Ο ταλαντούχος κος Συριόπουλος, ο βραβευμένος με το σταυρό του Χορν Μιχάλης Συριόπουλος είναι ο κακός της ελληνικής τηλεόρασης, ο οριακός κος Ρίπλεϊ στο θέατρο, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα εξαιρετικά ευγενικό άτομο, μια «δουλεμένη» και σοφή ψυχή. Έχοντας απόλυτα συγκροτημένη σκέψη και δομή λόγου, δε φοβάται να ρισκάρει για να αποκτήσει τη ζωή που θέλει, ελευθερία επιλογών έξω από τις τετριμμένες κοινωνικές συμβάσεις. Πολύ δεκτικός και αναλυτικός στη συνομιλία μας εξομολογήθηκε τα κάτωθι
Είσαι παιδί πολύτεκνης οικογένειας, το μικρότερο από τα πέντε αδέλφια. Γνωρίζω από δηλώσεις σου ότι σε δυσκόλεψε αυτήν η συνθήκη, λόγω έλλειψης χώρου και ιδιωτικότητας εν συντομία. Που όμως σε βοήθησε;
Με βοήθησε πρώτα από όλα στο ότι έχω δυο γονείς, οι οποίοι παρόλο που δεν μου έδωσαν κάποια θεατρική παιδεία, μου έδωσαν μια υπέροχη παιδεία. Και παρότι δεν ήξεραν τι είναι αυτή η τρέλα για την οποία καίγομαι, μου είπαν σε όλα ναι. Επομένως είχα δύο συμμάχους που τους εξηγούσα τι ήταν αυτό που προσπαθούσα να καταφέρω και ήταν δίπλα μου όσο μπορούσαν και ηθικά και οικονομικά. Είναι πάρα πολύ σημαντικό και είμαι τρομερά ευγνώμων γι’ αυτό τώρα. Από την άλλη, το δύσκολο ήταν ο χώρος μας. Δε ξέρω πως είναι να μην έχεις πολλά αδέλφια και πολλά ανίψια πλέον. Τις δυσκολίες τις κατάλαβα αφού πέρασαν τα χρόνια. Δε μεγάλωσα έχοντας στο μυαλό μου τις δυσκολίες, αλλά έχοντας στο μυαλό μου αγάπη. Θα ήμουν πολύ αχάριστος αν έλεγα ότι μου έλειψε κάτι, γιατί και οι δύο γονείς κάνανε από δύο δουλειές, προκειμένου να είμαστε και οι πέντε μας με τις σπουδές μας και με όσα θέλαμε.
Λοιπόν, εν μέρει απάντησες και στη δεύτερη ερώτηση, αλλά θα την κάνω παρόλα αυτά. Το σχολείο ήταν μια δύσκολη δοκιμασία για σένα, υπέστης φοβερό bullying. Πώς το ξεπέρασες; Η οικογένειά σου πως αντιμετώπισε όλο αυτό που το περνούσες;
Δυστυχώς έκανα το λάθος όταν ήμουνα παιδί να κρύβω το bullying από τους δικούς μου για να μην τους στεναχωρήσω. Επομένως ήταν ένας Γολγοθάς που τραβούσα μόνος μου κρυφά και το είπα εκ των υστέρων, αφού κάπως τα έλυσα. Η αλήθεια είναι ότι τείνω να γίνω γραφικός με το bullying που έφαγα μικρός, αλλά είναι κάτι το οποίο βλέπω να βασανίζει ακόμα τα παιδιά. Αγριεύουν τα πράγματα από τη στιγμή που έχει μπει μέσα στο παιχνίδι περισσότερο η βία και η κάμερα, στην περίπτωση μου ο εκφοβισμός ήταν λεκτικός. Επομένως αυτό που θα έλεγα σε οποιοδήποτε παιδί είναι να μιλάει, να μιλάει στην οικογένειά του, να μην κρύβει, να μη φοβάται και η οικογένεια του να υποστηρίζει την όποια διαφορετικότητα και να προσπαθεί να καταλάβει και τις δύο μεριές. Γιατί καμιά φορά και η άλλη μεριά πάει στη βία και γίνεται ένα κομμάτι βίας. Δεν είναι η βία, η λύση, είναι η κατανόηση.
