Το ποδόσφαιρο συχνά παίζει περίεργα παιχνίδια και είναι περίεργο άθλημα, ωστόσο στα γήπεδα της Γερμανίας, επιβράβευσε τον πιο ικανό.
Πριν το τουρνουά ελάχιστοι πίστευαν πως αυτό θα είναι το ζευγάρι του τελικού. Από την μία η Ισπανία στην μετά Λουίς Ενρίκε εποχή και από την άλλη η Αγγλία του Σάουθγκέιτ. Τρομερά ρόστερ, που συνοδεύονταν όμως με τεράστια ερωτηματικά όσον αφορά την ετοιμότητα και την ομοιογένεια. Ερωτηματικά που στην περίπτωση της Αγγλίας μετατράπηκαν σε σενάρια από το παρελθόν και στην περίπτωση της Ισπανίας αποδείχθηκαν όνειρο χωρίς τέλος.
Η Ισπανία έδειξε από την αρχή τα δόντια της με εμφατική νίκη απέναντι στους Κροάτες. Μια ομάδα που από την αρχή της διοργάνωσης έκανε τα αυτονόητα. Απέφυγε αιώνιο passing game, έβαλε στην μηχανή της 2 εξτρέμ παλαιάς κοπής και με ενορχηστρωτή τον Ρόντρι, τελείωσε ότι ξεκίνησε πριν από ένα μήνα. Η Ισπανία ήταν μία όαση λογικής απέναντι στα φαβορί της διοργάνωσης.
Ο Ντιντιέ Ντεσάν βάλθηκε να κάνει την Γαλλία ένα βαρετό συνονθύλευμα ακριβών παιχτών, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Η Πορτογαλία φυλακίστηκε από τον Ρονάλντο που δεν μπορεί να κατανοήσει πως τα χρόνια πέρασαν και δεν μπορεί να προσφέρει, ενώ από την άλλη η οικοδέσποινα Γερμανία (που μέχρι το παιχνίδι με την Ισπανία έπαιζε ωραίο ποδόσφαιρο) πλήρωσε την έμπνευση του Νάγκελσμαν να βάλει τον Τσαν στα χαφ, και την εμμονή να χρησιμοποιείται ο Κίμιχ ως δεξί μπακ.
Το μεγαλύτερο όμως ευτράπελο ήταν η Αγγλία. Μια Αγγλία που με το ζόρι πέρασε τον όμιλο και που στα νοκ-άουτ έπαιξε ουσιαστικά ένα 20λεπτο με την Ολλανδία. Παίχτες ασύνδετοι και εμφανώς εκτός φόρμας σε συνδυασμό με την επιεικώς κακή προπονητική φιγούρα στον πάγκο της ομάδας και με τα πρώτα δείγματα να είναι κάκιστα, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα έφταναν στον τελικό.
Οι Άγγλοι ωστόσο τα κατάφεραν και έκαναν την έκπληξη. Βέβαια το μονοπάτι τους ήταν σαφώς πιο βατό από αυτό της Ισπανίας, αλλά και πάλι το επίτευγμα τεράστιο για μια ομάδα που έπαιζε χωρίς τακτικό πλάνο και ανάσες. Θα πει κάποιος περίεργο, για παίχτες που αγωνίζονται στο υψηλότερο επίπεδο, μα να που ήταν και αληθινό. Ο Σάουθγκειτ οδήγησε την ομάδα σε έναν δεύτερο σερί τελικό, προστατεύοντας την άμυνα του και παίζοντας χωρίς τον Πάλμερ, που ήταν ότι καλύτερο στην Πρέμιερ Λιγκ τους τελευταίους μήνες. Ο Φόντεν ήταν εκτός τόπου και χρόνου, ενώ δεν υπήρχε και ένα κέντρο να υποστηρίξει τον Μπέλιγχαμ.
