Το τένις πλέον μετά τον Ρότζερ Φέντερερ αποχαιρέτησε και το δεύτερο ιερό τοτέμ του, τον Ραφαέλ Ναδάλ.
Ήταν 3 Ιουνίου του 1986 όταν στη Μανακόρ της Μαγιόρκα γεννιόταν ο θρύλος του Ράφαελ Ναδάλ. Βέβαια τότε κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε αλλά το μέλλον του νεαρού τότε Ράφαελ ήταν γεμάτο από μάχες και πάνω από όλα χώμα και σκόνη. Ρακέτα έπιασε για πρώτη φορά στα 4 του χρόνια υπό την καθοδήγηση του επίσης θρυλικού πλέον coach του αθλήματος, αλλά και θείου του, Τόνι Ναδάλ.
Με όνομα με αθλητική παρακαταθήκη, ο νεαρός τότε τενίστας ακολούθησε διαφορετικό δρόμο από αυτόν ενός άλλου θείου του. Για τους λάτρεις του αθλητισμού το όνομα Ναδάλ δεν είναι μόνο γνωστό από το τένις. Πριν από τον Ράφα ο θείος του Μιγκέλ Άνχελ Ναδάλ, έκανε σπουδαία καριέρα στο ποδόσφαιρο παίζοντας σε Μπαρτσελόνα και Μαγιόρκα, ενώ με την Εθνική Ισπανίας συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002.
Από τα πρώτα του χρόνια στο άθλημα έδειξε πως το «κατέχει το άθλημα» καθώς παρότι δεξιόχειρας έκανε τα φόρχαντ του με το αριστερό του χέρι ενώ με στα μπάκχαντ μπορούσε να εκτελέσει και με τα δύο του χέρια του. Στα δώδεκα του όμως ο θείος του, Τόνι τον πρότρεψε να διατηρήσει το προφίλ του αριστερόχειρα τενίστα κάνοντας όμως μπάκχαντ με τα δύο χέρια. Αυτή ήταν αν μη τι άλλο μία κομβική στιγμή για τον τενίστα καθώς αυτό το προφίλ τενίστα τον απογείωσε φτάνοντας τον στην κορυφή.
Μια διαδρομή προς την κορυφή που ξεκίνησε το 2001, που έγινε για πρώτη φορά επαγγελματίας, Ο Ραφαέλ Ναδάλ σημείωσε την πρώτη του νίκη σε αγώνα ATP το 2002, σε ηλικία 15 ετών και 10 μηνών, κερδίζοντας τον Ραμόν Ντελγάδο στο τουρνουά της Μαγιόρκα. Με αυτή την επιτυχία, έγινε ο ένατος παίκτης στην εποχή των Open που καταφέρνει νίκη σε αγώνα ATP πριν κλείσει τα 16. To 2003 κλείνει την σεζόν στους τοπ 50 του αθλήματος.
Η πρώτη «statement» νίκη του Ράφα ήρθε το 2004 όταν κέρδισε στον τελικό του Davis Cup, επικρατώντας του τότε νούμερο δύο της κατάταξης τον Άντι Ρόντικ. Το ζήτημα ήταν άλλο όμως για το νεαρό Ναδάλ. Ο Ράφα εμφανίστηκε στο τενιστικό στερέωμα την εποχή του μαέστρου Ρότζερ Φέντερερ.
Μια κατάσταση που για άλλους τενίστες, ή για να είμαστε ακριβείς για την συντριπτική πλειοψηφία των αθλητών ήταν ανυπέρβλητη. Για το νεαρό Ναδάλ και για τον Τζόκοβιτς μετέπειτα, αποδείχθηκε πως ήταν η πρόκληση που ζητούσαν για να οδηγήσουν το άθλημα σε άλλο επίπεδο.