Τι θα συμβούλευες τα παιδιά που βιώνουν κάτι αντίστοιχο;
Να εξωτερικεύουν αυτό που νιώθουν και να μη φοβούνται να ανακαλύψουν την διαφορετικότητά τους, το ταλέντο τους. Δεν σημαίνει ότι όλοι πρέπει να είμαστε στα ίδια καλούπια για να είμαστε άντρες ή γυναίκες, ο καθένας μας είναι διαφορετικός και πρέπει να το ανακαλύψει.
Με αυτά τα δεδομένα πως ήσουν σαν μαθητής;
Σαν μαθητής ήμουνα σημαιοφόρος στο δημοτικό, στο γυμνάσιο ήμουνα μαθητής του 18,9 και λύκειο έβγαλα 9.300 μόρια με άριστο 20.000 μόρια, όλοι νόμιζαν ότι άρχισα τα ναρκωτικά. Έκανα την επανάσταση μου χάνοντας 36 κιλά και μη διαβάζοντας, για να πω στο κρατικό θέατρο που δεν μπήκα τελικά.
Πώς ένιωσες όταν δεν μπήκες;
Η αλήθεια ήταν ότι επειδή όπως σου είπα δεν ήξερα και εγώ ακριβώς τα πράγματα, ήξερα ότι δίνεις εξετάσεις, περνάς στο κρατικό και γίνεσαι ηθοποιός. Ήταν σαν να τράβηξε κάποιος ένα χαλί κάτω από τα πόδια μου, γιατί δεν ήξερα άλλον δρόμο. Πήγαινα σε θεατρικά εργαστήρια μικρότερος, αλλά δεν ήξερα τι θα πει Υπουργείο Πολιτισμού, τι θα πει ιδιωτική σχολή ή εθνικό, ή ότι μπορείς να σπουδάσεις μέσω του πανεπιστημίου για να μην τα παρατήσω κι εγώ που έβγαλα τόσο λίγα μόρια. Μετά σιγά σιγά τα ανακάλυψα, μόνος μου, άρχισα να ψάχνω.
Έχεις πει ότι έφυγες από τη Θεσσαλονίκη για να ξεφύγεις από τη συμβατικότητα. Τι είναι για σένα συμβατικό; Τι είναι αυτό που θέλεις εσύ για τη ζωή σου, την καθημερινότητά σου;
Αυτό που θέλω είναι να μην κάνω κάτι από ανάγκη, αλλά να χαίρομαι που το κάνω, να πηγαίνω με χαρά στη δουλειά μου, να επιλέγω τις δουλειές μου και να σχεδιάζω το επόμενο βήμα μου, να ονειρεύομαι στην πράξη και να τολμάω. Να μην έχω ένα μισθό από ένα δημόσιο φορέα πάνω από το κεφάλι μου και να λέω ναι επειδή φοβάμαι μη χάσω τη θέση μου. Δεν μου αρέσει να φοβάμαι, μου αρέσει να ρισκάρω.
Όμως έκανες δουλειές ηθοποιού στη Θεσσαλονίκη.
10 χρόνια ήμουν στο κρατικό θέατρο, στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, στην ομάδα Πασατέμπο, στο ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, στο παιδικό του νέου θεάτρου στο Αριστοτέλειο, στο θέατρο έξω από τα Τείχη, έκανα τη δική μου ομάδα. Στο κρατικό θέατρο δεν επιλέγεις ακριβώς το ρόλο που θα πάρεις. Εκεί λοιπόν εγώ δύο φορές παραιτήθηκα γιατί δεν μου άρεσε ο ρόλος μου, δεν ονειρευόμουν αυτό. Έτσι έφυγα από τη Θεσσαλονίκη, παραιτήθηκα ενώ ήμουνα πρωταγωνιστής στην Αγγέλα του Σεβαστίκογλου, διέκοψα ενεργό συμβόλαιο κι έφυγα.
