Το νέο τραγούδι του Χρίστου Στυλιανού και της Ελένης Ζιώγα με την ερμηνεία της Γιώτας Νέγκα, για τη σειρά του Mega «Famagusta» μόλις κυκλοφόρησε!
Το «Το Καραβάκι» ( ή «Ξεριζωμός»), με ερμηνεύτρια την σπουδαία Γιώτα Νέγκα, είναι το δεύτερο δημιούργημα των Χρίστου Στυλιανού – Ελένης Ζιώγα, που, μετά το «Δεν Ξεχνώ», που ακούσαμε και αγαπήσαμε από τη συγκλονιστική φωνή της μεγάλης μας Μαρίας Φαραντούρη, έρχεται να πυροδοτήσει για άλλη μια φορά τη συλλογική μας μνήμη σε σχέση με την Κυπριακή τραγωδία, τονίζοντας τα συγκινητικά νοήματα της φιλόδοξης παραγωγής του Mega «Famagusta» (των Ανδρέα Γεωργίου – Κούλλη Νικολάου, Βάνας Δημητρίου).
Το «Καραβάκι», που – κι αυτό, όπως και το « Δεν Ξεχνώ» – αντλεί μουσικά, αλλά και στιχουργικά, από τις βαθιές φλέβες της δημοτικής μουσικής και ποίησης, αναφέρεται στην μοίρα των ξεριζωμένων από τα πάτρια χώματα Κυπρίων, αλλά, κατ’ επέκτασιν, και των ξεριζωμένων όπου Γης.
Βαθιά επηρεασμένοι από τις μαρτυρίες των προσφύγων της Κυπριακής τραγωδίας, που αναγκάστηκαν βίαια να εγκαταλείψουν τον τόπο τους εξαιτίας της παράνομης, 50χρονης ήδη, κατοχής του Βόρειου τμήματος του νησιού, οι δημιουργοί του τραγουδιού «δανείστηκαν» τις μνήμες του βιωμένου πόνου που ακόμα και σήμερα, δεν μπορούν να σβηστούν.
Έτσι, ο Χρίστος Στυλιανού έγραψε πρώτα τη μουσική, την οποία η Ελένη Ζιώγα, κλήθηκε να νοηματοδοτήσει μέσω της ποίησής της.
Στους στίχους του τραγουδιού, με αφορμή το Κυπριακό ζήτημα, περικλείονται όλα εκείνα τα αναπάντητα «γιατί» που οδηγούν την ανθρωπότητα σε διαρκή αλληλοσπαραγμό, τα «γιατί», δηλαδή του καθημερινού, απλού ανθρώπου, που είναι πάντα το θύμα των αποφάσεων κάποιων άλλων. Αποφάσεις οι οποίες, μέσω των άδικων πολέμων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης και σε όλες τις εποχές της Ιστορίας, τον οδηγούν επαναληπτικά στη δυστυχία και την απόγνωση.
Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα τραγούδι-κραυγή εναντίον του πολέμου και των ολέθριων συνεπειών του, το οποίο αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία καθώς οι σημερινές συγκυρίες με τα τόσα ανοικτά μέτωπα στη γειτονιά μας, μας φέρνουν καθημερινά απέναντι στο φρικτό πρόσωπο της βίας.
Ποιος άραγε είναι εκείνος που ανάβει το φυτίλι του μίσους; Ποια συμφέροντα εξυπηρετεί; Σε ποια αρρωστημένη φαντασία υπακούει;
Ποιος οδηγεί τους λαούς στον ξεριζωμό; Στην προσφυγιά; Στην απόγνωση;
Ποιος είναι αυτός που ανανεώνει τον φαύλο κύκλο της βίας και δεν αφήνει την ειρήνη να απλωθεί στον κόσμο;
Ένα ερώτημα που εγείρεται – και θα εγείρεται – απαιτητικά από όλους εκείνους τους καθημερινούς-τραγικούς ήρωες, που πληρώνουνε ανά τους αιώνες το τίμημα για τις αποφάσεις που κάποιοι πήραν για εκείνους χωρίς εκείνους:
«Το Καραβάκι (Ξεριζωμός)»
Σ΄ όποιον τον πικρό ξεριζωμό
Δεν κέρασε η μοίρα
Όποιος σκοτάδια δεν κοίταξε
Μέσα σε μάτια θανάτου τρελά
Είναι ο κόσμος που πίστεψε
Καραβάκι από χαρτί μοναχά
Ποιος βάζει λόγια
Πατρίδες να χαθούν
Νησιά να μοιραστούν
Σύρματα να μπουν
Ποιος ρίχνει βόλια
Παιδιά να σκοτωθούν
Γενιές να χωριστούν
Ρίζες να κοπούν
Ήπια το ποτήρι το πικρό
Και ήπια τη ζωή μου
Κι ό,τι κι αν ήξερα χάθηκε
Κι ούτε που ξέρω να πω το «γιατί»
Και ό,τι κι αν ήταν ξεγράφτηκε
Κι ό,τι μένει είναι άδειο χαρτί
Το νέο τραγούδι του Χρίστου Στυλιανού και της Ελένης Ζιώγα με την ερμηνεία της Γιώτας Νέγκα, για τη σειρά του Mega «Famagusta» μόλις κυκλοφόρησε!
