Η ιδέα της απόλυτης αυτάρκειας, της επιβίωσης σήμερα έξω από την οικονομία της αγοράς, μοιάζει αφήγημα ουτοπικό και ερεθιστικό ταυτόχρονα. Το να την επιδιώξεις ως άσκηση δεν είναι καθόλου μάταιο.
Με άξονα τη δύσκολη σχέση με τον πατέρα του, ο Αλέξανδρος Ψυχούλης ξετυλίγει το νήμα της βιωματικής εμπειρίας της τροφοσυλλογής, όπως τη διδάχθηκε από τον πατέρα του και την εξέλιξε ο ίδιος. Με το ένα πόδι στην πόλη και το άλλο στη φύση, ο συγγραφέας ανατέμνει το προφίλ του σύγχρονου τροφοσυλλέκτη, περιγράφει τους άγραφους κανόνες και το νομικό πλαίσιο που διέπουν την τροφοσυλλογή, καταθέτοντας μια πολιτική θέση για την παραγωγική ουτοπία της διατροφικής αυτάρκειας.
Με απόλυτη ισορροπία το βιβλίο ακροβατεί μεταξύ προσωπικού και πολιτικού, με λογοτεχνικό ύφος και στοιχεία δοκιμίου.
Θα προσποιηθώ πως δεν έγραψα εγώ αυτό το βιβλίο, πως είμαι απλώς ο πρώτος του αναγνώστης. Ο αφηγητής καταγράφει και άρα μοιράζεται κάποιες συνταγές του πεθαμένου από χρόνια πατέρα του, με πρώτες ύλες που εκείνος συνέλεγε μόνος του από τις χερσαίες και θαλάσσιες εκτάσεις του τόπου καταγωγής του. Μπορείς να το καταχωρίσεις ως ένα εικονοκλαστικό βιβλίο συνταγών δηλαδή, και να τελειώνει η υπόθεση. Όμως, όπως η άγκυρα που σηκώνεις φέρνει μαζί της καμιά φορά ένα κουβάρι παλιά μπερδεμένα δίχτυα, οι αποστηθισμένες συνταγές δεν αναδύονται από τη μνήμη σου μόνες • κουβαλάν μαζί σπαράγματα μιας σχέσης πατέρα-γιου σε τραυματική συσκευασία. Ορφανός από πατέρα και τροφοσυλλεκτικές γνώσεις, ο αφηγητής (που τώρα κάνω πως δεν είμαι εγώ) επιχειρεί να ψηλαφίσει το δικό του προφίλ, αυτό του σύγχρονου τροφοσυλλέκτη που το ένα πόδι του πατάει γερά στην πόλη και το άλλο ακουμπάει περιστασιακά σε χώματα και βυθούς, κυνηγώντας την παραγωγική ουτοπία της διατροφικής αυτάρκειας. (…Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ο Αλέξανδρος Ψυχούλης γεννήθηκε στο Βόλο το 1966. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητή τον Παναγιώτη Τέτση. Σήμερα είναι καθηγητής Τέχνης και Τεχνολογίας στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και από το 2017 διευθύνει το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών με τίτλο «Μεταβιομηχανικός Σχεδιασμός, σχεδιαστικές και καλλιτεχνικές πρακτικές για την παραγωγή της καθημερινής ζωής». Το εικαστικό του έργο αποτελείται από διαδραστικές ή μη εγκαταστάσεις στο χώρο, ζωγραφική, γλυπτική και animation. Έχει πραγματοποιήσει 25 ατομικές και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό. Το 1997 του απονέμεται το βραβείο Benesse για το έργο του BlackBox με το οποίο εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 47η Biennale της Βενετίας.