Το 2005 λοιπόν ήταν η χρονιά που ο Ισπανός προκάλεσε σεισμό στο άθλημα καθώς σημείωσε 11 νίκες στο τουρ η μία από τις οποίες ήταν επί του Φέντερερ στα ημιτελικά του Ρολάν Γκαρός. Ο πρώτος τίτλος του Ισπανού στο αγαπημένο του Παρίσι ήρθε τον επόμενο χρόνο όταν στις 11 Ιουνίου του 2006 κέρδισε και πάλι τον Ελβετό στον τελικό αυτή την φορά με 3-1.
Από εκεί και πέρα όλα αποτελούν ιστορία για το Ναδάλ αλλά για το τένις. O Ναδάλ στην καριέρα του κατέκτησε 92 τίτλους έχοντας 1080 νίκες και μόλις 227 ήττες. Από αυτούς τους τίτλους οι 36 ήταν σε Masters 1000 και οι 22 σε Grand Slams. Από τους 22 φυσικά οι 14 είναι στο Παρίσι και στο «δεύτερο του σπίτι», το Roland Garros. Ο Ναδάλ έμεινε 209 εβδομάδες στο νούμερο 1 της κατάταξης (με άλλα λόγια πάνω από 4 χρόνια) ενώ το μεγαλύτερο σερί του στην πρώτη θέση ήταν 56 συνεχόμενες εβδομάδες.
Κάπως έτσι λοιπόν βγήκε και το παρατσούκλι του «King of Clay», (βασιλιάς του χώματος). Πέρα από τους 14 τίτλους του στο Roland Garros, ο Ναδάλ κατέχει το ρεκόρ για το μεγαλύτερο σερί νικών σε χωμάτινες επιφάνειες, με 81 νίκες από τον Απρίλιο του 2005 έως και το Μάιο του 2007. Επίσης, έχει κερδίσει 50 σερί σετς στο χώμα ενώ από τους 36 Masters τίτλους του οι 26 είναι σε χωμάτινη επιφάνεια.
Ωστόσο, αυτό για το οποίο θα μείνει στην ιστορία ο Ναδάλ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι το μαχητικό του πνεύμα. Όπως είπαμε βρέθηκε σε μία εποχή που είχε την τύχη ή την ατυχία να βρεθεί μαζί με τους άλλους δύο κορυφαίους του αθλήματος. Χωρίς καμία αμφιβολία ο Φέντερερ, είναι ο «τελειότερος» αθλητής που πέρασε από τα γήπεδα, ενώ ο Τζόκοβιτς είναι στατιστικά ο κορυφαίος. Ο Ναδάλ όμως άφησε ένα δικό του στίγμα. Ένα στίγμα που θα εύκολα παρομοιάζεται με μαινόμενο ταύρο. Ένας αθλητής που ποτέ δεν μπορούσες να ξεγράψεις και όσο βρισκόταν στο καναβάτσο γινόταν όλο και πιο μαχητικός. Μια συνθήκη που έμενε μόνο μέσα στα γήπεδα καθώς έξω από αυτά παρέμενε ένας κύριος χωρίς να προκαλεί. Ένα πνεύμα αθλητή που αντικαθρεπτίζεται πλήρως από το τον τρόπο που στρώνει το χώμα πριν πάει για προπόνηση, χωρίς να περιμένει να το κάνει κάποιος άλλος, σεβόμενος την κάθε πτυχή του αθλήματος.
Για να καταλάβουμε καλύτερα το τι είδους άνθρωπος είναι ο Ναδάλ θα αναφέρουμε το γράμμα του μεγάλου αντιπάλου του αλλά και φίλου του, Ρότζερ Φέντερερ.
«Vamos, @RafaelNadal
Όπως ετοιμάζεσαι να αποφοιτήσεις από το τένις, έχω μερικά πράγματα να μοιραστώ πριν συγκινηθώ.
Ας ξεκινήσουμε με το προφανές: με νίκησες -πολύ. Περισσότερο από όσο κατάφερα να σε νικήσω εγώ. Μου δημιούργησες προκλήσεις, με τρόπους που κανείς άλλος δεν μπορούσε. Στο χώμα, ένιωθα σαν να έμπαινα στην αυλή σου και με έκανες να δουλεύω πιο σκληρά από όσο πίστευα ποτέ ότι μπορούσα, απλώς για να κρατήσω τη θέση μου.
