Δείτε και αυτό
Την Τρίτη 16 Απριλίου, στις 20:30 η Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS και οι εκδόσεις Πατάκη, διοργανώνουν παρουσίαση του βιβλίου της Ελισάβετ Χρονοπούλου, με τίτλο «Γιώργος Αρβανίτης – Μια ζωή στο φώς».
Για το βιβλίο θα συνομιλήσουν οι: Γιώργος Αρβανίτης , Ελισάβετ Χρονοπούλου και Αχιλλέας Κυριακίδης.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στον ΙΑΝΟ της Αθήνας, Σταδίου 24 και θα προβάλλεται ζωντανά στο κανάλι YouTube και στη σελίδα Facebook του ΙΑΝΟΥ.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Η Ελισάβετ Χρονοπούλου συνομιλεί με τον κινηματογραφιστή Γιώργο Αρβανίτη, που της αφηγείται μια ζωή σαν ταινία, τη δική του ζωή. Πώς από τις στάχτες της ελληνικής επαρχίας στην Κατοχή φτάνει να γίνει διεθνώς διακεκριμένος διευθυντής φωτογραφίας. Πώς, ξεκινώντας από τη Φίνος Φιλμ όπου φώτιζε τους σταρ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, βρήκε τον καλλιτεχνικό του δρόμο φωτίζοντας τη συννεφιασμένη Ελλάδα των ταινιών του Αγγελόπουλου. Πώς, γυρίζοντας ταινίες σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης, γνώρισε και συνεργάστηκε με τους θρύλους του παγκόσμιου σινεμά.
«“Από πού θες ν’ αρχίσουμε;” με είχε ρωτήσει ο Αρβανίτης ένα πρωινό του Ιουνίου του 2019, τότε που πάτησα για πρώτη φορά το rec. “Δεν έχω ιδέα” του απάντησα. Τώρα, φτάνοντας στο τέλος, έχω πια μια ιδέα του τι είναι τελικά αυτό το βιβλίο. Δεν είναι η αφήγηση μιας ζωής, είναι η αφήγηση μιας ερμηνείας του να ζεις, ενός προσωπικού βλέμματος στον κόσμο. Είναι ένα “κοίτα”».
Ο Γιώργος Αρβανίτης γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1941 στο χωριό Δίλοφο του νομού Φθιώτιδας, λίγες εβδομάδες πριν από τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα. Ο Εμφύλιος βρίσκει τον πατέρα του αντάρτη στο βουνό, τη μάνα του στη φυλακή και τον εξάχρονο Γιώργο στη Νέα Πεντέλη όπου μεγαλώνει με τη φροντίδα των αδελφών της μητέρας του. Μετά το δημοτικό, γράφεται στη Διπλάρειο Βιοτεχνική Σχολή για να σπουδάσει ηλεκτρολόγος, ενώ παράλληλα δουλεύει στην οικοδομή. Στα δεκαεπτά του χρόνια αρχίζει να φοιτά σε δραματική σχολή και εργάζεται ως «παιδί για όλες τις δουλειές» στα γυρίσματα μιας ταινίας. Σύντομα γίνεται βοηθός οπερατέρ, ώσπου στα είκοσι πέντε του, το 1966, ο Φίνος τον χρίζει διευθυντή φωτογραφίας. Θα εργαστεί σε μεγάλες επιτυχίες του εμπορικού κινηματογράφου (Οι θαλασσιές οι χάντρες, Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά, Η αρχόντισσα και ο αλήτης, Η νεράιδα και το παλικάρι κ.ά.), ώσπου το 1968 θα ξεκινήσει η συνεργασία του με τον Αγγελόπουλο που σύντομα θα του χαρίσει το πρώτο βραβείο του φωτογραφίας: στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την Αναπαράσταση. Λίγα χρόνια μετά, θα παραιτηθεί οριστικά από τη Φίνος Φιλμ για να αφοσιωθεί στον κινηματογράφο εκείνο που, όπως λέει, του ταίριαζε. Ακολουθεί η «κινηματογραφική ενηλικίωσή» του και μια λαμπερή διεθνής καριέρα.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Ελισάβετ Χρονοπούλου, σκηνοθέτρια του κινηματογράφου και συγγραφέας, γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1941 στη Μακρακώμη Φθιώτιδας, λίγες εβδομάδες πριν από τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα. Ο Εμφύλιος βρίσκει τον πατέρα του αντάρτη στο βουνό, τη μάνα του στη φυλακή και τον εξάχρονο Γιώργο στη Νέα Πεντέλη όπου μεγαλώνει με τη φροντίδα των αδελφών της μητέρας του. Μετά το δημοτικό, γράφεται στη Διπλάρειο Βιοτεχνική Σχολή, ενώ παράλληλα δουλεύει στην οικοδομή. Στα 17 του χρόνια αρχίζει να φοιτά σε μια δραματική σχολή και εργάζεται ως «παιδί για όλες τις δουλειές» στα γυρίσματα μιας ταινίας. Σύντομα γίνεται βοηθός οπερατέρ, ώσπου στα 25 του χρόνια, το 1966, ο Φίνος τον χρίζει διευθυντή φωτογραφίας. Θα εργαστεί σε μεγάλες επιτυχίες του εμπορικού κινηματογράφου (Οι θαλασσιές οι χάντρες, Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά, Η αρχόντισσα
και ο αλήτης, Η νεράιδα και το παλικάρι κ.ά.), ώσπου το 1968 θα ξεκινήσει η συνεργασία του με τον Αγγελόπουλο που σύντομα θα του χαρίσει το πρώτο βραβείο του φωτογραφίας: στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την Αναπαράσταση. Λίγα χρόνια μετά, θα παραιτηθεί οριστικά από τη Φίνος Φιλμ για να αφοσιωθεί στον κινηματογράφο εκείνο που, όπως λέει, του ταίριαζε. Ακολουθεί η «κινηματογραφική ενηλικίωσή» του και μια λαμπερή διεθνής καριέρα. «“Από πού θες ν’ αρχίσουμε;” με είχε ρωτήσει ο Αρβανίτης ένα πρωινό του Ιουνίου του 2019,
τότε που πάτησα για πρώτη φορά το rec. “Δεν έχω ιδέα” του απάντησα. Τώρα, φτάνοντας στο τέλος, έχω πια μια ιδέα του τι είναι τελικά αυτό το βιβλίο. Δεν είναι η αφήγηση μιας ζωής, είναι η αφήγηση μιας ερμηνείας του να ζεις, ενός προσωπικού βλέμματος στον κόσμο.
Είναι ένα “κοίτα”».
