε και ζουν στο Τελ Αβίβ και την Ιερουσαλήμ.
Έγραψαν τραγούδια εκεί μαζί για την αδελφοσύνη της Ελλάδας και του Ισραήλ και πως, Παλαιστίνιοι και Εβραίοι θα έπρεπε να είναι αδέλφια.
Συνομιλούμε με τους φίλους μας σχεδόν κάθε μέρα.
Δεν θέλω να σκέφτομαι ούτε κατά διάνοια ότι θα πάθουν κάτι.
Ξέρω οτι ο πατέρας μου δεν θα ήθελε να ξέρει ο κόσμος πόσο βοήθησε τους ανθρώπους γύρω του.
Όμως δεν γίνεται πια να μην το πω δημόσια.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα έρθει κάποιος και θα μού υποδείξει με άσχημο τρόπο με ποιον πρέπει να είμαι, θα του πρότεινα να πάει στην περιοχή να δώσει ένα χέρι βοηθείας όπου πιστεύει εκείνος.
Από εδώ, λόγια ξέρουμε όλοι.
Εκεί όμως είναι η αλήθεια.
Να πάτε να βοηθήσετε από κοντά.
]