Με έκανες να φανταστώ εκ νέου το παιχνίδι μου-ακόμα και να φτάσω στο σημείο να αλλάξω το μέγεθος της κεφαλής της ρακέτας, ελπίζοντας σε οποιοδήποτε πλεονέκτημα.
Δεν είμαι πολύ προληπτικός άνθρωπος, αλλά το πήγες στο επόμενο επίπεδο. Όλη σου η διαδικασία. Όλα αυτά τα τελετουργικά. Στοιχίζοντας τα μπουκάλια με το νερό σαν στρατιώτες σε σχηματισμό, φτιάχνοντας τα μαλλιά σου και τα εσώρουχά σου. Και τα έκανες όλα με την υψηλότερη ένταση. Κρυφά, κάπως μου άρεσαν όλα αυτά. Επειδή ήταν τόσο μοναδικά -ήταν τόσο εσύ. Και ξέρεις τι, Rafa; Mε έκανες να απολαύσω το παιχνίδι ακόμα περισσότερο.
Εντάξει, ίσως όχι στην αρχή. Μετά το Australian Open του 2004, πέτυχα να βρεθώ στο #1 της παγκόσμιας κατάταξης για πρώτη φορά. Νόμιζα ότι ήμουν στην κορυφή του κόσμου. Και ήμουν-μέχρι δύο μήνες αργότερα, όταν περπάτησες στο γήπεδο στο Miami με την κόκκινη αμάνικη μπλούζα σου, δείχνοντας αυτούς τους δικέφαλους μυς, για να με κερδίσεις τόσο εμφατικά. Όλος αυτός ο θόρυβος γύρω από εσένα -για αυτόν τον καταπληκτικό νεαρό παίκτη από τη Μαγιόρκα, από τα ταλέντα που βγαίνουν μόνο μια φορά σε κάθε γενιά, που πιθανότατα θα κάνει μια μεγάλη επιτυχία κάποια μέρα- δεν ήταν απλώς διαφημιστική εκστρατεία.
Ήμασταν και οι δύο στην αρχή του ταξιδιού μας, ενός ταξιδιού που κάναμε μαζί. Είκοσι χρόνια αργότερα, Rafa, πρέπει να το πω: Τι απίστευτη καριέρα έκανες Συμπεριλαμβανομένων 14 French Opens-ιστορικό επίτευγμα! Έκανες υπερήφανη την Ισπανία, έκανες υπερήφανο όλον τον κόσμο του τένις.
Σκέφτομαι συνέχεια τις αναμνήσεις που έχουμε μοιραστεί. Την από κοινού προώθηση του αθλήματος. Παίζοντας εκείνο το ματς σε court από μισό χόρτο, μισό χώμα. Σπάζοντας το ρεκόρ προσέλευσης όλων των εποχών, παίζοντας μπροστά σε περισσότερους από 50.000 θαυμαστές στο Cape Town της Νότιας Αφρικής.
Πάντα «εξοντώνοντας» ο ένας τον άλλον. Πάντα φτάνοντας ο ένας τον άλλον στα όρια του στο γήπεδο και μετά, κάποιες φορές, να κρατάμε σχεδόν κυριολεκτικά ο ένας τον άλλον στην τελετή απονομής τροπαίων.
Είμαι ακόμα ευγνώμων που με προσκάλεσες στη Mallorca για να βοηθήσω στην έναρξη της Ακαδημίας Rafa Nadal, το 2016. Στην πραγματικότητα, σαν να αυτοπροσκλήθηκα. Ήξερα ότι ήσουν πολύ ευγενικός για να επιμείνεις πως έπρεπε να έλθω, αλλά δεν ήθελα να το χάσω.