Το «Το Καραβάκι» ( ή «Ξεριζωμός»), με ερμηνεύτρια την σπουδαία Γιώτα Νέγκα, είναι το δεύτερο δημιούργημα των Χρίστου Στυλιανού – Ελένης Ζιώγα, που, μετά το «Δεν Ξεχνώ», που ακούσαμε και αγαπήσαμε από τη συγκλονιστική φωνή της μεγάλης μας Μαρίας Φαραντούρη, έρχεται να πυροδοτήσει για άλλη μια φορά τη συλλογική μας μνήμη σε σχέση με την Κυπριακή τραγωδία, τονίζοντας τα συγκινητικά νοήματα της φιλόδοξης παραγωγής του Mega «Famagusta» (των Ανδρέα Γεωργίου – Κούλλη Νικολάου, Βάνας Δημητρίου).
Το «Καραβάκι», που – κι αυτό, όπως και το « Δεν Ξεχνώ» – αντλεί μουσικά, αλλά και στιχουργικά, από τις βαθιές φλέβες της δημοτικής μουσικής και ποίησης, αναφέρεται στην μοίρα των ξεριζωμένων από τα πάτρια χώματα Κυπρίων, αλλά, κατ’ επέκτασιν, και των ξεριζωμένων όπου Γης.
Βαθιά επηρεασμένοι από τις μαρτυρίες των προσφύγων της Κυπριακής τραγωδίας, που αναγκάστηκαν βίαια να εγκαταλείψουν τον τόπο τους εξαιτίας της παράνομης, 50χρονης ήδη, κατοχής του Βόρειου τμήματος του νησιού, οι δημιουργοί του τραγουδιού «δανείστηκαν» τις μνήμες του βιωμένου πόνου που ακόμα και σήμερα, δεν μπορούν να σβηστούν.
Έτσι, ο Χρίστος Στυλιανού έγραψε πρώτα τη μουσική, την οποία η Ελένη Ζιώγα, κλήθηκε να νοηματοδοτήσει μέσω της ποίησής της.
Στους στίχους του τραγουδιού, με αφορμή το Κυπριακό ζήτημα, περικλείονται όλα εκείνα τα αναπάντητα «γιατί» που οδηγούν την ανθρωπότητα σε διαρκή αλληλοσπαραγμό, τα «γιατί», δηλαδή του καθημερινού, απλού ανθρώπου, που είναι πάντα το θύμα των αποφάσεων κάποιων άλλων. Αποφάσεις οι οποίες, μέσω των άδικων πολέμων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης και σε όλες τις εποχές της Ιστορίας, τον οδηγούν επαναληπτικά στη δυστυχία και την απόγνωση.
Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα τραγούδι-κραυγή εναντίον του πολέμου και των ολέθριων συνεπειών του, το οποίο αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία καθώς οι σημερινές συγκυρίες με τα τόσα ανοικτά μέτωπα στη γειτονιά μας, μας φέρνουν καθημερινά απέναντι στο φρικτό πρόσωπο της βίας.
Ποιος άραγε είναι εκείνος που ανάβει το φυτίλι του μίσους; Ποια συμφέροντα εξυπηρετεί; Σε ποια αρρωστημένη φαντασία υπακούει;
Ποιος οδηγεί τους λαούς στον ξεριζωμό; Στην προσφυγιά; Στην απόγνωση;
Ποιος είναι αυτός που ανανεώνει τον φαύλο κύκλο της βίας και δεν αφήνει την ειρήνη να απλωθεί στον κόσμο;
Ένα ερώτημα που εγείρεται – και θα εγείρεται – απαιτητικά από όλους εκείνους τους καθημερινούς-τραγικούς ήρωες, που πληρώνουνε ανά τους αιώνες το τίμημα για τις αποφάσεις που κάποιοι πήραν για εκείνους χωρίς εκείνους:
«Το Καραβάκι (Ξεριζωμός)»
Σ΄ όποιον τον πικρό ξεριζωμό
Δεν κέρασε η μοίρα
Όποιος σκοτάδια δεν κοίταξε
Μέσα σε μάτια θανάτου τρελά
Είναι ο κόσμος που πίστεψε
Καραβάκι από χαρτί μοναχά
Ποιος βάζει λόγια
Πατρίδες να χαθούν
Νησιά να μοιραστούν
Σύρματα να μπουν
Ποιος ρίχνει βόλια
Παιδιά να σκοτωθούν
Γενιές να χωριστούν
Ρίζες να κοπούν
Ήπια το ποτήρι το πικρό
Και ήπια τη ζωή μου
Κι ό,τι κι αν ήξερα χάθηκε
Κι ούτε που ξέρω να πω το «γιατί»
Και ό,τι κι αν ήταν ξεγράφτηκε
Κι ό,τι μένει είναι άδειο χαρτί