Κομβικό σημείο για σένα στάθηκε η περίοδος του covid. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να επαναπροσδιορίσεις; Τι είναι αυτό που σε κινητοποίησε, φόβος λαχτάρα για κάτι διαφορετικό;
Νομίζω μετέτρεψα τον φόβο μου σε δύναμη, όπως κάνω συνήθως από μικρό παιδί. Έβλεπα τόσο θάνατο και τόση ήττα γύρω μου στην πρώτη καραντίνα. Ειδικά όταν βγάζαμε τα ρούχα μας έξω από την πόρτα και πλενόμασταν πριν μπούμε στο σπίτι, κάπως δεν το άντεχα αυτό μαζί σε συνδυασμό με το γεγονός ότι από τα 20 μου μέχρι τα 34 μου τότε δεν είχα υπάρξει ποτέ χωρίς ρόλο. Ξαφνικά βρέθηκα να κάθομαι στο σπίτι μου χωρίς ρόλο. Εγώ δεν το άντεξα και έπρεπε να δουλέψω τον εαυτό μου και από τότε άρχισα. Είχα αυτό που είχε και ο Ρίπλεϊ,, που δεν άντεχε τον εαυτό του και ήθελε να κρύβεται πίσω από ρόλους, μου είναι πολύ γνώριμο. Εγώ λοιπόν τον γνώρισα τον εαυτό μου, τον αγάπησα, μιλάω πάντα μέσω ψυχοθεραπείας και με δική μου δουλειά προσωπική. Αυτός ο χρόνος δηλαδή με τον εαυτό μου εν τέλει ήταν πολύ χρήσιμος και φυσικά έτσι δημιούργησα και το εργαστήρι μου.
Σε προβληματίζει η θέση σου στην κοινωνία σαν καλλιτέχνης. Έχεις καταλήξει;
Έχω καταλάβει ότι στην κοινωνία μας μπορείς πολύ εύκολα να βαφτιστείς κάπως και να σου ανοίξουν την πόρτα επειδή «αυτοβαφτίστηκες». Εγώ αρνούμαι να «αυτοβαφτιστώ» και περιμένω από τους άλλους. Δόξα τω Θεώ αρκούμαι, θέλω να πω δεν βαφτίστηκα νικητής του βραβείου Χορν το 2019, κάπως το κέρδισα. Κρατάω μικρό καλάθι και προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου όσο πιο τίμια και γενναιόδωρα μπορώ, θέτοντας δυσκολίες στον εαυτό μου. Τώρα η κοινωνία είναι ένα μεγάλο περιβόλι…μπλέκεται πολύ το τι θα πουν οι άλλοι. Εμένα με ενδιαφέρει τι θα πω εγώ για μένα. Έχω ψηλά τον πήχη για το επόμενο μου βήμα σαν καλλιτέχνη. Δε λέω ότι δε μ’ ενδιαφέρει η κοινωνία, αλλά προσπαθώ να καταλάβω τι σημαίνει πλέον καλλιτέχνης, σε ποια τάξη μας βάζει η κοινωνία. Στον Μεσαίωνα που οι καλλιτέχνες ήταν οι γελωτοποιοί του βασιλιά είχανε πολύ χαμηλή θέση στην κοινωνία, αργότερα ανέβηκαν. Μετά είχαμε τα μπουλούκια όπου ήταν κατάπτυστοι οι ηθοποιοί. Τώρα προσπαθώ να καταλάβω τι είμαστε χωρίς να έχω ακριβή απάντηση. Θέλω να πιστεύω ότι έχουμε μέσα μας κάτι «ακριβό».
Προκειμένου να προσεγγίσεις ένα ρόλο τι είδους έρευνα ή τι είδους προετοιμασία κάνεις;
Έχει να κάνει πάρα πολύ με το τι είναι αυτός ο ρόλος και με ποιον σκηνοθέτη βρίσκομαι, γιατί είναι μια τρομερή σχέση. Η σχέση ηθοποιού και σκηνοθέτη είναι σχεδόν ερωτική σχέση, με την ευρεία έννοια του όρου, με τον δημιουργό και το δημιούργημα. Στον Ρίπλεϊ για παράδειγμα, άκουγα τον Ζούλια από τις πρώτες μας συζητήσεις να μιλάει για μια θεατρική μηχανή που πιστεύει πως είναι ο Ρίπλεϊ και νίκησε το «παιχνίδι». Δηλαδή δεν τον προσέγγισα καθόλου ψυχολογικά, μετά έγινε αυτό. Τον προσέγγισα σαν να έχει ο σκηνοθέτης να κάνει με 5 διαφορετικούς ηθοποιούς. Κάθε μέρα του έλεγα με ποιο έργο θα ασχοληθούμε σήμερα χαριτολογώντας και του πρότεινα έναν άλλον ρόλο και στο τέλος παντρέψαμε το παζλ. Ο Ρίπλεί είναι μια οριακή προσωπικότητα κατά τη Heighsmith, η οποία προτείνει έναν serial killer. Ο Ζούλιας με τη διασκευή του δικαιολογεί αυτόν τον άνθρωπο και δεν είναι ακριβώς οριακός, είναι ένα ανθρωπάκι της διπλανής πόρτας που θα μπορούσε να είναι ο καθένας. Έχει τους λόγους του να κάνει τα εγκλήματα, γιατί μπορεί όλα αυτά εν τέλει να είναι στο μυαλό. Ένας άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να κάνε κανένα έγκλημα στη ζωή. Ο Ρίπλεϊ σαν χαρακτήρας είναι ένα ερωτηματικό, ντρέπεται τόσο δεξιοτεχνικά το υπαρξιακό κομμάτι, το ερωτικό που είναι κρυφό και το ταξικό. Όταν αυτά τα τρία συνυπάρχουν, κατανοείς αυτόν τον ήρωα, αυτά τα τρία πρέπει να είναι σε ισορροπία για να τον καταλάβεις. Δεν κερδίζει τίποτα, είναι ένας άνθρωπος καταδικασμένος σε μια κόλαση. Γίνεται σιγά στα μάτια των άλλων ένα τέρας, νομίζω πως η νίκη της παράστασης είναι ότι καταλαβαίνουμε τι γίνεται μέσα του.