Ήσουν πάντα πρότυπο για τα παιδιά σε όλο τον κόσμο. Η Mirka και εγώ είμαστε τόσο χαρούμενοι που όλα τα παιδιά μας έχουν προπονηθεί στις ακαδημίες σου. Πέρασαν υπέροχα και έμαθαν τόσα πολλά -όπως χιλιάδες άλλοι νεαροί παίκτες. Αν και πάντα ανησυχούσα ότι τα παιδιά μου θα επέστρεφαν στο σπίτι παίζοντας τένις ως αριστερόχειρες.
Και μετά ήταν το Λονδίνο -το Laver Cup το 2022. Ο τελευταίος μου αγώνας. Σήμαινε τα πάντα για μένα ότι ήσουν εκεί δίπλα μου- όχι ως αντίπαλός μου αλλά ως σύντροφός μου, στο διπλό. Το να μοιράζομαι το γήπεδο μαζί σου εκείνο το βράδυ και να μοιράζομαι αυτά τα δάκρυα, θα είναι για πάντα μια από τις πιο ξεχωριστές στιγμές της καριέρας μου.
Rafa, ξέρω ότι είσαι επικεντρωμένος στο τελευταίο κομμάτι της επικής σου καριέρας. Θα μιλήσουμε όταν γίνει. Προς το παρόν, θέλω απλώς να συγχαρώ την οικογένεια και την ομάδα σου, που έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην επιτυχία σου. Και θέλω να ξέρεις ότι ο παλιός σου φίλος πάντα θα ζητωκραυγάζει για σένα, και θα ζητωκραυγάζει εξίσου δυνατά για ό,τι κάνεις στη συνέχεια.
Rafa that!
Best always, your fan».
Πρόκειται για μία ξεκάθαρη παραδοχή του τι παίχτης και του τι άνθρωπος είναι ο Ράφα Ναδάλ. Πλέον μετά την χθεσινή του, περνάει στην αντίπερα όχθη, βλέποντας το άθλημα από άλλη οπτική.
Το τένις πλέον μένει με έναν από τα 3 «ιερά τέρατα» που πάτησαν στα κορτς, μένει να δούμε για πόσο ο Νόβακ Τζόκοβιτς θα μένει να μας θυμίζει την χρυσή εποχή του αθλήματος.
Το τένις πλέον μετά τον Ρότζερ Φέντερερ αποχαιρέτησε και το δεύτερο ιερό τοτέμ του, τον Ραφαέλ Ναδάλ.
Ήταν 3 Ιουνίου του 1986 όταν στη Μανακόρ της Μαγιόρκα γεννιόταν ο θρύλος του Ράφαελ Ναδάλ. Βέβαια τότε κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε αλλά το μέλλον του νεαρού τότε Ράφαελ ήταν γεμάτο από μάχες και πάνω από όλα χώμα και σκόνη. Ρακέτα έπιασε για πρώτη φορά στα 4 του χρόνια υπό την καθοδήγηση του επίσης θρυλικού πλέον coach του αθλήματος, αλλά και θείου του, Τόνι Ναδάλ.
Με όνομα με αθλητική παρακαταθήκη, ο νεαρός τότε τενίστας ακολούθησε διαφορετικό δρόμο από αυτόν ενός άλλου θείου του. Για τους λάτρεις του αθλητισμού το όνομα Ναδάλ δεν είναι μόνο γνωστό από το τένις. Πριν από τον Ράφα ο θείος του Μιγκέλ Άνχελ Ναδάλ, έκανε σπουδαία καριέρα στο ποδόσφαιρο παίζοντας σε Μπαρτσελόνα και Μαγιόρκα, ενώ με την Εθνική Ισπανίας συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002.
Από τα πρώτα του χρόνια στο άθλημα έδειξε πως το «κατέχει το άθλημα» καθώς παρότι δεξιόχειρας έκανε τα φόρχαντ του με το αριστερό του χέρι ενώ με στα μπάκχαντ μπορούσε να εκτελέσει και με τα δύο του χέρια του. Στα δώδεκα του όμως ο θείος του, Τόνι τον πρότρεψε να διατηρήσει το προφίλ του αριστερόχειρα τενίστα κάνοντας όμως μπάκχαντ με τα δύο χέρια. Αυτή ήταν αν μη τι άλλο μία κομβική στιγμή για τον τενίστα καθώς αυτό το προφίλ τενίστα τον απογείωσε φτάνοντας τον στην κορυφή.