Από την άλλη οι Ισπανοί όπως προαναφέραμε έκανε τα αυτονόητα με βάση το ρόστερ της. Ο Ντε Λα Φουέντε, έφερε μια ομαλή απεμπλοκή από τα συστήματα των προηγούμενων χρόνων, με πιο άμεσο ποδόσφαιρο, επιτρέποντας την δημιουργικότητα των ποδοσφαιριστών. Ο Γιαμάλ έκανε πράγματα στα 16 του που άλλοι ούτε έχουν ονειρευτεί, ενώ ο Ρόντρι με τον Ρουίθ ήλεγχαν κάθε σημείο μεταξύ των κουτιών. Ωστόσο, ο παίχτης που ξεχώρησε ιδιαίτερα ήταν ο Νίκο Γουίλιαμς. Το παιδί του Βαλβέρδε στην Μπιλμπάο ήταν από την αρχή της διοργάνωσης ο ορισμός του εξτρέμ. Ντρίμπλαρε, όποιον ήθελε και όποτε ήθελε, σύγκλινε όποτε χρειαζόταν, έκανε άνω κάτω τις αντίπαλες άμυνες και το βασικότερο έβαζε γκολ. Παίχτης που σε άλλες εποχές της εθνικής Ισπανίας δεν θα είχε θέση στο ρόστερ, στο φετινό Euro, ήταν αν όχι ο βασικότερος ένας από τους βασικότερους κινητήριους μοχλούς της επιθετικής γραμμής των Ρόχα. Μην ξεχνάμε ότι άνοιξε το σκορ στο χτεσινό τελικό, πατώντας την περιοχή και τελειώνοντας την φάση με ωραίο πλασέ.
Μια ομάδα με πολλά όπλα και το βασικότερο, με πολύ μέλλον. Η κατάκτηση του Euro 2024 αποτελεί ένα πρώτο δείγμα των ικανοτήτων αυτής της ομάδας. Νέοι παίχτες με μέλλον είναι σίγουρο πως θα μας απασχολήσουν στο μέλλον. Βέβαια αυτό είναι ένα δείγμα της καλής δουλείας που γίνεται στις ακαδημίες της χώρας. Την τιμητική της σε αυτό το Euro είχαν οι περιοχές του Μπιλμπάο και του Σαν Σεμπαστιάν, με παίχτες όπως οι Νίκο Γουίλιαμς, Θουμπιμέντι, Μερίνο, Ουνάι Σιμόν, Λε Νορμάντ, Βιβιάν και Λαπόρτ να προέρχονται από αυτές τις περιοχές.
Επόμενος σταθμός για αυτή την ομάδα, είναι το Μουντιάλ του 2026 που θα συνδιοργανωθεί από την Αμερική, το Μεξικό και τον Καναδά. Εκεί πέρα από τον βασικό κορμό της φετινής Ρόχα αναμένεται να δούμε και άλλα ταλέντα που έιτε κοπήκαν φέτος είτε ήταν τραυματίες, όπως ο Γκάβι, ο Κουμπαρσί και ο Γκουίου.
Το ποδόσφαιρο συχνά παίζει περίεργα παιχνίδια και είναι περίεργο άθλημα, ωστόσο στα γήπεδα της Γερμανίας, επιβράβευσε τον πιο ικανό.
Πριν το τουρνουά ελάχιστοι πίστευαν πως αυτό θα είναι το ζευγάρι του τελικού. Από την μία η Ισπανία στην μετά Λουίς Ενρίκε εποχή και από την άλλη η Αγγλία του Σάουθγκέιτ. Τρομερά ρόστερ, που συνοδεύονταν όμως με τεράστια ερωτηματικά όσον αφορά την ετοιμότητα και την ομοιογένεια. Ερωτηματικά που στην περίπτωση της Αγγλίας μετατράπηκαν σε σενάρια από το παρελθόν και στην περίπτωση της Ισπανίας αποδείχθηκαν όνειρο χωρίς τέλος.
Η Ισπανία έδειξε από την αρχή τα δόντια της με εμφατική νίκη απέναντι στους Κροάτες. Μια ομάδα που από την αρχή της διοργάνωσης έκανε τα αυτονόητα. Απέφυγε αιώνιο passing game, έβαλε στην μηχανή της 2 εξτρέμ παλαιάς κοπής και με ενορχηστρωτή τον Ρόντρι, τελείωσε ότι ξεκίνησε πριν από ένα μήνα. Η Ισπανία ήταν μία όαση λογικής απέναντι στα φαβορί της διοργάνωσης.
Ο Ντιντιέ Ντεσάν βάλθηκε να κάνει την Γαλλία ένα βαρετό συνονθύλευμα ακριβών παιχτών, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Η Πορτογαλία φυλακίστηκε από τον Ρονάλντο που δεν μπορεί να κατανοήσει πως τα χρόνια πέρασαν και δεν μπορεί να προσφέρει, ενώ από την άλλη η οικοδέσποινα Γερμανία (που μέχρι το παιχνίδι με την Ισπανία έπαιζε ωραίο ποδόσφαιρο) πλήρωσε την έμπνευση του Νάγκελσμαν να βάλει τον Τσαν στα χαφ, και την εμμονή να χρησιμοποιείται ο Κίμιχ ως δεξί μπακ.