Σου έχει τύχει να διαχειριστείς κάτι απρόοπτο στη σκηνή, Έχεις κάποια εμπειρία;
Πάρα πολλές εμπειρίες που είναι γαλόνια, από το να σκιστεί παντελόνι από πάνω μέχρι κάτω, δηλαδή να μείνουν δύο μπατζάκια, από το να ματώσει δόντι, από το να χτυπάω με σφυρί το χέρι μου και να ανοίξει το δάχτυλό μου πάνω στη σκηνή, να τρέχουν με σφουγγαρίστρες και να περιμένουν να τελειώσει η παράσταση για να πάω για ράμματα, από το να ανοίξει κεφάλι συναδέλφου, από το να μιλάνε στον Ρίπλεϊ στην πρώτη σειρά τρία κοριτσάκια σε απόσταση 50 εκατοστών που νόμιζαν ότι έβλεπαν τηλεόραση. Πάρα πολλά αυτά τα 18 χρόνια. Είναι αυτή η μαγική στιγμή εκείνη την ώρα που δεν ξέρω ποιος θεός δίνει τη δύναμη να νικήσει η ιστορία και να ολοκληρωθεί. Πάντως, μετά από αυτά ψηλώνεις δύο πόντους. Γιατί το πιο εύκολο είναι να σταματήσεις την παράσταση. Το πιο δύσκολο είναι να ολοκληρωθεί η παράσταση και να μην καταλάβει κανείς τίποτα.
Ποιο είναι το τίμημα του ηθοποιού; Αν έχει τίμημα για σένα.
Για μένα δεν έχει τίμημα, θα ήμουν πολύ αχάριστος να το έλεγα. Αυτό ήθελα, αυτό πάλευα αυτό κατάφερα και αυτό κάνω. Είναι αρκετά δύσκολο και είναι πολύ περίεργο να ανακαλύπτεις το επόμενο βήμα με τεράστιο μόχθο και να είσαι μέσα. Να υπάρχει πρόσθετο το κομμάτι της επιβίωσης χωρίς να είναι λυμένα όλα. Μεγάλωσα σ΄ αυτόν τον χώρο με δέος. Θα συναντούσα την κυρία τάδε, ενώ πρέπει να την αποκαλώ με το μικρό της. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τη διαφορά, αλλά έχει μεγάλη διαφορά να αφήσεις το δέος στην άκρη και να συνεργαστείς.
Από κει και πέρα στο μικρόκοσμο της η δουλειά έχει τις δικές της δυσκολίες, τα δικά της βάσανα, το δικό της μικροσκόπιο ας πούμε. Θα έλεγα πως όταν τρέχουν τα πράγματα όλα μαζί, γυρίσματα, θέατρο, πρόβες, μαθήματα αφήνεις δίπλα τη ζωής σου. Όμως όταν κάνεις αυτό που αγαπάς κάπως είναι η ζωή σου. Επομένως δεν είναι μια δουλειά που δεν περνάς καλά, ειδικά αν βρίσκεσαι σε δουλειές που αγαπάς και τις επιλέγεις. Σαφώς και υπάρχουν άσχημες στιγμές, απλώς όσο μεγαλώνεις φαντάζομαι αυτό γίνεται σε όλα τα επαγγέλματα, κάπως εγκαθιδρύεις την θέση σου και μπορείς να επιλέγεις ή να περνάει ο λόγος σου παραπάνω.