Μια διαδρομή προς την κορυφή που ξεκίνησε το 2001, που έγινε για πρώτη φορά επαγγελματίας, Ο Ραφαέλ Ναδάλ σημείωσε την πρώτη του νίκη σε αγώνα ATP το 2002, σε ηλικία 15 ετών και 10 μηνών, κερδίζοντας τον Ραμόν Ντελγάδο στο τουρνουά της Μαγιόρκα. Με αυτή την επιτυχία, έγινε ο ένατος παίκτης στην εποχή των Open που καταφέρνει νίκη σε αγώνα ATP πριν κλείσει τα 16. To 2003 κλείνει την σεζόν στους τοπ 50 του αθλήματος.
Η πρώτη «statement» νίκη του Ράφα ήρθε το 2004 όταν κέρδισε στον τελικό του Davis Cup, επικρατώντας του τότε νούμερο δύο της κατάταξης τον Άντι Ρόντικ. Το ζήτημα ήταν άλλο όμως για το νεαρό Ναδάλ. Ο Ράφα εμφανίστηκε στο τενιστικό στερέωμα την εποχή του μαέστρου Ρότζερ Φέντερερ.
Μια κατάσταση που για άλλους τενίστες, ή για να είμαστε ακριβείς για την συντριπτική πλειοψηφία των αθλητών ήταν ανυπέρβλητη. Για το νεαρό Ναδάλ και για τον Τζόκοβιτς μετέπειτα, αποδείχθηκε πως ήταν η πρόκληση που ζητούσαν για να οδηγήσουν το άθλημα σε άλλο επίπεδο.
Το 2005 λοιπόν ήταν η χρονιά που ο Ισπανός προκάλεσε σεισμό στο άθλημα καθώς σημείωσε 11 νίκες στο τουρ η μία από τις οποίες ήταν επί του Φέντερερ στα ημιτελικά του Ρολάν Γκαρός. Ο πρώτος τίτλος του Ισπανού στο αγαπημένο του Παρίσι ήρθε τον επόμενο χρόνο όταν στις 11 Ιουνίου του 2006 κέρδισε και πάλι τον Ελβετό στον τελικό αυτή την φορά με 3-1.
Από εκεί και πέρα όλα αποτελούν ιστορία για το Ναδάλ αλλά για το τένις. O Ναδάλ στην καριέρα του κατέκτησε 92 τίτλους έχοντας 1080 νίκες και μόλις 227 ήττες. Από αυτούς τους τίτλους οι 36 ήταν σε Masters 1000 και οι 22 σε Grand Slams. Από τους 22 φυσικά οι 14 είναι στο Παρίσι και στο «δεύτερο του σπίτι», το Roland Garros. Ο Ναδάλ έμεινε 209 εβδομάδες στο νούμερο 1 της κατάταξης (με άλλα λόγια πάνω από 4 χρόνια) ενώ το μεγαλύτερο σερί του στην πρώτη θέση ήταν 56 συνεχόμενες εβδομάδες.
Κάπως έτσι λοιπόν βγήκε και το παρατσούκλι του «King of Clay», (βασιλιάς του χώματος). Πέρα από τους 14 τίτλους του στο Roland Garros, ο Ναδάλ κατέχει το ρεκόρ για το μεγαλύτερο σερί νικών σε χωμάτινες επιφάνειες, με 81 νίκες από τον Απρίλιο του 2005 έως και το Μάιο του 2007. Επίσης, έχει κερδίσει 50 σερί σετς στο χώμα ενώ από τους 36 Masters τίτλους του οι 26 είναι σε χωμάτινη επιφάνεια.