Το μεγαλύτερο όμως ευτράπελο ήταν η Αγγλία. Μια Αγγλία που με το ζόρι πέρασε τον όμιλο και που στα νοκ-άουτ έπαιξε ουσιαστικά ένα 20λεπτο με την Ολλανδία. Παίχτες ασύνδετοι και εμφανώς εκτός φόρμας σε συνδυασμό με την επιεικώς κακή προπονητική φιγούρα στον πάγκο της ομάδας και με τα πρώτα δείγματα να είναι κάκιστα, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα έφταναν στον τελικό.
Οι Άγγλοι ωστόσο τα κατάφεραν και έκαναν την έκπληξη. Βέβαια το μονοπάτι τους ήταν σαφώς πιο βατό από αυτό της Ισπανίας, αλλά και πάλι το επίτευγμα τεράστιο για μια ομάδα που έπαιζε χωρίς τακτικό πλάνο και ανάσες. Θα πει κάποιος περίεργο, για παίχτες που αγωνίζονται στο υψηλότερο επίπεδο, μα να που ήταν και αληθινό. Ο Σάουθγκειτ οδήγησε την ομάδα σε έναν δεύτερο σερί τελικό, προστατεύοντας την άμυνα του και παίζοντας χωρίς τον Πάλμερ, που ήταν ότι καλύτερο στην Πρέμιερ Λιγκ τους τελευταίους μήνες. Ο Φόντεν ήταν εκτός τόπου και χρόνου, ενώ δεν υπήρχε και ένα κέντρο να υποστηρίξει τον Μπέλιγχαμ.
Από την άλλη οι Ισπανοί όπως προαναφέραμε έκανε τα αυτονόητα με βάση το ρόστερ της. Ο Ντε Λα Φουέντε, έφερε μια ομαλή απεμπλοκή από τα συστήματα των προηγούμενων χρόνων, με πιο άμεσο ποδόσφαιρο, επιτρέποντας την δημιουργικότητα των ποδοσφαιριστών. Ο Γιαμάλ έκανε πράγματα στα 16 του που άλλοι ούτε έχουν ονειρευτεί, ενώ ο Ρόντρι με τον Ρουίθ ήλεγχαν κάθε σημείο μεταξύ των κουτιών. Ωστόσο, ο παίχτης που ξεχώρησε ιδιαίτερα ήταν ο Νίκο Γουίλιαμς. Το παιδί του Βαλβέρδε στην Μπιλμπάο ήταν από την αρχή της διοργάνωσης ο ορισμός του εξτρέμ. Ντρίμπλαρε, όποιον ήθελε και όποτε ήθελε, σύγκλινε όποτε χρειαζόταν, έκανε άνω κάτω τις αντίπαλες άμυνες και το βασικότερο έβαζε γκολ. Παίχτης που σε άλλες εποχές της εθνικής Ισπανίας δεν θα είχε θέση στο ρόστερ, στο φετινό Euro, ήταν αν όχι ο βασικότερος ένας από τους βασικότερους κινητήριους μοχλούς της επιθετικής γραμμής των Ρόχα. Μην ξεχνάμε ότι άνοιξε το σκορ στο χτεσινό τελικό, πατώντας την περιοχή και τελειώνοντας την φάση με ωραίο πλασέ.
Μια ομάδα με πολλά όπλα και το βασικότερο, με πολύ μέλλον. Η κατάκτηση του Euro 2024 αποτελεί ένα πρώτο δείγμα των ικανοτήτων αυτής της ομάδας. Νέοι παίχτες με μέλλον είναι σίγουρο πως θα μας απασχολήσουν στο μέλλον. Βέβαια αυτό είναι ένα δείγμα της καλής δουλείας που γίνεται στις ακαδημίες της χώρας. Την τιμητική της σε αυτό το Euro είχαν οι περιοχές του Μπιλμπάο και του Σαν Σεμπαστιάν, με παίχτες όπως οι Νίκο Γουίλιαμς, Θουμπιμέντι, Μερίνο, Ουνάι Σιμόν, Λε Νορμάντ, Βιβιάν και Λαπόρτ να προέρχονται από αυτές τις περιοχές.
Επόμενος σταθμός για αυτή την ομάδα, είναι το Μουντιάλ του 2026 που θα συνδιοργανωθεί από την Αμερική, το Μεξικό και τον Καναδά. Εκεί πέρα από τον βασικό κορμό της φετινής Ρόχα αναμένεται να δούμε και άλλα ταλέντα που έιτε κοπήκαν φέτος είτε ήταν τραυματίες, όπως ο Γκάβι, ο Κουμπαρσί και ο Γκουίου.
