Στις 20 Μαρτίου, βρεθήκαμε στην πρεμιέρα του έργου «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ» στην μικρή σκηνή του θεάτρου Άνεσις. Από την κλασσική ταινία του 1972 του Φασμπίντερ σε θεατρική μεταφορά, μετάφραση και σκηνοθεσία της Έφης Ρευματά, στην θεατρική Αθήνα αυτή την άνοιξη.
Η Πέτρα, σχεδιάστρια μόδας, χωρισμένη από τον δεύτερο άντρα της, σε μια προβληματική σχέση με την μητέρα της, μένει και δημιουργεί με την βοηθό της, Μαρλέν. Τα βάρος από τα τραύματα του παρελθόντος καθιζάνει όταν συναντά την νεαρή Κάριν. Η Κάριν είναι μια φέρελπις κοπέλα που προσπαθεί να βρει την θέση της στον κόσμο. Η συνάντηση τους, θα αλλάξει τις ζωές τους αλλά και την δυναμική τους.
Θύμα και θύτης, θηρευτής και θήραμα, εξουσιαστής και εξουσιαζόμενος, γίνονται ρευστά δίπολα και παίζουν με τις δύο γυναίκες. Το ερωτικό πεδίο χτίζεται με την σοφία της αγωνίας της κτήσης και καταστρατηγεί την λογική της Πέτρα. Ο έρωτας γίνεται άγριος και πνιγηρός, αλώνει κάθε καλή στιγμή και θρέφει το μίσος. Και ας ήρθε μέσα στην χαρά και την τρυφερότητα.
Η Βίκυ Βολιώτη, στον ρόλο της Πέτρα, βυθίζεται αργά και ατμοσφαιρικά μέσα στον χαρακτήρα της. Στην φόρμα του ρεαλισμού και με εσωτερικότητα, μας στήνει το ψυχογράφημα της ηρωίδας που περνάει από την δυναμική γυναίκα που είναι έτοιμη να αρπάξει και να διεκδικήσει την ζωή, σε ένα αδύναμο πλάσμα που το κατευθύνει το θυμικό και γίνεται έρμαιο των παθών του. Μας υποδέχτηκε με ηρεμία, ήδη επί σκηνής και μας άφησε σε μια διαφορετική ηρεμία σε ένα έξυπνο μοτίβο.
Την νεαρή Κάριν, ενσάρκωσε η Κατερίνα Αγγελίτσα, φέρνοντας με την είσοδο της άλλες δυναμικές στην σκηνή. Έκανε τον ρόλο να μετριάσει την ελαφρότητά του και να αποκτήσει βάθος. Αν και ο χαρακτήρας δεν είχε τις ίδιες ερμηνευτικές απαιτήσεις με της Πέτρα, η παρουσία της ήταν ουσιαστική. Ο Αντώνης Καρναβάς, την σιωπή της Μαρλέν γέμιζε με τα υπέροχα θλιμμένα μάτια του και την λιτή εμφάνισή του.
Σκηνοθετικά, η παράσταση έχει μια καθαρή ταυτότητα και αισθητική. Η επιλογή μιας μικρότερης σκηνής για ένα αρκετά δυνατό έργο, ενέχει κινδύνους αλλά με την επιλογή αυτών των επιπέδων ερμηνείας, δε χρειαζόταν κάτι εντυπωσιακότερο. Τα κουστούμια της Λουκίας άλλωστε, ήταν αρκετά για να γεμίσουν τον χώρο. Το μόνο τεχνικό θέμα που εντόπισα από την τέταρτη σειρά που καθόμουν, ήταν πως αρκετές δράσεις ήταν τοποθετημένες πολύ μπροστά και χαμηλά στην σκηνή οπότε χανόταν η ορατότητα για μερικές σειρές.
Ακόμη η επιλογή του βίντεο ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση για την χρήση σύγχρονων μέσων που στερούν την απόλυτη εμπειρία της θεατρικής δια ζώσης παρουσίας αλλά η Ευδοκία Ρουμελιώτη και η Άντζελα Γκερέκου, μας αποζημιώνουν με την συμμετοχή τους.
Τις τελευταίες ώρες ακούω σε λούπα το Inmyroom και σας διαβεβαιώ πως φεύγοντας, θα το μουρμουρίζετε κάνοντας έναν απολογισμό πως χωράει το αριστούργημα του Φασμπίντερ σε 90 λεπτά.