Ωστόσο, αυτό για το οποίο θα μείνει στην ιστορία ο Ναδάλ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι το μαχητικό του πνεύμα. Όπως είπαμε βρέθηκε σε μία εποχή που είχε την τύχη ή την ατυχία να βρεθεί μαζί με τους άλλους δύο κορυφαίους του αθλήματος. Χωρίς καμία αμφιβολία ο Φέντερερ, είναι ο «τελειότερος» αθλητής που πέρασε από τα γήπεδα, ενώ ο Τζόκοβιτς είναι στατιστικά ο κορυφαίος. Ο Ναδάλ όμως άφησε ένα δικό του στίγμα. Ένα στίγμα που θα εύκολα παρομοιάζεται με μαινόμενο ταύρο. Ένας αθλητής που ποτέ δεν μπορούσες να ξεγράψεις και όσο βρισκόταν στο καναβάτσο γινόταν όλο και πιο μαχητικός. Μια συνθήκη που έμενε μόνο μέσα στα γήπεδα καθώς έξω από αυτά παρέμενε ένας κύριος χωρίς να προκαλεί. Ένα πνεύμα αθλητή που αντικαθρεπτίζεται πλήρως από το τον τρόπο που στρώνει το χώμα πριν πάει για προπόνηση, χωρίς να περιμένει να το κάνει κάποιος άλλος, σεβόμενος την κάθε πτυχή του αθλήματος.
Για να καταλάβουμε καλύτερα το τι είδους άνθρωπος είναι ο Ναδάλ θα αναφέρουμε το γράμμα του μεγάλου αντιπάλου του αλλά και φίλου του, Ρότζερ Φέντερερ.
«Vamos, @RafaelNadal
Όπως ετοιμάζεσαι να αποφοιτήσεις από το τένις, έχω μερικά πράγματα να μοιραστώ πριν συγκινηθώ.
Ας ξεκινήσουμε με το προφανές: με νίκησες -πολύ. Περισσότερο από όσο κατάφερα να σε νικήσω εγώ. Μου δημιούργησες προκλήσεις, με τρόπους που κανείς άλλος δεν μπορούσε. Στο χώμα, ένιωθα σαν να έμπαινα στην αυλή σου και με έκανες να δουλεύω πιο σκληρά από όσο πίστευα ποτέ ότι μπορούσα, απλώς για να κρατήσω τη θέση μου.
Με έκανες να φανταστώ εκ νέου το παιχνίδι μου-ακόμα και να φτάσω στο σημείο να αλλάξω το μέγεθος της κεφαλής της ρακέτας, ελπίζοντας σε οποιοδήποτε πλεονέκτημα.
Δεν είμαι πολύ προληπτικός άνθρωπος, αλλά το πήγες στο επόμενο επίπεδο. Όλη σου η διαδικασία. Όλα αυτά τα τελετουργικά. Στοιχίζοντας τα μπουκάλια με το νερό σαν στρατιώτες σε σχηματισμό, φτιάχνοντας τα μαλλιά σου και τα εσώρουχά σου. Και τα έκανες όλα με την υψηλότερη ένταση. Κρυφά, κάπως μου άρεσαν όλα αυτά. Επειδή ήταν τόσο μοναδικά -ήταν τόσο εσύ. Και ξέρεις τι, Rafa; Mε έκανες να απολαύσω το παιχνίδι ακόμα περισσότερο.
Εντάξει, ίσως όχι στην αρχή. Μετά το Australian Open του 2004, πέτυχα να βρεθώ στο #1 της παγκόσμιας κατάταξης για πρώτη φορά. Νόμιζα ότι ήμουν στην κορυφή του κόσμου. Και ήμουν-μέχρι δύο μήνες αργότερα, όταν περπάτησες στο γήπεδο στο Miami με την κόκκινη αμάνικη μπλούζα σου, δείχνοντας αυτούς τους δικέφαλους μυς, για να με κερδίσεις τόσο εμφατικά. Όλος αυτός ο θόρυβος γύρω από εσένα -για αυτόν τον καταπληκτικό νεαρό παίκτη από τη Μαγιόρκα, από τα ταλέντα που βγαίνουν μόνο μια φορά σε κάθε γενιά, που πιθανότατα θα κάνει μια μεγάλη επιτυχία κάποια μέρα- δεν ήταν απλώς διαφημιστική εκστρατεία.