Βρίσκεσαι σε ένα άκρως ανταγωνιστικό χώρο με επιτρεπόμενες κακοποιητικές συμπεριφορές. Εσύ είσαι ένα πολύ ευγενικό άτομο. Πώς μπόρεσες να επιβιώσεις σε αυτό το χώρο; Η τέχνη σου, το ταλέντο σου;
Η αλήθεια είναι ότι εγώ τουλάχιστον και τη γενιά μου γαλουχηθήκαμε στις σχολές στην κακή συμπεριφορά, γιατί μας έλεγαν ότι αργότερα οι σκηνοθέτες θα σας μιλάνε πολύ χειρότερα. Επομένως, κάπως άσχημο αυτό που σας λέω, ήμουν υποψιασμένος για το τι μπορεί να αντιμετωπίσω τα πρώτα χρόνια. Δεν ήταν λίγες οι φορές που πρήστηκε ο λαιμός μου από σκασίλα και με ψάχνανε για καρκίνο ή που πήγαινα στην πρόβα και έκανα τον σταυρό μου για το τι θα αντιμετωπίσω, αλλά αυτά είναι το αγροτικό μας. Θέλω να πω πλέον δεν θα πάω σε μια τέτοια δουλειά, δεν την αντέχω. Όσο καλός και να είναι ο σκηνοθέτης.
Έχεις και διδάσκεις στο Generale Acting Studio, θέλεις να μας διηγηθείς την εμπειρία σου από την επαφή με τους μαθητές.
Νομίζω πως η εμπειρία μου δεν χωράει μέσα σε λέξεις με αυτούς τους ανθρώπους που με ακολουθούν εδώ και χρόνια. Η εμπειρία μου με τους μαθητές ξεκινάει από τη Θεσσαλονίκη από τότε που ήμουν 27, από ένα υπόγειο στο Ωραιόκαστρο που μετά έγινε ανώγειο. Μετά εντάχθηκε το εργαστήρι μου σε δραματική σχολή. Είναι 11 χρόνια πια που κάνω αυτή τη δουλειά και τα 3 τελευταία που έχω το δικό μου χώρο, όπως τον ονειρεύομαι και όπως θέλω να είναι. Οι μαθητές μου είναι η προίκα μου, είναι οι άνθρωποι που θαυμάζω που με ενδιαφέρουν πολύ. Με ενδιαφέρει αυτό το ταξίδι που από ένας απλός θεατής γίνεσαι ένας εκκολαπτόμενος καλλιτέχνης ή ένας καλύτερος θεατής. Έχω πάρα πολλές ιστορίες να σου πω από παιδιά, γιατί έχουμε τμήματα ερασιτεχνών ετήσια, έχουμε τμήματα προετοιμασίας παιδιών για δραματικές σχολές και έχουμε και σεμινάρια για επαγγελματίες ηθοποιούς. Είναι πολύ μεγάλη νίκη όταν ένα παιδί καταφέρνει να μπει από μένα στο εθνικό θέατρο, κάτι που δεν κατάφερα εγώ. Είναι πολύ μεγάλη νίκη όταν έχω καρκινοπαθή η οποία έρχεται και νικάει την αρρώστια. Είναι πολύ όμορφο όταν έχει βρει μια γυναίκα τη φωνή της μέσα στο εργαστήρι και χαίρεται που την ακούει. Είναι πολύ όμορφο όταν τα παιδιά ανακαλύπτουν τα συναισθήματά τους και ξαφνικά αποφασίζουν ότι θα γίνουν ηθοποιοί ή όπου είναι το μεράκι τους, καθώς τους οδηγώ σε παράσταση στο τέλος της χρονιάς. Είναι πάρα πολλές ιστορίες που έχω να σου πω. Είμαι πραγματικά υπερήφανος για το εργαστήρι μου και για τη δουλειά μας.
