Δείτε και αυτό
Όστια, ο άζυμος, αγιασμένος άρτος που μοιράζεται από την Καθολική Εκκλησία κατά τη μετάληψη. Όστια, το λιμάνι της αυτοκρατορικής Ρώμης στις εκβολές του Τίβερη. Ακατόνε (1961), η πρώτη ταινία του Παζολίνι που θα γίνει σχεδόν προφητική, καθώς τη δεκαετία του 1970, η περιοχή διαμορφώνεται σε αρχαιολογικό χώρο. Όστια, ο τόπος δολοφονίας του Πιερ Πάολο Παζολίνι τον Νοέμβριο του 1975.
Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (1964), μία διττή αναπαράσταση, ο πιστός μαθητής – ο άπιστος σκηνοθέτης. Τον ρόλο της Μαρίας Παρθένου ερμηνεύει η Μαργκερίτα Καρούζο σε νεαρή ηλικία και η ίδια η μητέρα του σκηνοθέτη, Σουζάνα Παζολίνι, σε γηραιότερη ηλικία. Μάμα Ρόμα (1962), μία μάνα χάνει τον μονάκριβό της γιο, τον Έτορε, αλλά και η Ρώμη κατατρώγει τα παιδιά της. Βασιλιάς Οιδίποδας (1967), μέσα από τον ρόλο της Ιοκάστης φωτίζεται η καλυμμένη αδυναμία του σκηνοθέτη προς τη μητέρα του, σχεδόν ερωτική. Θεώρημα (1968), στο πρόσωπο της υπηρέτριας Εμίλια αγιοποιείται η λαϊκή τάξη. Μήδεια (1969), δύο πρόσωπα, δύο γυναίκες, η ελληνίδα και η βάρβαρη, ο πολιτισμός και το πρωτόγονο.
Ο Ανδρέας Μαντάς μας συστήνεται ως δραματουργός και σκηνοθέτης το 2019 με την παράσταση Ρολόι από άμμο, η οποία αποτελούσε μία σύνθεση κειμένων από το έργο του Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Φέτος, προτείνει ένα έργο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν workinprogress, το οποίο εμπνέεται από τις παραπάνω ταινίες και αφιερώνεται στον Παζολίνι
Η Λουκία Μιχαλοπούλου, έχει δείξει και στο παρελθόν ότι δίνει τον καλύτερό της εαυτό, όταν ερμηνεύει μονολόγους (Χρονικό διάστημα και Ανθρώπινη φωνή), εδώ συν-σκηνοθετεί με τον Μαντά, μεταμορφώνεται σε κάποιες από τις γυναίκες – ηρωίδες των ταινιών που έχει σκηνοθετήσει ο Παζολίνι. Ο λόγος της αποσπασματικός, σχεδόν μυστηριακός (ο Τάσος Παλαιορούτας έχει κάνει εξαιρετικές επιλογές στον σχεδιασμό του φωτισμού), στέκεται μόνη, αφουγκράζεται τη ζωή, κινείται χωρίς βιάση σε ένα έρημο μπεκετικό τοπίο (άριστη η ιδέα της Μαργαρίτας Πέτροβα), λικνίζεται μέχρι που χάνεται στις πτυχές του φορέματος της (ενδιαφέρουσα η πρόταση της Ελένης Κοζάου να προσδώσει την αίσθηση της ιέρειας στον ρόλο). Το ηχητικό τοπίο του Μαντά δυναμώνει την αίσθηση της μοναξιάς, της εσωτερικής πάλης, της απόγνωσης, της χαμένης ελπίδας, τον πόνο της ζωής που τόσο άδικα νικήθηκε από τον θάνατο. Οι τελειόφοιτοι σπουδαστές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης, Αντώνης Κωστόπουλος και Γαβριήλ Ζήσης είναι δύο δορυφόροι που κινούνται γύρω από τη σελήνη, είναι τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν.
Μας ξένισε το γεγονός ότι δεν υπήρξε υπόκλιση, αρχικά, αλλά θεωρούμε ότι ίσως έτσι θα χανόταν όλη η ατμόσφαιρα μυσταγωγίας που είχε δημιουργηθεί. Ένα ποτηράκι κρασί μας περίμενε στην εξόδό μας ως ελάχιστη κίνηση αβρότητας για την παρουσία μας στη συγκεκριμένη θεατρική εμπειρία. Ελπίζουμε να ολοκληρωθεί η ιδέα και να απολαύσουμε το όλο εγχείρημα επί σκηνής σύντομα.
Πληροφορίες:
Για εισιτήρια και για το πρόγραμμα της παράστασης επισκεφτείτε τον ακόλουθο σύνδεσμο:
Προπώληση εισιτηρίων: more.com