Ήμασταν και οι δύο στην αρχή του ταξιδιού μας, ενός ταξιδιού που κάναμε μαζί. Είκοσι χρόνια αργότερα, Rafa, πρέπει να το πω: Τι απίστευτη καριέρα έκανες Συμπεριλαμβανομένων 14 French Opens-ιστορικό επίτευγμα! Έκανες υπερήφανη την Ισπανία, έκανες υπερήφανο όλον τον κόσμο του τένις.
Σκέφτομαι συνέχεια τις αναμνήσεις που έχουμε μοιραστεί. Την από κοινού προώθηση του αθλήματος. Παίζοντας εκείνο το ματς σε court από μισό χόρτο, μισό χώμα. Σπάζοντας το ρεκόρ προσέλευσης όλων των εποχών, παίζοντας μπροστά σε περισσότερους από 50.000 θαυμαστές στο Cape Town της Νότιας Αφρικής.
Πάντα «εξοντώνοντας» ο ένας τον άλλον. Πάντα φτάνοντας ο ένας τον άλλον στα όρια του στο γήπεδο και μετά, κάποιες φορές, να κρατάμε σχεδόν κυριολεκτικά ο ένας τον άλλον στην τελετή απονομής τροπαίων.
Είμαι ακόμα ευγνώμων που με προσκάλεσες στη Mallorca για να βοηθήσω στην έναρξη της Ακαδημίας Rafa Nadal, το 2016. Στην πραγματικότητα, σαν να αυτοπροσκλήθηκα. Ήξερα ότι ήσουν πολύ ευγενικός για να επιμείνεις πως έπρεπε να έλθω, αλλά δεν ήθελα να το χάσω.
Ήσουν πάντα πρότυπο για τα παιδιά σε όλο τον κόσμο. Η Mirka και εγώ είμαστε τόσο χαρούμενοι που όλα τα παιδιά μας έχουν προπονηθεί στις ακαδημίες σου. Πέρασαν υπέροχα και έμαθαν τόσα πολλά -όπως χιλιάδες άλλοι νεαροί παίκτες. Αν και πάντα ανησυχούσα ότι τα παιδιά μου θα επέστρεφαν στο σπίτι παίζοντας τένις ως αριστερόχειρες.
Και μετά ήταν το Λονδίνο -το Laver Cup το 2022. Ο τελευταίος μου αγώνας. Σήμαινε τα πάντα για μένα ότι ήσουν εκεί δίπλα μου- όχι ως αντίπαλός μου αλλά ως σύντροφός μου, στο διπλό. Το να μοιράζομαι το γήπεδο μαζί σου εκείνο το βράδυ και να μοιράζομαι αυτά τα δάκρυα, θα είναι για πάντα μια από τις πιο ξεχωριστές στιγμές της καριέρας μου.
Rafa, ξέρω ότι είσαι επικεντρωμένος στο τελευταίο κομμάτι της επικής σου καριέρας. Θα μιλήσουμε όταν γίνει. Προς το παρόν, θέλω απλώς να συγχαρώ την οικογένεια και την ομάδα σου, που έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην επιτυχία σου. Και θέλω να ξέρεις ότι ο παλιός σου φίλος πάντα θα ζητωκραυγάζει για σένα, και θα ζητωκραυγάζει εξίσου δυνατά για ό,τι κάνεις στη συνέχεια.
Rafa that!
Best always, your fan».
Πρόκειται για μία ξεκάθαρη παραδοχή του τι παίχτης και του τι άνθρωπος είναι ο Ράφα Ναδάλ. Πλέον μετά την χθεσινή του, περνάει στην αντίπερα όχθη, βλέποντας το άθλημα από άλλη οπτική.
Το τένις πλέον μένει με έναν από τα 3 «ιερά τέρατα» που πάτησαν στα κορτς, μένει να δούμε για πόσο ο Νόβακ Τζόκοβιτς θα μένει να μας θυμίζει την χρυσή εποχή του αθλήματος.