Υπάρχουν βέβαια και μαθητές που ενδεχομένως να μην έχουν το γνώθι σ’ αυτόν. Πώς διαχειρίζεστε αυτές τις περιπτώσεις;
Σε αυτή την περίπτωση επικοινωνούμε μαζί τους είτε τηλεφωνικώς είτε με mail, είτε από κοντά. Λέμε τα πράγματα όπως έχουν και από κει και πέρα ή σταματάμε τη συνεργασία μας ή συνεχίζουμε με γνώση τους φύλακες. Περισσότερο όμως εμένα δεν με απασχολεί το αν ένα παιδί δεν τα «λέει», αυτό λύνεται πολύ εύκολα και με υπομονή και δουλειά από μένα. Με ενδιαφέρει αν ένα παιδί υποτιμάει τη διαδικασία του θεάτρου, μη έχοντας πειθαρχία ή πιστεύει ότι ήρθε για να ηγηθεί. Έχω μια αλλεργία στις ντίβες και στη δουλειά μου και σε αυτή την περίπτωση, στο εργαστήρι μου μπορεί να γίνω ένα σκυλί που δαγκώνει και να εξαφανιστεί οποιαδήποτε ευγένεια. Δεν πρεσβεύω αυτό για το θέατρο και δεν θα το επιτρέψω στο ίδιο μου το εργαστήρι. Το θέατρο είναι ομαδική δουλειά, νικάει το μαζί και αυτό είναι το σλόγκαν μου, δε μπορώ ξαφνικά να πρεσβεύσω τη μοναξιά και τη δόξα.
Εκτός ηθοποιίας πώς γεμίζεις το χρόνο σου;
Παλεύω να πηγαίνω στο γυμναστήριο, όμως πιο πολύ νικάνε τα καλά εστιατόρια που τα ανακαλύπτουμε με τον άνθρωπό μου και δοκιμάζουμε πολλές κουζίνες, νικάει ένας κουμπαράς ο οποίος γεμίζει κατά τη διάρκεια της χρονιάς και ανοίγει πάντα Μεγάλη Εβδομάδα όταν πηγαίνουμε το ταξίδι μας και το δεύτερο ταξίδι το Δεκαπενταύγουστο. Πηγαίνω κινηματογράφο και σε παραστάσεις συναδέλφων. Διοργανώνουμε διάφορες βραδιές στο σπίτι με φίλους από burger night από stratego night κ.α. Πάντα κάτι υπάρχει, γιατί η ζωή είναι για μια φορά.
Κάτι για το οποίο είσαι περήφανος;
Έχω με πολύ κόπο και μόχθο φτιάξει τη ζωή μου έτσι, που είμαι υπερήφανος γι΄ αυτή. Ξέρεις επειδή επικρατεί μια μιζέρια γύρω από τις δουλειές, αποφάσισα ότι θα λέω ναι σε αυτά που με ιντριγκάρουν και περνάω καλά. Μου αρέσει η δουλειά μου στο θέατρο, μου αρέσουν οι Πανθέοι, μου αρέσουν οι ταινίες που έκανα, μου αρέσουν οι μαθητές μου. Χαίρομαι, είμαι υπερήφανος για την καθημερινότητά μου. Δεν μου αρέσει η μιζέρια, τα νεύρα και η βία. Προσπαθώ να έχω στη ζωή μου ηρεμία.
Ποιο είναι το πιο ωραίο κομπλιμέντο που σου έχουν κάνει;
Δεν μου έρχεται κάτι τώρα, παρά μόνο όταν ένας θεατής μου είπε ότι τον έκανα να διαβάσει τον μυθιστόρημα της Heighsmith, θεωρώ τρομερή νίκη από μια παράσταση κάποιος να στραφεί σε ένα βιβλίο και όχι σε ένα story στο instagram.
Ποιο είναι το πιο ωραίο δώρο που έχεις πάρει;
Μου έχουν κάνει δώρο οι μαθητές μου ένα πολύ ωραίο πικάπ, το έχω σαλόνι και βάζω Χατζηδάκι και χάνομαι.
Αγαπημένη σου ταινία;
Τρελάθηκα με τον Joker.
Αγαπημένος ηθοποιός;
Ποιον να πρωτοπώ τώρα, θα πω και θα πω Έλληνα, τον Τσορτέκη. Μου αρέσει αυτός ο άνθρωπος γιατί δε θέλει να είναι σταρ. Στην οθόνη και το σανίδι μεταμορφώνεται και γίνεται ένας άλλος και μετά πάλι εξαφανίζεται κι εγώ αυτό το λατρεύω. Έχει ένα σκηνικό ήθος το οποίο με γοητεύει πάρα πολύ.
INFO: Τον Μιχάλη Συριόπουλο τον απολαμβάνουμε στους τηλεοπτικούς «Πανθέους» στον ΣΚΑΪ και στο θέατρο στον «Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ» στο Ιλίσια Βολανάκης. (Περισσότερα ΕΔΩ)
